Με αφορμή την επέτειο της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου αισθάνθηκα την ανάγκη, ως Δωδεκανήσιος, να ευαισθητοποιήσω το Εθνικό Κέντρο κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μου γράφοντας ένα άρθρο που είχε την καλοσύνη να φιλοξενήσει ο ιστότοπος News247.

Το άρθρο έχει ως εξής:

Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ
Του τ. Υφυπουργού Πολιτισμού -Τουρισμού Γιώργου Νικητιάδη

Η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, που γιορτάζουμε σήμερα, όπως και κάθε άλλη Εθνική επέτειος, αποκτά σημασία και σπουδαιότητα κυρίως ως θησαυροφυλάκιο ιστορικής μνήμης χρήσιμο για να γνωρίζουμε το παρελθόν και την Ιστορία και να θωρακίζουμε την πορεία μας για το μέλλον.
Το θετικό πρόσημο αυτής της σημερινής ιστορικής επετείου σχετίζεται με την αστείρευτη δύναμη των Δωδεκανήσιων να καταφέρουν για εκατοντάδες χρόνια να διατηρήσουν κάτω από διάφορους κατακτητές (Ιππότες-Τούρκους-Ιταλούς) την γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμα , τη θρησκεία μας και πάνω απ’ όλα το μοναδικό πάθος να «Είμαστε Έλληνες».
Αυτό το πάθος για την Ελλάδα που ενσωματώνει μέσα του χιλιάδες χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και που για τους Δωδεκανήσιους εκτός από Παρθενώνες και Χρυσούς Αιώνες εκφράζεται με κορυφαίες μορφές και δημιουργίες όπως τον αρχαίο Ιατρό Ιπποκράτη τον Κώο , την Ακρόπολη της Λίνδου και τον αρχαίο σοφό Κλεόβουλο , την αποκάλυψη του Ιωάννη , το μύθο με τον Κύκλωπα και τον Ποσειδώνα που γέννησε τη Νίσυρο και βρίσκεται ως γλυπτό στην Ανατολική Μετώπη του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης και τόσα άλλα.
Πέρα ωστόσο από τα θετικά πρόσημα που κάνουν κάθε κάτοικο της ακριτικής Δωδεκανήσου να αισθάνεται την ανάγκη να είναι Έλληνας και να θέλει να αγωνίζεται διαρκώς για κάθε κομμάτι γης και θάλασσας που μυρίζει Ελλάδα στο τόπο του, υπάρχουν δυστυχώς και στιγμές μιας άλλης πραγματικότητας που δεν θέλουμε ούτε να ζούμε ούτε να σκεφτόμαστε. Αναφέρομαι στην πατρίδα που θυμάται τα νησιά της μόνο για τις παραλίες της και τις θάλασσες της τη θερινή περίοδο. Μιλάω για την πατρίδα που θυμάται τα νησιά μας μόνο όταν χρειάζεται να προσθέσουν χρήματα στον κρατικό κορβανά από τα έσοδα του Τουρισμού (και προσθέτουν πολλά εκατομμύρια).
Μιλάω για την πατρίδα που επέτρεψε στον απέναντι γείτονα να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
Την πατρίδα που έχει μέν θωρακίσει τα νησιά μας με δυνάμεις ικανές να τα υπερασπισθούν από οποιονδήποτε, αλλά ξεχνά να θωρακίσει και τους κατοίκους των νησιών μας ώστε να έχουνε γιατρούς, να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι, να μην νιώθουν χωρίς συγκοινωνίες πλήρη απομόνωση.
     Οι Δωδεκανήσιοι παρέμειναν για εκατοντάδες χρόνια Έλληνες. Και θα αισθάνονται πάντοτε έτσι. Θα είναι πάντα φύλακες των συνόρων μας. Θα στέκονται φρουροί γιατί έτσι νοιώθουν. Το ένοιωθαν πάντα, ακόμη και τους δύσκολους χρόνους που βρισκόντουσαν υπό κατοχή . Τους χρόνους που ο μεγάλος Δωδεκανήσιος ποιητής, Φώτης Βαρέλης έγραφε ότι «Απόψε κρυφομίλησε η Λευτεριά με μένα. Πάψετε Δωδεκάνησα νάστε συλλογισμένα»
Έτσι ένοιωθε. Συνομιλούσε με την Λευτεριά στον ύπνο του κι αυτή τον καθησύχαζε . Έτσι συνομιλεί η Λευτεριά με κάθε Δωδεκανήσιο. Καιρός να αρχίσει και η Πατρίδα να συνομιλεί περισσότερο μαζί του.