Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Και την μιζέρια και την κατάντια και πολλά άλλα. Και δείχνει και πολλά για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση.- Από τον Αλέξανδρο Δράκο

Με την πολιτική ασχολούμαι συχνά από αυτήν την στήλη. Από τα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το θέμα έχω δει ότι παρ` όλο που οι εκλογές κρίνονται συχνά σε κάποιο θεωρητικό ιδεολογικό πεδίο, Αριστερά-Δεξιά-Κέντρο κλπ, συνήθως στην πράξη τα πεπραγμένα της κάθε κυβέρνησης δεν είχαν σχέση με το ιδεολογικό πρόσημο τους. Αριστερές κυβερνήσεις να κάνουν "δεξιές" πολιτικές και δεξιές κυβερνήσεις να κάνουν "αριστερές".
Στην Ελλάδα αυτή η ιδεολογική αντιπαράθεση έγινε κυρίως μια "μονομαχία" ανάμεσα στον κρατισμό από την μια μεριά και στην ιδιωτική οικονομία από την άλλη. Κάπως χαζό κι αυτό μια και το κράτος χρειάζεται και επίσης και η ιδιωτική οικονομία χρειάζεται.

Αν το δει λοιπόν κανείς αυτό το πράγμα σε βάθος θα καταλάβει δυο πράγματα. Πρώτον, το ότι η κατάληψη της εξουσία αλλάζει τα πάντα και δεύτερον ότι εκείνο που παίζει ρόλο είναι οι προσωπικές ικανότητες ή ανικανότητες κάποιων προσώπων όταν βρίσκονται σε θέση εξουσίας.

Γι αυτό και η κριτική μου δεν είναι κυρίως ιδεολογικά πολιτική, αλλά κυρίως προσωπική. Οι ικανότητες δηλαδή που έχει κάποιο πρόσωπο όταν ασχολείται με τον τομέα του, αλλά και οι ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τον καθ` ένα προσωπικά. Τα προσωπικά ποιοτικά του χαρακτηριστικά δηλαδή.

Αυτή η κυβέρνηση δεν ήταν σε καμιά περίπτωση το καλύτερο μου.

Αυτά που έλεγαν και ο Τσίπρας και ο Καμμένος πριν ακόμη κερδίσουν τις πρώτες εκλογές, τα έβρισκα και παλαβά, αλλά και κακότροπα. Σε προσωπικό επίπεδο του έβρισκα και τους δυο απαράδεκτους. Εκείνα τα "Go back κυρία Μέρκελ" κλπ ή τα χυδαία "στα τέσσερα" που ούρλιαζε ο Καμμένος στην Βουλή και τόσα και τόσα άλλα παρόμοια.

Στην συνέχεια αποδείχτηκε όλη η ιστορία μια μεγαλοπρεπής πολιτική απάτη.

Αυτοί οι δυο έφεραν κάτι πολύ χύμα που σε πολλές περιπτώσεις αγγίζει και ξεπερνάει τα όρια του χυδαίου. Στην πολιτική το ψέμα και οι υπερβολές είναι κάτι συνηθισμένο. Όχι όμως στο επίπεδο που το χρησιμοποιεί ο Τσίπρας που όπως φαίνεται είναι η πρώτη του φύση. Ο άλλος ο Καμμένος πολλές φορές και εξ αιτίας του ακραίου τρόπου που εκφράζεται όταν μιλάει, μου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται στα όρια της σχιζοφρένειας. Δεν ξέρω αν είναι στην από δω ή στην από εκεί μεριά.

Εν ολίγοις όλη αυτή η κατάσταση με τόσα και τόσα άλλα που έχει που βγάζει ως περιγραφή την λέξη "κατάντια". Η κρίση δεν είναι πολιτική. Είναι προσωπική. Εξ άλλου πως να κρίνεις μια κυβέρνηση που είναι συγχρόνως και "ριζοσπαστικά αριστερή" όπως ισχυρίζεται ο ένας και ακροδεξιά, όπως συχνά αποδεικνύει ο άλλος.

Όλες αυτές οι παλαβομάρες αυτή της εποχής με τον Καμμένο να κηρύσει "ανένδοτο" εναντίον της κυβέρνησης στη οποίαν συμμετέχει και να αποκαλεί "ολετήρα" τον Κοτζιά, ο οποίος έφτιαξε την Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά την έφτιαξε κατ` εντολή του Τσίπρα ο οποίος ήταν ως τώρα ο αγαπημένος του συνεταίρος.

Αντικειμενικά η κατάσταση θα ήταν για το ψυχίατρο, αλλά κυρίως και πάνω απ` όλα είναι κατάντια. www.klik.gr