Είθε , το θεϊκό μήνυμα της Βηθλεέμ να γίνει βίωμα και πράξη!!
Αν την αγάπη που εκφράζουμε τις ημέρες των εορτών , την εκφράζαμε κάθε στιγμή, κάθε μέρα, όλο τον χρόνο.
Αν κάποτε η χυδαιότητα δώσει θέση στην ευπρέπεια .
Αν κάποτε "ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ" επιβραβεύονται αυθόρμητα και αθόρυβα για κάθε καλή τους πράξη.
Αν κάποτε λέμε ευχαριστώ, όταν μας λένε την αλήθεια.
Αν κάποτε συγχωρούμε όταν μας έχουν αδικήσει.
Αν κάποτε μπορέσουμε ν' αγαπήσουμε όσους μας έχουν μισήσει.
Αν κάποτε η φιλία στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Αν κάποτε συνειδητοποιήσουμε ότι η ευτυχία του συνανθρώπου μας είναι για μας διπλή χαρά.
Αν κάποτε ο πόνος του διπλανού μας βρίσκει καταφύγιο θεραπείας σ' εμάς.
Αν κάποτε συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοι και περαστικοί σ' αυτόν τον πλανήτη που λέγεται "ΓΗ".
ΤΟΤΕ ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ!!!!

Μιχάλης Καντζόγλου

Τις ημέρες αυτές θυμάμαι ….

Αυλές με γλάστρες και λουλούδια, αλλά και ωραίες κληματαριές.

Τα σπίτια μικρά, η ανθρώπινη συνύπαρξη όμως δυνατή και ουσιαστική.

Και η αγάπη τεράστια θυμάμαι!

Υπήρχαν και μεγάλα σκιερά δέντρα, που στεγάζονταν πολλά σπουργίτια, για να κελαηδούν τα όνειρά μας, λουλούδια, όμορφα λουλούδια που μοσχοβολούσαν και μοσχοβολάνε ακόμα στη ψυχή και στην καρδιά μας!

Στιγμές μοναδικές από την παλιά μας γειτονιά, των παιδικών μας χρόνων, που συντροφεύουν και γλυκαίνουν κάθε στιγμή της ζωής μας!!!

Αν μοιράσουμε την ενέργεια και την αγάπη που έχουμε με τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, ανθρώπους που συναντάμε στην βιαστική ματιά μας.

Αν πάψουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους κατά το πως μας συμφέρει και ανάλογα εκφράζουμε την αγάπη, ποια αγάπη αλήθεια?

Αν δώσουμε την αγάπη της καρδιάς μας στα γλυκά γεροντάκια και στους μοναχικούς ανθρώπους , που αντικρύζουμε στους δρόμους, τότε μπορεί έστω και αργά ν' ανακτήσουμε τη χαμένη ζωτικότητα μας,να γαληνέψουμε την ψυχή μας και να καλλιεργήσουμε την ανθρωπιά μας, που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ανάγκη!!!

Μιχάλης Καντζόγλου

Στους δρόμους του όμορφου νησιού μας, συναντάς πολλές φορές εκείνους τους συνταξιδιώτες ζωής, που είναι πάντα σιωπηλοί και αθόρυβοι, που δακρύζουν με τις λέξεις τους και μιλούν με τα δάκρυα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους μεγάλη σιωπή, δεν αναζητούν την φασαρία των λέξεων, γνωρίζουν και την σημασία και την αξία, για το ταξίδι της ζωής! Τους φίλους αυτούς τους εκτιμώ και τους σέβομαι!!!

Μιχάλης Καντζόγλου