×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 575

Παρουσίαση της ζωής και του έργου του «El Greco».
 
Μεστή σε περιεχόμενο και ταυτόχρονα αναλυτική ήταν η παρουσίαση της ζωής και του έργου του διάσημου Έλληνα ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, γνωστού με το προσωνύμιο El Greco που απόκτησε στην Ισπανία, από την εκπαιδευτικό, ζωγράφο και αγιογράφο Χρυσή Τσιούρη στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, με αφορμή τη συμπλήρωση 400ων χρόνων από το θάνατό του. Η κα Τσιούρη ανέδειξε τις καλλιτεχνικές ρίζες του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στη παράδοση της Βυζαντινής Τέχνης και στην ωρίμανσή του στο τέλος της περιόδου της Αναγέννησης, κατά το βίο του στην Ιταλία αλλά κυρίως στην Ισπανία, όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
 
Το μεγαλείο του El Greco πηγάζει από την Ελληνική παιδεία του και πατάει στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία αποτελώντας την Ελληνική συνεισφορά στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού τόνισε στο κλείσιμο της ομιλίας της η κα Τσιούρη ολοκληρώνοντας την περιγραφή του πολυτάραχου βίου ενός Έλληνα ζωγράφου που επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη της ζωγραφικής τέχνης, δίχως όμως την αναγνώριση που του έπρεπε στη διάρκεια του βίου του, η οποία ήρθε μετά από αιώνες, σε σημείο που να δημιουργεί αντιπαλότητες για την πνευματική ιδιοκτησία του έργου του.
 
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε το 1541 στο Ηράκλειο της Κρήτης και πέθανε το 1614 στο Τολέδο της Ισπανίας, όπου και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας στην περίοδο της Ισπανικής Αναγέννησης, βαθιά επηρεασμένος από τη Βυζαντινή θρησκευτική παράδοση και την τέχνη της αγιογραφίας, μεγάλωσε καλλιτεχνικά στο Ηράκλειο της Ενετοκρατούμενης Κρήτης, ως αγιογράφος. Η τεχνοτροπία του εξελίχθηκε στη διάρκεια της ζωής του στην Ιταλία και στην Ισπανία αποκτώντας και αναγεννησιακά χαρακτηριστικά, δίχως όμως να χάσει την πνευματικότητα της Βυζαντινής παράδοσης που διαπνέει το έργο του. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών.

πηγή ΔΗΡΑΣ
Όταν κυνηγάς τα όνειρά σου,  μπορεί να καταφέρεις να τα κάνεις πραγματικότητα...

Έτσι και ο Γιώργος Παπαποστόλου με πίστη στις δυνάμεις του και με πάθος για την φωτογραφία, συνεχίζει την ονειρική πορεία του στο χώρο της φωτογραφίας, με παγκόσμια πλέον αναγνώριση.

Όπως σημειώνει ο ίδιος: «κι όμως μια φωτογραφία από ένα χωράφι γεμάτο παπαρούνες λίγο έξω από το χωριό του Μαστιχαρίου στο νησί της Κω μπορεί να γίνει πρωτοσέλιδο φωτογραφικού περιοδικού Παγκόσμια εμβέλειας!!!
Και συνεχίζει: « ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ..Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΤΗΣ NIKON.....Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ.....ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑΥΤΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ FUTURE ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΥΤO......»
 
Πρόκειται για το περιοδικό N-Photo (100% NIKON100% INTERENDENT)
Να θυμίσουμε ότι και η Microsoft έχει αγοράσει φωτογραφία του Γιώργου Παπαποστόλου ενώ πριν λίγο καιρό απολαύσαμε φωτογραφίες του στην προσωπική του έκθεση στην αίθουσα τέχνης του Πολύκεντρου Ν.Θαλασσινού
 
kosvoice.gr
Σε δημοπρασία του οίκου Σόθμπις στο Παρίσι.
 
Σπάνιο έργο του ζωγράφου Λουί Ντιπρέ πέτυχε το ποσό των 289.500 ευρώ, σημειώνοντας ρεκόρ για τον Γάλλο καλλιτέχνη, σε δημοπρασία του οίκου Σόθμπις στο Παρίσι.
 
Ο πίνακας, που «βγήκε» στο σφυρί, είναι ένα πορτρέτο του τότε Γάλλου πρόξενου στην Αθήνα και συλλέκτη, Λουί Φοβέλ. Μιας προσωπικότητας που, όπως ο λόρδος Έλγιν, είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση στην οικειοποίηση των ελληνικών αρχαιοτήτων. Το πορτρέτο του Φοβέλ, που δημιούργησε ο Ντιπρέ, αντανακλά το ενδιαφέρον της Γαλλίας προς την Ελλάδα, στις αρχές του 19ου αιώνα, για την ιστορία της, την τέχνη της και τη σύγχρονη κατάσταση, δεδομένου ότι προσπαθούσε να απελευθερωθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
 
Το έργο - από τα πιο γνωστά του Ντιπρέ - δείχνει τον πρόξενο να κάθεται στη βεράντα του σπιτιού του, πίσω από ένα καβαλέτο, με φόντο την Ακρόπολη. Σε απόσταση αναπνοής από εκείνον, βρίσκεται ένα καλούπι μιας μετόπης από τον Παρθενώνα, που απεικονίζει την περίφημη σκηνή μάχης ανάμεσα στον Λαπίθη και τον Κένταυρο. Πρόκειται για μια μετόπη, που ανακαλύφθηκε από τον ίδιο τον πρόξενο κατά τη διάρκεια ανασκαφών, και η οποία, την ώρα που «ταξίδευε» για τη Γαλλία, προκειμένου να ενταχθεί στις συλλογές του Λούβρου, δεσμεύτηκε από τον βρετανικό στόλο και, στη συνέχεια, τοποθετήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο.
 
Ο Λουι Ντιπρέ ήταν ελάχιστα γνωστός κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά απήλαυσε τη μεταθανάτια επιτυχία, κυρίως μεταξύ των καλλιτεχνών που τον αναγνώρισαν ως τον πρώτο ζωγράφο, που αποκάλυψε το πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας, η οποία, την εποχή εκείνη, ήταν ελάχιστα γνωστή στη Γαλλία.

Σε ένα χωριό γεμάτο  γκαλερί, στο Dafen εκεί όπου παράγονται χειροποίητες ρέπλικες των διασημότερων έργων τέχνης, μία νέα μόδα έχει κυριαρχήσει. Ανάμεσα στα αντίγραφα έργων των Ντα Βίντσι, Βαν Γκογκ, Σεζάν, Ματίς, Γκογκέν και Πικάσο, βρίσκονται πορταίτα ανδρών που συνέδεσαν το όνομά τους με κάποια ιστορία μυστηρίου. Στην σειρά αυτή, ανήκουν και τα πορτραίτα του πρώην συνεργάτη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, Έντουαρντ Σνόουντεν.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ – ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΚΩ.

Οφείλουμε, πιστεύω, να ομολογήσουμε ότι η σχέση μας και η ενασχόλησή μας με τον Πολιτισμό, την Τέχνη και τα αγαθά τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αποτελεί σημαντικό τμήμα των προτεραιοτήτων και επιλογών μας. Να ‘ναι τα πολλά προβλήματα, οικονομικά και άλλα, που ζούμε στα νησιά μας και δεν μας επιτρέπουν ειδικώς τα τελευταία χρόνια να ασχοληθούμε με την τέχνη; Δεν νομίζω. Το πρόβλημα το ζω για δεκαετίες ολόκληρες ακόμα και σε περιόδους που υποτίθεται ότι η ευημερία μας βρισκόταν σε υψηλότερο επίπεδο. Να ΄ναι η κυριαρχία του αμερικανικού και δυτικού τρόπου ζωής που στο βωμό τους κέρδους ισοπεδώνει αξίες, αρχές και αισθητική; Πιθανόν. Να ‘ναι ο νεοπλουτισμός και οι συνακόλουθες μικροαστικές νοοτροπίες που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που στην Τέχνη χαρακτηρίστηκε ως «κίτς»; Να ‘ναι η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας στα σχολεία μας και στα σπίτια μας;

Πιστεύω πως όλα τα παραπάνω έχουν βάλει, άλλα το λιθαράκι τους και άλλα τον «βράχο» τους για να εξοστρακίσουν τον Πολιτισμό και να αφήσουν την βαρβαρότητα να κυριαρχήσει.

Με τα παραπάνω δεδομένα πρέπει να συνομολογήσουμε ότι η έκθεση ζωγραφικής και αγιογραφίας που πραγματοποιήθηκε στην Κω την περασμένη βδομάδα στο Πολύκεντρο που ίδρυσε ο αείμνηστος Νίκος Θαλασσινός και του οποίου την πολιτιστική λειτουργία συνεχίζουν με εξαιρετική επιτυχία οι γιοι του Παναγιώτης και Φώτης, ήταν μια ξαφνική  λάμψη φωτός μέσα στο σκοτάδι των τηλεοπτικών σκουπιδιών που παρακολουθούμε και στα οποία μας οδηγεί η κυρίαρχη ιδεολογία με όλα τα άλλα «πολιτιστικά» υποπροϊόντα που μας «σερβίρει».

Τα πρώτα εύσημα βεβαίως για την εκδήλωση που ανέφερα ανήκουν στην δασκάλα της τέχνης, Μαρία Βαμβακούση, που είχε την ευθύνη της οργάνωσης αλλά όχι μόνο. Εύσημα αξίζουν οι 120 εκκολαπτόμενοι ζωγράφοι και αγιογράφοι από την Κω που παρουσίασαν 190 έργα τους σε μια έκθεση που εκτιμώ ότι δεν αποτελεί απλώς μια αχτίδα φωτός όπως προείπα, αλλά έναν ήλιο στον οποίο όλοι οφείλουμε να δώσουμε ενέργεια και ζωή. Εκατόν είκοσι ζωγράφοι, θεωρώ ότι αποτελούν ρεκόρ αναλογικώς με τον πληθυσμό των 45.000 του νησιού , όταν προθυμοποιούνται να εκθέσουν όλοι μαζί το έργο τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Ψάχνοντας, ανακαλύπτουμε ότι τα πράγματα είναι ακόμη πιο αισιόδοξα. Μόνο η κα Βαμβακούση στη Κω σήμερα, έχει 200 μαθητές! Και πέρα από αυτούς, μαθητές έχει επίσης η καθηγήτρια της Τέχνης Μαρία Καρατοσίδη καθώς και η κα Εύα Σβύνου. Μαθητές  έχει και ο Κώστας  Ευλογημένος. Ιερέας ο δεύτερος και Ιέρειες οι πρώτες  της τέχνης της ζωγραφικής και της αγιογραφίας, έχουν καταφέρει την τελευταία δεκαετία να μυήσουν στον υπέροχο και μοναδικό κόσμο της ζωγραφικής και αγιογραφίας, υπολογίζω πάνω από χίλια άτομα στη Κω! Θα πρέπει βεβαίως να εξάρουμε την λειτουργία του Συλλόγου Θεόκριτος στον πρώην Δήμο Δικαίου, και την λειτουργία του Δήμου της Κω κατά την περίοδο της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής του Γιώργου Κυρίτση .

Αυτό που δεν κατάφεραν οργανωμένες παρεμβάσεις του κράτους και άλλων Μ.Κ.Ο., μια χούφτα ανθρώπων με μεράκι και πάθος όπως η κα Βαμβακούση το έφεραν εις πέρας και το συνεχίζουν με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Τι κατάφεραν; Μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, μεγάλοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες που ξεπερνούν ακόμα και την ηλικία των εξήντα, βρήκαν διέξοδο σε μια ενασχόληση που μπορεί να εξευμενίσει την κακή πλευρά του εαυτού μας, που μπορεί να καλλιεργήσει τις ευαίσθητες χορδές μας και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Πληροφορούμε για παράδειγμα ότι οι μαθητές της κας Βαμβακούση  έχουν στο ενεργητικό τους πολλές δωρεές σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Στη Ρόδο υπάρχει μια Δημοτική Πινακοθήκη της οποίας ο πλούτος ανέρχεται σε περίπου 3.000 πίνακες. Πίνακες κορυφαίων ζωγράφων της πατρίδας μας, όπως ο Εγγονόπουλος, ο Τσαρούχης κ.ά. Η Πινακοθήκη αυτή δυστυχώς αγνοείται από την πλειοψηφία -την συντριπτική μπορώ να πω των ανθρώπων της Ρόδου και είναι η δεύτερη σε αριθμό πινάκων πινακοθήκη μετά την Εθνική Πινακοθήκη της χώρας μας . Στην Κω, δεν υπάρχει καν ένας χώρος ικανός να αποτελέσει την Δημοτική Πινακοθήκη του νησιού. Γνωρίζω ότι η θέληση υπάρχει. Κι από τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο της Κω και από αυτόν της Ρόδου. Ας προσπαθήσουμε να αναβαθμίσουμε το ενδιαφέρον για την Δημοτική Πινακοθήκη της Ρόδου και ας επιδιώξουμε να δανείζει αυτή ένα μικρό αριθμό από τα έργα της (εκατό θα ήταν αρκετά) σε μια πινακοθήκη δημοτική που θα δημιουργούσαμε στην Κω. Μια Πινακοθήκη που θα έδινε την ευκαιρία να προσθέσουμε ακόμα κάτι σημαντικό στα αξιοθέατά της Κω , θα έδινε την δυνατότητα στην Πινακοθήκη της Ρόδου να αναβαθμίσει την λειτουργία της, θα πρόσφερε έναν μόνιμο χώρο για να υπηρετείται η κάθε μορφή Τέχνης και πάνω απ’ όλα θα αποτελούσε τον ναό στον οποίο θα μυούντο όλα τα νέα παιδιά που θα είχαν ενδιαφέρον για κάτι πέρα από τις σύγχρονες τεχνολογικές  ενασχολήσεις, που το μόνο που κάνουν είναι να εγκλωβίζουν το μυαλό τους αντί να το απελευθερώνουν.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στην Κάλυμνο. Ένα νησί που ενώ έχει να επιδείξει μεγάλους ζωγράφους όπως ο Οικονόμου, ο Αλαχούζος, ο Καραφυλάκης, ο Μαγκλής κ.α, στερείται δημοτικής πινακοθήκης.

Ξανά λοιπόν  συγχαρητήρια στην Μαρία Βαμβακούση, στον Παναγιώτη Θαλασσινό και πάνω απ’ όλα σε όλους τους νεαρούς, νεαρές και ωριμότερους σε ηλικία ζωγράφους της Κω που έδειξαν ότι μέσα στο πολιτισμικό σκοτάδι ανατέλλει ένας ήλιος που αξίζει να τον βοηθήσουμε να ανέβει ψηλότερα! Ας το προσέξουν οι νεοεκλεγέντες Δήμαρχοι στη Ρόδο, στην Κω και στην Κάλυμνο. Και είμαι σίγουρος ότι κάτι καλό θα βγεί.

vimatisko.gr

ferriesingreece2

kalimnos

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot