—Η πρόσκληση στην σημερινή συγκέντρωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ έχει τίτλο ’’Έλατε να σχεδιάσουμε το μέλλον’’. Πόσο κακόηχη παραφωνία μέσα σε 3 λέξεις!

Πώς να σχεδιάσεις όταν σου έχουν αφαιρεθεί όλα τα προαπαιτούμενα; Όταν έχεις υποθήκευση την δημόσια περιούσια για 99 χρόνια; Όταν δεν έχεις τραπεζικό σύστημα! Οταν δεν μπορείς να δανειστείς για να χρηματοδοτήσεις δημόσιες υποδομές; Οταν και η παραμικρή απόφαση που αφορά το κράτος και την κοινωνία μας, πρέπει να τύχει της έγκρισης των δανειστών; Τα μοναδικά 2 τοπικά μέτρα ελάφρυνσης ‘’ μειωμένος ΦΠΑ στα 5 νησιά και ταξιδιωτικό ισοδύναμο’’ είναι μικρο-παροχές που δεν εντάσσονται σε μια πολιτική τοπικής ανάπτυξης και δεν συνιστούν διαφοροποίηση της πολιτικής των μνημονίων.

—Οι περισσότεροι από αυτούς που είχαμε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ 2006-2015 σιωπούν. Δεν θέλουν να μιλούν για την κυβερνητική πολιτική της ‘’δεύτερης φοράς αριστερά’’, μετά τον συμβιβασμό του Ιουλίου 2015. Ένα νεκρό πολιτικό τοπίο άφησε πίσω της εκείνη η απότομη και ακραία μεταστροφή. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ καθιέρωσε την πρόταση των μνημονίων ως την μοναδική σύγχρονη πολιτική. Την επικύρωσε ως συστημική-καθεστωτική πρόταση με ευρεία λαϊκή αποδοχή. Η συγκρότηση σήμερα μιας πολιτικής πρότασης εναλλακτικής στην μνημονιακή συναντά το τοίχος του συμβιβασμού του ‘15. Ας δούμε ιστορικά το κίνημα αλλαγής στον τόπο μας.

—Το 1974 δημιουργήθηκε ένα κοινωνικό κίνημα για μεταρρυθμίσεις, ριζοσπαστισμούς, μεγάλες ανατροπές, με αντιιμπεριαλισμούς, αντικαπιταλισμούς, αντιμονοπωλιακούς αγώνες. Μετά τη δεκαετία του 1980, με το ΠΑΣΟΚ (αυτή ήταν η πρώτη φορά αριστερά! για όσους θυμούνται το ΄81) υπάρχει ένας ρεαλισμός που στην πορεία γίνεται ακραίος ωφελιμισμός και τελικά κυνισμός που οδηγεί σε οικονομική εξαχρείωση και μεγάλη κρίση που εκδηλώνεται με την παγκόσμια κρίση 2008. Η ζοφερή πραγματικότητα που δημιουργήθηκε αποτυπώθηκε με το πλατύ αντιμνημονιακό κίνημα της περιόδου 2010-12 που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση και κυβέρνηση. Στην εξέλιξη αυτού του σχηματισμού και στην εσωτερική του διαπάλη κρίθηκε σε σημαντικό βαθμό η ζωή μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 ως το 2015 διαμορφώνει δύο κατευθύνσεις. Η μία είναι η κατεύθυνση που θα γίνει κυρίαρχη και παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ η λεγόμενη τάση ης κυβερνώσας αριστεράς. Η άλλη τάση θεωρούσε ότι η κύρια αντίθεση στη χώρα των μνημονίων ήταν η εξάρτηση και έθετε ως κύριο ζήτημα την αντιιμπεριαλιστική πολιτική. Στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2013 η κυρίαρχή γραμμή είναι το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και η καταγγελία του Μνημονίου εντός της ευρωζώνης.

Ο συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ (συνέχεια του συμβιβασμού του ΠΑΣΟΚ το 1981) και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ίδιο: ‘’η επαφή με την κυβέρνηση και το κράτος, συμμετέχοντας σε περιφερειακούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς ΝΑΤΟ, Ε.Ε. , ΔΝΤ, κλπ καταστατικά αντίθετους με τους στόχους του κόμματος. οδηγεί στην αναίρεση όλων των βασικών θέσεων του!’’ Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα υπηρετεί το αποικιακό κράτος και οι γεωπολιτικές του κατευθύνσεις είναι ενταγμένες στο άρμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θέτοντας την χώρα σε τεράστιους κινδύνους. Η βασική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό της χώρας είναι να μαζεύει όλο το πλεόνασμα και να το αποδίδει στους δανειστές, βυθίζοντας τη χώρα στη φτωχοποίηση και τον μαρασμό, με ωμή και άγρια συστημική βία.

—Σήμερα, η κυρίαρχη αντίθεση στη χώρα, (αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας), έχει μια ιστορική ιδιαιτερότητα. Δεν ακολουθήθηκε το μοντέλο της βίαιης συγκέντρωσης κεφαλαίου της Δύσης, αλλά συνυπήρχαν οι πολιτικές υπέρ της μικροιδιοκτησίας (διάθεσης αγρών υπέρ ακτημόνων) και υποβοήθησης της αυτοαπασχόλησης. Μετά το 1974 τα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κινήθηκαν σε ρυθμούς ανάσχεσης της κυρίαρχης τάσης συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης κεφαλαίου-παραγωγής, υποστηρίζοντας ποικιλοτρόπως τη αναπαραγωγή των μικροαστικών στρωμάτων.

Μετά το 1990 υπήρξε κρίσιμη αλλαγή. Η διαδικασία αναπαραγωγής μικροϊδιοκτησίας υποθηκεύεται στο τραπεζικό κεφάλαιο. Είτε με τα στεγαστικά δάνεια, είτε με τα καταναλωτικά δάνεια, αναπτύσσεται το δημόσιο χρέος και το ιδιωτικό χρέος, που εκρήγνυται με τη μορφή των κόκκινων δανείων την περίοδο της κρίσης. Βασική διάσταση του κοινωνικού αγώνα από το 2010 και μετά είναι η ανάσχεση των μνημονιακών πολιτικών τσακίσματος της μικροϊδιοκτησίας και αυτοαπασχόλησης. Όλα τα μνημονιακά μέτρα από το 2010 και μετά έχουν να κάνουν με αυτή την κοινωνική πάλη ενάντια στην φορολογία την ασφαλιστική επιβάρυνση και την υποτίμηση της αξίας της εργασίας. Το χτύπημα της μικροϊδιοκτητικής μορφής παραγωγής και της αυτοαπασχόλησης δένεται και με την αριστερή φαντασίωση: ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’ και το συμφέρον του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Θέλουν να την εξαφανίσουν! Αυτή είναι η πολιτική της υπαρκτής σήμερα (κυβερνώσας και μη) Αριστεράς!

Η πολιτική δεν είναι μόνον η «τέχνη του εφικτού» που επαίρεται ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ. Πολιτική είναι σύγκρουση, αντιθέσεις, διαμεσολάβηση των συγκρούσεων και των αντιθέσεων. Είναι η οργανωμένη «αγωνία ενός τόπου για ζωή». Από αυτή την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει οριστικό διαζύγιο και το κενό που έχει αφήσει θα αναπληρωθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι αυτονομία. Να ξαναβρούμε τη φωνή μας. Να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας. Να στοχαζόμαστε ελεύθερα, Να πράττουμε. Να τολμάμε. Να δοκιμάζουμε!

Ν. Μυλωνάς