Τα όσα θλιβερά διαδραματίστηκαν εχθές, με τα σοβαρά επεισόδια τα οποία έκαναν μετανάστες στη Λέσβο, αλλά και στη Λέρο, με τις καταγγελίες για… πλιάτσικο στο νοσοκομείο της Λέρου από διαμένοντες σε παρακείμενο χοτ σποτ, αποτελούν μια πολύ ξεκάθαρη προειδοποίηση για το μέλλον όλης της χώρας. Εάν η ελληνική πολιτεία δεν σπεύσει και δεν αλλάξει γραμμή πλεύσης 180 μοιρών για το ζήτημα κλείνοντας τα σύνορα προκειμένου να σταματήσει η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, τα περιστατικά που επικρατούν στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου θα μεταβληθούν σε πανελλαδική κανονικότητα.

Οι χτεσινές εικόνες ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Η κυριαρχία και το κράτος δικαίου στα νησιά μας έχουν «γκριζάρει». Οι ΜΚΟ αλωνίζουν, φροντίζοντας πάντα να συνεχίζεται η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μέσω της οποίας δημιουργείται η «ανθρωπιστική αγορά» – τροφή για τα κέρδη τους. Το ίδιο και οι δουλέμποροι. Τα ΜΑΤ είναι σε ρόλο σεκιούριτι, ενώ το κράτος παίζει τον ρόλο του «τροχονόμου» των ροών, ζητώντας «ψυχραιμία».

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η ελληνική πολιτική τάξη στο σύνολό της φαίνεται να έχει αποδεχθεί τον νέο πανευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που έχουν επιβάλει για το μεταναστευτικό ο γερμανοτουρκικός άξονας Μέρκελ – Ερντογάν, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τα διάφορα ιδρύματα που προωθούν την ασύδοτη παγκοσμιοποίηση με εκείνα του Σόρος να πρωτοστατούν: Σύμφωνα με αυτά, η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να παραμείνει η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. που υλοποιεί πολιτική «ανοιχτών συνόρων», να δέχεται και να εγκαθιστά στο εσωτερικό της πληθυσμούς που εισέρχονται από τον Νότο και την Ανατολή, με σκοπό να μεταβούν στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.

Η Τουρκία προωθεί αυτό το καθεστώς, καθώς με την εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στο εσωτερικό της Ελλάδας αποκτά δημογραφικό και πολιτιστικό έρεισμα μέσα στη χώρα, την αποσταθεροποιεί και την αποπροσανατολίζει από την απάντηση που πρέπει να εγείρει στις επεκτατικές της διαθέσεις. Η δε Γερμανία ευνοείται, γιατί στήνει έναν τόπο διαλογής εργατικού δυναμικού, μετακυλίοντας το κόστος στους Έλληνες.

Ένα ολόκληρο «μοντέλο ανάπτυξης» στήνεται γύρω από αυτό, στο οποίο πρωτοστατούν οι ΜΚΟ και κυριαρχούν πρακτικές επιδομάτων, ενοικίασης κατοικιών, στησίματος «δομών» που δεν ελέγχονται από κανέναν, αλλά που προσφέρουν ωστόσο θέσεις εργασίας σε φροντιστές, δικηγόρους, ψυχολόγους ή κοινωνικούς λειτουργούς. Και αυτό το «μοντέλο», όπως βλέπουμε να συμβαίνει στη Λέσβο, τη Χίο ή τη Σάμο λειτουργεί ανταγωνιστικά προς οποιοδήποτε άλλη οικονομική δραστηριότητα, παραγωγική ή μη. Και την ίδια στιγμή, κάθε λογής πράκτορας αλωνίζει, τα εγκληματικά δίκτυα και εκείνα του τζιχαντισμού βρίσκουν ευκαιρία από την κρατική ανυπαρξία να μεταβάλουν την Ελλάδα σε κόμβο.

Πώς θα απαντήσει η ελληνική πολιτεία σε αυτήν την κατάσταση; Με επιπλέον «δομές» όπως εξήγγειλε ο Νότης Μηταράκης; Με μεταφορές στα ηπειρωτικά, κάτι που, με τις ροές να συνεχίζονται αμείωτες, και τους επαναπατρισμούς και τις επαναπροωθήσεις να είναι ελάχιστες, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια τη δημιουργία κι άλλων «γκρίζων περιοχών» στην ενδοχώρα;

Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση πρέπει να σταματήσει και υπάρχουν πλείστα όσα μέτρα για να συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση:

Η ελληνική πολιτεία οφείλει να καταγγείλει με απτές αποδείξεις την Τουρκία ως κράτος – δουλέμπορο σε όλα τα διεθνή φόρουμ και οργανισμούς, ιδίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να χρησιμοποιήσει κυρώσεις ή το δικαίωμα αρνησικυρίας (veto) στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις προκειμένου να την αναγκάσει να προβεί σε νέα συμφωνία που να δέχεται τους επαναπατρισμούς.
Θα πρέπει επίσης να προβεί σε κυρώσεις εναντίον των χωρών που αρνούνται τους επαναπατρισμούς, ενώ δεν αντιμετωπίζουν καμία έκτακτη ανάγκη, όπως το Πακιστάν. Και θα πρέπει να πιέσει και την Ε.Ε. να κάνει το ίδιο. Μπορεί για παράδειγμα να προχωρήσει σε τραπεζική διακοπή των εμβασμάτων προς τις συγκεκριμένες χώρες, τα οποία αποτελούν και τον κύριο λόγο για τον οποίον αυτές ευνοούν τη μετανάστευση προς τη Δύση.
Το θαλάσσιο φράγμα που σχεδιάζεται να τοποθετηθεί στη Λέσβο είναι ένα μέτρο το οποίο, παρά τα όσα ακούγονται, θα έχει αποτελέσματα. Γιατί προορίζεται για την περιοχή όπου οι ακτές της Λέσβου βρίσκονται κοντύτερα σε εκείνες της Μικράς Ασίας, και καθυστερεί το κύριο δρομολόγιο που επιλέγουν οι δουλέμποροι για να κάνουν τις μεταφορές και να μπαίνουν γρήγορα στα ελληνικά ύδατα, εκβιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τις διασώσεις.
Επίσης, τα κυκλώματα των τελευταίων πρέπει να παταχθούν, ιδίως τα «καταστήματα – βιτρίνες» που έχουν στηθεί στις μεγάλες πόλεις, για να μεταφέρουν τα τεράστια ποσά που βγάζουν από τις δραστηριότητές τους.
Ο άμεσος έλεγχος των ΜΚΟ θα περιορίσει επίσης τις ροές και θα επιτρέψει στην ελληνική πολιτεία να… ανακτήσει τη μεταναστευτική πολιτική την οποία έχει εκχωρήσει σε εξωθεσμικούς σκιώδεις παράγοντες, που λειτουργούν ενάντια στη δημοκρατική βούληση της κοινωνίας. Αντί γι’ αυτές, οφείλει να κινητοποιηθεί η συνοριοφυλακή και η πολιτική προστασία.
Επιπλέον, θα πρέπει να υπάρξει περιορισμός όλων των επιδομάτων και των ενοικιάσεων κατοικιών από τις ΜΚΟ και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, πολύ απλά γιατί η ύπαρξή τους αποτελεί παράγοντα έλξης των μεταναστών προς τη χώρα μας.
Πρέπει επιτέλους να οργανωθεί ειδική υπηρεσία για την εξέταση των αιτήσεων ασύλου, με τον κατάλληλο αριθμό επιτροπών ώστε ο χρόνος εξέτασης των αιτημάτων να περιοριστεί στο ελάχιστο και να διευκολυνθούν οι προωθήσεις και οι επαναπατρισμοί.
Και πρέπει να εφαρμόζεται σαφής και αυστηρή διάκριση προσφύγων και παράνομων μεταναστών, οι πρώτοι να λαμβάνουν ό,τι συνδρομή προβλέπεται στις διεθνείς συνθήκες. Ενώ οι δεύτεροι θα πρέπει να προωθούνται σε κλειστά κέντρα που θα λειτουργούν σε τόπους που δεν θα διαταράσσεται η καθημερινότητα των κατοίκων, για προσωρινή κράτηση μέχρι τον επαναπατρισμό τους.
Στο ίδιο μήκος κύματος, πρέπει να γίνει αυστηρή διάκριση των ευάλωτων ή μη πληθυσμών. Το καθεστώς των «ασυνόδευτων ανηλίκων», όπως και εκείνο των «οικογενειών» δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε πρόσχημα για την παράκαμψη των διαδικασιών από τα κυκλώματα των δουλεμπόρων και των ΜΚΟ, πολύ απλά γιατί αυτές οι πρακτικές είναι αντιανθρωπιστικές και λειτουργούν εις βάρος όσων πραγματικά έχουν ανάγκη.
Οι προτάσεις που προηγήθηκαν είναι ενδεικτικές και χρησιμεύουν στο να αποδείξουν ότι είναι εφικτή μια πολιτική άμεσου περιορισμού της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Τις συγκεκριμένες πολιτικές οφείλει να τις καταρτίσει η κυβέρνηση και το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, και όχι να γίνονται αντικείμενο παραδιαβούλευσης στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Εκείνο που η κοινωνία απαιτεί, και πλέον είναι ζήτημα δημοκρατίας να υπακούσει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, είναι να εγκαταλειφθεί η πολιτική έμμεσης στήριξης των ανοιχτών συνόρων και να αποτραπεί η μεταβολή της Ελλάδας σε ζώνη φιλτραρίσματος των μεταναστευτικών ροών. Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης, συνδέεται άμεσα με τον τουρκικό επεκτατισμό και την αποτροπή του. Αποτελεί δυστυχώς, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, και ύψιστο συνταγματικό δικαίωμα των κατοίκων στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, που βλέπουν τον τόπο τους να χάνεται και να ρημάζει αδίκως, ενώ ένας ολόκληρος στρατός υποκριτικά ευαίσθητων παριστάνουν τους «ψευδοανθρωπιστές» πάνω στις πλάτες τους.

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2020

Οι Κυριακές δεν είναι για βόλτες στα εμπορικά κέντρα

Του Τάσου Αναστασίου

Μία από τις ξεκάθαρες προγραμματικές δεσμεύσεις των σημερινών κυβερνώντων ήταν η κατάργηση του νόμου 4177/2013, που προέβλεπε ανοιχτά καταστήματα επί οχτώ Κυριακές του χρόνου. Μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, ο τότε υπ. Εργασίας Πάνος Σκουρλέτης δήλωνε, την άνοιξη του 2015, ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί με τις προγραμματικές της δηλώσεις για την κατάργηση του υφιστάμενου μνημονιακού πλαισίου στο αμέσως επόμενο διάστημα», και πως, «η γενικευμένη απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές καταστρατηγεί την έννοια της Κυριακής αργίας για τους εργαζόμενους».
Αντ’ αυτού, με τα άρθρα 49 και 50 του πολυνομοσχεδίου του Μάιο του 2017 (ν.4472/2017) επιτρέπεται η προαιρετική λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές σε όλο τον Δήμο της Αθήνας, σε περιοχές του Δήμου Πειραιά και της Νότιας Αττικής, καθώς και στο ιστορικό κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης από τον μήνα Μάιο έως και τον μήνα Οκτώβριο. Παράλληλα, για τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας, η κυβέρνηση μετέθεσε την ευθύνη στους κατά τόπους περιφερειάρχες, δίνοντάς τους το δικαίωμα να αποφασίζουν για ανοικτά καταστήματα τις Κυριακές όλο τον χρόνο, τη στιγμή που καταργείται ο περιορισμός που υπήρχε για τα εμπορικά καταστήματα άνω των 250 τ.μ. , τα φρανσάιζ, τα πολυκαταστήματα, τα άουτλετ και τα εκπτωτικά χωριά.
Ο νόμος αυτός δεν σχετίζεται βέβαια με εξοικονόμηση δημοσιονομικών δαπανών, αλλά αποτελεί ευθεία απαίτηση των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών. Αν η πείρα των οχτώ Κυριακών έδειξε ότι εξασθενίζει –έως και καταστρέφει– τους μικροεμπόρους και διαλύει το ανθρώπινο ωράριο των εργαζομένων, δε θέλει και πολλή φαντασία να καταλάβουμε τι θα γίνει με τις 32 ή τις 52 Κυριακές με ανοικτά τα καταστήματα. Σύντομα ο τζίρος θα μετατοπιστεί στα καταστήματα των πολυεθνικών, στα εμπορικά κέντρα και στα εκπτωτικά χωριά, με αποτέλεσμα την κατάργηση του υγιούς ανταγωνισμού μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και τη μείωση του αριθμού των πρώτων προς όφελος των δεύτερων.
Με αριστερές, λοιπόν, υπογραφές, στα πλαίσια της εναρμόνισης με τις χώρες της Εσπερίας και με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης, άλλη μια μακραίωνη συνήθεια, συνυφασμένη στενά με τον –βιασμένο, πλέον- τρόπο ζωής μας, η αργία της Κυριακής, τείνει να εξαλειφθεί. Η καθίζηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων, με την πτώση της βιοτεχνίας-βιομηχανίας, η ταχύτατη αστικοποίηση και η σταδιακή εξολόθρευση της μικρής και μεσαίας επιχείρησης που, παραδοσιακά, αργούσε τις Κυριακές, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη άνοδο της εστίασης (όπου η κυριακάτικη εργασία είναι δεδομένη) και την τουριστικοποίηση της χώρας, έχει ήδη κάνει την Κυριακή να μοιάζει με καθημερινή. Έτσι, μετά τη φοροεπιδρομή και την πτώση της εγχώριας ζήτησης, η μικρο-ϊδιοκτησία δέχεται άλλο ένα ακόμα χτύπημα κάτω από τη μέση, με την καθιέρωση ανοικτών καταστημάτων τις Κυριακές. Ταυτόχρονα, οι εμποροϋπάλληλοι, μετά τους μισθούς-χαρτζιλίκι, θα πρέπει να αποδεχτούν την απώλεια χρόνου με την οικογένεια και τους φίλους, την αδυναμία για πολιτιστικές δραστηριότητες.
Παράλληλα, ο πολίτης-καταναλωτής εθίζεται στην αγορά των μεγάλων αλυσίδων, των πολυεθνικών πολυκαταστημάτων, στην ευκολία τού να ψωνίζει όποτε θέλει, στην παγίδα του ψωνίζω, άρα υπάρχω. Προωθείται, έτσι, ο τύπος ανθρώπου που αγοράζει προϊόντα για να νιώσει λιγότερο δυστυχισμένος. Η αποδέσμευση, από την άλλη από τον καταναλωτικό τρόπο ζωής, ταιριάζει με τις (χαμένες) Κυριακές και βρίσκεται στη διασύνδεση με τις τέχνες, τη δημιουργία, τη μεταφυσική αναζήτηση, με το μεγαλείο της παρέας. Τελευταία ευκαιρία και διέξοδος για εμάς η πίστη, η μακραίωνη πολιτιστική μας παράδοση, η επιδίωξη σύσφιξης των μεταξύ μας σχέσεων, φιλικών και συγγενικών. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην υλιστική Δύση και στο επεκτατικό ισλάμ, εξοντωνόμαστε πνευματικά και αποβλακωνόμαστε καταναλωτικά.
Άρα, δεν μας απομένει κάτι άλλο να κάνουμε: Την Κυριακή δεν δουλεύουμε και δεν ψωνίζουμε.

Πηγή: ardin-rixi.gr