Βράδυ αργά... Ετοιμάζεσαι για τη νυχτερινή ξεκούραση. Νυστάζεις. Διαπιστώνεις ότι δεν είναι όλα καλά στο σπίτι. Ο δικός σου άνθρωπος κάτι έχει. Πυρετό δεν έχει. Βάζεις το πιεσόμετρο και βρίσκεις την πίεση στα ύψη.

Είναι κοντά 23.00 η ώρα. Δεν μπορείς να τηλεφωνήσεις σε γνωστούς τέτοιαν ώρα. Καταφεύγεις στο διανυκτερεύον φαρμακείο της πόλης σου, όπου η φαρμακοποιός αποφεύγει να σου δώσει οτιδήποτε. Βρίσκει την πίεση ακόμη υψηλότερη και σου προτείνει να πας αμέσως στο νοσοκομείο.
Νοσοκομείο... Μια απαίσια λέξη. Ένα σημαίνον που φανερώνει, σε επίπεδο δημοσίου, κάτι καταναγκαστικό, κάτι με πολλή αδιαφορία, με πολλή αναμονή, με πολύν κόσμο που έχει τον πόνο του, με ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Μια λέξη που φανερώνει την αποτυχία του κοινωνικού μας συμβολαίου, μαζί με τη λέξη "Δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο".
23.10, είμαστε στο ΤΕΠ του μικρού μας νοσοκομείου. Πρώτη εικόνα: ένας κρατούμενος με ανοιγμένα μπουκέτα από γροθιές στο πρόσωπο. Συνοδευόταν από δυο αστυνομικούς. Μια γιαγιά με δαγκώματα σκύλου. Ένα κοριτσάκι με πρόβλημα στο πόδι. Ένας παππούς με θέματα καρδιάς. Μια άλλη ηλικιωμένη κυρία με πολλά θέματα... Και όλοι οι συγγενείς τους. Και εμείς, με πίεση... Δεν ξέρουμε πώς παίρνεις σειρά. Δεν ξέρουμε πώς δηλώνεις την παρουσία σου ώστε να εξετάσουν την περίπτωσή σου. Υπάρχει έξω από την πόρτα μια ταμπέλα που μας προϊδεάζει: "Δεν υπάρχει σειρά προτεραιότητας. Υπάρχει σειρά επικινδυνότητας την οποία καθορίζει ο εφημερεύων ιατρός. Να τη σεβαστείτε".
Σε 5' βγαίνει ένας κύριος με άσπρη ποδιά. Γιατρός μου φαίνεται. Ρωτά πολύ ευγενικά τι έχουμε και αμέσως παίρνει τον άνθρωπό μου, τον καθίζει σε μια καρέκλα, παίρνει την πίεσή του, και παρά τα οδυνηρά νούμερα, χαμογελά, και μας λέει να ξαπλώσουμε σε ένα ιατρικό κρεβάτι/εξεταστήριο. Στο χώρο του ΤΕΠ είναι ένας παθολόγος, ένας ειδικευόμενος, δυο νοσηλεύτριες, ένας τραυματιοφορέας, η βοηθός ακτινολογικού εργαστηρίου και λίγο πιο πέρα μια παρασκευάστρια για μικροβιολογικές εξετάσεις.
Ξεκινά μια διαδικασία τσεκάπ. Καρδιογράφημα, εξετάσεις αίματος, ακτινογραφία θώρακος, ξανά μέτρηση της πίεσης, ξανά καρδιογράφημα. Ο γιατρός, συνεχίζει χαμογελαστός και ευδιάθετος, να βοηθά με τον ειδικευόμενό του όλους τους ασθενείς. Ξαφνικά, χάρη στον παθολόγο και όλο του το επιτελείο, ο χώρος του ΤΕΠ μου γίνεται υπερβολικά οικείος. Όλοι μαζί προχωρούν παράλληλα 6-7 βραχυθεραπείες, τσεκ απ, διαγνώσεις, συνταγές. Γίνονται και δυο εισαγωγές.
90 λεπτά κράτησε η διαδικασία. Έγινα φίλος με όλους και όλες. Η διάγνωση ακριβέστατη. Η συνταγή σωστή και το ραντεβού για να ξαναβρεθούμε ακριβές. Κοντεύει 01.00 τα ξημερώματα. Με το γιατρό μιλήσαμε για μουσική. Ομοίως και με τον ειδικευόμενο. Ομοίως και με έναν εκ των γερόντων ασθενών...
Εφημερία ενός Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου, μιας άσημης ελληνικής επαρχίας. Οι εφημερεύοντες είναι άνθρωποι απλοί, απλούστατοι. Που κάνουν τη σημαντικότερη δουλειά. Που αμείβονται πάνω κάτω όσο εγώ. Κι ας είναι γιατροί και νοσηλευτές αυτοί, ενώ εγώ εκπαιδευτικός. 1200€ +-... Άνθρωποι που ξενυχτούν και χαμογελούν. Που έχουν και αυτοί οικογένειες, απέναντι στις οποίες πρέπει να είναι και αυτοί χαμογελαστοί, ευπροσήγοροι, δημιουργικοί...
Συζήτησα το σκηνικό με πολλούς γνωστούς. Όλοι είχαν να πουν κάτι κακό από τις εμπειρίες τους σε νοσοκομείο και να εκφράσουν έκπληξη για την καλή μου τύχη.
Έτυχε λοιπόν; Ή έτσι είναι;
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ιατρό παθολόγο του Γενικού Νοσοκομείου Κω κύριο Νικόλαο Μαυροειδή που σήμερα εορτάζει. Να του πω χρόνια πολλά μέσα από την καρδιά μου και να του ευχηθώ κάθε καλό στον ίδιο και την οικογένειά του. Ομοίως στο επιτελείο του ΤΕΠ του νοσοκομείου μας που εκείνο το βράδυ έδωσε τα ρέστα του σε ευγένεια, ταχύτητα και επαγγελματισμό.
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

Γραμμένο στην εορτάζουσα Κω, στις 6 Νοεμβρίου 2018, για περιστατικό του Δεκέμβρη του 2018.

http://daneisemetaxia.blogspot.com/2018/12/blog-post.html