Τσάκωνας: «Αυξάνεται ανά αγώνα το ενδιαφέρον όλων»
«Ειλικρινά δεν πιστεύαμε ότι θα είχε τόση μεγάλη ανταπόκριση η προσπάθειά μας. Όταν ξεκινήσαμε θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό αλλά δεν περιμέναμε τέτοια αποδοχή. Οι αριθμοί των αθλητών που συμμετέχουν αυξάνονται συνεχώς, αλλά εκείνο μας έχει ενθουσιάσει ακόμα περισσότερο είναι η παρουσία του κόσμου εκτός καγιάκ που είναι πράγματι εντυπωσιακή».
Λόγια του Αλέξανδρου Τσάκωνα του εν ενεργεία αθλητή, συντονιστή της εθελοντικής προσπάθειας της Kayak Greece, που αυτή την Κυριακή (5 Οκτωβρίου), από τις 9:30 το πρωί έως τις 4:30 μ.μ., διοργανώνει την τρίτη –και προτελευταία- εκδήλωσή της, αυτή την φορά στην Βουλιαγμένη, στον θαλάσσιο χώρο μπροστά από το ΝΟΒ.
Οι αθλητές που στην Νεάπολη Λακωνίας (7 Σεπτεμβρίου) ήταν κοντά στους 150, πλησίασαν τους 200 στην Γυάλα Σαλαμίνας (14 Σεπτεμβρίου) και τώρα, μέχρι στιγμής, έχουν φθάσει ήδη τους 277, για την Κυριακάτικη διοργάνωση στην Βουλιαγμένη, που γίνεται φυσικά υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Κάνοε Καγιάκ (Ε.Ο.Κ.-Κ.), του Ομίλου για την Unesco Πειραιώς και Νήσων, αλλά και την θερμή υποστήριξη του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης και του δημάρχου Γρηγόρη Κωνσταντέλλου.
Εκτός όμως από τους αθλητές, αναμένεται να είναι εντυπωσιακός και ο αριθμός του κόσμου -εκτός αθλήματος-, που θα έχουν μια πρώτη γνωριμία με το άθλημα. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο οι εθελοντές διοργανωτές της kayak Greece έχουν φροντίσει παράλληλα με το αγωνιστικό – διασυλλογικό κομμάτι της διοργάνωσης να υπάρχουν σκάφη και προπονητές, για όλους -μικρούς ή μεγάλους-, όσους θέλουν να έχουν μια πρώτη γνωριμία. Κόσμος που συνολικά αναμένεται να ξεπεράσει τους 1.000.
Εκτός όμως από τους αθλητές, αναμένεται να είναι εντυπωσιακός και ο αριθμός του κόσμου -εκτός αθλήματος-, που θα έχουν μια πρώτη γνωριμία με το άθλημα. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο οι εθελοντές διοργανωτές της kayak Greece έχουν φροντίσει παράλληλα με το αγωνιστικό – διασυλλογικό κομμάτι της διοργάνωσης να υπάρχουν σκάφη και προπονητές, για όλους -μικρούς ή μεγάλους-, όσους θέλουν να έχουν μια πρώτη γνωριμία. Κόσμος που συνολικά αναμένεται να ξεπεράσει τους 1.000.
«Τέσσερις Πόλεις, Μια Διοργάνωση, Ένα Όραμα» ο τίτλος μιας προσπάθειας που έχει για σλόγκαν «Όλη η Ελλάδα τραβάει κουπί», μια εθελοντική προσπάθεια την οποία έχει ήδη αγκαλιάσει ο κόσμος του αθλήματος και η οποία στηρίζει τον Σύλλογο Φλόγα, για παιδιά με καρκίνο.
Μια προσπάθεια που βρήκε από το ξεκίνημα πολλούς υποστηρικτές. Χορηγοί είναι οι UTECO ΑΒΕΕ, Ακαδημία φωτογραφίας Leica και Υποστηρικτές Spyros Korkidis-Group Of Companies, AAsport, Zaro’s, Aperitivo Pizza Bar, Elio, ΙΕΚ Ξυνή, Mediterranean College, Kalousos Medical Equipment, Eu Zup, Paco café, Aθανασοπούλου-Παναγουλόπουλος ΟΕ, Μάρθα Αθανασοπούλου Δικηγόρος.
Πληροφορίες https://www.facebook.com/kayakgreece, www.kayakgreece.gr ή στο info@kayakgreece.gr.
Πληροφορίες https://www.facebook.com/kayakgreece, www.kayakgreece.gr ή στο info@kayakgreece.gr.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ομιλία Υπ. Τουρισμού Όλγας Κεφαλογιάννη στο 3ο Παγκόσμιο Φόρουμ για τον Πολιτισμό και τους Πολιτιστικούς Τομείς Παραγωγής από την UNESCO
Οκτώβριος 02, 2014Η Υπουργός Τουρισμού κ. Όλγα Κεφαλογιάννη ήταν σήμερα εκ των κυρίων ομιλητών στο «3ο Παγκόσμιο Φόρουμ για τον Πολιτισμό και τους Πολιτιστικούς Τομείς Παραγωγής» που διοργανώνεται από την UNESCO στη Φλωρεντία της Ιταλίας από τις 2 έως τις 4 Οκτωβρίου.
Στην ομιλία της επεσήμανε ότι «σε μία εποχή προκλήσεων, ο πολιτισμός της κάθε χώρας μπορεί να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην επίτευξη των στόχων της ευημερίας, της κοινωνικής ένταξης και της συνοχής. Αυτό αφορά σε μεγάλο βαθμό και την Ευρώπη, ειδικότερα σήμερα, που βρίσκεται σε μία ιστορική φάση αναζητήσεων και αναδιατύπωσης των κοινών μας αρχών».
Η κυρία Κεφαλογιάννη μίλησε για την ανάγκη συλλογικών δράσεων ώστε να προωθηθεί η αειφόρος ανάπτυξη, η ευαισθητοποίηση σε περιβαλλοντικά ζητήματα καθώς και η διατήρηση και προβολή της πολιτισμικής ταυτότητας κάθε περιοχής.
Όπως εξήγησε η πλειονότης των τουριστών σήμερα επιθυμεί να επισκέπτεται περιοχές με υψηλή περιβαλλοντική ποιότητα και έντονα στοιχεία τοπικού πολιτισμού.
Όμως, όπως είπε η κυρία Κεφαλογιάννη, η υπερσυγκέντρωση πληθυσμού δημιουργεί αναταράξεις στις συνθήκες διαβίωσης της τοπικής κοινωνίας και για τον λόγο αυτόν πρέπει πάντα να γίνονται εξειδικευμένες μελέτες που να ευθυγραμμίζονται με την τήρηση του μέτρου, δηλαδή την προστασία του περιβάλλοντος, τη διατήρηση της ισορροπίας των τοπικών κοινωνιών, τον σεβασμό της ιδιαιτερότητας του κάθε τόπου.
Η Υπουργός Τουρισμού τόνισε στην ομιλία της, ότι για το Υπουργείο Τουρισμού είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως η τουριστική ανάπτυξη θα πρέπει να βασίζεται στα κριτήρια της αειφορίας και στον απόλυτο σεβασμό στο φυσικό και το ανθρώπινο περιβάλλον.
Για την Ελλάδα, είπε επίσης, είναι καθήκον όλων μας να αναδείξουμε τον τεράστιο πολιτιστικό πλούτο που έχουμε κληρονομήσει. Μουσεία με μοναδικά εκθέματα, αρχαιολογικοί χώροι απίστευτου κάλλους, μνημεία εξαιρετικής ομορφιάς, επιβλητικές βυζαντινές εκκλησίες, συνθέτουν ένα μοναδικό μωσαϊκό που ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα και καταλήγει στη σύγχρονη.
Στην ομιλία της, η κυρία Κεφαλογιάννη κατέληξε λέγοντας ότι «οφείλουμε στις νεότερες γενιές να εφεύρουμε τρόπους ώστε να προσελκύσουμε περισσότερους νέους στους τομείς της ελληνικής παράδοσης, του ελληνικού πολιτισμού».
Η υπουργός Τουρισμού στο πλαίσιο της επίσκεψής της στη Φλωρεντία είχε γεύμα εργασίας με τη Γενική Διευθύντρια της UNESCO, κα Irina Bokova ενώ παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Corriere della Sera» και στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ΑNSA .
Στα Δωδεκάνησα αφιερωμένος ο οδηγός του Travel Book
Ιούλιος 30, 2014Στα Δωδεκάνησα ήταν αφιερωμένος ο ταξιδιωτικός οδηγός Travel Book, τεύχος 31 που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ στις 12 του μήνα.
Είχε τον τίτλο «Δωδεκάνησα κοσμοπολίτικη αύρα» και στο εξής διατίθεται προς 3,5 ευρώ στα περίπτερα.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη Ρόδο, την Κω και την Κάλυμνο, παρουσιάζοντας αξιοθέατα, γαστρονομία, μνημεία, διασκέδαση και δραστηριότητες που τα χαρακτηρίζουν.
Ο οδηγός με τις 160 σελίδες του συνοδεύεται από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό, και παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για όσους θελήσουν να επισκεφτούν τον προορισμό μας.
Παράλληλα φιλοξενούνται δηλώσεις από εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και από εκπροσώπους φορέων, και επιχειρηματίες.
Μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής:
Τα μυστικά του Μεσαίωνα ξεδιπλώνονται πίσω απ' τα τείχη της ακτής Σαχτούρη
Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου. Το «πάτημα» στο νοερό δρασκελισμό Αιγαίου και Μέσης Ανατολής. Το «μήλον της έριδος» ανάμεσα σε Ρωμαίους, Ιωαννίτες Ιππότες, Οθωμανούς και Ιταλούς που θαμπώθηκαν απ' την αίγλη της, τη λάτρεψαν, με τα αειθαλή έργα τους επισφράγισαν τη μεγαλοπρέπειά της.
Είναι η ορεινή Ρόδος και η Ρόδος με τις 32 Γαλάζιες Σημαίες. Με τα 80 χλμ. μήκος και τα 30 χλμ. πλάτος, με την ακτογραμμή των 220 χλμ., με τις αμμουδιές από χρυσάφι και τις πυκνόφυτες ρεματιές. Με τα αρχαία κατάλοιπα και τη λαϊκή αρχιτεκτονική, με τη Λίνδο (στην Ανατολή), τον Μονόλιθο (στη Δύση) και το Πρασονήσι (στον Νότο) να ορίζουν τα 3 σημεία του ορίζοντα.
Στο βορειότερο άκρο του, το Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO με τις διάχυτες μνήμες, τους διαβρωμένους πωρόλιθους, τα χοχλακωτά δάπεδα, τους θυρεούς και τα γοτθικά τόξα. Η ανέγγιχτη πρωτεύουσα, το παντοτινό λιμάνι, η πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη του κόσμου, που δίχως αυτήν η Ρόδος θα συστηνόταν ως ένα ακόμα αιγαιοπελαγίτικο νησί.
Νεογοτθικές, αραβικές και βενετσιάνικες επιρροές στο φαντασμαγορικό σύνολο της Νομαρχίας
Πίσω απ' τις 11 πύλες της, πίσω απ' τη μεσαιωνική τάφρο, η ζωντανή καστροπολιτεία εξάπτει τη φαντασία. Ασχετα απ' το αν την έχεις ξαναδεί, όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι - σε αποστομώνει. Μαγεμένος αφουγκράζεσαι τους απόηχους, κλειδώνεις έξω τον χρόνο, πρωταγωνιστείς στο δικό σου κινηματογραφικό σκηνικό.
Και δεν είναι απαραίτητο να έχεις διαβάσει το σενάριο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις, για να «δεις» τους ιππότες, τους Μεγάλους Μαγίστρους ή να φανταστείς τα έφιππα τάγματα. Να περπατήσεις πρέπει μόνο. Να ακολουθήσεις τα ανεξίτηλα ίχνη τους απ' τη Θαλασσινή Πύλη ή την Πύλη D'Amboise, να αφεθείς στη μαγεία, ώσπου να μην μπορείς πια να διαλέξεις: τι ταιριάζει περισσότερο στην αγαπημένη του Ηλίου; Tο πώς τη λούζει η νύχτα ή πώς -απ' την αρχή της ύπαρξής της- την αιχμαλωτίζει το φως;
Μία από τις 10 καλύτερες παραλίες της Ελλάδας, ο Αγιος Παύλος της Λίνδου
Πόλη των μύθων
Ενα με το πλήθος. Με τους χιλιάδες μόνιμους κατοίκους, τους μαγαζάτορες και τους επισκέπτες που ξεχύνονται στα χιλιοπερπατημένα βοτσαλωτά, ξεγλιστρούν και κοντοστέκονται, παραδίδονται στα χρώματα, στα αρώματα, υποκύπτουν στις εξεζητημένες γεύσεις. Δίνουν το «παρών» στα περίτρανα μνημεία που αντηχούν αβίαστα το μεγαλείο τους, συμμετέχουν στην ολότελα μυστηριακή ατμόσφαιρα.
Το Καστέλο κι οι πλανόδιοι ζωγράφοι του, η πλατεία των Εβραίων Μαρτύρων, οι μιναρέδες, τα λουτρά της πλατείας Αρίωνος, τα σαχνισιά, τα καλντερίμια, οι κρυμμένες λουλουδιασμένες αυλές. Ενα δαιδαλώδες μείγμα διαφορετικών κόσμων βγαλμένο από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, με δεσπόζουσες επιρροές αυτές της ιπποτικής κυριαρχίας και της κτίσης των Οθωμανών.
Τα φαντάσματα των Ιταλών ξυπνούν στην Ελεούσα
Με την έλευση του τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (1309) το τοπίο άλλαξε άρδην. Στους 2 αιώνες που η Ρόδος υπήρξε έδρα του ιπποτικού κράτους (το οποίο περιελάμβανε τα περισσότερα Δωδεκάνησα), διαμορφώθηκε η αναγεννησιακή τεχνοτροπία που ευρέως επικρατεί. Οι ελληνιστικές και βυζαντινές οχυρώσεις επεκτάθηκαν, η πόλη τετραπλασιάστηκε, χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Το Κολλάκιο (στον Βορρά) προοριζόταν αποκλειστικά για τις δραστηριότητες των μελών του τάγματος και η Χώρα ή Μπούργκο (στον Νότο) φιλοξενούσε τις κατοικίες των Ελλήνων, Εβραίων και Φράγκων, την αγορά, τις ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες, τη συναγωγή, τα δημόσια κτίρια και τους στρατώνες.
Παραμυθένιες οι βόλτες στα σοκάκια της παλιάς πόλης
Τότε κατασκευάστηκε και η περίφημη Οδός Ιπποτών, ο επίσημος, λιθόστρωτος, 200 μ. μήκους δρόμος - η κύρια αρτηρία που συνέδεε το πολιτικό, με το θρησκευτικό κέντρο της εποχής: το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου με την Παναγία του Κάστρου (τον μεγαλύτερο και αρχαιότερο σωζόμενο ναό της μεσαιωνικής πόλης). Κατά μήκος της ήταν χτισμένα τα σημαντικότερα δημόσια κτίρια, τα Καταλύματα των Γλωσσών (των εθνικών ομάδων που συνιστούσαν το τάγμα) και οι κατοικίες των αξιωματούχων.
Περίπου στο κέντρο της, το Νοσοκομείο των Ιπποτών σήμερα φιλοξενεί το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην αρχή της, η λότζια (στοά) του Αγίου Ιωάννη οδηγεί στο Καστέλο, στην είσοδο του παλατιού. Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου άρχισε να χτίζεται τον 7ο αι. ως ακρόπολη της βυζαντινής οχύρωσης. Οι ιππότες το μετέτρεψαν σε κτίριο διοίκησης και κατοικία για τον εκάστοτε
Μεγάλο Μάγιστρο. Οι Οθωμανοί το παρέλαβαν ανέπαφο.
Μεγαλειώδεις οι αίθουσες στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου
Το 1865, και μετά την έκρηξη στην πυριτιδαποθήκη του Αγίου Ιωάννη, καταστράφηκε ολοσχερώς. Ωσπου ήρθε η σειρά των Ιταλών να το ανακατασκευάσουν στα τέλη του 1930, με περισσή μεγαλοπρέπεια, χαρίζοντάς του τη σημερινή μορφή... Αυλή και 3 όροφοι αφηγούνται την ιστορία της πόλης αποκαλύπτοντας το μεγαλείο ενός αληθινού ανακτόρου: έπιπλα, γλυπτά, πίνακες και πολυέλαιοι του 15ου έως τον 19ο αι. αγκαλιάζουν τα μοναδικά ψηφιδωτά δάπεδα που έφεραν οι αναστηλωτές από την Κω. Κι όμως, οι Ιταλοί δεν σταμάτησαν εκεί. Προίκισαν τη Ρόδο με δρόμους, έφτιαξαν λιμάνι, ήταν αυτοί που μετέφεραν το διοικητικό κέντρο εκτός μεσαιωνικής πόλης, στο σημερινό Μανδράκι, ανοικοδόμησαν τα υπέροχα κτίρια που το στολίζουν έως σήμερα.
Η ύστατη γραμμή άμυνας, τα βαριά τείχη στο Καστέλο
Κατηφορίζοντας την Ορφέως, φανερώνεται η Σωκράτους, ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης, πλαισιωμένος με το επιβλητικό Τέμενος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (χτισμένο αμέσως μετά την κατάληψη της Ρόδου) και τη Μουσουλμανική Βιβλιοθήκη (με τα 800 αραβικά, 100 οθωμανικά και 30 περσικά βιβλία). Με μια μικρή παράκαμψη, αντικρίζεις και τον Πύργο του Ρολογιού που φημίζεται για την πανοραμική του θέα στην περιτειχισμένη πόλη.
Οσο για το δημοφιλέστερο σημείο για ραντεβού; Η πολυσύχναστη πλατεία Ιπποκράτους κρατάει τα σκήπτρα στον συγκεκριμένο τομέα, γεγονός που φανερώνεται στα πάντα γεμάτα σκαλιά του μεγάρου της Καστελλανίας (εμποροδικείο της Ιπποτοκρατίας - σήμερα Δημοτική Βιβλιοθήκη). Στα γύρω στενά (Μιλτιάδου, Πλάτωνος, Ευριπίδου) χτυπά η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης, ενώ μετά τους ορειχάλκινους ιππόκαμπους της πλατείας Εβραίων Μαρτύρων (το κέντρο της Εβραϊκής συνοικίας), στέκεσαι εμπρός σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία της: την Παναγία του Μπούργκου.
Τα ανακαινισμένα λουτρά της Καλλιθέας οδηγούν σε μία υπέροχη παραλία
Είναι αυτές οι τρεις μαγευτικές αψίδες, είναι το χρυσοκόκκινο της πέτρας, είναι που φτιάχνει το τέλειο background για τη διοργάνωση μουσικών εκδηλώσεων. Ο γοτθικός καθεδρικός ναός κατασκευάστηκε στο πρώτο μισό του 14ου αι., ενώ το κομμάτι που λείπει έπεσε από βομβαρδισμούς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με έναν χάρτη ανά χείρας ξεκλειδώνεις όλα τα μυστικά, διασχίζεις καθεμία από τις 11 πύλες, βρίσκεις τη δική σου αγαπημένη γωνιά μακριά ή όχι απ' τον συνωστισμό, επισκέπτεσαι τα καφενεία, τους ναούς, στέκεσαι κάτω από τις επάλξεις και μόνο τότε, όταν χορτάσεις, θυμάσαι τον έξω κόσμο, μόνο τότε παραδίδεσαι εκτός των τειχών.
Λέγεται μελεκούνι, λιώνει σαν μέλι και γίνεται ανάρπαστο! Το παραδοσιακό γλυκό της Ρόδου, κατά την παρασκευή του
Θέα θάλασσα
Απ' την ακτή Σαχτούρη στο Μανδράκι. Η παραλιακή λεωφόρος οδηγεί στη Νέα Αγορά και στα μοναδικής αρχιτεκτονικής κτίσματα της Ιταλοκρατίας: στη Νομαρχία (παλιό κυβερνείο), στο Εθνικό Θέατρο και στην εκκλησία του Ευαγγελισμού (σημερινή μητρόπολη και πιστό αντίγραφο του Αγίου Ιωάννη που βρισκόταν δίπλα στο Καστέλο). Νεογοτθικές, αναγεννησιακές, αραβικές και βενετσιάνικες επιρροές συνθέτουν ένα ασυνήθιστο αμάλγαμα που μοιάζει να σε ακολουθεί κατά πόδας και εκτός Μεσαιωνικής Πόλης. Δεν θα γλιτώσεις.
Αρχαία Κάμειρος με θέα το Αιγαίο. Πλούσια τα κατάλοιπα της τρίτης ισχυρότερης αρχαίας πόλης του νησιού
Το στρατιωτικό λιμάνι της αρχαιότητας -σήμερα πολυσύχναστη μαρίνα- φιλοξενεί τα δύο περιβόητα χάλκινα ελάφια (πλατώνια), τα σύμβολα του νησιού. Πάνω τους λέγεται πως πατούσε ο κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας και ενσάρκωση του θεού Ηλιου – η ύπαρξη και η θέση του οποίου έχει διχάσει αρχαιολόγους και επιστήμονες. Από τη μια ο φάρος με τον πύργο του Αγίου Νικολάου και οι 3 ανεμόμυλοι και στην απέναντι άκρη ο τρούλος του Ελλη (πρώην θαλάσσια λουτρά La Ronda) που προλογίζει την ομώνυμη ακτή. Η δε μύτη του κόλπου, κλείνει ειδυλλιακά στο κιτρινωπό, αρτ ντεκό κτίριο του επισκέψιμου Ενυδρείου όπου εδρεύει ο Υδροβιολογικός Σταθμός Ρόδου.
Στην κορυφή της ακρόπολης της Ιαλυσού, η Παναγία του Φιλερήμου
Βέβαια, ειδική μνεία αξίζει στο ιστορικό Ξενοδοχείο των Ρόδων, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην «εδραίωση» του κοσμοπολίτικου γίγνεσθαι του νησιού: από το 1929 στεγάζει το καζίνο της πόλης και στα κοντά 90 χρόνια ζωής του φιλοξένησε μεγιστάνες, σεΐχηδες και ουκ ολίγους βαθύπλουτους Ευρωπαίους... Ολα καλά και όλα ωραία ως εδώ. Την απόλυτη θέα στην αμμουδερή Ιαλυσού ξεπροβάλλει η Μονή της Παναγίας του Φιλερήμου, αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή. Απέναντι από το έργο των Ιωαννιτών Ιπποτών ξεκινά ο Γολγοθάς, το μονοπάτι με τα 14 προσκυνητάρια που αναπαριστούν τα Πάθη του Χριστού και οδηγούν στον 18 μ. σταυρό. Εκεί να δεις θέα...
Μια καρδιά στα πόδια της Λίνδου: το λιμανάκι του Αγ. Παύλου, από την ακρόπολη
Από την παραλιακή Ιαλυσό συνεχίζεις προς Πάνω Καλαμώνα για να συναντήσεις τη διάσημη Κοιλάδα των Πεταλούδων που διασχίζεται από τον ποταμό Πελεκάνο και στεφανώνεται απ' την ιστορική μονή Καλόπετρας (1782). Μέσα Ιουνίου έως τέλη Σεπτέμβρη είναι η ιδανική περίοδος για να γίνεις μάρτυρας του φαντασμαγορικού φαινομένου συγκέντρωσης εκατοντάδων χιλιάδων πεταλούδων (του είδους Panaxia quadripunctaria) που κατακλύζουν την καταπράσινη κοιλάδα για να αναπαραχθούν. Ρουφάς ίσκιο και συνεχίζεις προς τις πολύχρωμες Φάνες το χωριό της καλλιτεχνικής δημιουργίας για εσένα και τους 800 κατοίκους του, που... έπιασαν τα πινέλα και άλλαξαν για τα καλά την αλλοτινή του όψη. Επόμενη στάση η αρχαία Κάμειρος, η μικρότερη από τις τρεις ισχυρές πόλεις του νησιού. Στην πλάτη σου αναπτύσσονται οι καταπράσινες πλαγιές του Προφήτη Ηλία, του δεύτερου υψηλότερου βουνού της Ρόδου -το πρώτο είναι ο Αττάβυρος νοτιότερα- το οποίο επιφυλάσσει μια από τις ωραιότερες φυσιολατρικές διαδρομές.
Υδάτινο πέπλο στον παράδεισο των Επτά Πηγών
Οπως σύντομα θα καταλάβεις, οι Ιταλοί άφησαν παντού το στίγμα τους. Τη δεκαετία του '30 και στο πλαίσιο ανοικοδόμησης του νησιού, δημιούργησαν 4 πρότυπα χωριά: στην Κατταβιά, στα Κολύμπια, στον Καλαμώνα και στην Ελεούσα, το χωριό Campo Ciaro. Εδώ λοιπόν εγκαταστάθηκαν υλοτόμοι από τη Β. Ιταλία που καθάριζαν το δάσος και προστάτευαν το βουνό. Τα χνάρια τους στολίζουν την απόκοσμη πλατεία που φανερώνει τα λείψανα της αγοράς, τη φυλακή και το σανατόριο των Δωδεκανήσων. Επιπλέον, στην κορυφή του βουνού, μετά το χωριό Σάλακος, έχτισαν δύο μαγευτικά σαλέ, τα (εν λειτουργία σήμερα) ξενοδοχεία «Ελαφος» και «Ελαφίνα», για να φιλοξενούν τους βαθμοφόρους του ιταλικού στρατού Και τα δύο... άξια αξιοθέατα ως σήμερα. Οι ορεινές περιπλανήσεις συνεχίζονται στον Εμπωνα Ατταβύρου, ο οποίος πρωτοστατεί στα γευστικά δρώμενα χάρη στις φημισμένες του ταβέρνες. Εναλλακτικά κατηφορίζεις στη Σκάλα Καμείρου, την οποία επιλέγεις είτε για τις ψαροταβέρνες της ή για το λιμάνι απ' όπου σαλπάρουν τα καΐκια για τη γειτονική Χάλκη.
Γαϊδουράκια αναλαμβάνουν την ανάβαση έως την ακρόπολη της Λίνδου
Απαξ, πάντως, και αντικρίσεις το Καστέλλο Κρητηνίας, λίγα χιλιόμετρα σε χωρίζουν από τη δυτικότερη άκρη του νησιού και το κάστρο του Μονόλιθου - ένα από τα τέσσερα ισχυρότερα της Ρόδου. Το απόρθητο φρούριο ισορροπεί στη μύτη ενός απόκρημνου, 237 μ. βράχου. Στον εξώστη του βολεύεσαι. Προφυλαγμένος απ' τους εχθρούς στήνεις καρτέρι στη δύση.
Η ακτή της Μεσογείου
Η ανατολική Ρόδος είναι μια... απέραντη πλαζ. Τιρκουάζ νερά, αμμουδιές σε όλα τα δυνατά μήκη και πλάτη, ομπρέλες, θαλάσσια σπορ και beach bars για οικογένειες, ζευγάρια και άπαντες ενδιαφερομένους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κατά μήκος της ακτογραμμής συγκεντρώνονται κάποια από τα πιο δυνατά «ονόματα» του νησιού (βλ. Φαληράκι, Παναγιά Τσαμπίκα, Λίνδος ή αγαπημένο των wind surfers Πρασονήσι).
Ποτέ το «υπερβολικό» δεν έμοιαζε τόσο ωραίο. Σπίτι του 1902, το Λαογραφικό Μουσείο στην Κοσκινού
H γνωριμία ξεκινά στο χωριό Κοσκινού, ένα από τα λίγα που διατηρούν τα παλιά σπίτια με τους περίφημους πυλιώνες (οι εξώθυρες από πωρόλιθο των ροδίτικων σπιτιών). 3 χλμ. ανατολικότερα ξεπροβάλλουν τα Λουτρά της Καλλιθέας· το εντυπωσιακό κέντρο υδροθεραπείας των Ιταλών. Χτίστηκαν το '29, λειτουργούσαν έως το '68 και από το 2007 μας υποδέχονται αναστηλωμένα στην παλιά τους αίγλη. Επόμενη στάση το περιβόητο Φαληράκι, ο απόλυτος προορισμός Αγγλων, Αυστριακών και λοιπών... αλλοδαπών. Από δω και πέρα ξεδιπλώνονται οι παραλίες Αντονι Κουίν (διάσημη απ' τα γυρίσματα της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε»), Λαδικό, Τραγανό και Αφάντου – στο ομώνυμο, μάλιστα, χωριό φιλοξενείται από το 1970 και Golf Club διεθνών προδιαγραφών.
Το πλατώνι, με βλέμμα στο Μανδράκι
Τα τουριστικά Κολύμπια μαγνητίζουν το δικό τους κοινό, ενώ προλογίζουν και το Μοναστήρι της Παναγιάς Τσαμπίκας (14ος αι.). Το υπέρτατο προσκύνημα δανείζει το όνομά του σε χιλιάδες Ροδίτες (Τσαμπίκους και Τσαμπίκες) καθώς προτιμάται από δεκάδες άτεκνα ζευγάρια που ανηφορίζουν τα 300 σκαλιά μέχρι την Πάνω Μονή για να κάνουν το τάμα τους.
Και για να λύσουμε τις απορίες: η ονομασία Τσαμπίκα προέρχεται από τη λέξη «τσάμπα», που σημαίνει «σπίθα» και συνδέεται με τον τρόπο φανέρωσης της εικόνας - η οποία φυλάσσεται στην Κάτω Μονή.
Το «νησί μες στο νησί», στη βραδινή της φορεσιά η κυκλαδίτικη μαγεία της Λίνδου
Μετά την ανάβαση... βουτιά στην όαση δροσιάς των Επτά Πηγών, στην κατάφυτη ρεματιά με την τεχνητή λίμνη, τον καταρράκτη και το φράγμα που έφτιαξαν οι Ιταλοί για την υδροδότηση του πρότυπου γεωργικού χωριού στα Κολύμπια. Κι ύστερα μπαίνεις στον Αρχάγγελο. Πάνω απ' τον οικισμό στέκεται το μεσαιωνικό κάστρο, ενώ προς το χωριό Χαράκι και απέναντι από την παραλία της Αγάθης, ξεπροβάλλει το βυζαντινό κάστρο Φερακλού.
Αισίως πια φτάνεις στο μέρος που επέλεξαν κροίσοι, σταρ και μύθοι του Χόλιγουντ ως αγαπημένο τους προορισμό, χρόνια πριν από σένα. Λίνδος: η θρυλική σταρ, η κυκλαδίτικη πολιτεία των Δωδεκανήσων, το... νησί μες στο νησί! Ξασπρισμένα νοικοκυριά και επιβλητικά καπετανόσπιτα, γκουρμέ εστιατόρια και υπερπολυτελείς βίλες, μια κατάμεστη αμμουδιά, ένας γαλήνιος όρμος αφιερωμένος στον Αγιο Παύλο και, στο στεφάνι της, η αρχαία ακρόπολη.
Η Παναγιά η Τσαμπίκα αυτοπροσώπως!
Αφήνεις το αυτοκίνητο. Κινείσαι με τα πόδια (ή αλλιώς με γαϊδουράκια). Ανεβαίνεις στο κάστρο απ' το ίδιο καλντερίμι που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι αρχαίοι, οι βυζαντινοί και οι πανταχού παρόντες Ιωαννίτες Ιππότες.
Αντικρίζεις τα τείχη, τη δωρική στοά, το θέατρο, τις βυζαντινές εκκλησίες, τη λαξευμένη σε βράχο τριημιολία της Λίνδου, τον τάφο του «σοφού» Λίνδιου Κλεόβουλου. Στην κορυφή ορθώνεται ο ναός της Αθηνάς (4ος π.Χ. αι). Αγναντεύει τη μοναδική από τις τρεις αρχαίες πόλεις της Ρόδου που κατοικείται έως σήμερα, που αντανακλά περίτρανα την έκδηλη αρχοντιά που σημαδεύει όλο το νησί. Που όσος χρόνος κι αν περάσει, δεν λέει να ξεθωριάσει.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη Ρόδο, την Κω και την Κάλυμνο, παρουσιάζοντας αξιοθέατα, γαστρονομία, μνημεία, διασκέδαση και δραστηριότητες που τα χαρακτηρίζουν.
Ο οδηγός με τις 160 σελίδες του συνοδεύεται από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό, και παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για όσους θελήσουν να επισκεφτούν τον προορισμό μας.
Παράλληλα φιλοξενούνται δηλώσεις από εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και από εκπροσώπους φορέων, και επιχειρηματίες.
Μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής:
Τα μυστικά του Μεσαίωνα ξεδιπλώνονται πίσω απ' τα τείχη της ακτής Σαχτούρη
Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου. Το «πάτημα» στο νοερό δρασκελισμό Αιγαίου και Μέσης Ανατολής. Το «μήλον της έριδος» ανάμεσα σε Ρωμαίους, Ιωαννίτες Ιππότες, Οθωμανούς και Ιταλούς που θαμπώθηκαν απ' την αίγλη της, τη λάτρεψαν, με τα αειθαλή έργα τους επισφράγισαν τη μεγαλοπρέπειά της.
Είναι η ορεινή Ρόδος και η Ρόδος με τις 32 Γαλάζιες Σημαίες. Με τα 80 χλμ. μήκος και τα 30 χλμ. πλάτος, με την ακτογραμμή των 220 χλμ., με τις αμμουδιές από χρυσάφι και τις πυκνόφυτες ρεματιές. Με τα αρχαία κατάλοιπα και τη λαϊκή αρχιτεκτονική, με τη Λίνδο (στην Ανατολή), τον Μονόλιθο (στη Δύση) και το Πρασονήσι (στον Νότο) να ορίζουν τα 3 σημεία του ορίζοντα.
Στο βορειότερο άκρο του, το Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO με τις διάχυτες μνήμες, τους διαβρωμένους πωρόλιθους, τα χοχλακωτά δάπεδα, τους θυρεούς και τα γοτθικά τόξα. Η ανέγγιχτη πρωτεύουσα, το παντοτινό λιμάνι, η πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη του κόσμου, που δίχως αυτήν η Ρόδος θα συστηνόταν ως ένα ακόμα αιγαιοπελαγίτικο νησί.
Νεογοτθικές, αραβικές και βενετσιάνικες επιρροές στο φαντασμαγορικό σύνολο της Νομαρχίας
Πίσω απ' τις 11 πύλες της, πίσω απ' τη μεσαιωνική τάφρο, η ζωντανή καστροπολιτεία εξάπτει τη φαντασία. Ασχετα απ' το αν την έχεις ξαναδεί, όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι - σε αποστομώνει. Μαγεμένος αφουγκράζεσαι τους απόηχους, κλειδώνεις έξω τον χρόνο, πρωταγωνιστείς στο δικό σου κινηματογραφικό σκηνικό.
Και δεν είναι απαραίτητο να έχεις διαβάσει το σενάριο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις, για να «δεις» τους ιππότες, τους Μεγάλους Μαγίστρους ή να φανταστείς τα έφιππα τάγματα. Να περπατήσεις πρέπει μόνο. Να ακολουθήσεις τα ανεξίτηλα ίχνη τους απ' τη Θαλασσινή Πύλη ή την Πύλη D'Amboise, να αφεθείς στη μαγεία, ώσπου να μην μπορείς πια να διαλέξεις: τι ταιριάζει περισσότερο στην αγαπημένη του Ηλίου; Tο πώς τη λούζει η νύχτα ή πώς -απ' την αρχή της ύπαρξής της- την αιχμαλωτίζει το φως;
Μία από τις 10 καλύτερες παραλίες της Ελλάδας, ο Αγιος Παύλος της Λίνδου
Πόλη των μύθων
Ενα με το πλήθος. Με τους χιλιάδες μόνιμους κατοίκους, τους μαγαζάτορες και τους επισκέπτες που ξεχύνονται στα χιλιοπερπατημένα βοτσαλωτά, ξεγλιστρούν και κοντοστέκονται, παραδίδονται στα χρώματα, στα αρώματα, υποκύπτουν στις εξεζητημένες γεύσεις. Δίνουν το «παρών» στα περίτρανα μνημεία που αντηχούν αβίαστα το μεγαλείο τους, συμμετέχουν στην ολότελα μυστηριακή ατμόσφαιρα.
Το Καστέλο κι οι πλανόδιοι ζωγράφοι του, η πλατεία των Εβραίων Μαρτύρων, οι μιναρέδες, τα λουτρά της πλατείας Αρίωνος, τα σαχνισιά, τα καλντερίμια, οι κρυμμένες λουλουδιασμένες αυλές. Ενα δαιδαλώδες μείγμα διαφορετικών κόσμων βγαλμένο από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, με δεσπόζουσες επιρροές αυτές της ιπποτικής κυριαρχίας και της κτίσης των Οθωμανών.
Τα φαντάσματα των Ιταλών ξυπνούν στην Ελεούσα
Με την έλευση του τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (1309) το τοπίο άλλαξε άρδην. Στους 2 αιώνες που η Ρόδος υπήρξε έδρα του ιπποτικού κράτους (το οποίο περιελάμβανε τα περισσότερα Δωδεκάνησα), διαμορφώθηκε η αναγεννησιακή τεχνοτροπία που ευρέως επικρατεί. Οι ελληνιστικές και βυζαντινές οχυρώσεις επεκτάθηκαν, η πόλη τετραπλασιάστηκε, χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Το Κολλάκιο (στον Βορρά) προοριζόταν αποκλειστικά για τις δραστηριότητες των μελών του τάγματος και η Χώρα ή Μπούργκο (στον Νότο) φιλοξενούσε τις κατοικίες των Ελλήνων, Εβραίων και Φράγκων, την αγορά, τις ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες, τη συναγωγή, τα δημόσια κτίρια και τους στρατώνες.
Παραμυθένιες οι βόλτες στα σοκάκια της παλιάς πόλης
Τότε κατασκευάστηκε και η περίφημη Οδός Ιπποτών, ο επίσημος, λιθόστρωτος, 200 μ. μήκους δρόμος - η κύρια αρτηρία που συνέδεε το πολιτικό, με το θρησκευτικό κέντρο της εποχής: το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου με την Παναγία του Κάστρου (τον μεγαλύτερο και αρχαιότερο σωζόμενο ναό της μεσαιωνικής πόλης). Κατά μήκος της ήταν χτισμένα τα σημαντικότερα δημόσια κτίρια, τα Καταλύματα των Γλωσσών (των εθνικών ομάδων που συνιστούσαν το τάγμα) και οι κατοικίες των αξιωματούχων.
Περίπου στο κέντρο της, το Νοσοκομείο των Ιπποτών σήμερα φιλοξενεί το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην αρχή της, η λότζια (στοά) του Αγίου Ιωάννη οδηγεί στο Καστέλο, στην είσοδο του παλατιού. Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου άρχισε να χτίζεται τον 7ο αι. ως ακρόπολη της βυζαντινής οχύρωσης. Οι ιππότες το μετέτρεψαν σε κτίριο διοίκησης και κατοικία για τον εκάστοτε
Μεγάλο Μάγιστρο. Οι Οθωμανοί το παρέλαβαν ανέπαφο.
Μεγαλειώδεις οι αίθουσες στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου
Το 1865, και μετά την έκρηξη στην πυριτιδαποθήκη του Αγίου Ιωάννη, καταστράφηκε ολοσχερώς. Ωσπου ήρθε η σειρά των Ιταλών να το ανακατασκευάσουν στα τέλη του 1930, με περισσή μεγαλοπρέπεια, χαρίζοντάς του τη σημερινή μορφή... Αυλή και 3 όροφοι αφηγούνται την ιστορία της πόλης αποκαλύπτοντας το μεγαλείο ενός αληθινού ανακτόρου: έπιπλα, γλυπτά, πίνακες και πολυέλαιοι του 15ου έως τον 19ο αι. αγκαλιάζουν τα μοναδικά ψηφιδωτά δάπεδα που έφεραν οι αναστηλωτές από την Κω. Κι όμως, οι Ιταλοί δεν σταμάτησαν εκεί. Προίκισαν τη Ρόδο με δρόμους, έφτιαξαν λιμάνι, ήταν αυτοί που μετέφεραν το διοικητικό κέντρο εκτός μεσαιωνικής πόλης, στο σημερινό Μανδράκι, ανοικοδόμησαν τα υπέροχα κτίρια που το στολίζουν έως σήμερα.
Η ύστατη γραμμή άμυνας, τα βαριά τείχη στο Καστέλο
Κατηφορίζοντας την Ορφέως, φανερώνεται η Σωκράτους, ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης, πλαισιωμένος με το επιβλητικό Τέμενος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (χτισμένο αμέσως μετά την κατάληψη της Ρόδου) και τη Μουσουλμανική Βιβλιοθήκη (με τα 800 αραβικά, 100 οθωμανικά και 30 περσικά βιβλία). Με μια μικρή παράκαμψη, αντικρίζεις και τον Πύργο του Ρολογιού που φημίζεται για την πανοραμική του θέα στην περιτειχισμένη πόλη.
Οσο για το δημοφιλέστερο σημείο για ραντεβού; Η πολυσύχναστη πλατεία Ιπποκράτους κρατάει τα σκήπτρα στον συγκεκριμένο τομέα, γεγονός που φανερώνεται στα πάντα γεμάτα σκαλιά του μεγάρου της Καστελλανίας (εμποροδικείο της Ιπποτοκρατίας - σήμερα Δημοτική Βιβλιοθήκη). Στα γύρω στενά (Μιλτιάδου, Πλάτωνος, Ευριπίδου) χτυπά η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης, ενώ μετά τους ορειχάλκινους ιππόκαμπους της πλατείας Εβραίων Μαρτύρων (το κέντρο της Εβραϊκής συνοικίας), στέκεσαι εμπρός σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία της: την Παναγία του Μπούργκου.
Τα ανακαινισμένα λουτρά της Καλλιθέας οδηγούν σε μία υπέροχη παραλία
Είναι αυτές οι τρεις μαγευτικές αψίδες, είναι το χρυσοκόκκινο της πέτρας, είναι που φτιάχνει το τέλειο background για τη διοργάνωση μουσικών εκδηλώσεων. Ο γοτθικός καθεδρικός ναός κατασκευάστηκε στο πρώτο μισό του 14ου αι., ενώ το κομμάτι που λείπει έπεσε από βομβαρδισμούς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με έναν χάρτη ανά χείρας ξεκλειδώνεις όλα τα μυστικά, διασχίζεις καθεμία από τις 11 πύλες, βρίσκεις τη δική σου αγαπημένη γωνιά μακριά ή όχι απ' τον συνωστισμό, επισκέπτεσαι τα καφενεία, τους ναούς, στέκεσαι κάτω από τις επάλξεις και μόνο τότε, όταν χορτάσεις, θυμάσαι τον έξω κόσμο, μόνο τότε παραδίδεσαι εκτός των τειχών.
Λέγεται μελεκούνι, λιώνει σαν μέλι και γίνεται ανάρπαστο! Το παραδοσιακό γλυκό της Ρόδου, κατά την παρασκευή του
Θέα θάλασσα
Απ' την ακτή Σαχτούρη στο Μανδράκι. Η παραλιακή λεωφόρος οδηγεί στη Νέα Αγορά και στα μοναδικής αρχιτεκτονικής κτίσματα της Ιταλοκρατίας: στη Νομαρχία (παλιό κυβερνείο), στο Εθνικό Θέατρο και στην εκκλησία του Ευαγγελισμού (σημερινή μητρόπολη και πιστό αντίγραφο του Αγίου Ιωάννη που βρισκόταν δίπλα στο Καστέλο). Νεογοτθικές, αναγεννησιακές, αραβικές και βενετσιάνικες επιρροές συνθέτουν ένα ασυνήθιστο αμάλγαμα που μοιάζει να σε ακολουθεί κατά πόδας και εκτός Μεσαιωνικής Πόλης. Δεν θα γλιτώσεις.
Αρχαία Κάμειρος με θέα το Αιγαίο. Πλούσια τα κατάλοιπα της τρίτης ισχυρότερης αρχαίας πόλης του νησιού
Το στρατιωτικό λιμάνι της αρχαιότητας -σήμερα πολυσύχναστη μαρίνα- φιλοξενεί τα δύο περιβόητα χάλκινα ελάφια (πλατώνια), τα σύμβολα του νησιού. Πάνω τους λέγεται πως πατούσε ο κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας και ενσάρκωση του θεού Ηλιου – η ύπαρξη και η θέση του οποίου έχει διχάσει αρχαιολόγους και επιστήμονες. Από τη μια ο φάρος με τον πύργο του Αγίου Νικολάου και οι 3 ανεμόμυλοι και στην απέναντι άκρη ο τρούλος του Ελλη (πρώην θαλάσσια λουτρά La Ronda) που προλογίζει την ομώνυμη ακτή. Η δε μύτη του κόλπου, κλείνει ειδυλλιακά στο κιτρινωπό, αρτ ντεκό κτίριο του επισκέψιμου Ενυδρείου όπου εδρεύει ο Υδροβιολογικός Σταθμός Ρόδου.
Στην κορυφή της ακρόπολης της Ιαλυσού, η Παναγία του Φιλερήμου
Βέβαια, ειδική μνεία αξίζει στο ιστορικό Ξενοδοχείο των Ρόδων, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην «εδραίωση» του κοσμοπολίτικου γίγνεσθαι του νησιού: από το 1929 στεγάζει το καζίνο της πόλης και στα κοντά 90 χρόνια ζωής του φιλοξένησε μεγιστάνες, σεΐχηδες και ουκ ολίγους βαθύπλουτους Ευρωπαίους... Ολα καλά και όλα ωραία ως εδώ. Την απόλυτη θέα στην αμμουδερή Ιαλυσού ξεπροβάλλει η Μονή της Παναγίας του Φιλερήμου, αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή. Απέναντι από το έργο των Ιωαννιτών Ιπποτών ξεκινά ο Γολγοθάς, το μονοπάτι με τα 14 προσκυνητάρια που αναπαριστούν τα Πάθη του Χριστού και οδηγούν στον 18 μ. σταυρό. Εκεί να δεις θέα...
Μια καρδιά στα πόδια της Λίνδου: το λιμανάκι του Αγ. Παύλου, από την ακρόπολη
Από την παραλιακή Ιαλυσό συνεχίζεις προς Πάνω Καλαμώνα για να συναντήσεις τη διάσημη Κοιλάδα των Πεταλούδων που διασχίζεται από τον ποταμό Πελεκάνο και στεφανώνεται απ' την ιστορική μονή Καλόπετρας (1782). Μέσα Ιουνίου έως τέλη Σεπτέμβρη είναι η ιδανική περίοδος για να γίνεις μάρτυρας του φαντασμαγορικού φαινομένου συγκέντρωσης εκατοντάδων χιλιάδων πεταλούδων (του είδους Panaxia quadripunctaria) που κατακλύζουν την καταπράσινη κοιλάδα για να αναπαραχθούν. Ρουφάς ίσκιο και συνεχίζεις προς τις πολύχρωμες Φάνες το χωριό της καλλιτεχνικής δημιουργίας για εσένα και τους 800 κατοίκους του, που... έπιασαν τα πινέλα και άλλαξαν για τα καλά την αλλοτινή του όψη. Επόμενη στάση η αρχαία Κάμειρος, η μικρότερη από τις τρεις ισχυρές πόλεις του νησιού. Στην πλάτη σου αναπτύσσονται οι καταπράσινες πλαγιές του Προφήτη Ηλία, του δεύτερου υψηλότερου βουνού της Ρόδου -το πρώτο είναι ο Αττάβυρος νοτιότερα- το οποίο επιφυλάσσει μια από τις ωραιότερες φυσιολατρικές διαδρομές.
Υδάτινο πέπλο στον παράδεισο των Επτά Πηγών
Οπως σύντομα θα καταλάβεις, οι Ιταλοί άφησαν παντού το στίγμα τους. Τη δεκαετία του '30 και στο πλαίσιο ανοικοδόμησης του νησιού, δημιούργησαν 4 πρότυπα χωριά: στην Κατταβιά, στα Κολύμπια, στον Καλαμώνα και στην Ελεούσα, το χωριό Campo Ciaro. Εδώ λοιπόν εγκαταστάθηκαν υλοτόμοι από τη Β. Ιταλία που καθάριζαν το δάσος και προστάτευαν το βουνό. Τα χνάρια τους στολίζουν την απόκοσμη πλατεία που φανερώνει τα λείψανα της αγοράς, τη φυλακή και το σανατόριο των Δωδεκανήσων. Επιπλέον, στην κορυφή του βουνού, μετά το χωριό Σάλακος, έχτισαν δύο μαγευτικά σαλέ, τα (εν λειτουργία σήμερα) ξενοδοχεία «Ελαφος» και «Ελαφίνα», για να φιλοξενούν τους βαθμοφόρους του ιταλικού στρατού Και τα δύο... άξια αξιοθέατα ως σήμερα. Οι ορεινές περιπλανήσεις συνεχίζονται στον Εμπωνα Ατταβύρου, ο οποίος πρωτοστατεί στα γευστικά δρώμενα χάρη στις φημισμένες του ταβέρνες. Εναλλακτικά κατηφορίζεις στη Σκάλα Καμείρου, την οποία επιλέγεις είτε για τις ψαροταβέρνες της ή για το λιμάνι απ' όπου σαλπάρουν τα καΐκια για τη γειτονική Χάλκη.
Γαϊδουράκια αναλαμβάνουν την ανάβαση έως την ακρόπολη της Λίνδου
Απαξ, πάντως, και αντικρίσεις το Καστέλλο Κρητηνίας, λίγα χιλιόμετρα σε χωρίζουν από τη δυτικότερη άκρη του νησιού και το κάστρο του Μονόλιθου - ένα από τα τέσσερα ισχυρότερα της Ρόδου. Το απόρθητο φρούριο ισορροπεί στη μύτη ενός απόκρημνου, 237 μ. βράχου. Στον εξώστη του βολεύεσαι. Προφυλαγμένος απ' τους εχθρούς στήνεις καρτέρι στη δύση.
Η ακτή της Μεσογείου
Η ανατολική Ρόδος είναι μια... απέραντη πλαζ. Τιρκουάζ νερά, αμμουδιές σε όλα τα δυνατά μήκη και πλάτη, ομπρέλες, θαλάσσια σπορ και beach bars για οικογένειες, ζευγάρια και άπαντες ενδιαφερομένους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κατά μήκος της ακτογραμμής συγκεντρώνονται κάποια από τα πιο δυνατά «ονόματα» του νησιού (βλ. Φαληράκι, Παναγιά Τσαμπίκα, Λίνδος ή αγαπημένο των wind surfers Πρασονήσι).
Ποτέ το «υπερβολικό» δεν έμοιαζε τόσο ωραίο. Σπίτι του 1902, το Λαογραφικό Μουσείο στην Κοσκινού
H γνωριμία ξεκινά στο χωριό Κοσκινού, ένα από τα λίγα που διατηρούν τα παλιά σπίτια με τους περίφημους πυλιώνες (οι εξώθυρες από πωρόλιθο των ροδίτικων σπιτιών). 3 χλμ. ανατολικότερα ξεπροβάλλουν τα Λουτρά της Καλλιθέας· το εντυπωσιακό κέντρο υδροθεραπείας των Ιταλών. Χτίστηκαν το '29, λειτουργούσαν έως το '68 και από το 2007 μας υποδέχονται αναστηλωμένα στην παλιά τους αίγλη. Επόμενη στάση το περιβόητο Φαληράκι, ο απόλυτος προορισμός Αγγλων, Αυστριακών και λοιπών... αλλοδαπών. Από δω και πέρα ξεδιπλώνονται οι παραλίες Αντονι Κουίν (διάσημη απ' τα γυρίσματα της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε»), Λαδικό, Τραγανό και Αφάντου – στο ομώνυμο, μάλιστα, χωριό φιλοξενείται από το 1970 και Golf Club διεθνών προδιαγραφών.
Το πλατώνι, με βλέμμα στο Μανδράκι
Τα τουριστικά Κολύμπια μαγνητίζουν το δικό τους κοινό, ενώ προλογίζουν και το Μοναστήρι της Παναγιάς Τσαμπίκας (14ος αι.). Το υπέρτατο προσκύνημα δανείζει το όνομά του σε χιλιάδες Ροδίτες (Τσαμπίκους και Τσαμπίκες) καθώς προτιμάται από δεκάδες άτεκνα ζευγάρια που ανηφορίζουν τα 300 σκαλιά μέχρι την Πάνω Μονή για να κάνουν το τάμα τους.
Και για να λύσουμε τις απορίες: η ονομασία Τσαμπίκα προέρχεται από τη λέξη «τσάμπα», που σημαίνει «σπίθα» και συνδέεται με τον τρόπο φανέρωσης της εικόνας - η οποία φυλάσσεται στην Κάτω Μονή.
Το «νησί μες στο νησί», στη βραδινή της φορεσιά η κυκλαδίτικη μαγεία της Λίνδου
Μετά την ανάβαση... βουτιά στην όαση δροσιάς των Επτά Πηγών, στην κατάφυτη ρεματιά με την τεχνητή λίμνη, τον καταρράκτη και το φράγμα που έφτιαξαν οι Ιταλοί για την υδροδότηση του πρότυπου γεωργικού χωριού στα Κολύμπια. Κι ύστερα μπαίνεις στον Αρχάγγελο. Πάνω απ' τον οικισμό στέκεται το μεσαιωνικό κάστρο, ενώ προς το χωριό Χαράκι και απέναντι από την παραλία της Αγάθης, ξεπροβάλλει το βυζαντινό κάστρο Φερακλού.
Αισίως πια φτάνεις στο μέρος που επέλεξαν κροίσοι, σταρ και μύθοι του Χόλιγουντ ως αγαπημένο τους προορισμό, χρόνια πριν από σένα. Λίνδος: η θρυλική σταρ, η κυκλαδίτικη πολιτεία των Δωδεκανήσων, το... νησί μες στο νησί! Ξασπρισμένα νοικοκυριά και επιβλητικά καπετανόσπιτα, γκουρμέ εστιατόρια και υπερπολυτελείς βίλες, μια κατάμεστη αμμουδιά, ένας γαλήνιος όρμος αφιερωμένος στον Αγιο Παύλο και, στο στεφάνι της, η αρχαία ακρόπολη.
Η Παναγιά η Τσαμπίκα αυτοπροσώπως!
Αφήνεις το αυτοκίνητο. Κινείσαι με τα πόδια (ή αλλιώς με γαϊδουράκια). Ανεβαίνεις στο κάστρο απ' το ίδιο καλντερίμι που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι αρχαίοι, οι βυζαντινοί και οι πανταχού παρόντες Ιωαννίτες Ιππότες.
Αντικρίζεις τα τείχη, τη δωρική στοά, το θέατρο, τις βυζαντινές εκκλησίες, τη λαξευμένη σε βράχο τριημιολία της Λίνδου, τον τάφο του «σοφού» Λίνδιου Κλεόβουλου. Στην κορυφή ορθώνεται ο ναός της Αθηνάς (4ος π.Χ. αι). Αγναντεύει τη μοναδική από τις τρεις αρχαίες πόλεις της Ρόδου που κατοικείται έως σήμερα, που αντανακλά περίτρανα την έκδηλη αρχοντιά που σημαδεύει όλο το νησί. Που όσος χρόνος κι αν περάσει, δεν λέει να ξεθωριάσει.
Πηγή: Στα Δωδεκάνησα αφιερωμένος ο οδηγός του Travel Book | Rodiaki.gr
Στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων των Θερινών Ιπποκρατείων, η χορωδία του Συλλόγου Φίλων Μουσικής «ΑΡΙΩΝ», πραγματοποίησε «Αφιέρωμα στο Βασίλη Τσιτσάνη», στον προαύλιο χώρο των Αγίων Αναργύρων, στην Καρδάμαινα.
Αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη 30 χρόνια μετά…
μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του Ελληνικού πολιτισμού με τραγούδια που λάτρεψε το κοινό και κρατούν ακόμα ζωντανή τη μνήμη της δημιουργίας του, αλλά και στους νεότερους που γνώρισαν και αγάπησαν το έργο του.
O Βασίλης Τσιτσάνης που όλοι αγαπήσαμε....
Ο "Βλάχος", ή "Τσίλιας", όπως τον αποκαλούσαν οι ρεμπέτες φίλοι του, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915.
Ηπειρωτικής καταγωγής ωστόσο, μιας και οι γονείς του κατάγονταν και οι δύο από την Ήπειρο.
Γιος τσαρουχά, ήρθε σε επαφή με τα μουσικά όργανα από πολύ μικρή ηλικία αφού ο πατέρας του είχε ένα μαντολίνο με το οποίο έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά κλέφτικα τραγούδια της πατρίδας του. Η παραδοσιακή μουσική ήταν πάντα ριζωμένη στην καρδιά του Τσιτσάνη.
Η οικογένεια του Κώστα Τσιτσάνη, έχασε μία δεκάδα παιδιών και κατέληξε με τα ζώντα τρία αγόρια και το ένα κορίτσι τους, να συμπληρώνουν την οικογένεια και τα αδέρφια του Βασίλη.
Από τα δεκατέσσερα παιδιά της οικογένειας, επέζησαν οι Νίκος, Χρήστος, Βασίλης και Τερψιχόρη.
Ένα παιδί τους, που έφυγε μεγάλο από τη ζωή, στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, το 1916, ήταν η αιτία ώστε, το νεογέννητο και μόλις ενός έτους παιδί τους, να λάβει στη μνήμη του το όνομά του, Βασίλης.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τον αδερφό του Χρήστο.
Ο Χρήστος Τσιτσάνης, ο αδελφός του Βασίλη, που έπαιζε και αυτός μπουζούκι, ήταν επί σειρά ετών ιδιοκτήτης και αυτο-απασχολούμενος στο οικογενειακό τους καφενείο στα Τρίκαλα, που έφερε την επωνυμία, Τσιτσάνης.
Το μαγαζί είχε αρχικά ονομαστεί Μουριά, το άνοιξαν δε, μετά το θάνατο του πατέρα τους Κώστα. Βρισκότανε κοντά στο πατρικό τους σπίτι, επί της οδού Λαρίσης.
Αργότερα, από το δικό του γάμο με τη Ζωή Σαμαρά, ο Βασίλης Τσιτσάνης θα αποκτήσει δύο παιδιά, τη Βικτωρία και τον Κώστα.
Το μαντολίνο που έγινε μπουζούκι
Η απώλεια του πατέρα του, στα 11 του χρόνια, ήταν καταλυτική για την πορεία της ζωής του Τσιτσάνη. Το μαντολίνο του αγαπημένου του πατέρα και μέντορα, είχε μετατραπεί σε μπουζούκι από έναν ντόπιο οργανοποιό. Δεν ήθελε και πολύ να μαγευτεί από τον ήχο του.
Από τα γυμνασιακά του χρόνια, έπαιζε βιολί. Παρόλα αυτά, προτίμησε τον "περιθωριακό" για την εποχή, ήχο του μπουζουκιού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα του τραγούδια τα έγραψε σε ηλικία 15 ετών. Λίγα χρόνια μετά, άφησε την ιδιαίτερη πατρίδα του για να μεταβεί στην Αθήνα και να σπουδάσει νομικά. Ήταν τέλη του 1936.
Η ζωή στην Αθήνα
Για να συμπληρώσει τα έσοδά του δούλευε παράλληλα σε ταβέρνες. Το μαγαζί Τα Μπιζέλια, στον Κολωνό ήταν το πρώτο του "σπίτι".
Εκεί γνώρισε και τον τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο ο οποίος τον πήγε στην Columbia. Ηχογραφεί για πρώτη φορά το 1937, αλλά το κύριο μέρος των προπολεμικών δίσκων του πραγματοποιείται τα επόμενα χρόνια.
Η "Αρχόντισσα" είναι το πιο γνωστό τραγούδι που ηχογραφεί τότε αλλά μαζί μ' αυτό βρίσκουν θέση στη δισκογραφία τραγούδια όπως τα "Να γιατί γυρνώ", "Γι 'αυτά τα μαύρα μάτια σου" και πολλά άλλα που ερμηνεύουν ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Κερομύτης αλλά και ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Η θητεία με τον Χαρίλαο Φλωράκη
Όπως αναφέρει ο στιχουργός και συγγραφέας, Φαίδων Αλκαίου στη βιογραφία του Τσιτσάνη: Το 1938 κατατάσσεται στις τάξεις του Στρατού. Ραδιοτηλεγραφητής. Ο Χαρίλαος Φλωράκης θυμάται πως υπηρετούσαν μαζί.
Κάθε βράδυ σχεδόν ο Τσιτσάνης την "κοπάναγε", είτε μόνος του αυτός, είτε με τη συνοδεία φίλου του συναδέλφου, -μάλλον το Γιώργο Τσανάκα εννοεί, - πηδώντας το σύρμα κι έφευγε για να πάει να δουλέψει έξω σε κάποιο μαγαζί ή για να διασκεδάσει ή για να κατέβει στην Αθήνα, με τις σαρανταοχτάωρες που έπαιρνε για να ηχογραφεί στις εταιρείες.
Μέχρι τα ξημερώματα. Κάποιες φορές όμως, παραβίαζε κανονικά τις εξόδους και τις άδειες, με αποτέλεσμα να γίνεται αντιληπτός και να τιμωρείται με πειθαρχείο. Τον τσάκωσε λοιπόν ο επιλοχίας κατά την επιστροφή του, τον ρώτησε τι θέλει στα σύρματα της περίφραξης κι ο Τσιτσάνης του απάντησε: τηλεγραφητής δεν είμαι; Λόγω ειδικότητας. Να δω τα σύρματα και να τα επιθεωρήσω αν δουλεύουν σωστά κι αν είναι στη θέση τους.
Από το ρεμπέτικο, στο λαϊκό και η μάχη με τη λογοκρισία
Με αυτά τα τραγούδια ο Τσιτσάνης εισήγαγε ένα νέο είδος λαϊκού τραγουδιού το οποίο αποτείνεται στο πλατύτερο κοινό, σε αντίθεση με το ρεμπέτικο τραγούδι που ενδιαφέρει ένα περιορισμένο κύκλο ακροατών. Μ' αυτά απαντά στην λογοκρισία της Μεταξικής δικτατορίας η οποία απαγορεύει τόσο τα προϋπάρχοντα τραγούδια του ρεμπέτικου περιθωρίου όσο και τις εμφανείς ανατολίτικες μελωδίες.
Τα χρόνια της κατοχής τα περνά στη Θεσσαλονίκη, όπου δουλεύει σε διάφορα μαγαζιά. Αυτά τα χρόνια γράφει πολλά από τα τραγούδια που ηχογραφεί μετά τον πόλεμο όταν άνοιξαν ξανά τα εργοστάσια δίσκων. "Αχάριστη", "Μπαξέ τσιφλίκι", "Τα πέριξ", "Νύχτες μαγικές", "Ζητιάνος της αγάπης", "Ντερμπεντέρισσα" και βέβαια τη "Συννεφιασμένη Κυριακή". Το 1946 εγκαθίσταται ξανά στην Αθήνα και αρχίζει πάλι να ηχογραφεί. Η δεκαετία 1945 - 1955 είναι ίσως η κορυφαία της καριέρας του καθώς γνωρίζει την πλατιά καταξίωση στη δισκογραφία και η πιο μεστή δημιουργικά γι' αυτόν.
Φέρνει στο προσκήνιο νέες φωνές που υπηρετούν τα τραγούδια του και δένονται μαζί του:
Τη Μαρίκα Νίνου, τη Σωτηρία Μπέλλου, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη. "Είμαστε αλάνια", "Πήρα τη στράτα κι έρχομαι", "Χωρίσαμε ένα δειλινό", "Τρελός τσιγγάνος", "Πέφτουν της βροχής οι στάλες", "Όμορφη Θεσσαλονίκη", "Αντιλαλούνε τα βουνά", "Κάνε λιγάκι υπομονή", "Φάμπρικες", "Πέφτεις σε λάθη", "Καβουράκια", "Κάθε βράδυ λυπημένη", "Ξημερώνει και βραδιάζει", "Έλα όπως είσαι", είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια του γι' αυτή την περίοδο. Κι ίσως θα' πρεπε να σημειώσουμε τόσο το μελωδικό πλούτο, όσο και τη δεξιοτεχνία στην απόδοση πολλών απ' αυτά τα τραγούδια.
Χαρακτηριστικές οι εισαγωγές τους - που κάποτε είναι...τρεις : ταξίμι, προεισαγωγή, εισαγωγή - δείγματα ιδιαίτερης σπουδής και απίστευτης ευχέρειας στη μελωδική έκφραση.
Καθώς, μετά τα μέσα της δεκαετίας του '50, το σκηνικό στο λαϊκό τραγούδι πλατιάς αποδοχής αλλάζει και κυριαρχούν κάποιες αραβικές ή και ινδικές επιρροές, ο Τσιτσάνης προσπαθεί να εγκλιματιστεί χωρίς να εγκαταλείψει το προσωπικό του ύφος. Το ίδιο κάνει και σε επόμενες εποχές που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλάζει ξανά.
Το φλερτ με τον ήχο της ανατολής
Χωρίς ποτέ να αποδεχτεί κάποια απ' τις εποχιακές "μόδες", παρουσιάζει πάντα κάποια τραγούδια που μπορούν να προστεθούν στα κλασικά του, αν και ανήκουν σε νεότερα χρόνια κι έχουν επιρροές απ' τον κυρίαρχο ήχο αυτών. Τραγούδια του ερμηνεύουν ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης,ο Γαβαλάς, ο Αγγελόπουλος, η Γκρέυ, η Πόλυ Πάνου, η Χαρούλα Λαμπράκη, ο Σταμάτης Κόκοτας κι από κάποιο σημείο και κάτω, κατ' εξοχήν ο ίδιος.
Απ' αυτά ν' αναφέρουμε ενδεικτικά : "Ίσως αύριο (1958), "Τα λιμάνια" (1962), "Τα ξένα χέρια"(1962), "Μείνε αγάπη μου κοντά μου"(1962), "Κορίτσι μου όλα για σένα"(1967), "Απόψε στις ακρογιαλιές"(1968), "Κάποιο αλάνι"(1968), "Της Γερακίνας γιός"(1975),"Δηλητήριο στη φλέβα"(1979).
Το 1980 με πρωτοβουλία της UNESCO ηχογραφείται ένας διπλός δίσκος με τίτλο "Χάραμα" - έτσι λεγόταν το μαγαζί στο οποίο ο Τσιτσάνης εμφανιζόταν τα τελευταία 14 χρόνια της καριέρας του και της ζωής του. Σ' αυτό το δίσκο παίζει μια σειρά από κλασικά του τραγούδια αλλά και πολλά αυτοσχεδιαστικά κομμάτια στο μπουζούκι.
Ο δίσκος αυτός με την έκδοσή του στην Γαλλία (1985) παίρνει το βραβείο της Μουσικής Ακαδημίας Charles Gross.
Όμως στο μεταξύ ο κορυφαίος δημιουργός έχει φύγει για πάντα.
Το 1984, ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων του (18 Ιανουαρίου), πεθαίνει στο νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου ύστερα από επιπλοκές μιας εγχείρησης στους πνεύμονες. Μέχρι και 24 μέρες πρίν εμφανιζόταν κανονικά σε κέντρο και δούλευε καινούργια τραγούδια.
Το άγνωστο αντιστασιακό τραγούδι του Τσιτσάνη
Ο Νέαρχος Γεωργιάδης παρουσίασε τον Ιανουάριο του 2008, ένα άγνωστο αντιστασιακό τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη.
Λίγα Ιστορικά: Το 1943, αφού η Ιταλία συνθηκολόγησε, η Μεραρχία Πινερόλι παραδίδεται στους αντάρτες, ολόκληρη και με τα όπλα της. Πολλοί απ' αυτούς τους Ιταλούς που παραδόθηκαν, προσχώρησαν και εντάχθηκαν στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης της Ελλάδας, πολεμώντας στη συνέχεια κατά των Γερμανών. Οι αντάρτες των Τρικάλων και της πέριξ περιοχής μαζεύονται σε ένδειξη εορτασμού, στην Πύλη Τρικάλων, μαζί με πολύ κόσμο από τους κατοίκους. Ο Καπετάν Κόζιακας, ήταν επικεφαλής τμήματος φουστανελοφόρων, που είχε την ονομασία Ευζωνικό.
Το ψευδώνυμό του το είχε πάρει από το όρος Κόζιακας, που δεν είναι άλλο από το Αρχαίο Ελληνικό Όρος Κερκέτιον. Εκτείνεται στο Ανατολικό Άκρο της Κεντρικής Πίνδου, ανήκει δε στο Νομό Τρικάλων.
Ο Βασίλης με την ορχήστρα του, φεύγει επί τούτου από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στα Τρίκαλα, -ύστερα φυσικά από επίμονη πρόσκληση και πίεση του ΕΑΜ,- στην Πύλη, για την υποδοχή και για να συμμετάσχει και αυτός, σ' αυτήν την εκδήλωση, όπου εκεί, παίζουν και τραγουδούν, αυτός και οι άνθρωποί του, δημοτικά, παραδοσιακά διάφορα, ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια.
Η ιστορία της "συννεφιασμένης Κυριακής"
Το 1948 είναι μια σκληρή χρονιά για την Ελλάδα. Ο Εμφύλιος κορυφώνεται ενώ η χώρα δεν έχει προλάβει να μετρήσει τα τραύματά της από την ιταλογερμανική κατοχή.
Στις 24 Φεβρουαρίου φτάνει στην Αθήνα ο στρατηγός Βαν Φλιτ, διοικητής της Αμερικανικής Στρατιωτικής Συμβουλευτικής και Προγραμματικής Ομάδας που ηγείται των προσπαθειών για την οριστική συντριβή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Σε αυτό το φόντο - αλλά με τις νωπές μνήμες της Κατοχής - ο Βασίλης Τσιτσάνης ηχογραφεί την περίφημη "Συννεφιασμένη Κυριακή".
Τα λόγια του ίδιου του τρικαλινού συνθέτη σε δύο πολύ μεταγενέστερες συνεντεύξεις του φωτίζουν τον πυρήνα της έμπνευσης ενός λαϊκού τραγουδιού που έμελλε να χαρακτηριστεί δεύτερος εθνικός ύμνος και εγγράφηκε στο συλλογικό DNA με τις εκατοντάδες επανεκτελέσεις του.
"Θυμάμαι αποβραδίς είχε γίνει μπλόκο από τους Γερμανούς σ' ένα κουτούκι και κανείς μας δεν ήξερε ποιος θα φύγει ζωντανός από μέσα. Μ' έβαλαν και έπαιζα μέχρι το πρωί. Το χάραμα μας άφησαν να φύγουμε. Εξω το χιόνι ήταν στρωμένο και όπως πήγαινα για το σπίτι είδα τόπους τόπους πηχτό κόκκινο αίμα. Μέσα στο λίγο φως είδα το παλικάρι που ήταν σκοτωμένο. Γύρισα σπίτι μου και έγραψα το τραγούδι. Ο πρώτος του τίτλος ήταν "Ματωμένη Κυριακή" αφηγείται ο δημιουργός το 1972 στον Γιώργο Λιάνη και στο περιοδικό "Επίκαιρα".
Έναν χρόνο αργότερα, στον Γιώργο Πηλιχό και στα "ΝΕΑ" χαρτογραφεί ακόμη περισσότερο το πλαίσιο:
"To ζοφερό κλίμα της Κατοχής που μου είχε εμπνεύσει τους στίχους του τραγουδιού μού ενέπνευσε και τη μουσική του... Ήθελα να φωνάξω για τη μαύρη απελπισία που μας έδερνε όλους εκείνη την εποχή της Κατοχής, όλο για την απελπισία να μιλάνε οι νότες".
Για την ιστορία: η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού είναι από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και τη Σωτηρία Μπέλλου.
Ο Τσιτσάνης για τον Τσιτσάνη:
"Αισθανόμουν ταπεινός, πιο μικρός από τους άλλους ανθρώπους, γιατί ο μουσικός τότε είχε την κακή φήμη, ήτανε κείνο που λέμε, πήγαινε στα πανηγύρια κι ο καθένας κολλούσε τις δεκάρες, παίξε ρε, καταλαβαίνεται τώρα, μην πω και τα υπόλοιπα.
Γι' αυτά κ' είχα μια φοβία, μια φοβία είχα, σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμουνα. Έπειτα θα πείτε πως έγινα μουσικός; Έγινα, έγινα με μια κρυφή ελπίδα, ότι εάν δε γίνω μεγάλος, το είχα βαθιά μες στην ψυχή μου αυτό, εάν δε γίνω μεγάλος, θα εγκαταλείψω γρήγορα. Δεν ήθελα τη μέση κατάσταση. Δεν την ήθελα. Εάν δεν ήμουνα αυτός που ήμουνα, κάτι άλλο θα ήμουνα, εκτός από μουσικός".
dhras.gr
Αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη 30 χρόνια μετά…
μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του Ελληνικού πολιτισμού με τραγούδια που λάτρεψε το κοινό και κρατούν ακόμα ζωντανή τη μνήμη της δημιουργίας του, αλλά και στους νεότερους που γνώρισαν και αγάπησαν το έργο του.
O Βασίλης Τσιτσάνης που όλοι αγαπήσαμε....
Ο "Βλάχος", ή "Τσίλιας", όπως τον αποκαλούσαν οι ρεμπέτες φίλοι του, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915.
Ηπειρωτικής καταγωγής ωστόσο, μιας και οι γονείς του κατάγονταν και οι δύο από την Ήπειρο.
Γιος τσαρουχά, ήρθε σε επαφή με τα μουσικά όργανα από πολύ μικρή ηλικία αφού ο πατέρας του είχε ένα μαντολίνο με το οποίο έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά κλέφτικα τραγούδια της πατρίδας του. Η παραδοσιακή μουσική ήταν πάντα ριζωμένη στην καρδιά του Τσιτσάνη.
Η οικογένεια του Κώστα Τσιτσάνη, έχασε μία δεκάδα παιδιών και κατέληξε με τα ζώντα τρία αγόρια και το ένα κορίτσι τους, να συμπληρώνουν την οικογένεια και τα αδέρφια του Βασίλη.
Από τα δεκατέσσερα παιδιά της οικογένειας, επέζησαν οι Νίκος, Χρήστος, Βασίλης και Τερψιχόρη.
Ένα παιδί τους, που έφυγε μεγάλο από τη ζωή, στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, το 1916, ήταν η αιτία ώστε, το νεογέννητο και μόλις ενός έτους παιδί τους, να λάβει στη μνήμη του το όνομά του, Βασίλης.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τον αδερφό του Χρήστο.
Ο Χρήστος Τσιτσάνης, ο αδελφός του Βασίλη, που έπαιζε και αυτός μπουζούκι, ήταν επί σειρά ετών ιδιοκτήτης και αυτο-απασχολούμενος στο οικογενειακό τους καφενείο στα Τρίκαλα, που έφερε την επωνυμία, Τσιτσάνης.
Το μαγαζί είχε αρχικά ονομαστεί Μουριά, το άνοιξαν δε, μετά το θάνατο του πατέρα τους Κώστα. Βρισκότανε κοντά στο πατρικό τους σπίτι, επί της οδού Λαρίσης.
Αργότερα, από το δικό του γάμο με τη Ζωή Σαμαρά, ο Βασίλης Τσιτσάνης θα αποκτήσει δύο παιδιά, τη Βικτωρία και τον Κώστα.
Το μαντολίνο που έγινε μπουζούκι
Η απώλεια του πατέρα του, στα 11 του χρόνια, ήταν καταλυτική για την πορεία της ζωής του Τσιτσάνη. Το μαντολίνο του αγαπημένου του πατέρα και μέντορα, είχε μετατραπεί σε μπουζούκι από έναν ντόπιο οργανοποιό. Δεν ήθελε και πολύ να μαγευτεί από τον ήχο του.
Από τα γυμνασιακά του χρόνια, έπαιζε βιολί. Παρόλα αυτά, προτίμησε τον "περιθωριακό" για την εποχή, ήχο του μπουζουκιού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα του τραγούδια τα έγραψε σε ηλικία 15 ετών. Λίγα χρόνια μετά, άφησε την ιδιαίτερη πατρίδα του για να μεταβεί στην Αθήνα και να σπουδάσει νομικά. Ήταν τέλη του 1936.
Η ζωή στην Αθήνα
Για να συμπληρώσει τα έσοδά του δούλευε παράλληλα σε ταβέρνες. Το μαγαζί Τα Μπιζέλια, στον Κολωνό ήταν το πρώτο του "σπίτι".
Εκεί γνώρισε και τον τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο ο οποίος τον πήγε στην Columbia. Ηχογραφεί για πρώτη φορά το 1937, αλλά το κύριο μέρος των προπολεμικών δίσκων του πραγματοποιείται τα επόμενα χρόνια.
Η "Αρχόντισσα" είναι το πιο γνωστό τραγούδι που ηχογραφεί τότε αλλά μαζί μ' αυτό βρίσκουν θέση στη δισκογραφία τραγούδια όπως τα "Να γιατί γυρνώ", "Γι 'αυτά τα μαύρα μάτια σου" και πολλά άλλα που ερμηνεύουν ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Κερομύτης αλλά και ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Η θητεία με τον Χαρίλαο Φλωράκη
Όπως αναφέρει ο στιχουργός και συγγραφέας, Φαίδων Αλκαίου στη βιογραφία του Τσιτσάνη: Το 1938 κατατάσσεται στις τάξεις του Στρατού. Ραδιοτηλεγραφητής. Ο Χαρίλαος Φλωράκης θυμάται πως υπηρετούσαν μαζί.
Κάθε βράδυ σχεδόν ο Τσιτσάνης την "κοπάναγε", είτε μόνος του αυτός, είτε με τη συνοδεία φίλου του συναδέλφου, -μάλλον το Γιώργο Τσανάκα εννοεί, - πηδώντας το σύρμα κι έφευγε για να πάει να δουλέψει έξω σε κάποιο μαγαζί ή για να διασκεδάσει ή για να κατέβει στην Αθήνα, με τις σαρανταοχτάωρες που έπαιρνε για να ηχογραφεί στις εταιρείες.
Μέχρι τα ξημερώματα. Κάποιες φορές όμως, παραβίαζε κανονικά τις εξόδους και τις άδειες, με αποτέλεσμα να γίνεται αντιληπτός και να τιμωρείται με πειθαρχείο. Τον τσάκωσε λοιπόν ο επιλοχίας κατά την επιστροφή του, τον ρώτησε τι θέλει στα σύρματα της περίφραξης κι ο Τσιτσάνης του απάντησε: τηλεγραφητής δεν είμαι; Λόγω ειδικότητας. Να δω τα σύρματα και να τα επιθεωρήσω αν δουλεύουν σωστά κι αν είναι στη θέση τους.
Από το ρεμπέτικο, στο λαϊκό και η μάχη με τη λογοκρισία
Με αυτά τα τραγούδια ο Τσιτσάνης εισήγαγε ένα νέο είδος λαϊκού τραγουδιού το οποίο αποτείνεται στο πλατύτερο κοινό, σε αντίθεση με το ρεμπέτικο τραγούδι που ενδιαφέρει ένα περιορισμένο κύκλο ακροατών. Μ' αυτά απαντά στην λογοκρισία της Μεταξικής δικτατορίας η οποία απαγορεύει τόσο τα προϋπάρχοντα τραγούδια του ρεμπέτικου περιθωρίου όσο και τις εμφανείς ανατολίτικες μελωδίες.
Τα χρόνια της κατοχής τα περνά στη Θεσσαλονίκη, όπου δουλεύει σε διάφορα μαγαζιά. Αυτά τα χρόνια γράφει πολλά από τα τραγούδια που ηχογραφεί μετά τον πόλεμο όταν άνοιξαν ξανά τα εργοστάσια δίσκων. "Αχάριστη", "Μπαξέ τσιφλίκι", "Τα πέριξ", "Νύχτες μαγικές", "Ζητιάνος της αγάπης", "Ντερμπεντέρισσα" και βέβαια τη "Συννεφιασμένη Κυριακή". Το 1946 εγκαθίσταται ξανά στην Αθήνα και αρχίζει πάλι να ηχογραφεί. Η δεκαετία 1945 - 1955 είναι ίσως η κορυφαία της καριέρας του καθώς γνωρίζει την πλατιά καταξίωση στη δισκογραφία και η πιο μεστή δημιουργικά γι' αυτόν.
Φέρνει στο προσκήνιο νέες φωνές που υπηρετούν τα τραγούδια του και δένονται μαζί του:
Τη Μαρίκα Νίνου, τη Σωτηρία Μπέλλου, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη. "Είμαστε αλάνια", "Πήρα τη στράτα κι έρχομαι", "Χωρίσαμε ένα δειλινό", "Τρελός τσιγγάνος", "Πέφτουν της βροχής οι στάλες", "Όμορφη Θεσσαλονίκη", "Αντιλαλούνε τα βουνά", "Κάνε λιγάκι υπομονή", "Φάμπρικες", "Πέφτεις σε λάθη", "Καβουράκια", "Κάθε βράδυ λυπημένη", "Ξημερώνει και βραδιάζει", "Έλα όπως είσαι", είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια του γι' αυτή την περίοδο. Κι ίσως θα' πρεπε να σημειώσουμε τόσο το μελωδικό πλούτο, όσο και τη δεξιοτεχνία στην απόδοση πολλών απ' αυτά τα τραγούδια.
Χαρακτηριστικές οι εισαγωγές τους - που κάποτε είναι...τρεις : ταξίμι, προεισαγωγή, εισαγωγή - δείγματα ιδιαίτερης σπουδής και απίστευτης ευχέρειας στη μελωδική έκφραση.
Καθώς, μετά τα μέσα της δεκαετίας του '50, το σκηνικό στο λαϊκό τραγούδι πλατιάς αποδοχής αλλάζει και κυριαρχούν κάποιες αραβικές ή και ινδικές επιρροές, ο Τσιτσάνης προσπαθεί να εγκλιματιστεί χωρίς να εγκαταλείψει το προσωπικό του ύφος. Το ίδιο κάνει και σε επόμενες εποχές που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλάζει ξανά.
Το φλερτ με τον ήχο της ανατολής
Χωρίς ποτέ να αποδεχτεί κάποια απ' τις εποχιακές "μόδες", παρουσιάζει πάντα κάποια τραγούδια που μπορούν να προστεθούν στα κλασικά του, αν και ανήκουν σε νεότερα χρόνια κι έχουν επιρροές απ' τον κυρίαρχο ήχο αυτών. Τραγούδια του ερμηνεύουν ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης,ο Γαβαλάς, ο Αγγελόπουλος, η Γκρέυ, η Πόλυ Πάνου, η Χαρούλα Λαμπράκη, ο Σταμάτης Κόκοτας κι από κάποιο σημείο και κάτω, κατ' εξοχήν ο ίδιος.
Απ' αυτά ν' αναφέρουμε ενδεικτικά : "Ίσως αύριο (1958), "Τα λιμάνια" (1962), "Τα ξένα χέρια"(1962), "Μείνε αγάπη μου κοντά μου"(1962), "Κορίτσι μου όλα για σένα"(1967), "Απόψε στις ακρογιαλιές"(1968), "Κάποιο αλάνι"(1968), "Της Γερακίνας γιός"(1975),"Δηλητήριο στη φλέβα"(1979).
Το 1980 με πρωτοβουλία της UNESCO ηχογραφείται ένας διπλός δίσκος με τίτλο "Χάραμα" - έτσι λεγόταν το μαγαζί στο οποίο ο Τσιτσάνης εμφανιζόταν τα τελευταία 14 χρόνια της καριέρας του και της ζωής του. Σ' αυτό το δίσκο παίζει μια σειρά από κλασικά του τραγούδια αλλά και πολλά αυτοσχεδιαστικά κομμάτια στο μπουζούκι.
Ο δίσκος αυτός με την έκδοσή του στην Γαλλία (1985) παίρνει το βραβείο της Μουσικής Ακαδημίας Charles Gross.
Όμως στο μεταξύ ο κορυφαίος δημιουργός έχει φύγει για πάντα.
Το 1984, ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων του (18 Ιανουαρίου), πεθαίνει στο νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου ύστερα από επιπλοκές μιας εγχείρησης στους πνεύμονες. Μέχρι και 24 μέρες πρίν εμφανιζόταν κανονικά σε κέντρο και δούλευε καινούργια τραγούδια.
Το άγνωστο αντιστασιακό τραγούδι του Τσιτσάνη
Ο Νέαρχος Γεωργιάδης παρουσίασε τον Ιανουάριο του 2008, ένα άγνωστο αντιστασιακό τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη.
Λίγα Ιστορικά: Το 1943, αφού η Ιταλία συνθηκολόγησε, η Μεραρχία Πινερόλι παραδίδεται στους αντάρτες, ολόκληρη και με τα όπλα της. Πολλοί απ' αυτούς τους Ιταλούς που παραδόθηκαν, προσχώρησαν και εντάχθηκαν στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης της Ελλάδας, πολεμώντας στη συνέχεια κατά των Γερμανών. Οι αντάρτες των Τρικάλων και της πέριξ περιοχής μαζεύονται σε ένδειξη εορτασμού, στην Πύλη Τρικάλων, μαζί με πολύ κόσμο από τους κατοίκους. Ο Καπετάν Κόζιακας, ήταν επικεφαλής τμήματος φουστανελοφόρων, που είχε την ονομασία Ευζωνικό.
Το ψευδώνυμό του το είχε πάρει από το όρος Κόζιακας, που δεν είναι άλλο από το Αρχαίο Ελληνικό Όρος Κερκέτιον. Εκτείνεται στο Ανατολικό Άκρο της Κεντρικής Πίνδου, ανήκει δε στο Νομό Τρικάλων.
Ο Βασίλης με την ορχήστρα του, φεύγει επί τούτου από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στα Τρίκαλα, -ύστερα φυσικά από επίμονη πρόσκληση και πίεση του ΕΑΜ,- στην Πύλη, για την υποδοχή και για να συμμετάσχει και αυτός, σ' αυτήν την εκδήλωση, όπου εκεί, παίζουν και τραγουδούν, αυτός και οι άνθρωποί του, δημοτικά, παραδοσιακά διάφορα, ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια.
Η ιστορία της "συννεφιασμένης Κυριακής"
Το 1948 είναι μια σκληρή χρονιά για την Ελλάδα. Ο Εμφύλιος κορυφώνεται ενώ η χώρα δεν έχει προλάβει να μετρήσει τα τραύματά της από την ιταλογερμανική κατοχή.
Στις 24 Φεβρουαρίου φτάνει στην Αθήνα ο στρατηγός Βαν Φλιτ, διοικητής της Αμερικανικής Στρατιωτικής Συμβουλευτικής και Προγραμματικής Ομάδας που ηγείται των προσπαθειών για την οριστική συντριβή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Σε αυτό το φόντο - αλλά με τις νωπές μνήμες της Κατοχής - ο Βασίλης Τσιτσάνης ηχογραφεί την περίφημη "Συννεφιασμένη Κυριακή".
Τα λόγια του ίδιου του τρικαλινού συνθέτη σε δύο πολύ μεταγενέστερες συνεντεύξεις του φωτίζουν τον πυρήνα της έμπνευσης ενός λαϊκού τραγουδιού που έμελλε να χαρακτηριστεί δεύτερος εθνικός ύμνος και εγγράφηκε στο συλλογικό DNA με τις εκατοντάδες επανεκτελέσεις του.
"Θυμάμαι αποβραδίς είχε γίνει μπλόκο από τους Γερμανούς σ' ένα κουτούκι και κανείς μας δεν ήξερε ποιος θα φύγει ζωντανός από μέσα. Μ' έβαλαν και έπαιζα μέχρι το πρωί. Το χάραμα μας άφησαν να φύγουμε. Εξω το χιόνι ήταν στρωμένο και όπως πήγαινα για το σπίτι είδα τόπους τόπους πηχτό κόκκινο αίμα. Μέσα στο λίγο φως είδα το παλικάρι που ήταν σκοτωμένο. Γύρισα σπίτι μου και έγραψα το τραγούδι. Ο πρώτος του τίτλος ήταν "Ματωμένη Κυριακή" αφηγείται ο δημιουργός το 1972 στον Γιώργο Λιάνη και στο περιοδικό "Επίκαιρα".
Έναν χρόνο αργότερα, στον Γιώργο Πηλιχό και στα "ΝΕΑ" χαρτογραφεί ακόμη περισσότερο το πλαίσιο:
"To ζοφερό κλίμα της Κατοχής που μου είχε εμπνεύσει τους στίχους του τραγουδιού μού ενέπνευσε και τη μουσική του... Ήθελα να φωνάξω για τη μαύρη απελπισία που μας έδερνε όλους εκείνη την εποχή της Κατοχής, όλο για την απελπισία να μιλάνε οι νότες".
Για την ιστορία: η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού είναι από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και τη Σωτηρία Μπέλλου.
Ο Τσιτσάνης για τον Τσιτσάνη:
"Αισθανόμουν ταπεινός, πιο μικρός από τους άλλους ανθρώπους, γιατί ο μουσικός τότε είχε την κακή φήμη, ήτανε κείνο που λέμε, πήγαινε στα πανηγύρια κι ο καθένας κολλούσε τις δεκάρες, παίξε ρε, καταλαβαίνεται τώρα, μην πω και τα υπόλοιπα.
Γι' αυτά κ' είχα μια φοβία, μια φοβία είχα, σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμουνα. Έπειτα θα πείτε πως έγινα μουσικός; Έγινα, έγινα με μια κρυφή ελπίδα, ότι εάν δε γίνω μεγάλος, το είχα βαθιά μες στην ψυχή μου αυτό, εάν δε γίνω μεγάλος, θα εγκαταλείψω γρήγορα. Δεν ήθελα τη μέση κατάσταση. Δεν την ήθελα. Εάν δεν ήμουνα αυτός που ήμουνα, κάτι άλλο θα ήμουνα, εκτός από μουσικός".
dhras.gr
Η Ομάδα Χορού Κω, με υπεύθυνο τον Γιάννη Μαστόρο, συμμετείχε στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, υπό την αιγίδα της Unesco, και της Τουρκικής κυβέρνησης, που πραγματοποιήθηκε 20 - 25/5/2014 στο Μπόντρουμ, ως επίσημος συνεργάτης του διοργανωτή του φεστιβάλ και επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδας!
Το Σάββατο 24/5 πραγματοποιήθηκαν στο αρχαίο θέατρο του Μπόντρουμ οι παρουσιάσεις από τους επίσημους εκπροσώπους των 30 συμμετεχόντων χωρών με την παρουσία του Επάρχου της περιοχής και του Δημάρχου της πόλης.
Η ομάδα μας παρουσίασε χορούς του νησιού μας, με παραδοσιακές φορεσιές, με άτομα από τα τμήματα χορού της πόλης της Κω και της Καρδάμαινας.
Επίσης έγινε αίτημα στους διοργανωτές (στο οποίο ήταν θετικοί), στο επόμενο φεστιβάλ (Μάιος 2015) να φιλοξενηθούν κάποια συγκροτήματα και εκδηλώσεις στην Κω!!!
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους μουσικούς Παππούλη Κυριακο, Πατάκο Ιπποκράτη και Τσελεπή Μεχμέτ οι οποίοι πλαισίωσαν την ομάδα μας, όπως επίσης και την οικογένεια Κέλλη για την προσφορά τους στην μεταφορά χορευτών και ορχήστρας με το πλοίο τους MARIA STAR.
Ροή Ειδήσεων
Ελλάδα
Δωδεκάνησα
Οικονομία
RSS