Σταύρος Ν. Ορσάρης - Με τις ευλογίες και την πατρική αγάπη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ ξεκίνησαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικήτα του Νισυρίου στη Νίσυρο οι παρακλήσεις του Αγίου.

Οι παρακλήσεις τελούνται στις 18.30 κάθε απόγευμα μέχρι την παραμονή της μνήμης του Αγίου. Μετά το τέλος της ακολουθίας σύμφωνα με την καθιερωμένη παράδοση οι γυναίκες του συλλόγου «Ο άγιος Νικήτας ο Νισύριος» έψαλαν το μοιρολόι του Αγίου.

ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΤΑ ΤΟΥ ΝΙΣΥΡΙΟΥ
«Μεγάλο θαύμα έκανε, ο Άγιος Νικήτας,
Κι΄ όσ' ήταν στη Μητρόπολη, όλοι εφοβηθήκαν.
Παπάδες και πνευματικοί, μπρος του εγονατίσαν,
Κι΄ απ΄ τη μέρα κείνη δα, τον ετακτοποιήσαν.
Παράκλησες του κάμανε, καμπάνες του κτυπούσαν,
Μικροί μεγάλοι τρέχανε, μπρος του και προσκυνούσαν.
Έβαλαν την εικόνα του, στης εκκλησιάς την μέση,
Με δάκρυα εδέοντο, να τους εσυγχωρέση.
Γιατί δεν τον εσέβοντο, και δεν τον ετιμούσαν,
Ως μάρτυρα για το Χριστό, μόνο τον εξεχνούσαν.
Για το μεγάλο θαύμα του, φώτισε το λαό του,
Και πήραν την απόφαση, κι' έκτισαν το Ναό του.
Και τώρα δόξες και τιμές, πανήγυρης μεγάλη,
Δεήσεις, ύμνοι και ψαλμοί, κάθε πρωί και βράδυ.
Εννιά ημέρες συνεχώς, γιορτάζει ο Άγιος μας,
Ως πολιούχος του νησιού, και θησαυρός δικός μας.
Βοήθεια σε όλους μας, να είναι πέρα-πέρα,
Και να φρουρεί τη Νίσυρο, νύκτα και την ημέρα.
Να μεσιτεύει στο Θεό, την επί γης Ειρήνη,
Να προοδεύει, να νικά η Χριστιανοσύνη.»

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΤΑ ΤΟΥ ΝΙΣΥΡΙΟΥ
Ο Άγιος ένδοξος του Χριστού Νεομάρτυς Νικήτας γεννήθηκε στη Νίσυρο. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους επιφανείς προεστούς του νησιού αλλά όταν οδηγήθηκε στο δικαστήριο των οθωμανών για να δώσει λόγο για κάποιες παράνομες πράξεις του, φοβούμενος την θανατική καταδίκη, αλλαξοπίστησε και έγινε μουσουλμάνος, συμπαρασύροντας στην αποστασία τη σύζυγο και τα τέκνα του. Η χριστιανική κοινωνία της Νισύρου αντιμετώπισε με βδελυγμία την πράξη του και αυτός αναγκάστηκε να αναχωρήσει με την οικογένεια του και να εγκατασταθεί στη Ρόδο.

Ο Νικήτας ήταν πολύ μικρός, όταν συνέβη το γεγονός, και μεγάλωσε με το άνομα Μεχμέτ, αγνοώντας τη χριστιανική καταγωγή του. Παίζοντας κάποια ημέρα ήλθε σε φιλονικία με ένα από τα παιδιά των οθωμανών και η μητέρα του τον έβρισε αποκαλώντας τον «Γκιαούρη», δηλαδή άπιστο. Ο Μεχμέτ προσβλήθηκε, γιατί είχε μεγάλο ζήλο για τον μουσουλμανισμό, και ρώτησε την δική του μητέρα να του πει γιατί η γυναίκα εκείνη τον έβρισε με λέξεις που οι οθωμανοί χρησιμοποιούσαν μόνο εναντίον των Χριστιανών. Αυτή, λόγῳ της επιμονής του, αναγκάστηκε να του ομολογήσει την αλήθεια και έτσι άμαθε ο μακάριος ότι είχε γεννηθεί Χριστιανός και ότι έλαβε κατά το άγιο Βάπτισμα το όνομα Νικήτας.
Το γεγονός του ακουσίου εξισλαμισμού του συντάραξε την ψυχή του και αμέσως έλαβε την απόφαση να επιστρέψει στην αληθινή πίστη των πατέρων του. Υπακούοντας στη συνείδησή του εγκατέλειψε την οικογένεια του και αναχώρησε για τη Χίο. Φτάνοντας εκεί ανέβηκε στη Νέα Μονή, ανέφερε στον Ηγούμενο την απόφαση του και του ζήτησε να τον συμβουλεύσει για τη σωτηρία του. Εκείνος του συνέστησε να απευθυνθεί στον Άγιο Μακάριο Κορίνθου, που διέμενε τότε στο νησί. Ο Άγιος άκουσε την εξομολόγηση του, τον επανένταξε στην Εκκλησία με το άγιο Χρίσμα και ανέλαβε την πνευματική του καθοδήγηση. Ο Νικήτας έμεινε στην Ιερά Μονή διανύοντας αυστηρή ασκητική ζωή και εκφράζοντας την ευλάβειά του με παιδαριώδεις τρόπους, ώστε να κάνει πολλούς να σκέφτονται ότι είχε χάσει τα λογικά του. Για μεγαλύτερη άσκηση και σκληραγωγία ανέβηκε στο σπήλαιο των Αγίων Πατέρων και έζησε κοντά στον ερημίτη Άνθιμο, στον οποίο και εξομολογήθηκε τον πόθο του για το μαρτύριο. Μετά από λίγο διάστημα απέστρεψε στη Μονή και ζήτησε την άδεια των Πατέρων για να εκτελέσει την επιθυμία του. Αυτοί τον συμβούλεψαν κατάλληλα και, αφού τέλεσαν Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο, του έδωσαν την ευλογία να παρουσιαστεί στους τυράννους και να ομολογήσει τον Χριστό.

Όταν έφθασε ο μακάριος στη Χώρα της Χίου, δεν άργησε να συλληφθεί από τους Τούρκους φοροεισπράκτορες με την απαίτηση να πληρώσει τον φόρο που πλήρωναν οι Χριστιανοί, το κοινώς λεγόμενο χαράτσι. Ενώ κρατούνταν δέσμιος κοντά σε ένα καφενείο πέρασε από εκεί ένας γνωστός του ιερέας, ο παπά-Δανιήλ, τον χαιρέτησε με το μουσουλμανικό του όνομα και ρώτησε να μάθει ποιος ήταν ο λόγος της συλλήψεώς του. Όταν άμαθε την αιτία, εξέφρασε την απορία πως γίνεται οι Τούρκοι να ζητούν από έναν ομόθρησκο τους να πληρώσει φόρο που αναλογεί σε Χριστιανούς. Οι Τούρκοι που τον κρατούσαν, όταν τον άκουσαν να δηλώνει στον ιερέα ότι είναι Χριστιανός, τον οδήγησαν αμέσως στον Αγά, μπροστά στον οποίο ο Νικήτας ομολόγησε την μεταστροφή του και τη βούλησή του να παραμείνει στην αληθινή πίστη. Ο Αγάς τότε έδωσε εντολή να τον φυλακίσουν και για δέκα μέρες να τον βασανίσουν ώστε να τον αναγκάσουν να αλλάξει γνώμη. Κάθε μέρα τον έβγαζαν από τη φυλακή και τον βασάνιζαν με απάνθρωπο τρόπο. Ανάμεσα στα άλλα τον έριξαν μέσα σε στάβλο για να τον ποδοπατήσουν αγρία αλόγα και, όταν εκείνος με την χάρη του Θεού διαφυλάχθηκε αβλαβής, τον έκλεισαν πάλι στη φυλακή, το κελί της οποίας φωτίστηκε από ουράνιο φως.

Όταν συμπληρώθηκαν οι δέκα ημέρες, ο Μάρτυς παραδόθηκε στον μανιασμένο όχλο και οδηγήθηκε στην άκρη της πόλης, κάτω από το Μετόχι της Μονής των Ιβήρων. Εκεί οι Οθωμανοί επανέλαβαν για τελευταία φορά τις προτάσεις τους να επιστρέψει στον μουσουλμανισμό αλλά εκείνος επέμενε λέγοντας: «Χριστιανός είμαι, ονομάζομαι Νικήτας και Νικήτας θέλω να αποθάνω». Προσπάθησαν να τον μεταπείσουν γονατίζοντας τον πολλές φορές σε στάση εκτέλεσης και σηκώνοντας τον, αλλά εκείνος αμετάπειστος τους έλεγε: «Γιατί αργείτε; Θανατώστε με γρήγορα για να απολαύσω τα αγαθά του Παραδείσου». Ο δήμιος άρπαξε τότε το ξίφος και το κατέβασε πολλές φόρες στον αυχένα του Μάρτυρος, αποκόπτοντας τον με μικρά επαναλαμβανόμενα χτυπήματα, για να επιτείνει το μαρτύριο και να του προκαλέσει μεγαλύτερο πόνο. Με αυτόν τον τρόπο ο πολύαθλος Νικήτας έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στης 21 Ιουνίου του έτους 1732, στην ηλικία των δεκαέξι ετών. Οι ευσεβείς μάζεψαν με ευλάβεια το μαρτυρικό αίμα και τυφλοί, που έχρισαν με αυτό τα μάτια τους απέκτησαν το φως τους. Οι Τούρκοι πέταξαν λάσπη και ακαθαρσίες πάνω στο άγιο λείψανο για να το ατιμάσουν αλλά αυτό έμεινε καθαρό και άσπιλο για πολλές ημέρες. Τέλος για να μην το τιμήσουν οι Χριστιανοί το έριξαν στη θάλασσα. Η τίμια Κάρα του διασώθηκε και φυλάσσεται στη Ιερά Μονή των Ιβήρων στο Άγιον Όρος.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄ . Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Νισύρου τὸν γόνον, καὶ τῆς Χίου τὸ καύχημα, τὸν δεδοξασμένον Νικήταν, ἐν ὡδαῖς εὐφημήσωμεν· νικήσας γὰρ ἀθλήσει τὸν ἐχθρόν, καὶ νίκης τὸ διάδημα λαβών, τῶν θαυμάτων πρυτανεύει τὰς δωρεάς, τοῖς πόθῳ ἀναβοῶσι· δόξα τῷ σὲ ἰσχύσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σὲ πιστοῖς, ρύστην καὶ πρόμαχον.

Τα στοιχεία ελήφθησαν από τα βιβλία:
• Ὕμνοι καὶ Ποιήματα, Παναγίας Σπηλιανῆς καὶ Ἁγίου Νικήτα, Ἔκδοσις Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἁγίου Νικήτα Νισύρου, Ἀθήνα 1970.
• Ἡ Ἀκολουθία καὶ ὁ Παρακλητικός Κανών τοῦ Ἁγίου Νικήτα τοῦ Νισυρίου, Ρόδος 1995.