Το πείραμα απορρίπτει την αρχή του «τοπικού ρεαλισμού» του Άλμπερτ Αινστάιν η οποία υποστηρίζει ότι το σύμπαν υπακούει σε νόμους και όχι στην τύχη και ότι δεν υπάρχει ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός.

Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο κατά το οποίο, δύο αντικείμενα που δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία.

Το 1935 ο Άλμπερτ Αινστάιν και οι συνεργάτες του Μπόρις Ποντόλσκι και Νάθαν Ρόζεν συνέγραψαν ένα περίφημο άρθρο για τις «διαπλεγμένες ή εναγκαλισμένες καταστάσεις», συστήματα δηλαδή τα οποία σύμφωνα με την κβαντομηχανική πρέπει να τα μεταχειριζόμαστε ως ενιαίο σύνολο, όσο μακριά και αν βρίσκονται τα τμήματα που τα αποτελούν.

Το συμπέρασμα αυτό τους οδήγησε τότε στην παραδοχή ότι η κβαντομηχανική δεν μπορούσε να αποτελεί μια πλήρη θεωρία. Συμπέραναν ότι χρειάζονται και άλλες πρόσθετες φυσικές ποσότητες (οι λεγόμενες κρυμμένες μεταβλητές) για να περιγραφεί η φυσική πραγματικότητα.

Ο Αϊνστάιν απέρριπτε την ιδέα της κβαντικής διεμπλοκής, για την οποία χρησιμοποιούσε τον αφοριστικό χαρακτηρισμό «στοιχειωμένη δράση από απόσταση» (spooky action at a distance).

Η νέα μελέτη

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Nature αναφέρει πώς δύο ηλεκτρόνια που απείχαν 1,3 χιλιόμετρα μεταξύ τους βρισκόμενα σε διαφορετικά εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Ντελφτ συμπεριφέρονταν σαν να ήταν «συνεννοημένα» από πριν. Έτσι, είτε πρέπει να δεχτούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.

Η κβαντομηχανική προβλέπει ότι ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις ταυτόχρονα, και «κλειδώνει» τελικά σε μια συγκεκριμένη θέση μόνο αν κάποιος μπει στον κόπο να το παρατηρήσει.

Η κβαντική θεωρία προβλέπει επίσης ότι δύο ή περισσότερα σωματίδια μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να διεμπλακούν: αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε μεταβολή στο ένα από τα συνδεδεμένα σωματίδια προκαλεί αντίστοιχες, ακαριαίες μεταβολές και στα υπόλοιπα συνδεδεμένα σωματίδια.

Ο Αϊνστάιν αμφισβητούσε τη διεμπλοκή διότι δεν πίστευε ότι υπάρχει ο,τιδήποτε που μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως.

Υπολογισμοί της κβαντικής φυσικής...

Πειράματα και αμφιβολίες

Η διεμπλοκή είχε αποδειχτεί τις τελευταίες δεκαετίες με διάφορα επιστημονικά πειράματα, ωστόσο παρέμεναν δύο «κενά» που δικαίωναν τις αμφιβολίες του Αινστάιν. Το πρώτο κενό ήταν μέρος μόνο των σωματιδίων του πειράματος που είναι δυνατό να ανιχνευθούν, οπότε οι ερευνητές πρέπει να αρκούνται στην υπόθεση ότι τα σωματίδια που ανίχνευσαν είναι ενδεικτικά του συνόλου, κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα στον κόσμο της κβαντομηχανικής.

Για να λύσουν το πρόβλημα, πολλές ερευνητικές ομάδες δεν χρησιμοποίησαν υποατομικά σωματίδια αλλά ολόκληρα άτομα, τα οποία είναι πιο εύκολο να ανιχνευθούν. Το δεύτερο κενό είχε να κάνει με την απόσταση μεταξύ των ατόμων όταν αυτή είναι μεγάλη. Αν η απόσταση του πειράματος είναι μικρή, τότε το ένα σωματίδιο μπορεί θεωρητικά να ενημερώσει το άλλο χωρίς να παραβιαστεί η αρχή της «ταχύτητας του φωτός».

Η νέα μελέτη δίνει απαντήσεις και στα δύο «κενά». Ο Ρόναλντ Χάνσον και οι συνεργάτες του ακολούθησαν με μια ιδιοφυή προσέγγιση, στην οποία δύο ηλεκτρόνια συνδέθηκαν με δύο φωτόνια τα οποία στη συνέχεια συνδέθηκαν μεταξύ τους. Αυτό τελικά δημιούργησε διεμπλοκή ανάμεσα στα δύο ηλεκτρόνια από σε απόσταση 1,3 χιλιομέτρων.

Για τεχνικούς λόγους, η μεθοδολογία αυτή αποκλείει τα δύο «παραθυράκια» και ίσως γράφει τον επίλογο σε μια επιστημονική διαμάχη οκτώ δεκαετιών.

Πηγή: econews

Οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας της Βιέννης προχώρησαν σε μία πολύ μεγάλη ανακάλυψη. Στην... συλλογή υποατομικών σωματιδίων που έχουν καταφέρει να εντοπίσουν που επιταχυντές του CERN και των υπόλοιπων πειραμάτων, προστέθηκε ένα με ιδιαίτερη σημασία.

Το σωματίδιο που μπόρεσαν να απομονώσουν, έστω και για ελάχιστο διάστημα, οι επιστήμονες από την Αυστρία, όπως όλα δείχνουν αποτελείται αποκλειστικά από πυρηνική δύναμη. Πρόκειται για ένα σωματίδιο με σχεδόν μηδενική διάρκεια ζωής, λόγω της ασταθούς κατάστασης του, που συντίθεται μόνο από γλουόνια.

Τα γλουόνια είναι ένας τύπος μποζονίου, το οποίο φέρει την πυρηνική δύναμη που κάνει πρωτόνια και νετρόνια να «κολλούν» μεταξύ τους μέσα στον ατομικό πυρήνα. Ο τύπος του συγκεκριμένου σωματιδίου ονομάζεται «glueball», ενώ ο εντοπισμός του αποτελούσε πολύ δύσκολο εγχείρημα για τους υπεύθυνους του πειράματος.

Η λειτουργία των γλουονίων θυμίζει πολύ αυτή των φωτονίων. Εχουν και τα δύο μηδενική μάζα, ενώ όπως ακριβώς τα φωτόνια μεταφέρουν ηλεκτρομαγνητική δύναμη μεταξύ των φορτισμένων σωματιδίων, έτσι και τα γλουόνια λειτουργούν ως φορείς ισχυρής-πυρηνικής δύναμης ανάμεσα στα κουάρκ. Αντίθετα όμως με τα φωτόνια, αυτά έχουν 8 διαφορετικούς τύπους, ικανούς να αλληλεπιδράσουν και να δημιουργήσουν τα μυστήρια «glueball».

Ο εντοπισμός του πρώτου «glueball» όμως, δεν μπορεί από μόνος του να προσφέρει πολλές πληροφορίες στους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Νέος στόχος τους, ώστε αυτή η σημαντική ανακάλυψη να κάνει το επόμενο βήμα, είναι να μελετήσουν τον τρόπο με τον οποίο το βραχύβιο σωματίδιο αποσυντίθεται, αλλά και τι είδους σωματίδια προκύπτουν μετά την «καταστροφή» του. Ετσι, στοχεύουν μελλοντικά να διευκολυνθεί ο εντοπισμός γλουονίων, με στόχο να μελετηθούν περαιτέρω.

Οι υπεύθυνοι του πειράματος, με επικεφαλής τους καθηγητές Anton Rebhan and Frederic Brünner, έχουν αρχίσει μελέτη για τους πιθανούς μετασχηματισμούς του σωματιδίου, σε μια έρευνα που χρειάζεται πολύ μεγάλη εμβάθυνση στην θεωρητική φυσική, ενώ μπορεί να αποδειχτεί σημαντική ακόμα και για την κβαντική θεωρία.

Τους επόμενους μήνες, με την βοήθεια του CERN αλλά και του επιταχυντή στο Πεκίνο, υπολογίζεται πως θα έχει βρεθεί η... μαγική συνταγή του γλουόνιου. «Τα αποτελέσματα της έρευνα θα είναι πολύ σημαντικά για την θεωρία μας. Σε αλληλεπιδράσεις πολλών σωματιδίων, οι προβλέψεις της υπάρχουσας θεωρίας δεν είναι τόσο ακριβείς όσο στα απλούστερα μοντέλα. Αν τα αποτελέσματα αντιστοιχούν με τους υπολογισμούς μας, θα έχουμε μεγάλη πρόοδο στην προσέγγιση μας και στην υποατομική θεωρία.

Τα σωματίδια που μεταφέρουν πυρηνική ενέργεια, μπορεί μελλοντικά να χρησιμοποιηθούν ως πειραματικά εργαλεία, ωστόσο μέχρι τότε θα πρέπει να έχει προχωρήσει πολύ η μελέτη τους αλλά και οι πιθανές συμπεριφορές τους.

iefimerida.gr

Το ψυχολογικό πείραμα, που θα παρακολουθήσετε παρακάτω, αποδεικνύει ότι η ρατσιστική αντίληψη μπορεί να καλλιεργηθεί και εδραιωθεί στην καρδιά και το μυαλό ενός αθώου μικρού παιδιού.

Σκιαγραφώντας τα θεμέλια του ρατσισμού, το πείραμα αποδεικνύει ότι από πολύ μικρή ηλικία αρχίζουμε όχι μόνο να βιώνουμε τον ρατσισμό, αλλά και να τον οικειοποιούμαστε.

Οι Αφροαμερικάνοι ψυχολόγοι Kenneth και Mamie Clark ήταν γνωστοί για τα πειράματά τους, τη δεκαετία του 1930-1940, στα οποία χρησιμοποιούσαν κούκλες στα πλαίσια του ευρύτερου επιστημονικού ενδιαφέροντός τους για τη μελέτη των απόψεων των παιδιών σχετικά με τη φυλή.
Το εν λόγω βίντεο γυρίστηκε στο Μεξικό στα πλαίσια της αντιρατσιστικής καμπάνιας «Ρατσισμός στο Μεξικό» και είναι μια ρεπλίκα του πειράματος του ζεύγους Clark.

Το πείραμα
Κατά τη διάρκεια του πειράματος τα παιδιά εκτίθενται στη θέαση δυο ίδιων κούκλων. Μοναδική διαφορά στην σχεδίαση ήταν το χρώμα του δέρματος της κάθε κούκλας, καθώς η μία είναι λευκή και η άλλη μαύρη. Τα παιδιά καλούνται να απαντήσουν σε διευκρινιστικές ερωτήσεις, σχετικά με την προτίμησή τους. Ποια κούκλα τους αρέσει πιο πολύ, ποια πιστεύουν ότι είναι η καλή, ποια η κακή και ποια πιστεύουν ότι τους μοιάζει, είναι μόνο μερικές από τις χαρακτηριστικές ερωτήσεις στις οποίες καλούνται να απαντήσουν.
Στο βίντεο αποτυπώνονται οι δημοφιλέστερες απαντήσεις που έδωσαν τα παιδιά κατά την συνέντευξή τους. Το πείραμα διεξήχθη σε περιβάλλον εμπιστοσύνης και μετά από την συγκατάθεση των γονέων, οι οποίοι αναγνώρισαν την σημασία της εκστρατείας ενημέρωσης για το φαινόμενο του ρατσισμού που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στις μέρες μας.

Η μεταστροφή....
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι στα αποτελέσματα της τελευταίας έρευνας, που τοποθετείται μετά την εκλογή του Ομπάμα στην Αμερική, παρατηρείται μερική αλλαγή στις τοποθετήσεις των παιδιών εν συγκρίσει με παλαιότερες εκδοχές του ίδιου πειράματος. Για παράδειγμα, το 2005 αρκετά έγχρωμα παιδιά είπαν ότι τους μοιάζει η λευκή κούκλα, ενώ το 2009 το 88% έδειξε τη μαύρη.
Το έργο των Clark συνέβαλε στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ το 1954, στην οποία προσδιορίζεται πως ο de jure φυλετικός διαχωρισμός στη δημόσια εκπαίδευση ήταν αντισυνταγματικός.

Δείτε τις απαντήσεις των παιδιών στο συγκλονιστικό αυτό βίντεο από το onmed.gr