Σαν να μην ήταν ήδη άκρως επικίνδυνος ο ιός Έμπολα έγινε ακόμη χειρότερος. Κατά την τελευταία επιδημία του 2014-15, ο ιός μεταλλάχθηκε και μπορεί πλέον να μολύνει πολύ πιο εύκολα τους ανθρώπινους ιστούς, με τετραπλάσια ικανότητα από ό,τι στο παρελθόν.

Παράλληλα -χάρη στην ίδια μετάλλαξη- έχει γίνει τρεις φορές πιο φονικός για όσους μολύνει, όπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες. Η διπλή αυτή εξέλιξη δημιουργεί ανησυχίες ότι σε μια μελλοντική επιδημία ο ιός θα είναι πιο φονικός και πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί.

Σε δύο νέες επιστημονικές εργασίες, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό "Cell" (Κύτταρο), οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζέρεμι Λούμπαν του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης και τον καθηγητή Τζόναθαν Μπολ του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ αντίστοιχα, ανέλυσαν τον γενετικό κώδικα σχεδόν 2.000 δειγμάτων του ιού.

Αυτό που διαπίστωσαν, είναι ότι ο Έμπολα υπέστη αλλαγές σε μια πρωτεΐνη στην επιφάνειά του, κάτι που του επιτρέπει να «κλειδώνει» στα υγιή ανθρώπινα κύτταρα και να εισδύει σε αυτά ευκολότερα. Έτσι, γίνεται πιο ικανός να μεταδίδεται μεταξύ των ανθρώπων.

Εκτιμάται ότι η νέα μετάλλαξη -με την ονομασία A82V- εμφανίσθηκε τους πρώτους κιόλας μήνες της προηγούμενης επιδημίας και ήταν αυτή που έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να εξελιχθεί η επιδημία στη χειρότερη που είχε υπάρξει ποτέ, με 11.310 θύματα στη Δυτική Αφρική (κυρίως σε Γουινέα, Λιβερία και Σιέρα Λεόνε).

Εξάλλου, οι άνθρωποι που μολύνονται με τον μεταλλαγμένο ιό Έμπολα, είναι σχεδόν τρεις φορές πιθανότερο να πεθάνουν, σε σχέση με εκείνους που είχαν μολυνθεί παλαιότερα, όταν ακόμη ο ιός δεν είχε μεταλλαχθεί. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη επιστημονική πεποίθηση ότι ο ιός θα εξελισσόταν σταδιακά, έτσι ώστε να γίνει λιγότερο φονικός, προκειμένου να εξαπλωθεί πιο εύκολα (αν σκοτώνεται γρήγορα ο ασθενής, δεν μπορεί να μολύνει πολλούς άλλους γύρω του).

Ο ιός μεταδίδεται κυρίως μέσω σωματικών υγρών από μολυσμένους ανθρώπους ή από πτώματα ασθενών. Αν και έχουν πια αναπτυχθεί εμβόλια για τον Έμπολα, η ικανότητά του να μεταλλάσσεται, δημιουργεί αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά τους στο μέλλον.

imerisia.gr

Γράφει η  ψυχολόγος Μαρία Καρίκη

Πολλές φορές στη ζωή μας νιώθουμε εγκλωβισμένοι, αλλά αργούμε να το συνειδητοποιήσουμε ή αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Εγκλωβισμένοι σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν, σε δουλειές που μας φθείρουν, σε μέρη που δεν μας ταιριάζουν, σε φιλίες που έχουν ξεθωριάσει.

Μπορεί να αισθανόμαστε κατά καιρούς μια σύγχυση ως προς τον εαυτό μας, την πραγματικότητα που ζούμε, τους γύρω μας, τους στόχους μας που ίσως έχουμε αμελήσει, αλλά δεν τολμούμε εύκολα τις αλλαγές. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι είναι «φάση» και θα περάσει…

Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η «φάση» δεν περνάει; Όταν δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο ή πρόσκαιρο, αλλά για την ίδια τη ζωή μας έτσι όπως την έχουμε δομήσει; Όταν οι επιλογές και οι αποφάσεις μας δεν μας οδήγησαν εκεί που θα θέλαμε;

Ή γενικότερα όταν φοβόμαστε να πάρουμε καίριες αποφάσεις και αρκούμαστε σε ό,τι προκύπτει από τις περιστάσεις; Όταν συμβαίνουν όλα αυτά μάλλον μοιάζουμε να είμαστε «κομπάρσοι» στην ίδια μας τη ζωή και όχι πρωταγωνιστές της. Γινόμαστε παθητικοί, νωχελικοί, μεμψιμοιρούμε και παραπονιόμαστε σχεδόν για όλα και για όλους.

Βουλιάζουμε σε μια ρουτίνα που μας γεμίζει διαρκώς με καινούρια κενά και εμείς απεγνωσμένα ψάχνουμε να κρυφτούμε από τις σκέψεις μας ή αναζητούμε «υποκατάστατα» διάφορων λογιών μήπως και ξεχαστούμε… Τα καταφέρνουμε άραγε; Μάλλον όχι, γιατί κανείς δεν μπορεί σε βάθος χρόνου να αποφύγει τις ενδόμυχες σκέψεις και τα πραγματικά συναισθήματά του.

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αποδράσουμε; Για κάποιους μοιάζει βατό, ενώ για άλλους είναι μια «επανάσταση» που δεν ξέρουν αν μπορούν να την κάνουν. Φοβούνται ότι θα χάσουν τον γνώριμο κόσμο τους και αυτό πιστεύουν ότι θα τους αποσυντονίσει ακόμη περισσότερο.

Κάθε φορά λένε στον εαυτό τους ότι δεν είναι έτοιμοι, ότι δεν θα καταφέρουν να κάνουν μια καινούρια αρχή, ότι θα στεναχωρήσουν κάποιους στο οικείο τους περιβάλλον αν φύγουν.

Κατακλύζονται προκαταβολικά με ενοχές και έτσι ακινητοποιούνται εκ των προτέρων δεχόμενοι τα δεδομένα της ζωής τους ως έχουν. Μέσα τους, ωστόσο, συνεχίζουν να υποφέρουν. Πόσο υγιές –ψυχικά και σωματικά- μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; 

Η «απόδραση» από οτιδήποτε δεν μας ευχαριστεί, δεν μας ταιριάζει, δεν συμβαδίζει με τα όνειρά μας ή απλά μας πέφτει «λίγο» είναι μια «πράξη» αλήθειας προς τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό για την ψυχική μας ισορροπία να παραμένουμε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και να μην αποφεύγουμε τη «συνάντηση» μαζί του.

Η «συνάντηση» αυτή είναι μια αυθεντική συνομιλία με ό,τι αποτελεί μέσα μας το πρωτογενές υλικό μας. Εκείνο το υλικό που δεν δέχεται δικαιολογίες, αναβολές, στερεότυπα, κανόνες και «πρέπει». Αποτελεί εκείνο το κομμάτι μας που ξέρει τι θέλει και τι δεν θέλει και κανείς δεν μπορεί να το σωπάσει…

Έτσι, δημιουργούνται εντός μας συγκρουσιακές καταστάσεις, γιατί συχνά στη ζωή μας άλλα θέλουμε κι άλλα κάνουμε. Σίγουρα, θα υπάρξουν συμβιβασμοί και υποχωρήσεις, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι όλη μας η ζωή θα είναι μια απόκλιση από αυτό που πραγματικά είμαστε.

Αν γίνει κάτι τέτοιο, κινδυνεύουμε να αποξενωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα νιώθουμε ένα μόνιμο κενό μέσα μας και την αίσθηση του ανικανοποίητου σε ό,τι κι αν κάνουμε. Θα βιώνουμε την αίσθηση ότι η ζωή μας θα έπρεπε να είναι διαφορετική από αυτή που είναι τώρα και θα διαμαρτυρόμαστε συνεχώς στους γύρω μας, λες και εκείνοι ευθύνονται για τις αποφάσεις που εμείς δεν παίρνουμε και τις ενέργειες που εμείς δεν τολμούμε.

Ο εγκλωβισμός σε μια καθημερινότητα που δεν μας εκφράζει αργά ή γρήγορα θα μοιάζει με μια «θηλιά» που θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Η απόδραση θα σε περιμένει πάντα σαν επιλογή. Εξαρτάται πόσο πολύ θέλεις να ξεφύγεις από ό,τι δεν σου αξίζει, αλλά και πόσο πολύ θέλεις να παλέψεις και να υπερβείς τους φόβους και τις ανασφάλειές σου που σου λένε να μείνεις εδώ στο οικείο.

Ο καθένας πρέπει να παλέψει με τους «δαίμονές» του. Στο τέλος, όμως, ό,τι και αν κάνουμε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ευθύνη της ζωής που θα μπορούσαμε να ζήσουμε (αλλά δεν το κάναμε) βαραίνει μόνο εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλο…

Δείτε ποια είναι η μέγιστη διάρκεια της ζωής και γιατί δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στις 10.000 να πάμε πάνω από τα 125.

Ο γηραιότερος άνθρωπος που πέθανε στη Γη -τουλάχιστον με βάση τα αποδεδειγμένα στοιχεία- ήταν η Γαλλίδα Ζαν Καλμάν, η οποία απεβίωσε το 1997 σε ηλικία 122 ετών, έχοντας γεννηθεί προτού κτισθεί ο πύργος του ‘Αϊφελ. Παρόλο που το προσδόκιμο ζωής εμφανίζει τάση ανόδου, η πιθανότητα να φθάσει κανείς -και πολύ περισσότερο να ξεπεράσει- τα χρόνια της είναι μηδαμινή.

Σύμφωνα με μια νέα -επίμαχη για μερικούς- επιστημονική έρευνα, η ανθρωπότητα πιθανώς έχει «πιάσει ταβάνι», όσον αφορά τη διάρκεια της ανθρώπινης ηλικίας.

Για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων αυτή η «οροφή» σήμερα είναι τα 115 χρόνια. Η πιθανότητα ενός ανθρώπου να ζήσει έως την ηλικία των 125 ετών, είναι μικρότερη από μία στις 10.000.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιαν Βιγκ του Τμήματος Γενετικής του Κολλεγίου Ιατρικής ‘Αλμπερτ Αϊνστάιν της Νέας Υόρκης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», ανέλυσαν τα παγκόσμια δημογραφικά δεδομένα και μετά εστίασαν σε ορισμένες χώρες (Ιαπωνία, Γαλλία, ΗΠΑ, Βρετανία), όσον αφορά τις μέγιστες ηλικίες θανάτου που έχουν καταγραφεί στη Διεθνή Βάση Δεδομένων Μακροζωΐας.

Οι τέσσερις αυτές χώρες έχουν αναλογικά τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων άνω των 110 ετών.

Η ανάλυση αποκαλύπτει ότι τόσο το προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής όσο και η μέγιστη ηλικία θανάτου εμφάνισαν σταθερή αύξηση κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα, χάρη στα εμβόλια, τα αντιβιοτικά, τις καλύτερες συνθήκες διατροφής και υγιεινής κ.α, ενισχύοντας έτσι την θεωρία ότι η διάρκεια της ζωής μας μπορεί να μην έχει κάποιο εγγενές φυσικό όριο.

Όμως, η έρευνα αποκαλύπτει επίσης ότι αυτή η σταδιακή βελτίωση στην επιβίωση έχει εμφανίσει μια επιβράδυνση κατά τις τελευταίες δεκαετίες (το αποκορύφωμα ήταν περίπου το 1980).

Ακόμη, ενώ καταγράφεται μια διαχρονική βελτίωση στο προσδόκιμο ζωής του μέσου ανθρώπου από τα 70 έως τα 100 (δηλαδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο ζουν τόσα χρόνια), μετά τα 100 η βελτίωση μειώνεται πλέον δραστικά.

Οι άνθρωποι που φθάνουν σήμερα τα 110, δεν έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από όσους έφθαναν στην ίδια ηλικία το 1970.

Από την άλλη, η μέγιστη ηλικία θανάτου αυξήθηκε σταδιακά μετά το 1970 (περίπου κατά 0,15 χρόνια ανά έτος) και φαίνεται να έφθασε διεθνώς σε ένα μέγιστο κατά το τέλος του 20ού αιώνα, περίπου όταν πέθανε η Ζαν Καλμάν.

Αλλά έκτοτε, στη διάρκεια του 21ού αιώνα, δεν φαίνονται περαιτέρω βελτιώσεις στη μέγιστη διάρκεια της ζωής.

Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το θάνατο της υπεραιωνόβιας Γαλλίδας, αλλά στο μεταξύ κανείς άλλος άνθρωπος στη Γη δεν πέθανε σε μεγαλύτερη ηλικία από αυτήν (τουλάχιστον με βάση τα επίσημα αρχεία), πράγμα που καθιστά την ίδια μια εντυπωσιακή στατιστική εξαίρεση.

Σήμερα η μέση μέγιστη ηλικία θανάτου είναι τα 115 έτη και οι επιστήμονες προβλέπουν ότι θα παραμείνει ίδια για αρκετά ακόμη χρόνια. Στην εποχή μας ως γηραιότερος εν ζωή άνθρωπος θεωρείται η ιταλίδα Έμα Μοράνο, 116 ετών.

Αυτές οι δύο σχεδόν παράλληλες εξελίξεις (η επιβράδυνση στη βελτίωση τόσο του μέσου προσδόκιμου ζωής, όσο και της μέγιστης ηλικίας θανάτου), κατά τους ερευνητές, είναι πιθανό -αλλά όχι βέβαιο- ότι υποδηλώνουν πως η ανθρώπινη ζωή έχει τελικά ένα φυσικό όριο στη διάρκειά της. Το όριο αυτό είναι απίθανο να το ξεπεράσει κανείς – τουλάχιστον όχι χωρίς έξωθεν βοήθεια από την επιστήμη και την τεχνολογία.

«Για πρώτη φορά στην ιστορία φαίνεται πως η μέγιστη διάρκεια της ζωής -το ταβάνι, το όριο- είναι περίπου τα 115. Είναι σχεδόν αδύνατο να ζήσει κάποιος πέρα από αυτή την ηλικία. Θα χρειάζονταν 10.000 πλανήτες σαν τον δικό μας για να βρούμε κάποιον που θα ζήσει έως τα 125 – μια πολύ μικρή πιθανότητα. Από εδώ και πέρα, οι άνθρωποι δεν θα ξεπερνάνε τα 115», δήλωσε ο Βιγκ.

Αντίθετα με τη μέση διάρκεια ζωής ενός είδους, η οποία μπορεί να εμφανίσει αύξηση, πολλοί βιολόγοι θεωρούν ότι η μέγιστη διάρκεια ζωής είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό. Με την άποψη αυτή όμως δεν συμφωνούν όλοι, καθώς θεωρούν ότι υπάρχουν περιθώρια αύξησης και στην «οροφή» της διάρκειας της ζωής, κυρίως μέσω γενετικών και φαρμακευτικών παρεμβάσεων που θα επιβραδύνουν συνολικά το ρυθμό της γήρανσης.

Οι ερευνητές πάντως επισημαίνουν ότι μολονότι δεν υπάρχει κάποια σοβαρή επιστημονική αιτία για να μην πετύχουν τέτοιες προσπάθειες, το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, επειδή η διάρκεια της ζωής των ανθρώπων – τόσο η μέση όσο κυρίως η μέγιστη- καθορίζονται από μυριάδες διαφορετικούς γενετικούς παράγοντες.

fimes.gr

Γράφει η  ψυχολόγος Μαρία Καρίκη

Όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα που προσφέρουν απλόχερα την αγάπη τους. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στις ερωτικές τους σχέσεις. Προσφέρουν, στηρίζουν, δίνουν ευκαιρίες, εμπιστεύονται τον συνάνθρωπό τους και τον κάνουν να αισθάνεται όμορφα κοντά τους. Όταν έχεις την τύχη να γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους, νιώθεις έναν τεράστιο θαυμασμό για την άνευ όρων στάση αγάπης και συμπαράστασης που παρέχουν και αναρωτιέσαι πώς το κάνουν. Πώς μπορεί να είναι τόσο γενναιόδωροι με τα συναισθήματά τους όταν όλοι γύρω τους με όλα όσα συμβαίνουν κλείνονται στον εαυτό τους και γίνονται όλο και πιο καχύποπτοι με τους άλλους;

Παρατηρώντας τη συμπεριφορά τους, διαπιστώνει κανείς ότι μοιάζουν να μη φοβούνται μήπως πληγωθούν ή απογοητευτούν. Σαν να μην περιμένουν κανενός είδους «αντάλλαγμα» από τους άλλους. Νιώθουν πιθανώς τόσο πλήρεις από θετικά συναισθήματα που έχουν απαλλαγεί από την προσδοκία της ανταπόδοσης (!). Για κάποιο λόγο έχουν τόσα αποθέματα αγάπης που δεν μπορούν παρά να είναι μόνο αυτό. Η καλοπροαίρετη φύση τους είναι «ανοιχτή» προς οποιονδήποτε το έχει ανάγκη. Δεν αυτοπροβάλλονται, δεν επιδεικνύονται, ούτε περιαυτολογούν. Δεν θα τους βρεις εύκολα στα «φώτα» της προσοχής. Δεν έχουν ανάγκη επιβεβαίωσης, ούτε αναγνώρισης. Κάνουν αυτό που κάνουν, γιατί αυτό νιώθουν, αυτό είναι.

Πόση ανάγκη άραγε έχουμε από αυτή την κατηγορία ανθρώπων; Πόσο αρχίζει και σπανίζει αυτό το είδος; Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ό,τι κι αν τους πεις, θα σε ενθαρρύνουν, θα σε κατανοήσουν, θα είναι εκεί για σένα, ακόμα κι αν εσύ δεν το αξίζεις. Είναι εκείνοι που δεν θα δυσανασχετήσουν με τη συμπεριφορά σου, με τις ιδιοτροπίες σου. Θα σου δώσουν το χρόνο σου να ξεσπάσεις, χωρίς να θέλουν να σε «νουθετήσουν». Θα περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο να σε «αγκαλιάσουν» και να σε καθησυχάσουν παρά τα λάθη σου και τις υπερβολές σου. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι το κάνουν αβίαστα. Νιώθεις την αλήθεια, την αυθεντικότητά τους. Νιώθεις πάντα ασφάλεια δίπλα τους και μια σιγουριά ότι «όλα θα πάνε καλά».

Όσοι είμαστε τυχεροί και έχουμε ή είχαμε τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας, νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη. Αυτοί οι άνθρωποι μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε και εμείς όλο και καλύτεροι. Μας διδάσκουν ήθος, αξίες, τη δύναμη της προσφοράς, την επιλογή της καλοπροαίρετης στάσης χωρίς μικρότητες. Όταν έχεις συναντήσει έστω και μια φορά στη ζωή σου μια τέτοια προσωπικότητα, δεν μπορείς να παραμείνεις ο ίδιος. Σε συνταράζει αυτή η απλόχερη στάση καλοσύνης προς όλους. Σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο «μικρός» είσαι εσύ και πόσο περιοριστική είναι η δική σου νοοτροπία. Μετά συγκρίνεις όλους τους υπόλοιπους που έρχονται στη ζωή σου και συνειδητοποιείς πόσο απέχουν από εκείνο το «ιδανικό» που συνάντησες. Αναπολείς τις στιγμές που σε επηρέασε βαθιά ένα τέτοιο άτομο και πόσο κοντά έφτασες μέσα από τις συνομιλίες σου μαζί του στην πιο καλή εκδοχή του εαυτού σου.

Η καχυποψία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η κατήφεια, η αποξένωση, η κακή διάθεση, ο διάχυτος εκνευρισμός είναι σημεία των καιρών μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν κι αυτές την κρίση τους. Ο φόβος και ο θυμός σε κάνουν να κλείνεσαι στα «δικά σου» περισσότερο και να μη θέλεις εύκολα να «ανοίξεις». Ωστόσο, συναντάς κι εκείνες τις φωτεινές εξαιρέσεις που σε κάνουν να αναρωτηθείς για τη στάση σου. Κόντρα σε όσα συμβαίνουν βλέπεις ανθρώπους να μην αλλάζουν, να μη θέλουν να γίνουν αρνητικοί, «τσιγκούνηδες» με τα συναισθήματά τους, ούτε επιφυλακτικοί με τον συνάνθρωπό τους. Επιλέγουν τη στάση της αγάπης αντί για το φόβο και την απομόνωση, επιλέγουν να παραμείνουν πιστοί στη νοοτροπία τους, χωρίς εκπτώσεις και περιορισμούς.

Αισθάνονται ίσως ότι ενώ μπορεί να χάσουν τα πάντα, δεν θέλουν να προδώσουν την ταυτότητά τους. Πώς θα τους αναγνωρίσετε; Είναι εκείνοι που θα σε υποδεχτούν πάντα με χαμόγελο, με μια θετική απάντηση, με μια λύση, με μια παρηγοριά και με μια προσφορά βοήθειας από μέρους τους. Είναι εκείνοι που σε κάνουν να αισθάνεσαι δυνατός και ασφαλής κοντά τους απλά και μόνο μέσα από μια συζήτηση… Είναι εκείνοι που αποτελούν έμπνευση για σένα, χωρίς καν να το υποψιάζονται…