Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου ως συνδιοργανώτρια με τον Σύλλογο Ποντίων Ρόδου «Ο ΔΙΓΕΝΗΣ» των εκδηλώσεων μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, εκπροσωπήθηκε από τον Αντιπεριφερειάρχη Περιφερειακής Πολιτικής Πρωτογενή Τομέα και Πρόεδρο της Οικονομικής Επιτροπής κ. Φιλήμονα Ζαννετίδη.

Μετά το πέρας των εκδηλώσεων ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Ζαννετίδης δήλωσε: «Οι απόγονοι ενός εκλεκτού τμήματος του Ελληνισμού μαζί με όλους εμάς και τους απανταχού Έλληνες σε όλο τον κόσμο τιμούμε σήμερα, με αισθήματα δέους, εθνικής ανάτασης αλλά και με ιδιαίτερη συγκίνηση, μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο γενοκτονίες του εικοστού αιώνα, την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Η μνήμη μας ανατρέχει στην ιστορία και στέκεται με προσοχή σ΄ αυτό το φρικαλέο έγκλημα που όλοι ευχόμαστε να είναι το τελευταίο.

Θυμόμαστε λοιπόν, τιμούμε αλλά και αγωνιζόμαστε χωρίς μισαλλοδοξία και αλυτρωτισμό για να μην υπάρξει ξανά άλλη τέτοια μαύρη σελίδα στην ιστορία του γένους μας. Θέλω να ευχαριστήσω αλλά και να συγχαρώ εκ μέρους της Περιφέρειας, την Πρόεδρο του Συλλόγου Ποντίων Ρόδου «Ο ΔΙΓΕΝΗΣ» κα Φωτεινή Ελευθεριάδου αλλά και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου για την πρωτοβουλία τους να καλέσουν τον κ. Σάββα Καλεντερίδη που με ακρίβεια και εναποθέτοντας ιστορικά ντοκουμέντα φώτισε στο μυαλό μας μια από τις πιο πικρές αλήθειες της ιστορίας του γένους μας».

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.



Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.



Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.



Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

ΠΗΓΗ: sansimera.gr

Το φιλμ Ravished Armenia ή αλλιώς Auction of Souls βασίζεται στην Ιστορία της Aurora Mardiganian. Πρόκειται για την ιστορία μιας μικρής Αρμένιας η οποία είδε την οικογένειά της να δολοφονείται στη συνέχεια πουλήθηκε ως σκλάβα.

Κατάφερε να δραπετεύσει στις ΗΠΑ και εκεί κατέγραψε σε ένα βιβλίο τη συστηματική εξόντωση των Αρμενίων. Το φιλμ που βασίζεται στις μαρτυρίες της είναι ενδεικτικό του τι συνέβη. Παρότι οι περισσότερες κόπιες έχουν χαθεί, διασώθηκαν κάποια λεπτά από το φιλμ, το οποίο όμως περιέχει σύμφωνα με την Mardiganian αρκετές σκηνές που έχουν λειανθεί προκειμένου να μην ενοχλήσουν. Ειδικά για το θέμα της σταύρωσης, η ίδια είχε πει ότι αυτός δεν ήταν ο τρόπος που σταύρωναν τις γυναίκες οι τούρκοι. Ήταν πολύ χειρότερος και φυσικά το αμερικανικό κοινό δε θα τις άντεχε, είχε πει.