Σε ένα έτος γεμάτο με άσχημα νέα, η είδηση του ξαφνικού θανάτου του Κόμπε Μπράιαντ, σε ηλικία 41 ετών αποτελεί ακόμα και σήμερα την πιο σοκαριστική στιγμή του 2020. Τουλάχιστον, όσον αφορά το μπάσκετ. Διότι ο «Black Mamba» δεν ήταν απλά ένας αθλητής, ήταν πολλά παραπάνω. Και καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων ως ένας από τους κορυφαίους που πάτησαν το πόδι τους στα παρκέ.AD
Όχι άδικα. Στην καριέρα του πέτυχε πολλά. Πάρα πολλά. Από τίτλους με τους Λος Άντζελες Λέικερς (5 συνολικά), βραβεία MVP του ΝΒΑ, μέχρι και χρυσά μετάλλια με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Στην τεράστια συλλογή του Κόμπε Μπράιαντ δεν υπήρχε κανένας τίτλος που να μην έχει κατακτηθεί. Άλλωστε, ήταν τόσο ανταγωνιστικός και τα κίνητρά του ήταν τόσο υψηλά που δεν άφηνε ποτέ τον εαυτό του να χαλαρώσει.
Γι αυτό η καριέρα του ήταν γεμάτη χρυσάφι και μεγάλες στιγμές.
Πίσω από την βιτρίνα και τις λαμπρές στιγμές, ωστόσο, υπάρχουν πολλές ώρες δουλειάς. Πάρα πολλές ώρες δουλειάς. Αμέτρητες ώρες δουλειάς. Στο γυμναστήριο, στο παρκέ, σε ανοιχτά γήπεδα. Παντού. Και κάθε στιγμή.
Όταν λέμε κάθε στιγμή, το εννοούμε. Εξάλλου η «Mamba Mentality» την οποία καθιέρωσε ο θρύλος των Λέικερς δεν είναι δύο τυχαίες λέξεις. Είναι η απόδειξη πως με σκληρή και επίμονη δουλειά θα καταφέρεις να φτάσεις στην κορυφή, ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια. Είναι η αέναη προσπάθεια προς την κορυφή με άλλα λόγια.
Αυτή τη νοοτροπία την ακολουθούσε παντού. Είτε αγωνιζόταν σε αγώνα της preseason με τους Λέικερς, είτε στις προπονήσεις της Team USA. Χαρακτηριστική είναι μια άγνωστη ιστορία, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Σε αυτή, ένας προπονητής, ονόματι Ρομπ, που ήταν μέλος του επιτελείου της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2012 και βρισκόταν στο προπονητικό κέντρο της ομάδας του Μάικ Σιζέφσκι, στο Λας Βέγκας.
Τα λαμπερά ονόματα ήταν πολλά. Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Ουέντι, Κέβιν Ντουράντ και μια πλειάδα μεγάλων παικτών. Ανάμεσά τους όμως δέσποζε η παρουσία του ενός, του Κόμπε Μπράιαντ. Εκείνος ήταν το Α και το Ω και στην Team USA. Και με την παρουσία του φρόντισε να δώσει το παράδειγμα σε όλους.
Πίσω στην ιστορία μας, όμως. Ο Ρομπ στην ιστορία του αποκάλυψε ένα περιστατικό, το οποίο αποδεικνύει πως ο Κόμπε Μπράιαντ δεν είναι σαν τους άλλους παίκτες. Είναι μια μπασκετική... μηχανή που δεν ξεκουράζεται και δεν σταματάει να παράγει ενέργεια. Δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.
Η απόδειξη παρακάτω...
«Είχα προσκληθεί στο Λας Βέγκας εκείνο το περασμένο καλοκαίρι για να βοηθήσω την Team USA με την προετοιμασία της πριν ξεκινήσει για το Λονδίνου και όπως όλοι ξέρουμε θα έφερναν το Χρυσό στις ΗΠΑ. Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με τον Καρμέλο Άντονι και τον Ντουέιν Ουέιντ στο παρελθόν, αλλά αυτή θα ήταν η πρώτη μου συνεργασία με τον Κόμπε.
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά εκείνες τις μέρες πριν το πρώτο διπλό, την ημέρα της πρώτης προπόνησης, στις αρχές Ιουλίου. Ήταν μια σύντομη συζήτηση όπου μιλούσαμε για την φυσική κατάσταση, στην οποία θα ήθελε να βρίσκεται στο τέλος του καλοκαιριού και μου είπε κάποια πράγματα σχετικά με την δύναμη της Team USA. Τότε πήρε τον αριθμό μου και τον ενημέρωσα ότι εάν θέλει κάποια έξτρα προπόνηση θα μπορούσε να με καλέσει ανά πάσα στιγμή.
Το βράδυ πριν το πρώτο εσωτερικό διπλό, θυμάμαι έβλεπα την «Καζαμπλάνκα» για πρώτη φορά και ήταν περίπου 3.30 το πρωί. Ξάπλωσα στο κρεβάτι αργά, όταν άκουσα τον ήχο του κινητού μου. Ήταν ο Κόμπε. Το σήκωσα λίγο νευρικά.
-Έι Ρομπ, ελπίζω να μην ενοχλώ, όλα καλά;
-Όχι, τι συμβαίνει Κόμπε;
-Απλώς αναρωτιόμουν αν θα μπορούσες να με βοηθήσεις με λίγη προπόνηση φυσικής κατάστασης. Αυτό είναι όλο.
Είδα το ρολόι μου, ήταν 4.15 το ξημέρωμα
-Ναι σίγουρα. Θα σε δω στις εγκαταστάσεις σε λίγο.
Μου πήρε περίπου 20 λεπτά για να βγάλω τα εργαλεία μου και να βγω από το ξενοδοχείο. Όταν έφτασα και άνοιξα την πόρτα για το κεντρικό γήπεδο προπόνησης είδα τον Κόμπε. Μόνο του. Ήταν λούτσα στον ιδρώτα σαν να είχε μόλις κολυμπήσει. Δεν ήταν καν 5 το πρωί.
Κάναμε κάποιες ασκήσεις φυσικής κατάστασης για την επόμενη μία ώρα και 15 λεπτά. Μετά πήγαμε στην αίθουσα με τα βάρη, όπου κάναμε κάποιες ασκήσεις εκγύμνασης για τα επόμενα 45 λεπτά. Μετά από αυτό χωριστήκαμε και πήγε πάλι πίσω στο γήπεδο για να σουτάρει. Πήγα πίσω στο ξενοδοχείο και ξάπλωσα. Ουάου.
Ήμουν πάλι στο παρκέ περίπου στις 11 το πρωί. Ξύπνησα νιώθοντας υπνηλία και με κάθε αίσθηση έλλειψης ύπνου. Ευχαριστώ Κόμπε. Είχα ένα κουλούρι και κατέβηκα στις προπονητικές εγκαταστάσεις.
Το επόμενο κομμάτι το θυμάμαι πολύ έντονα. Όλοι οι παίκτες της Team USA ήταν εκεί, ένιωθαν καλά πριν το πρώτο εσωτερικό διπλό. Ο Λεμπρόν Μιλούσε στον Καρμέλο κα αν θυμάμαι σωστά ο κόουτς Σιζέφσκι προσπαθούσε να εξηγήσει κάτι στον Κέβιν Ντουράντι. Στην άλλη πλευρά του γηπέδου ήταν ο Κόμπε που έκανε κάποια σουτ. Και κάπως έτσι πήγε η επόμενη συνομιλία μας, όταν πήγα και τον χτύπησα στην πλάτη και είπα «Καλή δουλειά σήμερα το πρωί».
-Ε;
-Έκανες πολύ καλή δουλειά.
-Ω ναι, ευχαριστώ Ρομπ. Το εκτιμώ ειλικρινά.
-Λοιπόν, πότε τελειώνεις;
-Τι να τελειώσω;
-Τα σουτ. Τι ώρα έφυγες από το γήπεδο;
-Μόλις τώρα. Ήθελα 800 εύστοχα σουτ, οπότε μόλις τώρα!
Μου έπεσε το σαγόνι! Παναγία μου. Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν έκπληξη γιατί ήταν τόσο αποτελεσματικός την προηγούμενη σεζόν. Κάθε ιστορία σχετικά με την αφοσίωσή του, κάθε ατάκα που είπε για σκληρή δουλειά, με χτύπησαν σαν ένα τρένο. Δεν είναι έκπληξη για μένα τώρα που κάρφωνε σε παίκτες δέκα χρόνια νεότερους από εκείνον και δεν ήταν έκπληξη για μένα πως ήταν ο κορυφαίος σκόρερ της λίγκας».
Αν υπήρχαν δύο λέξεις να χαρακτηρίσουν τον Κόμπε αυτές κάλλιστα θα ήταν «Work Ethic». Διότι με τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση σε αυτό που αγαπούσε όσο τίποτα, το παιχνίδι, κατάφερε να γίνει μια προσωπικότητα που ξεπέρασε τα όρια του ΝΒΑ. Και στη συνείδηση του κόσμου θα είναι πάντα νικητής. Γιατί αυτός ήταν πάντα ο Κόμπε Μπράιαντ, ένας νικητής...
RSS