Από τον Πλάτωνα μέχρι και σήμερα η άνιση διανομή του εισοδήματος αποτελεί ζητούμενο κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας.

Πολλοί θεωρητικοί από τον Μαρξ, Ένγκελς μέχρι και τον Αϊνστάιν καταγγέλλουν τον καπιταλισμό που γεννά τη φτώχεια και αφορίζουν τον σοσιαλισμό που την επιτρέπει.

Η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει κεντρικό ζήτημα (ή μήπως σύνθημα;) παγκόσμιων φορέων, κυβερνήσεων, κομμάτων, παρατάξεων αποδεικνύοντας απλά τη προσχηματική χρήση και την κυνική εκμετάλλευση του.

Η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση έχει θεωρητικοποιηθεί, στατιστικοποιηθεί, έχει εμπεδωθεί ως δεδομένο του σύγχρονου πολιτισμού, ως status. H ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς των οποίων ο αριθμός αυξάνεται ανοίγει ως... αναπόφευκτη φυσική συνέπεια. Ο υποσιτισμός αποτελεί αντικείμενο τηλεμαραθωνίων (πλειοδοσία υποκρισίας), συσσιτίων (σαν αυτά της Χρυσής Αυγής), φιλανθρωπικών γκαλά (επίδειξη δύναμης απέναντι στον ανίσχυρο, εκπόρνευση του ανθρώπινου πόνου με πρόσημο προβολής και διαφήμισης ομίλων - συμφερόντων). Ευρωπαϊκά μέτρα στήριξης των φτωχών και των αδυνάτων που ενώ τους στηρίζουν, αυτοί, οι φτωχοί, αυξάνονται και πεθαίνουν ή αυτοκτονούν!
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η αυτοκτονία αποτελεί την τρίτη αιτία θανάτου. Ο ωραιοποιημένος διαχωρισμός ανάμεσα στην σχετική και την απόλυτη φτώχεια (εργολαβία και αυτή των θεωρητικών) προκαταβάλει την ασιτία, τη λιμοκτονία και επειδή μιλάμε για εκατομμύρια πλέον πεινασμένων, το λοιμό.

Με αποτέλεσμα, όλοι του κόσμου οι φτωχοί και πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, μοιραίοι, χωρίς φωνή, χωρίς δικαίωμα στη ζωή αλλά ούτε και σε έναν αξιοπρεπή θάνατο, να αποτελούν ένα άλλον κόσμο, κάπου εκεί στο περιθώριο, μακριά από τα πόδια του συστήματος. Ενός συστήματος που «προσφέρει» ότι περισσέψει από τα ληγμένα ψίχουλα συνεπικουρούμενο και από θρησκευτικές αντιλήψεις που υπόσχονται τον παράδεισο σε μιαν άλλην ζωή ακριβώς γιατί αυτή,...ήταν μια επίγεια κόλαση. (με άλλα λόγια πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους που παρέμειναν φτωχοί αφού έτσι εξασφαλίζουν τον παράδεισο)

Τεχνικές που ελέγχουν μαζικές κοινωνικές εξεγέρσεις που επωάζουν και που ή χειραγωγούνται ή εκτονώνονται σποραδικά ακριβώς για να είναι απόλυτα ελεγχόμενες, πάντα στο όνομα της κοινωνικής συνοχής...... της διαιώνισης του προβλήματος και της συντήρησής του.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από ασιτία.

Ας αναλογιστούμε πόσες αθώες ψυχές έφυγαν από την ώρα που ξεκινήσατε να διαβάζετε αυτό το καθόλου ευχάριστο και μάλλον περιττό, μπροστά στη διάσταση του προβλήματος, κείμενό μου.

Ιωάννα Ρούφα

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα άποψη για τον αρχαίο τάφο της Αμφίπολης καταθέτει ο Ιορδάνης Δημακόπουλος, ο οποίος δεν θα απέκλειε το ενδεχόμενο σχεδιαστής του σπουδαίου αυτού τύμβου, όπως και άλλων της εποχής να είναι ο φιλόσοφος Πλάτωνας.

Επιστήμονες υποστηρίζουν την άποψη ότι στη γεωμετρία αλλά και στα κατασκευαστικά σχέδια του Πλάτωνα βασίζεται η δημιουργία των μονοθάλαμων μακεδονικών τάφων όπως αυτοί κτίζονται από τον 4ο ώς τον 2ο αι. π.Χ

Σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία", ο διάσημος σ' όλο τον ελληνικό κόσμο ο Αθηναίος φιλόσοφος και για τις γνώσεις του στα μαθηματικά και τη γεωμετρία, ήταν ο μόνος στον οποίο θα μπορούσε να απευθυνθεί ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β', ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου για να του σχεδιάσει ένα ταφικό μνημείο που να αντέχει στο χρόνο και να μη βουλιάζει όπως συνέβαινε ώς τότε με τους κιβωτιόσχημους τάφους κάτω από τη μεγάλη πίεση όγκου χωμάτων που τους σκέπαζαν.

Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από παρατηρήσεις του αρχιτέκτονα μηχανικού και γνώστη της Ιστορίας και αρχαιολογίας, Ιορδάνη Δημακόπουλου, σε 100 θολωτούς μακεδονικούς τάφους που έχουν ως τώρα ανασκαφεί αλλά και σε αναφορές σε αρχαίες πηγές.

Όντας ο ίδιος ο κ. Δημακόπουλος υψηλόβαθμο στέλεχος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας είχε την ευκαιρία να δει από κοντά και να μελετήσει τα κατασκευαστικά σχέδια των μακεδονικών τάφων.

Πρώτη και κύρια παρατήρηση που έκανε ήταν πως ο κύκλος και το τετράγωνο είναι δύο σχήματα που εφαρμόζονται στην κάτοψη και την πρόσοψη των μακεδονικών τάφων. Τετράγωνη είναι η κάτοψη, σχεδόν τέλειος κύβος ως την ψαλίδα του θόλου είναι ο θάλαμος: «το ιδεατό στερεό», σύμφωνα με τον Πλάτωνα, όπως μας λέει. «Μάλιστα στον "Τίμαιο" (55d. 55e και 62d) ο ιδρυτής της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών, μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη, αναφέρεται στα πλεονεκτήματα του τετραγώνου και του κύβου στις θλιπτικές δυνάμεις».

Παρατηρώντας ο κ. Δημακόπουλος την τετραγωνική κάτοψη των μονοθάλαμων τάφων αναρωτήθηκε γιατί επαναλαμβάνεται συνεχώς. «Ως μηχανικός γνώριζα πως το τετράγωνο με τις ίσες πλευρές και ο κύβος με ίσες έδρες παρουσιάζει στατικώς ενδιαφέρον. Θέλησα όμως να το ψάξω περισσότερο. Οι εξηγήσεις που έδιναν οι μελετητές οι οποίοι συσχέτιζαν την παρατήρηση αυτή με την πλατωνική αντίληψη περί φύσης, είδα πως δεν έχουν σχέση με τα στατικά. Ο Πλάτων αναφέρει στον Τίμαιο ότι το σταθερότερο στην έδραση και στην πίεση είναι το τετράγωνο και ο κύβος».

Στον τάφο των Λευκαδίων με τη μνημειακή πρόσοψη ήδη από το 1966 είχε παρατηρήσει ο αρχαιολόγος Φ. Πέτσας ότι ο όγκος του θαλάμου εσωτερικά αντιστοιχεί με κύβο, οι έδρες του είναι ίσες με την τετραγωνική του κάτοψη. «Το ίδιο συμβαίνει και στον τάφο της Μεγάλης Τούμπας στη Βεργίνα, τον λεγόμενο τάφο του Φιλίππου Β'. Εχει μήκος 4,46μ. Χ 4,46μ. πλάτος και ύψος 5,30 ως το κλειδί του θαλάμου, διαστάσεις που αντιστοιχούν σε κύβο κατά προσέγγιση. Αν δεν χρησιμοποιήσει κανείς τον γνωστό τύπο για το εμβαδόν του κύκλου (3,14159 r2 ), αλλά τον βαβυλωνιακό τύπο 3r2, τότε ο όγκος ισούται με 94,33 κ.μ., όσο δηλαδή το 4,46χ4,46χ4,74 μ.» σύμφωνα με τον κ. Δημακόπουλο. «Αυτό δείχνει ότι επιδιώχθηκε η ισοδυναμία του εσωτερικού χώρου του θαλάμου με κύβο διαστάσεων 15χ15χ16 αττικούς πόδας».

«Στον κύκλο και στον κύβο αναφέρεται ο Πλάτων στο πλαίσιο του δόγματος της Κοσμολογίας (Τίμαιος 27 c) σύμφωνα με την οποία όλα τα στοιχεία της φύσης μηδέ εξαιρουμένων των έμβιων όντων έχουν σχήματα. Κάποιοι συνέδεαν την αντίληψή του περί τη φύση του κόσμου με τα σχήματα αυτά. Στους Νόμους του όμως, ένα έργο της ωριμότητάς του, ο Πλάτων αναφέρεται πολύ συγκεκριμένα σε έναν ιδιαίτερα τιμητικό τύπο τάφου, περιγράφοντας στην ουσία έναν μονοθάλαμο μακεδονικό τάφο με τον τύμβο του. Χαρακτηρίζει το οικοδόμημα ως υπόγεια "θήκη" στεγασμένη με "ψαλίδα προμήκη" με λίθινες κλίνες στο εσωτερικό της και κατασκευασμένη εκ "λίθων ποτίμων και αγήρων εις δύναμιν". Γνωρίζει δηλαδή ακόμη και το είδος του υλικού κατασκευής του κτηρίου».

Δυο σπουδαίοι αρχαιολόγοι με διεθνή αναγνώριση, ο Χρ. Τσούντας (1857-1934) και ο Κ. Ρωμαίος (1874-1966), είχαν συσχετίσει την κατασκευή των μακεδονικών τάφων με όσα αναφέρονται στους Νόμους του Πλάτωνα, όπως μας επισημαίνει ο κ. Δημακόπουλος, ο οποίος θεωρεί δε ότι ο φιλόσοφος στα χρόνια της ωριμότητάς του φαίνεται να δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τα οικοδομήματα. Δεν αποκλείει να είχε πάντα μια σχέση με κατασκευαστές κτηρίων, να γνώριζε ανθρώπους της δουλειάς, τεχνίτες οικοδομικών έργων, γιατί στη διαθήκη του, που έχει διασωθεί ολόκληρη στον Διογένη Λαέρτιο ΙΙΙ, 42, σημειώνεται: «Ευκλείδης ο λιθοτόμος οφείλει μοι τρεις μνας».

«Ο Πλάτωνας είχε εκπονήσει μια γεωμετρική κατασκευή, χρησιμοποιώντας το διάγραμμα των επτά ομόκεντρων κύκλων για την παραγωγή του μεικτού στερεού του θαλάμου των μακεδονικών τάφων». Η επιτυχία του σχεδίου αυτού έκανε τον Φίλιππο να νιώθει ότι του οφείλει ιδιαίτερες τιμές. Γι' αυτό όταν πέθανε ο Πλάτων το 347 π.Χ. και το πληροφορήθηκε ύστερα από κάποιες μέρες, οργάνωσε μια επικήδεια τελετή, ένα είδος μνημοσύνου, «επιτιμηθήναι», όπως αναφέρει ειρωνευόμενος τον Φίλιππο ο ιστορικός Θεόπομπος τον 3ο αι. π.Χ. γιατί τίμησε τον Πλάτωνα αντί για την πατρίδα ή κάποιο ηγεμόνα.

Ως τότε, οι μακεδονικοί τάφοι ήταν κιβωτιόσχημοι, δεν ήταν θολωτοί και παρουσίαζαν στατικά προβλήματα. Συνεπώς, αν δεν έδινε τα σχέδια ο Πλάτωνας, ίσως σήμερα να μη θαυμάζαμε τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας με τις περίφημες ζωγραφικές απεικονίσεις στην πρόσοψη, όπως επίσης της Αμφίπολης, των Λευκαδίων, του Δίου, της Πέλλας και πολλούς ακόμη στους οποίους παρατηρείται η τετραγωνική κάτοψη του θαλάμου (ισοτιμία πλάτους και μήκους).

Στο βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» καταγράφεται η αφήγηση μιας Ελβετίδας που επιχειρεί να ερμηνεύσει με ενδιαφέροντα τρόπο την άσχημη συμπεριφορά των Ευρωπαίων απέναντι στους Έλληνες.
 
H Ελβετίδα αφηγείται: «Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους. και όποτε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται».
 
«Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες!
Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»!
 
Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένη» γιατί «Οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες»!
 
Κι αν κάποτε ανέφεραν κανένα άλλον συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας, που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένη επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλόσοφου!
 
Σιγά σιγά ένιωθα πως οι Γνώσεις μου, οι Σκέψεις μου, τα Αισθήματά μου, η Προσωπικότητά μου, ο Κόσμος μου, η Ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρο μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων»!
 
«Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική.
Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη!
 
Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ‘δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ‘κει. Δεν μπορούσα ν’ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία.
 
Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο τω ν θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες.
 
Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χυμάμε, τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε.
 
Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε είμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα! Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε.
 
Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης!
 
Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε! Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε.
 
Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος. Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρούμε Σεβασμό και Κύρος!
 
Για αυτό παρόλο που τους μισώ, γιατί δεν προέρχομαι από τη φυλή τους, δεν μπορώ να μη τους θαυμάζω και να μη τους σέβομαι και θα συνεχίσω να μελετάω τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Περικλή όσο θα ζω, διδάσκοντας στα παιδιά μου τη Δύναμη της Σοφίας τους και την επιρροή της στη Ζωή μας και στην Ευτυχία μας!»
 
to-gamato.gr

Κάποια μέρα πριν από μερικά χρόνια βρισκόμουν έξω  από τα κτήρια του πανεπιστημίου του City στο Λονδίνο και στάθηκα απέναντι σε μια τεράστια αφίσα κολλημένη στο γυάλινο κλιμακοστάσιο του που είχε ως θέμα την φωτογραφία του Αϊνστάιν και μια από τις πολλές σοφές δηλώσεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν «Η πολιτική είναι πιο δύσκολη και από την Φυσική». Από την στιγμή που διάβασα την φράση αυτή προσπαθούσα να καταλάβω πως μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος   ουσιαστικά  άλλαξε τον κόσμο και για την ακρίβεια δημιουργείσαι ένα νέο κόσμο με την επιστήμη του να βάζει πάνω από αυτήν την πολιτική. Σκέφτηκα τότε ότι και οι δύο και ό επιστήμονας και ο πολιτικός προσπαθούν να ελέγξουν και να δημιουργήσουν κάτι. Στην μια περίπτωση ο επιστήμονας προσπαθώντας να τιθασεύσει το σύμπαν επιστρατεύει όλη την ανθρώπινη διάνοια, στην άλλη περίπτωση ο πολιτικός προσπαθώντας να ελέγξει τις κοινωνικές μάζες κινητοποιεί κάθε μέσο κατασκευάζοντας πολλές φορές και γεγονότα των οποίων τα αίτια και τα πραγματικά τους δεδομένα δεν γίνονται ποτέ γνωστά. Στο σημείο αυτό βέβαια κρίνονται ιστορικά οι προθέσεις της κατασκευής τέτοιων  γεγονότων και η επιρροή που πιθανόν να έχουν στην ιστορία ενός τόπου.
Ανατρέχοντας στα συγγράμματα των προγόνων μας και διαβάζοντας την Πολιτεία του Πλάτωνα και πιο συγκεκριμένα στην «Αλληγορία του σπηλαίου» βλέπουμε να περιγράφεται μέσα από τον κόσμο των ιδεών η προσπάθεια ελέγχου της ανθρώπινης κρίσης. Σύμφωνα με τον μύθο μέσα σε ένα σπήλαιο βρίσκονται μερικοί άνθρωποι φυλακισμένοι  οι οποίοι δεν μπορούν να δουν ούτε πίσω ούτε στο πλάι παρά μόνο μπροστά. Πίσω τους ανάβει φωτιά δημιουργώντας το μέσο προβολής των γεγονότων και των καταστάσεων που συμβαίνουν πίσω από αυτούς  σε όλη την διάρκεια της ζωής τους  και αποτυπώνονται στον τοίχο μπροστά τους με την μορφή σκιών. Μη γνωρίζοντας τίποτα άλλο οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων που  κατασκευάζεται από αυτούς που θέλουν να ελέγξουν τις καταστάσεις. Σύμφωνα με τον μύθο αυτοί που δραπετεύουν τελικά από τον κόσμο αυτό βγαίνουν στην επιφάνεια συναντώντας την πραγματικότητα.
Στην σύγχρονη εποχή και ιδιαίτερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας ζούμε σε μια κοινωνία επιταχυνόμενη όπου  συνολική κοινωνική σκέψη, εάν είναι δόκιμος ο όρος, βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με τις σκιές της πραγματικότητας και μάλιστα με ένα τρόπο διδακτικό. Για να το καταλάβουμε αυτό μπορούμε να δανειστούμε κάποιες βασικές αρχές της τεχνητής νοημοσύνης. Αν θεωρήσουμε ένα απλό νευρωνικό δίκτυο που αναπαριστά της λειτουργίες εκμάθησης του ανθρώπινου εγκεφάλου και με αυτό προσεγγίσουμε την συνολική κοινωνική σκέψη θα προσπαθήσομε να του μάθουμε να κάνει την απλή πράξη της πρόσθεσης μεταξύ δύο αριθμών. Στο νευρωνικό δίκτυο θα έχουμε δύο δεδομένα π.χ 1 και 1 και για το ζεύγος αυτών των δύο αριθμών θα έχουμε ένα αποτέλεσμα που προφανώς στην συγκεκριμένη περίπτωση το 2. Για την εκπαίδευση του δικτύου αυτό θα το επαναλάβουμε πολλές φορές και τελικά όταν αυτό φτάσει στο σημείο να είναι εκπαιδευμένο όταν του δίνουμε μόνο τα δεδομένα, δηλαδή το ζεύγος των αριθμών που θέλουμε να προσθέσουμε αυτό θα μας δίνει αποτέλεσμα. Την διαδικασία αυτή την βαφτίσαμε πρόσθεση δημιουργώντας μια συνάρτηση δεδομένων και αποτελέσματος. Εάν τώρα κατά την διάρκεια εκπαίδευσης του υπάρχουν ζεύγη δεδομένων  και αποτελέσματος που δεν είναι σωστά π.χ 1500 και 1500 ίσον με 5000 και αυτό το επαναλάβουμε πολλές φορές όταν το δίκτυο εκπαιδευτεί τα αποτελέσματα που θα δίνει είτε θα είναι κατά προσέγγιση ή τελείως λάθος δημιουργώντας έτσι τον κόσμο των σκιών.
Κάποιες φορές διαβάζουμε ειδήσεις και βλέπουμε παρεμβάσεις στον δημόσιο διάλογο από ανθρώπους που λειτουργούν ως συναρτήσεις μεταξύ των πραγματικών δεδομένων και αυτόν που κρύβονται από πίσω, σε μια προσπάθεια εκπαίδευσης και ελέγχου της συνολικής κοινωνική σκέψης. Εμφανίζονται εφημερίδες και πρόσωπα από το πουθενά δημιουργώντας γεγονότα, πολλές φορές κατ επανάληψη, με σκοπό όχι μόνο να επηρεάσουν αλλά και  να εκπαιδεύσουν την συνολική κοινωνική σκέψη με σκοπό να κοιτάει στον τοίχο των σκιών όπως έκαναν οι φυλακισμένοι στο σπήλαιο του Πλάτωνα.
Ο Αινσταιν έφαγε όλη του την ζωή για να ανακαλύψει την σχέση που περιγράφει τον κόσμο αναγνωρίζοντας ότι στην ζωή είναι πιο δύσκολο να φύγεις από τον κόσμο των σκιών και να δημιουργήσεις την συνάρτηση της αλήθειας.