Χολοκυστίτιδα είναι μια ασθένεια που αφορά τη χοληδόχο κύστη και χαρακτηρίζεται από τη φλεγμονή αυτού του πολύ σημαντικού οργάνου στο σώμα.

Εμφανίζεται περίπου στο 10% του πληθυσμού, συχνότερα σε γυναίκες (20-55 ετών 5-20% και άνω των 50 ετών 25-30%) και στους ηλικιωμένους. Συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (στους Σκανδιναβούς εμφανίζεται σε ποσοστό 50%) και συγγενείς πρώτου βαθμού έχουν επίσης αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης της νόσου, η οποία κατά 90% συνοδεύεται από παρουσία χολόλιθων (πέτρες στην χολή).

Αίτια

Η συχνότερη αιτιολογία είναι η στάση ροής της χολής από την χοληδόχο κύστη προς τον γαστρεντερικό σωλήνα (έντερο) που αυξάνει την πιθανότητα ανάπτυξης μικροβίων. Η παρουσία χολόλιθων, οι διαταραχές της κένωσης της χοληδόχου κύστεως και τα ακατάστατα και πλούσια σε λίπη γεύματα, μπορούν να πυροδοτήσουν κολικό της χοληδόχου κύστεως και να οδηγήσουν σε φλεγμονή.

Συμπτώματα

Η οξεία χολοκυστίτιδα εκδηλώνεται με πόνο στο επιγάστριο (πάνω από το στομάχι) και στο δεξιό υποχόνδριο . Ο πόνος συνοδεύεται από ναυτία και εμετούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει πυρετός, εκτός από τα πολύ εξασθενημένα, ή ηλικιωμένα άτομα, όπου η οξεία φλεγμονή είναι δυνατόν να εξελιχθεί χωρίς πυρετικό.

Στο 10-30% των περιπτώσεων εμφανίζεται ίκτερος (κίτρινη απόχρωση στο δέρμα και τους επιπεφυκότες). Ο πόνος φαίνεται ότι επηρεάζεται από τις ξαφνικές κινήσεις του ασθενούς, το βήχα ή τη βαθιά εισπνοή.

Πιθανές επιπλοκές

Η μη έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση της οξείας χολοκυστίτιδας μπορεί να οδηγήσει σε ενδοκοιλιακή φλεγμονή, εμπύημα χοληδόχου κύστεως, νέκρωση τοιχώματος και ρήξεως αυτής, συνθήκες επείγουσες και δύσκολες.

Μέθοδοι αντιμετώπισης

Αρχικά επιβάλλεται διακοπή σίτισης από το στόμα και χορήγηση αντιβιοτικών ευρέος φάσματος, καθώς και αναλγητικών, κατά προτίμηση ενδοφλέβια.

Η περαιτέρω τακτική για την αντιμετώπιση της οξείας χολοκυστίτιδας εξαρτάται από το χρόνο της διάγνωσης σε σχέση με την έναρξη της νόσου, τη βαρύτητα της φλεγμονής και την άποψη του χειρουργού.

Εφόσον η διάγνωση γίνει μέσα στο πρώτο 48ωρο και η φλεγμονή έχει τάση προς εξέλιξη και όχι προς ύφεση, ή συνυπάρχουν εμπύημα, εμφυσηματική χολοκυστίτιδα, σημεία περιτονίτιδας ή και σηπτικής καταπληξίας είναι προτιμότερο να γίνει επείγουσα χολοκυστεκτομή.

Στις περιπτώσεις όπου η φλεγμονή είναι ήπια και έχει τάση προς υποχώρηση, μπορεί αρχικά να ακολουθηθεί συντηρητική αγωγή και να προγραμματιστεί η χολοκυστεκτομή μετά από το πέρας 2-3 μηνών, αφού θα έχει υποχωρήσει η φλεγμονή. Η ελάχιστα επεμβατική (λαπαροσκοπική) χειρουργική είναι ο πιο σύγχρονος και ενδεδειγμένος τρόπος.

Πώς να προφυλαχθείτε από τη νόσο

Η πρόγνωση της οξείας χολοκυστίτιδας εξαρτάται κατά ένα μεγάλο βαθμό από την ηλικία του ασθενούς, τις συνυπάρχουσες παθολογικές καταστάσεις, ιδίως του καρδιαγγειακού συστήματος και τις επιπλοκές της οξείας χολοκυστίτιδας. Η θνητότητα της οξείας χολοκυστίτιδας είναι γύρω στο 3%, αλλά μετά την ηλικία των 65 ετών φτάνει στο 10%.

Βλεφαρίτιδα είναι η φλεγμονή των βλεφάρων, μία από τις πιο συχνές διαταραχές της περιοχής των οφθαλμών. Τα κύρια συμπτώματα είναι δυσφορία, ερυθρότητα και δακρύρροια.

Άλλα συμπτώματα: αίσθημα καύσου, κνησμός, ευαισθησία στο φως και αίσθηση ξένου σώματος που γίνεται εντονότερη κατά το ξύπνημα.

Υπάρχουν 3 μορφές βλεφαρίτιδας σταφυλοκοκκική, σμηγματορροϊκή και βλεφαρίτιδα λόγω δυσλειτουργίας των Μεβομιανών αδένων. Και οι τρεις μορφές βλεφαρίτιδας έχουν χρόνιο χαρακτήρα. Ασθενείς με σταφυλοκοκκική βλεφαρίτιδα έχουν μέση ηλικία 42 έτη. Οι ασθενείς με σμηγματορροϊκή βλεφαρίτιδα και βλεφαρίτιδα λόγω δυσλειτουργίας των Μεβομιανών αδένων, είναι γενικά μεγαλύτερης ηλικίας και έχουν πλούσιο ιστορικό οφθαλμικών συμπτωμάτων.
Στην σταφυλοκοκκική βλεφαρίτιδα υπάρχει κρούστα κατά μήκος των βλεφαρίδων.

Στην σμηγματορροϊκή βλεφαρίτιδα υπάρχει λιπαρότητα κατά μήκος των βλεφαρίδων. Οι ασθενείς συχνά πάσχουν απο σμηγματορροϊκή δερματίτιδα.

Στην δυσλειτουργία των Μεβομιανών αδένων, υπάρχουν εμφανή αιμοφόρα αγγεία στο ελεύθερο βλεφαρικό χείλος. Επιπλέον υπάρχει έμφραξη στον πόρο του Μεβομιανού αδένα, και ανεπαρκής και ημιδιαφανής ελαιώδης έκκριση.

Ασθενείς με δυσλειτουργία των Μεβομιανών αδένων συχνά πασχουν απο  σμηγματορροϊκή δερματίτιδα ή ροδόχρου ακμή.

Θεραπεία

Η βλεφαρίτιδα είναι χρόνια ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία και απαιτεί μακροχρόνια αντιμετώπιση για να τον έλεγχό της. Η θεραπεία αποτελείται από 2 φάσεις (οξεία φάση και φάση συντήρησης). Η οξεία φάση της θεραπείας προϋποθέτει την εντατική θεραπεία για να τεθούν γρήγορα την συμπτώματα υπό έλεγχο. Κατά τη φάση συντήρησης στόχος είναι να συνεχιστεί επ “αόριστον το ελάχιστο ποσό της θεραπείας που είναι αναγκαίο για τη διατήρηση της νόσου σε ύφεση. Θα επικεντρωθεί στις θεραπείες που βοηθούν τον έλεγχο της διαδικασίας βλεφαρίτιδα ίδια.

Θερμά επιθέματα ακολουθούμενα από τριβή των βλεφάρων είναι απο τα πιό κρίσιμα στοιχεία για τον αποτελεσματικό ελέγχο της βλεφαρίτιδας. Αυτοί οι χειρισμοί αφαιρούν τα άχρηστα υλικά που μπορεί να υπάρχουν στα βλέφαρα (τα οποία μπορεί να είναι αποικίες από βακτήρια), μειώνοντας το βακτηριακό φορτίο και σταθεροποιώντας την δακρυική στιβάδα με την απελευθέρωση των ελαιωδών εκκρίσεων από τούς Μεβομιανούς αδένες, μειώνοντας έτσι την εξάτμιση των δακρύων (έτσι τα συμπτώματα ξηροφθαλμίας μειώνονται).
Τεχνική: Εμποτίζουμε μια καθαρή πετσέτα σε ζεστό νερό (όσο ζεστό μπορούμε να ανεχθούμε) και την τοποθετούμε στα κλειστά βλέφαρα για πέντε έως δέκα λεπτά. Στην οξεία φάση η διαδικασία επαναλαμβάνεται 2 με 4 φορές την ημέρα.

Στην οξεία φάση της βλεφαρίτιδας (που συνοδεύεται απο ερυθρότητα ή πόνο) δεν επιτρέπεται η εφαρμογή θερμών επιθεμάτων. Αντίθετα η εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων βοηθά όσον αφορά στα συμπτώματα και την πορεία της πάθησης τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα!

Εναλλακτικά μετά την εφαρμογή των θερμών επιθεμάτων είναι σημαντικό να εφαρμόσουμε τριβή (μάλαξη) των βλεφάρων Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό κυρίως σε ασθενείς που έχουν δυσλειτουργία των Μεβομιανών αδένων. Στους ασθενείς που έχουν δυσλειτουργία των Μεβομιανών αδένων οι εκκρίσεις είναι θολερές παχύρευστες και οι εκφοριτικοί πόροι των αδένων είναι σχεδόν κλειστοί. Είναι σαν ένα σωληνάριο οδοντόκρεμας που περιέχει βούτυρο αντί κρέμας. Σε κανονική θερμοκρασία είναι λιγότερο εύκολο να βγάλουμε το βούτυρο από το σωληνάριο. Εαν ομως το ζεστάνουμε, τότε το βούτυρο θα μαλακώσει αρκετά για να βγει από το σωλήνα, αλλά μόνο εφαρμόζοντας κάποια πίεση. Κάτι ανάλογο ισχύει  και με το περιεχόμενο των Μεβομιανών αδένων.
Γι’αυτό μετά από κάθε 1 λεπτό εφαρμογής των θερμών επιθεμάτων πρέπει να εφαρμόσουμε μάλαξη των βλεφάρων ως εξής: Κλείνουμε απαλά τα βλέφαρα και με ένα δάκτυλο του ενός χεριού “τεντώνουμε” την έξω άκρη του άνω βλεφάρου. Με ένα δάκτυλο του άλλου χεριού πιέζουμε το βλέφαρο στο χείλος (κοντά στις βλεφαρίδες) αρχίζοντας απο την εσωτερική άκρη (κοντα στην βάση της μύτης) και το μετακινούμε πιέζοντας προς την εξω άκρη. Επαναλαμβάνουμε την διαδικασία 5-6 φορές. Εναλλακτικά αντί των δακτύλων, η τριβή μπορεί να γίνει με την μαλακή μικρή πετσέτα που χρησιμοποιούμε για την εφαρμογή των θερμών επιθεμάτων. Στην συνέχεια καθαρίζουμε με παιδικό σαμπουάν οπως περιγράφουμε παρακάτω. Τέλος καλό είναι στο τέλος της όλης διαδικασίας να γίνει εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων για 15΄ περίπου με σκοπό την μείωση της υπεραιμίας και της αύξησης της θερμοκρασίας της περιοχής των βλεφάρων.

   
Υγιεινή των βλεφάρων:
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για καθαρίσετε τα βλέφαρα. Ο καθαρισμός πρέπει να στοχεύει στη βάση των βλεφαρίδων στο ελεύθερο βλεφαρικό χείλος.

Baby Shampoo: Το σαμπουάν για μωρά θα πρέπει να αραιωθεί πρώτα ένα προς ένα με νερό σε ένα φλιτζάνι ή στην παλάμη του χεριού. Αυτό αναμειγνύεται με καθαρά χέρια και στη συνέχεια τρίβουμε με μια απαλή οβάλ κίνηση στη βάση των βλεφαρίδων στο ελεύθερο βλεφαρικό χείλος (με κλειστά βλέφαρα) για 1 λεπτό. Ακολούθως ξεπλένουμε το πρόσωπο με άφθονο νερό.
Υπάρχουν διαθέσιμα στο εμπόριο επιθέματα καθαρισμού τα οποία είναι εξίσου αποτελεσματικά αν και πιο δαπανηρή μέθοδος, ενώ  υποτίθεται ότι είναι λιγότερο ενοχλητικό για τα βλέφαρα.

Αντιβιοτική θεραπεία.
Η εφαρμογή οφθαλμικής αλοιφής στο ελεύθερο βλεφαρικό χείλος αμέσως μετά το τρίψιμο του βλεφάρου μπορεί να συμβάλει στην άνεση των ασθενών. Η επιλογή εδώ είναι συνήθως Ερυθρομυκίνη ή Τομπραμυκίνη σε συνδιασμό με στεροειδή. Επιπλέον, συμβάλλουν στην περαιτέρω μείωση του βακτηριακού φορτίου στα βλέφαρα.
Λήψη απο στόματος Τετρακυκλίνης (δοξυκυκλίνη ή μινοκυκλίνη) για περίπου 3 μήνες μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ανθεκτικές δυσλειτουργίες των Μεβομιανών αδένων. Η Τετρακυκλίνη επηρεάζει τις εκκρίσεις των αδένων, αναστέλλει τις βακτηριακές λιπάσες (ένζυμα) και μειώνουν το βλεφαρικό βακτηριακό φορτίο.

Αντιφλεγμονώδης θεραπεία:
Τα Ω-3 λιπαρά οξέα μπορεί να μειώσoυν τη φλεγμονή στα βλέφαρα.

Αντιοξειδωτική θεραπεία:
Η κατανάλωση σταφυλιών μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς με βλεφαρίτιδα. Ο σχηματισμός των οξειδωτικών παραγόντων όπως το μονοξείδιο του αζώτου στο ελεύθερο βλεφαρικό χείλος έχει αναφερθεί οτι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην βλεφαρίτιδα  Η ρεσβερατρόλη είναι ένα αντιοξειδωτικό που είναι πολύ αποτελεσματικό ενάντια σε αυτούς τους τύπους νιτρωδών οξειδωτικών. Τα σταφύλια είναι ιδιαίτερα καλές πηγές ρεσβερατρόλης. Η ρεσβερατρόλη βρίσκεται στη φλούδα των σταφυλιών. Η νωπή φλούδα σταφυλιών περιέχει περίπου 50 με 100 μικρογραμμάρια ρεσβερατρόλη ανά γραμμάριο. Το κόκκινο κρασί περιέχει περίπου 1,5 με 3 χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο…

iator.gr

Εμπνευσμένη από τα… μύδια, η νέα μη τοξική χειρουργική «κόλλα» από πρωτεΐνη κλείνει στην στιγμή τραύμα που αιμορραγεί και βοηθά στην επούλωσή του χωρίς να αφήνει ουλή ή φλεγμονή.

Αντιγράφοντας τα μικρά θαύματα της Φύσης, επιστήμονες από το Πολυτεχνείο του Ποχάνγκ στην Νότιο Κορέα δημιουργησαν μια επαναστατική βιοσυγκολλητική ουσία η οποία ενεργοποιείται με το φως και λειτουργεί βάσει των ίδιων αρχών που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο τα μύδια προσκολλούνται σε επιφάνειες μέσα στο νερό και τα έντομα διατηρούν την δομική τους ισορροπία και ευκαμψία.

Το νέο προϊόν που ονομάσθηκε LAMBA (light-activated, mussel protein-based bioadhesive) είναι μη τοξικό, συμβατό με τον ανθρώπινο οργανισμό, χαρακτηρίζεται από ισχυρή συγκολλητικότητα σε υγρές συνθήκες και δείχνει πολλά υποσχόμενο «για μυριάδες ιατρικές εφαρμογές».

Αντίθετα με τα παραδοσιακά ράμματα και τους χειρουργικούς συνδετήρες που προκαλούν ζημιά σε ευαίσθητους ιστούς και χαρακτηρίζονται από τα μειονεκτήματα της περιορισμένης χρήσης σε εσωτερικά όργανα, της πολύπλοκης μετεγχειρητικής διαχείρισης μιας τομής και των ουλών που αφήνουν, οι βιολογικές «κόλλες» προσφέρουν μια μη επεμβατική εναλλακτική. Ωστόσο ακόμη δεν είναι αρκετά ισχυρές για να κρατήσουν κλειστή μια πληγή όπως τα ράμματα ενώ, το κυριότερο, δεν είναι αποτελεσματικές σε υγρό περιβάλλον, κάτι βασικό σε ιατρικές εφαρμογές.

Η βιοσυγκολλητική ουσία LAMBA που ανέπτυξαν ο Δρ. Hyung Joon Cha, καθηγητής στο Τμήμα Χημικής Μηχανικής του Πολυτεχνείου στο Pohang και η φοιτήτριά του Eun Young Jeon, στην πραγματικότητα αποτελεί… αναβαθμισμένη έκδοση της ικανότητας των μυδιών να κολλούν κάτω από την επιφάνεια του νερού και ενεργοποιείται μέσω φωτοχημικής αντίδρασης, χρησιμοποιώντας ορατό γαλάζιο φως. Όπως αναφέρουν σε άρθρο τους που δημοσιεύει η επιθεώρηση Biomaterials, οι δοκιμές σε ζωικά μοντέλα απέδειξαν την ανωτερότητα του νέου προϊόντος έναντι των ραμμάτων και των χειρουργικών κολλών καθώς η πρωτοποριακή συγκολλητική υδρογέλη όχι μόνο κλείνει μια αιμορραγούσα πληγή σε λιγότερο από 60 δευτερόλεπτα (!) αλλά διευκολύνει την διαδικασία επούλωσης χωρίς φλεγμονή ή ουλή.