Το θάρρος έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο θετικά γνωρίσματα των ανθρώπων και ως μια από τις βασικές αρετές της ανθρώπινης φύσης! Το θάρρος είναι βασικό συστατικό της ωρίμανσης και είναι αυτό που μας ωθεί να φτάσουμε νέους στόχους, ακόμα και αν η προσπάθεια μοιάζει δύσκολη ή οδυνηρή. Οι ψυχολόγοι Seligman και Peterson, αναφέρουν τη σοφία και τη γνώση, τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη, τη μετριοπάθεια, την υπέρβαση και μεταξύ όλων αυτών το θάρρος, ως τις έξι πιο βασικές δυνάμεις και προτερήματα των ανθρώπων!

Τι είναι το θάρρος;
Το θάρρος, είναι η ικανότητα που επιτρέπει σε ένα άτομο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, τον κίνδυνο, τον πόνο κ.α. χωρίς φόβο, αλλά με γενναιότητα. Επίσης, έχει μια ισχυρή ηθική διάσταση, διότι συνδέεται με το θάρρος της γνώμης και με το να πράττεις το σωστό σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου, ιδίως παρά την κριτική που μπορεί να δεχτείς. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, το θάρρος περιλαμβάνει κάποιες βασικές υποκατηγορίες – τη γενναιότητα, την επιμονή και την ειλικρίνεια.

Η γενναιότητα, είναι αυτή που συνδέεται πιο συχνά με το θάρρος και ορίζεται ως η ικανότητα του να υποστηρίζεις αυτό που είναι σωστό σε δύσκολες καταστάσεις. Η γενναιότητα μπορεί να πάρει σωματική μορφή – να ενεργείς γενναία παρά τις πιθανές σωματικές βλάβες που μπορεί να υποστείς, και τη μορφή της ηθικής – να ενεργείς με τρόπο που ενισχύει αυτό που πιστεύεις ότι είναι το καλό, παρά την κοινωνική αποδοκιμασία και τις πιθανές αντιδράσεις των άλλων.

Η επιμονή, εμπίπτει στην ευρύτερη κατηγορία του θάρρους, διότι περιλαμβάνει τη συνέχιση μια διαδρομής ή ενός στόχου, ακόμα και αν έχει προηγηθεί ένα εμπόδιο ή μια αποτυχία. Να μην τα παρατάς στα δύσκολα με άλλα λόγια!

Η ειλικρίνεια, εντάσσεται στο θάρρος γιατί περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από να λες απλώς της αλήθεια. Η ειλικρίνεια μπορεί και ισοδυναμεί με την ακεραιότητα, και περιλαμβάνει την ικανότητα να λες την αλήθεια στον εαυτό σου και στον κόσμο όποιες και να είναι οι συνθήκες. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στη ζωή όλων μας, όπου για να είσαι ειλικρινής και αυθεντικός απαιτείται μεγάλη αντοχή για να ξεπεραστεί ο φόβος της αποδοκιμασίας.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που το θάρρος έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο βασικά προτερήματα που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος, και επομένως σίγουρα αξίζει να το διδάξουμε στα παιδιά!

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να καλλιεργήσουν το θάρρος;

Έχετε παρατηρήσει ποτέ τον τρόπο που μαθαίνει ένα παιδί να περπατάει; Όσες φορές και αν πέσει, όσες φορές και αν αποτύχει και απογοητευτεί, δεν θα τα παρατήσει. Θα ξανασηκωθεί και θα προσπαθήσει έως ότου τα καταφέρει! Τα παιδιά έχουν ένα φυσικό ένστικτο που τα οδηγεί να δοκιμάζουν νέες δεξιότητες αγνοώντας το φόβο του να μην πληγωθούν και μια εσωτερική δύναμη που τα οδηγεί να πράττουν με θάρρος! Καθώς όμως μεγαλώνουν, η γνωστική τους αντίληψη αυξάνει και μαζί με αυτήν οι φοβίες τους. Εκεί είναι που θα χρειαστούν τη βοήθεια των γονιών για να ανακτήσουν το θάρρος τους!

Η καλλιέργεια του θάρρους, περιλαμβάνει την ενθάρρυνση των παιδιών να δοκιμάζουν νέες εμπειρίες ακόμα και όταν αρχίζουν να νιώθουν φοβισμένα (εξαιρούνται φυσικά οι επικίνδυνες καταστάσεις). Οι γονείς είναι σημαντικό να εξηγήσουν στα παιδιά τη διαφορά του θάρρους από την κοινή λογική όταν εμπλέκονται σε κάτι επικίνδυνο.

Όταν τα παιδιά αρχίζουν και αποκτούν φοβίες όπως για παράδειγμα τα φαντάσματα ή το σκοτάδι, αυτό είναι σημάδι ότι οι γνωστικές τους ικανότητες αρχίζουν και αναπτύσσονται! Σε αυτό το σημείο η ώθηση του θάρρους χρειάζεται μια μικρή ενίσχυση. Οι γονείς μπορούν να συζητήσουν με το παιδί την αντικειμενική πλευρά του φόβου και να το βοηθήσουν να χρησιμοποιεί λέξεις για να τον εκφράζει αντί να παραλύει από αυτόν!

Επίσης σημαντικό για τα παιδιά, είναι να μάθουν να αντιμετωπίζουν με θάρρος το άγνωστο και το απροσδόκητο. Για παράδειγμα, όταν θα μπουν σε μια καινούρια σχολική τάξη, θα έχουν να αντιμετωπίσουν έναν μεγάλο αριθμό από αγνώστους και μια σειρά από πολλά ερωτήματα – Θα είναι καλός ο δάσκαλος; Θα κάνω φίλους; Θα είναι δύσκολο το σχολείο; Για να μάθει το παιδί να διαχειρίζεται αυτούς τους φόβους και τις αγωνίες, θα πρέπει να οπλιστεί με θάρρος! Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί, προετοιμάζοντάς το για το επερχόμενο γεγονός έτσι ώστε να εξοικειωθεί με τις νέες προκλήσεις. Η ανοιχτή επικοινωνία και η συζήτηση με το παιδί για αυτά που πρέπει να περιμένει, καθώς και οι τρόποι για να χειριστεί πιθανές καταστάσεις, θα το βοηθήσουν να αντιμετωπίζει με περισσότερο θάρρος το άγνωστο!

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, αρχίζουν και αποκτούν επίγνωση και μια αίσθηση του σωστού και του λάθους. Αρχίζουν δηλαδή και χτίζουν τα θεμέλια του ηθικού θάρρους! Το θάρρος στην ηθική του μορφή, επιτρέπει στα παιδιά να κάνουν το σωστό, παρά το φόβο των αρνητικών συνεπειών. Οι γονείς για να καλλιεργήσουν και να βοηθήσουν το παιδί να αναπτύξει το θάρρος της ηθικής, είναι σημαντικό να ενθαρρύνουν και να επαινούν το παιδί όταν πράττει το σωστό ακόμα και όταν αυτό το κάνει αντιδημοφιλή σε μερικές ομάδες παιδιών. Επίσης, η εξάσκηση πιθανών αντιδράσεων για το τι θα πρέπει να κάνει όταν βλέπει κάποιον να αδικείται ή να εκφοβίζεται, ή όταν το ίδιο πιέζεται να κάνει κάτι το οποίο θεωρεί λάθος, είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην επίδειξη του θάρρους.

Το πώς συμπεριφέρονται και διαχειρίζονται οι γονείς τα εμπόδια ή μια δύσκολη κατάσταση επηρεάζει ιδιαίτερα τον τρόπο που αντιμετωπίζει και το ίδιο το παιδί τα πράγματα. Οι γονείς είναι καλό να προσπαθούν ακόμα και στα δύσκολα να μην χάνουν την ψυχραιμία τους. Αντίθετα, η ηρεμία της σκέψης και η συζήτηση είναι αυτές που θα βοηθήσουν να λυθεί το πρόβλημα. Όταν χρειαστεί να πάρουν θέση για το τι είναι σωστό (ακόμα και αν η θέση τους είναι κόντρα στο ρεύμα), δίνουν ένα ισχυρό παράδειγμα στα παιδιά που σίγουρα θα το θυμούνται!

Όταν χάνεις το θάρρος σου, χάνεις τα πάντα, έλεγε ο Γκαίτε. Οι δυσκολίες, οι λύπες και τα αναπάντεχα τις ζωής θέλουν θάρρος για να αντιμετωπιστούν. Αν καταφέρουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με περισσότερη γενναιότητα, θα καταφέρουμε να πετύχουμε πολλά που τα θεωρούμε ακατόρθωτα! Ακόμα και αν η αποτυχία φέρνει απογοήτευση, το θάρρος είναι αυτό που θα ανακτήσει την ελπίδα και την προσπάθεια! Ακόμα και όταν τα πράγματα φαίνεται να έχουν πάρει λάθος δρόμο και πορεία, το θάρρος είναι αυτό που θα μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε έναν πιο δίκαιο και όμορφο κόσμο, και αυτό είναι που πρέπει να διδάξουμε εμείς οι μεγάλοι στα παιδιά!

Πηγή: Parentshelp.gr

Σήμερα, ο ρόλος του γονιού έχει αναβαθμιστεί σε ένα είδους επάγγελμα. Ο σημερινός γονιός καθημερινά κρίνεται για το αν κάνει το σωστό, πως το κάνει, γιατί το κάνει. Είναι σα να δίνει διαρκώς εξετάσεις σε κάποιον «ανώτερο» ψυχολόγο, παιδοψυχίατρο, κοινωνιολόγο ή εκπαιδευτικό.
Αποτέλεσμα το φαινόμενο του γονιού-θύμα. Κι όμως τα πράγματα στη ζωή είναι απλά και όπως λένε και οι ψυχολόγοι πρέπει να πιστεύουμε στις απλοποιήσεις:
Όση περισσότερη δύναμη δίνεις σε ένα παιδί τόσο πιο πολύπλοκη γίνεται η ζωή σου!

Και αν ανήκετε στην κατηγορία εκείνη που ρωτάτε το παιδί σας «τι επιθυμεί για πρωινό», «πού θέλει να διασκεδάσει το Σάββατο» και αν «συμφωνεί για το αν η μαμά και ο μπαμπάς βγουν απόψε», τότε μάλλον έχετε κάνει πολύ περίπλοκη και τη δική σας ζωή!

Σίγουρα βέβαια τα παιδιά αλλάζουν πολλά πράγματα στη ζωή μας, αλλά ως γονείς οφείλουμε να τα αλλάζουμε εθελοντικά. Κοιμόμαστε νωρίς, γιατί έτσι θέλουμε, τρώμε πιο υγιεινά επειδή εμείς το επιθυμούμε και χαιρόμαστε την παρέα των παιδιών μας επειδή αυτό μας ευχαριστεί. Στην πραγματικότητα, όμως η δουλειά μας είναι να θέτουμε τους κανόνες που τα παιδιά θα ακολουθήσουν. Το να γίνεις ένας γονιός θύμα σε κάνει υπόδουλο στο ρόλο σου. Και το παράδοξο είναι ότι υπόδουλο δε σε κάνουν τα παιδιά, αλλά εσύ που τους επέτρεψες να σε υποδουλώσουν.

5 σημάδια ότι είσαι γονιός - <<θύμα>>
1. Επιτρέπεις στο παιδί σου να σου δίνει διαταγές: Για παράδειγμα σε ρωτάει αυταρχικά: «Που είναι το πρωινό μου;»

2. Συνεχώς δικαιολογείς το παιδί σου: «Αχ θα σας ζήταγε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του, αλλά ήταν κουρασμένο»

3. Φοβάσαι ότι το παιδί σου δε θα σε αγαπάει πια αν του αρνηθείς κάτι

4. Έχεις επιτρέψει στο παιδί σου να σου πει «σκάσε»

5. Αναρωτιέσαι συνέχεια αν η συμπεριφορά σου «αρέσει» στο παιδί σου

Αν κάνετε όλα τα παραπάνω μάλλον ήρθε η ώρα να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας.

Το πρώτο που πρέπει να κάνετε είναι να πάρετε (και πάλι) τον έλεγχο.
Να, ποτέ δεν είναι αργά γι’ αυτό!
Για να το επιτύχετε όμως θα πρέπει να νιώσετε ότι μπορείτε. Και έπειτα αυτό που πρέπει να κάνετε, είναι να ακολουθήσετε τους εξής τέσσερις απλούς κανόνες:

Μάθετε στο παιδί σας να είναι ειλικρινές
Μάθετε στο παιδί σας την αξία του σεβασμού
Μάθετε στο παιδί σας να είναι γενναιόδωρο
Μάθετε στο παιδί σας την αξία της ευγένειας

Αν επικεντρωθείτε σε αυτούς τους τέσσερις κανόνες να είστε σίγουροι ότι θα αποθυματοποιηθείτε κι εσείς πιο εύκολα, αλλά και το παιδί σας θα μεταμορφωθεί σε ένα «φυσιολογικό» άνθρωπο!

 Από τον Richard Greenberg, συγγραφέα του βιβλίου Raising Children That Other People Like to απο το imommy.gr

Ένα βίντεο που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε!

Η οργάνωση True Activist δημιούργησε ένα βίντεο με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους γονείς ώστε να γίνουν καλύτερα πρότυπα για τα παιδιά τους.
Ο εύστοχος τίτλος τα λέει όλα, δείτε το βίντεο:

Για το παγκόσμιο -και ιδιαίτερα ανησυχητικό- φαινόμενο των καιρών που θέλει τα παιδιά και τους εφήβους να εθίζονται στα videogames ενδέχεται να ευθύνεται ένα γονίδιο...βίας που σχετίζεται και με την εμφάνιση του συνδρόμου υπερκινητικότητας και διάσπασης προσοχής.

Στην έρευνα που διεξήγαγαν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά ηλικίας 5 - 9 ετών που παρέμειναν περισσότερες ώρες κολλημένα με τις παιχνιδομηχανές και τα βίαια σίριαλ στην ΤV είχαν έναν κοινό γενετικό παρονομαστή: Στο γονιδίωμά τους περιλαμβανόταν ένα γονίδιο βίας. Και οι ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις δεν σταματούν εδώ, καθώς οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσα παιδιά έφεραν στο γενετικό τους υλικό το συγκεκριμένο γονίδιο ήταν πιθανότερο να εκδηλώσουν το σύνδρομο υπερκινητικότητας και διάσπασης προσοχής που δυσχεραίνει τη μάθηση και μειώνει τη σχολική απόδοση, εμποδίζει την κοινωνικοποίηση του παιδιού και ωθεί στα όριά τους γονείς και εκπαιδευτικούς.

Σε προγενέστερες έρευνες στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι είχε βρεθεί ότι τα παιδιά που εκδήλωναν κάποια αυτιστική διαταραχή ήταν πιο επιρρεπή στην ανάπτυξη e-εθισμού στα βιντεοπαιχνίδια και στην εμφάνιση υπερκινητικότητας.

Όπως επισημαίνει ο επικεφαλής της ολλανδικής μελέτης, δρ. Κρίστοφερ Εϊνγκελχαρντ, το παθολογικό κόλλημα με τα βιντεοπαιχνίδια φαίνεται, επίσης πως είναι απόρροια της παραμέλησης των παιδιών από τους γονείς.

Τα παιδιά που δεν τους δίνει η οικογένειά τους την πρέπουσα σημασία αναζητούν αλλού την εκτόνωση και επιδίδονται με μανία σε διεγερτικές δραστηριότητες, όχι στο φυσικό κόσμο -δηλαδή στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ ή κάποιο άλλο σπορ- αλλά στο cyber κόσμο, σε κονσόλες παιχνιδιών που οδηγούν τελικά σε e-εθισμό.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος

Μια πολύ συχνή συνήθεια που έχουμε οι άνθρωποι, είναι να συγκρίνουμε τη ζωή μας και τον εαυτό μας με τους άλλους ανθρώπους και τις ζωές τους. Μπορεί να συγκρίνουμε τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τις θέσεις εργασίας, την οικονομική επιφάνεια, τις σχέσεις, την κοινωνική δημοφιλία και ούτω καθεξής. Στο τέλος της ημέρας όμως, αυτή η συνήθεια μπορεί να καταρρακώσει την αυτοεκτίμησή μας και να δημιουργήσει μέσα μας πολλά αρνητικά συναισθήματα.

Τι γίνεται όμως όταν δεν προκαλούμε εμείς τη σύγκριση αλλά κάποιος άλλος μας βάζει σε αυτήν τη διαδικασία; Με άλλα λόγια, πώς νιώθουμε όταν οι άλλοι μας συγκρίνουν, και πιο συγκεκριμένα, τι γίνεται όταν οι γονείς συγκρίνουν τα παιδιά;

Όταν οι γονείς συγκρίνουν τα παιδιά…

“Γιατί δεν πήρες τόσο καλούς βαθμούς όπως ο/η τάδε;”, “Δες πόσο καλά συμπεριφέρεται ο/η τάδε….”, “Ο/η τάδε τα πηγαίνει καλύτερα από εσένα. Γιατί δεν κάνεις ότι και αυτός;” Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι φράσεις; Αν ναι, τότε σίγουρα έχετε πέσει στην παγίδα της σύγκρισης. Παρόλο που είναι δύσκολο να αντισταθούμε σε αυτή μιας και έχουμε την τάση να αξιολογούμε την πρόοδο μας σε κάθε τομέα της ζωής μας ελέγχοντας και συγκρίνοντας τις επιδόσεις των γύρων μας, στο τέλος πρόκειται για μια ανώφελη δραστηριότητα γιατί πάντοτε θα υπάρχει κάποιος που είναι καλύτερος από εμάς. Όταν οι γονείς συγκρίνουν, προκαλούν άγχος τόσο στον ίδιο τους τον εαυτό όσο και στα παιδιά τους, αναφέρουν οι ειδικοί.

Για να γίνει όμως λίγο πιο κατανοητή η θέση των παιδιών όταν οι γονείς τους τα συγκρίνουν, ας αντιστρέψουμε για λίγο τα παραπάνω παραδείγματα και στη θέση του παιδιού ας βάλει ο καθένας τον εαυτό του. Πώς θα νιώθατε αν ο/η σύζυγος σας έλεγε, “Γιατί δεν πήρες τόση αύξηση όπως ο/η τάδε;”, “Δες πόσο ωραίο σώμα έχει ο/η τάδε…”, “Ο/η τάδε τα πηγαίνει καλύτερα από εσένα. Γιατί δεν κάνεις ότι και αυτός-ή;”

Πόσο καλά πιστεύατε ότι θα νιώθατε με τον εαυτό σας; Πόσο κίνητρο θα σας έδινε αυτού του είδους η σύγκριση για να προσπαθήσετε για το καλύτερο; Πόσο καλή θα ήταν η ποιότητα της σχέσης σας όταν θα κυκλοφορούσε ανάμεσά σας το φάντασμα πρότυπο; Οι περισσότεροι από εμάς φαντάζομαι πως έχουμε απαντήσει αρνητικά σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα.

Η σύγκριση ακόμα και όταν δεν το συνειδητοποιούμε εμπεριέχει υποτίμηση και βλάπτει την αυτοεκτίμηση του ατόμου. Ακόμα και αν έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, ακόμα και αν πιστεύουμε πως η σύγκριση θα αποτελέσει κίνητρο για καλύτερες επιδόσεις στο μέλλον, στην πραγματικότητα λειτουργεί αποθαρρυντικά αντί να ενθαρρύνει!

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται πως το κάθε παιδί αναπτύσσεται με διαφορετικούς ρυθμούς. Υπάρχουν παιδιά που αναπτύσσονται νωρίτερα, άλλα αργότερα και κάποια με πιο σταθερό ρυθμό καθώς μεγαλώνουν. Όταν οι γονείς συγκρίνουν τις επιδόσεις και τα αποτελέσματα των παιδιών τους, μπορεί να διαμορφώσουν μία εικόνα που να μην είναι και τόσο ρεαλιστική.

Οι γονείς θα πρέπει να δίνουν έμφαση και να έχουν ως σημείο αναφοράς την προσπάθεια και την πρόοδο που κάνει το παιδί τους! Για παράδειγμα, “Τα γράμματά σου είναι πολύ καλύτερα από χτες ή από των προηγούμενων ημερών!”, “Έχεις κάνει μεγάλη βελτίωση τις τελευταίες μέρες ή βδομάδες στον τρόπο που οργανώνεις τα πράγματά σου!”

Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται πως τα παιδιά όπως και οι μεγάλοι, έχουν διαφορετικές κλίσεις, ενδιαφέροντα, δυνατά και αδύναμα σημεία. Από το να συγκρίνουν οι γονείς τα παιδιά, είναι προτιμότερο να τα βοηθήσουν να βρουν τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά τους! Μπορεί για παράδειγμα ένα παιδί να μην είναι πολύ καλό στο ποδόσφαιρο όπως είναι το παιδί του γείτονα, αλλά μπορεί να είναι πολύ καλό στη ζωγραφική! Οι γονείς θα πρέπει να αναγνωρίζουν πως τα δυνατά σημεία ή τα ενδιαφέροντα του παιδιού τους, μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά από αυτά των φίλων ή των αδελφών τους.

Τέλος αλλά εξίσου σημαντικό είναι ότι πρέπει οι προσδοκίες που έχουν οι γονείς από τα παιδιά τους να είναι ρεαλιστικές. Όλοι οι γονείς έχουν όνειρα για τα παιδιά τους, αλλά αυτά δεν μπορεί να μην είναι σύμφωνα με τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντα των παιδιών. Αν για παράδειγμα οι προσδοκίες των γονιών είναι πολύ υψηλές, το παιδί είναι πολύ πιθανό να οδηγηθεί στην παραίτηση.

Για να βοηθήσουν οι γονείς το παιδί, θα πρέπει να θυμούνται πως τα παιδιά δεν τρέχουν σε αγώνα ταχύτητας στην ομιλία, στην ανάγνωση, στη γραφή, στα μαθηματικά ή σε οτιδήποτε άλλο. Το κάθε παιδί είναι μοναδικό και του αξίζει να προοδεύσει με το δικό του ρυθμό! Οι γονείς θα πρέπει να είναι περήφανοι για τις επιδόσεις τους και την προσπάθειά τους στο σχολείο, στα αθλήματα και στις άλλες δραστηριότητες. Να γιορτάζουν μαζί τα πρώτα τους βήματα και τις μεγάλες τους στιγμές!

 Πηγή:Parentshelp.gr