Tο συκώτι, είναι ένα από τα σημαντικότερα όργανα του οργανισμού. Η δράση του αφορά στη χώνεψη της τροφής, την αποτοξίνωση του οργανισμού, την παραγωγή των πρωτεϊνών, την αποθήκευση βιταμινών, μετάλλων και ζαχάρων και την απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών που χρειάζεται το σώμα για την εύρυθμη λειτουργία του.

Οι ασθένειες που μπορούν να βλάψουν το συκώτι είναι πολλές, ενώ υπάρχουν και οι περιπτώσεις ατόμων που γεννιούνται με προβλήματα στο συκώτι και μαθαίνουν να ζουν με αυτά.

Αν αισθανθείτε πόνο ψηλά στην κοιλιά είναι δύσκολο να εντοπίσετε από ποιο ακριβώς όργανο προέρχεται, καθώς το συκώτι βρίσκεται κοντά στο στομάχι, το σπλήνα, τη χοληδόχο κύστη και το πάγκρεας.

Οι υποδοχείς πόνου του ήπατος βρίσκονται κατά κύριο λόγο στην επιφάνειά του. Ο πόνος από το συκώτι γίνεται συνήθως αισθητός στο ανώτερο δεξί τμήμα της κοιλιακής χώρας, κάτω από τα πλευρά.

Πού μπορεί να οφείλεται ο πόνος στο συκώτι:
1. Αλκοολική νόσος του ήπατος
Η πάθηση είναι ευρύτερα γνωστή ως κίρρωση του ήπατος. Εξελίσσεται σταδιακά λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ.

2. Πρωτοπαθής καρκίνος του ήπατος
Είναι αποτέλεσμα της μη φυσιολογικής ανάπτυξης των κυττάρων του ήπατος. Ο όρος πρωτοπαθής σημαίνει ότι ο καρκίνος ξεκίνησε από το ίδιο το συκώτι και δεν είναι αποτέλεσμα μετάστασης.

3. Κύστη στο συκώτι
Πρόκειται για ένα μικρό σάκο –σαν φούσκα– με λεπτό τοίχωμα και γεμάτο με υγρό. Δεν αποτελεί κίνδυνο για την υγεία και αντιμετωπίζεται με τη φαρμακευτική αγωγή.

4. Λιπώδης νόσος του ήπατος
Η επίσημη διάγνωση προκύπτει όταν τα επίπεδα λίπους στο συκώτι ξεπερνούν το 10%. Η πάθηση είναι συνήθως κληρονομική και είναι συχνή σε υπέρβαρα/παχύσαρκα άτομα.

5. Ηπατική ίνωση
Είναι το τελευταίο στάδιο της κίρρωσης του ήπατος. Χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό ινώδους ιστού, ουλώδους ιστού και όζων στο συκώτι, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η φυσιολογική ροή του αίματος.

6. Ηπατίτιδα
Πρόκειται για φλεγμονή στο συκώτι που έχει σαν αποτέλεσμα την καταστροφή των κυττάρων. Οφείλεται κατά κύριο λόγο σε λοίμωξη από ιό.

www.onmed.gr

Καθοριστικό ρόλο σε αυτό τον τύπο αλωπεκίας παίζει η παρουσία μιας ορμόνης, της διυδροτεστοστερόνης (DHT), η οποία επιδρά σε συγκεκριμένες θέσεις του τριχωτού της κεφαλής, σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι εκτός από τις ορμόνες, η αρτηριακή πίεση έχει επίσης «πολύ ισχυρή συσχέτιση» με την ανδρικού τύπου αλωπεκία.
Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν επακριβώς γιατί, αλλά αρκετές μελέτες έχουν υποδηλώσει ότι η πίεση και η φαλάκρα, ιδίως αυτή που αρχίζει σε νεαρή ηλικία, έχουν κάποια σχέση.
Όσοι από τους εθελοντές που έλαβαν μέρος στην έρευνα είχαν αρτηριακή πίεση πάνω από το ανώτατο φυσιολογικό όριο των 120/80 mmΗg, διέτρεχαν διπλάσιο κίνδυνο φαλάκρας σε σύγκριση με όσους είχαν φυσιολογική πίεση.

Άλλες μελέτες έχουν συσχετίσει τη φαλάκρα με την καρδιοπάθεια. Σε μελέτη του 2000, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Αrchives of Ιnternal Μedicine», αναλύθηκαν οι ιατρικοί φάκελοι των τελευταίων 11 ετών από 22.000 άντρες.

Όσοι εθελοντές είχαν ήπια φαλάκρα στην κορυφή του κεφαλιού, είχαν κατά 23% περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν στεφανιαία νόσο, ενώ όσοι είχαν πλήρη φαλάκρα στο ίδιο τμήμα του κεφαλιού είχαν αύξηση του κινδύνου κατά 36%.

Οι συσχετίσεις αυτές, όμως, είναι μόνο συσχετίσεις, δεν αποτελούν απόδειξη αιτίας-αποτελέσματος. Το πιθανότερο είναι, λένε οι ειδικοί, πως η αλωπεκία αποτελεί δείκτη αυξημένου κινδύνου υπέρτασης, που προκαλείται εν μέρει από τα αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης και άλλων ορμονών, και τους αυξημένους ορμονικούς υποδοχείς στο κρανίο. Παρ΄ όλα αυτά, φαλάκρα και υπέρταση φαίνεται πως συσχετίζονται.

Πηγή: onmed.gr

Η ανατριχίλα σε όλο το σώμα και οι τρίχες που σηκώνονται ιδιαίτερα στον σβέρκο είναι “συγγενικές” σωματικές αντιδράσεις, που προκαλούνται από τον φόβο, τις χαμηλές θερμοκρασίες, το άγχος, ή άλλα ακραία συναισθήματα ή καταστάσεις.

Και τα δύο προκαλούνται από μικροσκοπικές συσπάσεις μυών (κοντά σε κάθε μία τρίχα) που δημιουργούν μια ανεπαίσθητη πτώση/σύσφιξη στην επιφάνεια του δέρματος. Με τη σειρά της, η γύρω περιοχή από τους μυς αυτούς προεξέχει προκαλώντας εξογκώματα στο δέρμα σας και τις τρίχες στα χέρια και τον λαιμό σας να στέκονται. Κάθε ένα από αυτά τα φυσιολογικά φαινόμενα, ο άνθρωπος τα έχει “κληρονομήσει” από τους προγόνους μας, τα ζώα.

Σε ζώα με παχύ τρίχωμα, η ανατριχίλα εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς. Συχνά εμφανίζεται ως αντίδραση στο κρύο και έτσι θερμαίνει το σώμα. Το ανασηκωμένο τρίχωμα αυξάνει το στρώμα του αέρα που μονώνει φυσικά το σώμα. Η αντίδραση στο κρύο, τότε, βοηθά το σώμα του ζώου να διατηρεί πιο αποτελεσματικά τη θερμότητα. Σε άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα όταν μια γάτα δέχεται επίθεση από ένα μεγαλύτερο αιλουροειδές, η ανατριχίλα δημιουργεί την ψευδαίσθηση στον “εχθρό” ότι η γάτα είναι μεγαλύτερη και πιο τρομακτική/επικίνδυνη.

Πίσω από την μηχανική σύσπαση των μυών, μετά από όλα, υπάρχει η απελευθέρωση μιας ορμόνης του στρες. Η αδρεναλίνη, που ονομάζεται επίσης επινεφρίνη, παράγεται σε δύο μικρούς αδένες που βρίσκονται πάνω από τα νεφρά και απελευθερώνεται στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτή η ορμόνη προκαλεί συσπάσεις στους μυς του δέρματος. Ακολουθεί η επιτάχυνση του καρδιακού ρυθμού, το αίσθημα “αναστάτωσης” στο στομάχι, ελαφρύ τρέμουλο στα χέρια και ιδρωμένες παλάμες: Όλα αυτά είναι σημάδια ότι η αδρεναλίνη ρέει μέσα στις φλέβες μας. Με πρακτικούς όρους, αυτή η ξαφνική “πλημμύρα” αυτής της ορμόνης στον οργανισμό, αυξάνει προσωρινά την μυϊκή μας δύναμη.

Αυτό, πάντως, που είναι περίεργο για αυτήν την ορμόνη, είναι ότι μπορεί να απελευθερωθεί και κατά τη διάρκεια μιας χαρούμενης/ευτυχισμένης στιγμής. Μερικές φορές, τρέμουμε από χαρά, όπως κάνουμε από φόβο.

Αποτελεί πάθηση; Η οσφυαλγία είναι σύμπτωμα και όχι πάθηση, που χαρακτηρίζει τον πόνο στη μέση.

Αποτελεί το δεύτερο πιο συχνό σύμπτωμα μετά την κεφαλαλγία. Υπολογίζεται ότι 4 στους 5 ανθρώπους θα παρουσιάσουν κάποια στιγμή της ζωής τους ένα ισχυρό επεισόδιο οσφυαλγίας.

Πως προκαλείται; Ποιες ειναι οι παθήσεις που εκδηλώνονται με οσφυαλγία;

Συνηθέστερο αίτιο είναι ο έμμεσος τραυματισμός από καταπόνηση της μέσης, η οποία προκαλεί διάταση ή ρήξη μυϊκών ινών ή συνδέσμων της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, αλλά και ο οξύς τραυματισμός.

Η δισκοπάθεια (δισκοκήλη) αποτελεί τη συχνότερη αιτία οσφυαλγίας σε ποσοστό 70%.

Άλλες συχνές αιτίες στη σπονδυλική στήλη είναι η εκφυλιστική σπονδυλαρθρίτιδα, η εκφυλιστική σπονδυλολίσθηση (μετατόπιση σπονδύλου) που προκαλεί αστάθεια στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και η σπονδυλική στένωση (στενός σπονδυλικός σωλήνας).

ΣΠΟΝΔΥΛΙΣΘΗΣΗ

Οι τραυματισμοί, επίσης, μπορεί να προκαλέσουν διάταση ή ρήξη μυϊκών ινών ή συνδέσμων, κατάγματα ή τραυματική σπονδυλόλυση-σπονδυλολίσθηση. Τα οστεοπορωτικά κατάγματα μπορούν να εκδηλωθούν με ήπια ή έντονη οσφυαλγία.

Λιγότερο συχνά, μία μικροβιακή ή άλλη φλεγμονή (σπονδυλοδισκίτιδα, οστεομυελίτιδα, φυματιώδης σπονδυλίτιδα) ή μία νεοπλασία μπορεί να είναι η αιτία μιας οσφυαλγίας. Συγγενείς ανωμαλίες στους σπονδύλους, όπως η δισχιδής ράχη ή η ιεροποίηση του Ο5 σπονδύλου, οι οποίες "ανακαλύπτονται" σε μία απλή ακτινογραφία, μπορεί να ευθύνονται για πόνο στη μέση.

Σε άλλες περιπτώσεις, ο πόνος στη μέση μπορεί να έχει ως προέλευση τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις, που βρίσκονται αμέσως χαμηλότερα, τη λεκάνη ή τα ισχία, συχνότερα λόγω εκφυλιστικών αλλοιώσεων.

Δεν πρέπει ωστόσο να παραβλέπουμε και πιθανή πάθηση γειτονικών οργάνων ως αιτία του πόνου, ειδικά όταν η κλινική εξέταση δεν δείχνει μυοσκελετική πάθηση. Τέτοιες περιπτώσεις αφορούν παθήσεις των νεφρών (λιθίαση, φλεγμονή, όγκοι), του εντέρου αλλά και των αγγείων (ανεύρυσμα ή απόφραξη αορτής-λαγονίων αρτηριών).

Όταν ο πόνος είναι χρόνιος, επαναλαμβάνεται συχνά και οι εξετάσεις δεν αναδεικνύουν μια σοβαρή αιτία μυοσκελετικής ή άλλης προέλευσης, πρέπει πάντα να μπαίνει στη διαφορική διάγνωση και η ψυχογενής προέλευση του πόνου. Αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά  και σε περιπτώσεις ινομυαλγίας, όπου ο ασθενής παρουσιάζει συγκεκριμένα επώδυνα σημεία κατά την κλινική εξέταση (tender points) ενώ συχνά υπάρχει διαταραχή του ύπνου.

Πώς εμφανίζεται;

Η πόνος στη μέση  μπορεί να εκδηλωθεί ξαφνικά μετά από σήκωμα βάρους, μετακίνηση βάρους (πχ επίπλου) ή μια απότομη κίνηση. Ωστόσο, μερικές φορές μπορεί και η απλή κάμψη της σπονδυλικής στήλης, ο βήχας ή το φτάρνισμα να προκαλέσουν μια δισκοκήλη και την αρχή μιας οσφυαλγίας.  Σε άλλες περιπτώσεις, εμφανίζεται ήπιος πόνος στην αρχή, μετά από παρατεταμένη ορθοστασία ή καθιστική θέση στην ίδια στάση, που επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου. Συχνά, σε περιπτώσεις δισκοκήλης, πόνος ή μούδιασμα μπορεί να επεκτείνεται και στην εξωτερική ή οπίσθια επιφάνεια του μηρού ή και την έξω επιφάνεια της κνήμης μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών (ισχιαλγία).

Πότε χρειάζεται να γίνουν εξετάσεις και ποιες;

Ένα επεισόδιο οσφυαλγίας που παρατείνεται πέρα των 3-4 ημερών χωρίς κλινική βελτίωση πρέπει να διευρευνάται καταρχήν με απλή ακτινογραφία. Σε περίπτωση που ο πόνος επεκτείνεται στο πόδι (ισχιαλγία), απαιτείται επιπλέον έλεγχος με αξονική ή μαγνητική τομογραφία για να αναζητηθεί η αιτία που προκαλεί πίεση σε νευρική ρίζα (πιθανή κήλη με σπονδύλου δίσκου, σπονδυλική στένωση κλπ.). Σπανιότερα, σε περιπτώσεις που από το ιστορικό και την κλινική εξέταση  υποπτευόμαστε μικροβιακή φλεγμονή ή νόσο κολλαγόνου μπορεί να χρειαστούν εργαστηριακές εξετάσεις.

Πώς αντιμετωπίζεται;

Καταρχήν απαιτείται ανάπαυση και κλινοστατισμός που πλέον θεωρούμε ότι πρέπει να περιορίζεται στις 2-3 πρώτες ημέρες. Αναλόγως με τη βαρύτητα των ενοχλημάτων, η χορήγηση μυοχαλαρωτικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων αλλά και η εφαρμογή θερμών επιθεμάτων και θερμαντικών αλοιφών θα βοηθήσει στην ύφεση του πόνου. Η έγερση από το κρεβάτι πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και προτιμότερο με την εφαρμογή ορθοπαιδικής ζώνης οσφύος. Στη συνέχεια, μπορεί να ακολουθήσει φυσιοθεραπεία και σταδιακή ενδυνάμωση των κοιλιακών και ραχιαίων μυών. 

Χειρουργική θεραπεία

Σε περίπτωση που η συντηρητική θεραπεία δεν καταφέρει να αποδόσει και ο ασθενής παρουσιάζει οσφυοϊσχιαλγία η οποία προκαλεί νευρολογικά ελλείμματα στο κάτω άκρο (μυϊκή αδυναμία η οποία συνδυάζεται με μείωση τενόντιων αντανακλαστικών και μειωμένη αισθητικότητα στο πόδι) η αντιμετώπιση είναι χειρουργική.

Η αντιμετώπιση εξαρτάται από την αιτία του προβλήματος και μπορεί να περιλαμβάνει εκτομή του ρηγμένου μεσοσπονδύλιου δίσκου στην περίπτωσης κήλης με μικροεπεμβατική τεχνική (μικροδισκεκτομή)

μέχρι σπονδυλοδεσία σε περιπτώσεις που οι κήλες είναι περισσότερες, υπάρχει σπονδυλική στένωση ή αστάθεια στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης (όπως στην σπονδυλολίσθηση).  

Γράφει ο Αντώνιος Παρτσινέβελεος, Ορθοπεδικός- boro.gr