Οι αγώνες έγιναν στην Ρώμη με συμμετοχή 278 αθλητών, 63 χωρών

Μια σημαντική διεθνή επιτυχία για το ελληνικό Μποξ Σαβάτ. Ο Δημήτρης Σπυριδάκος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, στα 80-85 κ., στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γαλλικής Πυγμαχίας πιο γνωστή σήμερα ως Μποξ Σαβάτ (Boxe Savate).

Οι αγώνες έγιναν στην Ρώμη (Ιταλία) με την συμμετοχή 63 χωρών και 278 αθλητών και αθλητριών από ολόκληρο τον κόσμο, που αγωνίσθηκαν στις 8 κατηγορίες ανδρών και 8 κατηγορίες γυναικών.

Η Εθνική μας ομάδα συμμετείχε στους αγώνες με 7 αθλητές και έκανε μια καλή εμφάνιση, αφού εκτός από τον Δημήτρη Σπυριδάκο που ανέβηκε στο βάθρο, έχοντας 3 νίκες και 1 ισοπαλία, στην κατηγορία του όπου αγωνίσθηκαν 24 αθλητές, είχε επίσης τρεις αθλητές με 1 νίκη και 1 ήττα, τους Δημήτρη Κυριακούλια, Γεώργιο Μπεϊντόλη και Νικόλα Γεωργόπουλο. 
                                          
Μία ισοπαλία και 1 ήττα είχε ο Διαμαντής Φάσκο, ενώ από 2 ήττες είχαν οι Παναγιώτης Τσιριγώτης, Αντώνης Γιαννακός.
Αρχηγός της ελληνικής αποστολής ήταν ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Χρήστος Κάκος, ενώ σ’ αυτή μετείχαν και οι Λυκούργος Δρίτσας (ομοσπονδιακός προπονητής), Γεώργιος Δρίτσας (έφορος υλικού).

Φαίνεται ότι οι τοπικοί σύντροφοι αγνοούν βασικά στοιχεία της ιστορίας του δικούς μας κόμματος, αλλά και του δικού τους.

Τους πληροφορούμε, λοιπόν, ότι ο Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή, δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε σαν κόμμα πολύ μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου και εκ των πραγμάτων ούτε έχει ούτε μπορούσε να έχει φασιστικό ή ναζιστικό παρελθόν.

Τα όσα λοιπόν υβριστικά έγραψαν στην ανακοίνωσή τους, οι σύντροφοι των σαλονιών της Ρόδου, μόνο φτηνές και ανιστόρητες επινοήσεις είναι, προκειμένου να δυσφημίσουν όλους εμάς τους αγνούς Έλληνες πατριώτες, επειδή ακριβώς δεν μοιάζουμε μαζί τους.

Το Κ.Κ.Ε. όμως, για όσους δεν το γνωρίζουν απ’ αυτούς και το λαό, ιδρύθηκε αμέσως μετά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας και παραμένει σαν το τελευταίο ιστορικό Λενινιστικό- Σταλινικό απολίθωμα της Ευρώπης, με ξεπερασμένες ιδέες , ξεπερασμένα και ανεφάρμοστα προγράμματα , τελικώς ανήμπορο και μετέωρο και άχρηστο, όχι μόνο στο να προστατεύσει τα συμφέροντα του αγρότη και του εργάτη, όπως ισχυρίζεται, αλλά ούτε καν τα συμφέροντα ,των μέχρι πρότινος, υπαλλήλων του στον Ριζοσπάστη, 902 κλπ.

Για την ιστορία όμως, πρέπει να τονίσουμε ότι τα όσα έγραψε εις βάρος μας  στις τοπικές εφημερίδες θυμίζουν το λαϊκό γνωμικό « είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα».     
Τους υπενθυμίζουμε λοιπόν, ότι δεν ήταν το κόμμα μας που έκανε συμφωνία με τον Στάλιν και τον Χίτλερ. Ήταν το Κ.Κ. Ρωσίας με την ναζιστική Γερμανία, που την υπέγραψαν με τους τότε εκπροσώπους τους Μολότωφ και Ρίμπεντροπ, το 1939.

Δεν έβγαλαν οι Γερμανοί, μόλις μπήκαν στην Ελλάδα, τους Έλληνες πατριώτες από την φυλακή, τους έβαλαν στις φυλακές και τα στρατόπεδα και πολλούς εκτέλεσαν, ενώ συγχρόνως το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν να βγάλουν τους κομμουνιστές από την Ακροναυπλία και να συνεργαστούν μαζί τους, ως πραγματικοί και πιστοί σύμμαχοι τους!

Δεν ήταν οι Χρυσαυγίτες που έκαναν συμφωνίες να μην χτυπήσουν τον εχθρό όταν υποχωρούσε από το εθνικό μας έδαφος. Τέτοιες συμφωνίες, και μάλιστα έγγραφες, έκανε το κόμμα τους. Τους υπενθυμίζουμε μεταξύ άλλων, την συμφωνία της 1ης Σεπτεμβρίου 1944 που υπεγράφη μεταξύ του καπετάν Κίτσου, Διοικητή του 2ου Τάγματος του 31ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, ενεργώντας μάλιστα ως αντιπρόσωπος της Ομάδος Μεραρχιών Μακεδονίας (Ο.Μ.Μ.), με εξουσιοδότηση του Μεράρχου της Χ1 Μεραρχίας σύντροφου Λασάνη, με τον Ταγματάρχη Έριχ Φένσκε, Διοικητή της Μονάδος 37956, που ενεργούσε ως εκπρόσωπος της Γερμανικής Στρατιάς του Αιγαίου, ώστε να μην επιτεθούν στον Γερμανικό Στρατό που οπισθοχωρούσε από την Ελλάδα.

Δεν ήταν ο Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή, αλλά το Κ.Κ.Ε. το οποίο την 12η Ιούλη 1943, υπέγραψε το κατάπτυστο Σύμφωνο του Πετριτσίου , εκπροσωπούμενο από τον Γιάννη Ιωαννίδη, με τον εκπρόσωπο του Κ.Κ Βουλγαρίας Δουσάν Δασκάλωφ. Με το Σύμφωνο αυτό, συμφωνούσαν αυτοί οι δύο λεβέντες, ο μεν ένας να παραχωρήσει, ο δε άλλος να «παραλάβει» εθνικά εδάφη, μεταξύ των οποίων και την Θεσσαλονίκη, για να δημιουργηθεί η Μεγάλη Μακεδονία του Αιγαίου, με τους ψευτομακεδόνες συντρόφους τους.Το Σύμφωνο αυτό, το υπέγραψαν όταν πολεμούσαν χέρι χέρι με τους Βουλγάρους κομιτατζήδες και σκότωναν Έλληνες φαντάρους.

Αυτοί, λοιπόν, οι σημερινοί απόγονοι των τότε κομμουνιστών, θα πρέπει να βάλουν την ουρά  κάτω από τα σκέλη και να πάψουν να εκμεταλλεύονται κάθε φορά την ελληνική ιστορία, προσπαθώντας να πείσουν τους αφελείς ότι αγωνίστηκαν κάποτε εναντίον των κατακτητών Γερμανών και Ιταλών, φασιστών και ναζιστών.
Κανένα αγώνα, οι κομμουνιστές, δεν έκαναν κατά των δυνάμεων κατοχής, απλώς μάζευαν όπλα για να τα χρησιμοποιήσουν, όπως και τα εχρησιμοποίησαν  εις βάρος των Ελλήνων και του ελληνικού στρατού.

Ο σκοπός των κομμουνιστών, από την αρχή της κηρύξεως του πολέμου του 1940 μέχρι το τέλος του, ήταν μόνο πως θα καταλάβουν την εξουσία, με αποτέλεσμα να αιματοκυλίσουν την Ελλάδα και είναι ευτύχημα που δεν κατάφεραν να την διαμελίσουν, χάριν της Μεγάλης Μακεδονίας του Αιγαίου, όπως συμφώνησαν με τους Βουλγάρους, Γιουγκοσλάβους και Σοβιετικούς φίλους τους.
Από τη μεταπολίτευση και έπειτα, έμαθαν οι σύντροφοι να παριστάνουν και τους πατριώτες και τους δημοκράτες και τους αγωνιστές δήθεν για τα δικαιώματα του Λαού, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή της δημοκρατίας και μάλιστα μιας δημοκρατίας που δεν τολμούσε να πει στους νέους αυτούς κομμουνιστές την ιστορική αλήθεια. Από μας όμως, κάθε ιστορική πρόκλησή τους  θα έχει πάντοτε την ανάλογη απάντηση.

Αν κάποιος αμφιβάλλει για τις ιστορικές αυτές αλήθειες, με πολλή χαρά θα δημοσιεύσουμε την επόμενη φορά όλα τα σχετικά έγγραφα.
Οι σύντροφοι τόλμησαν να μας αποκαλέσουν «εγκληματική συμμορία», τώρα το ποιοι είναι συμμορία και ποιοι οι συμμορίτες, θα το πούμε μια άλλη φορά.
Αυτά για την ώρα.          

Η ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο ήταν αρνητική.

Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.

Ουσιαστικά, την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.

Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα το 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Κάθε χρόνο, αυτήν την μέρα πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η στρατιωτική παρέλαση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Ακόμα, πραγματοποιούνται επετειακές εκδηλώσεις και αφιερώματα μνήμης, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τότε τους στρατιώτες μας και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο.

Η καθιέρωση του εορτασμού της επετείου

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.

Έγιναν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.

Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.

Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν την επέμβαση των καραμπινιέρων.

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας).

Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.

Επίσημα για πρώτη φορά η επέτειος επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Το ιστορικό

Ηταν περίπου 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 όταν o Μουσολίνι απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Το τελεσίγραφο δόθηκε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά και μάλιστα στην οικία του στην Κηφισσιά , από τον Ιταλό Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

Ο πόλεμος

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατέκτησε, εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Η Βέμπο τραγουδά

Στίχοι: Γιώργος Θίσβιος
Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του
και τη σκούφια την ψηλή του,
μ' όλα τα φτερά,
και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει,
βρε, το φουκαρά!

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη
τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.

Αααααααααααααχ.

Ξεκινάει την άλλη μέρα,
μα και πάλι ακούει "Αέρα"
από τον τσολιά,
δρόμο παίρνει και δρομάκι
και πηδάει το ποταμάκι,
ξέρει τη δουλειά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά,
κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Αααααααααααααχ.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων
μεραρχίες πειναλέων
στο βουνό ψηλά,
για να βρουν τον διάβολό τους
κι ο στρατός μας αιχμαλώτους
τσούρμο κουβαλά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Και οι Κένταυροι οι καημένοι,
βρε τι τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι
πέφτουν στο νερό.

Αχ! Γκράτσι, να μη σε δω Γκράτσι,
γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Αααααααααααααχ.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους
κι από μας και τους συμμάχους
τρώνε τη κλωτσιά,
και χωρίς πολλές κουβέντες
μπήκαν Έλληνες λεβέντες
μεσ' τη Κορυτσά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Μέσα στ' Αργυρόκαστρο εμπήκε το χακί
και σημαία κυματίζει τώρα Ελληνική,
Αχ! Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο,
γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και 'πάθαν οι καημένοι
μεγάλη συμφορά,
κι η Ρώμη περιμένει
κι εκείνη τη σειρά.

Αααααααααααααχ.

 

newsbomb.gr