Στη νέα ευρεία μελέτη υπό τον τίτλο "Η οδυνηρή δεκαετία ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ" της πανεπιστημιακού, αντιπροέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών και μέλους της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης, νομικού και δημογράφου Ήρας Έμκε - Πουλοπούλου, που παρουσιάζει σε προδημοσίευση το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το κεφάλαιο "παιδιά και νέοι της Ελλάδας", δηλαδή το μέλλον της χώρας, έχει την τιμητική του.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η μακρά περίοδος της οικονομικής κρίσης, που καταπόντισε το βιοτικό επίπεδο των οικογενειών με την έτσι κι αλλιώς ισχνή οικονομική επιφάνεια, επηρέασε δραματικά την ψυχολογία των παιδιών. Το μεγαλύτερο, ωστόσο, πλήγμα, φαίνεται πως δέχθηκαν τα παιδιά κατά τις περιόδους των εγκλεισμών λόγω COVID 19 (περίοδο της ανθρωπότητας κατά την οποία, τα κλειστά σχολεία ξεπέρασαν ακόμη και εκείνα του β΄ παγκοσμίου πολέμου) δεδομένης της παραμονής τους στο σπίτι, στον πυρήνα του συχνά προβληματικού από την ανέχεια περιβάλλοντος. Έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου για την Υγεία δείχνει ότι οι ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της καραντίνας και του φόβου για την ασθένεια σε συνδυασμό με τις οικονομικές επιπτώσεις (ύφεση, αύξηση του αριθμού των ανέργων) θα επηρεάσουν στο μέλλον τα παιδιά των νέων 10-18 χρόνων. Τα δε παιδιά με υποκείμενα ψυχικά νοσήματα παρουσιάζουν υπερδιπλάσια ποσοστά άγχους και κατάθλιψης, ενώ από τον γενικό πληθυσμό της χώρας ένα σημαντικό ποσοστό παιδιών εμφανίζουν ψυχικά νοσήματα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Επιπλέον, έρευνα του Child Mind Institute την περίοδο της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης του ιού (2021) αποκαλύπτει ότι στην Ελλάδα, ένα στα πέντε παιδιά ανησυχεί ότι η οικογένειά του θα χάσει τα προς το ζην εξαιτίας της πανδημίας.

 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση έρχεται να επισφραγίσει τη δραματικότητα του τοπίου για τους ανηλίκους (ακολούθως για όλες τις ηλικίες), καθώς αυτοί γίνονται οι πρώτοι αποδέκτες της νέας επιδείνωσης του οικογενειακού βιοτικού επιπέδου.

 

"Η ενεργειακή κρίση από τα μέσα του 2021 και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 είχαν δραματικές επιπτώσεις στο εισόδημα των κατοίκων της Ελλάδας, με αποτέλεσμα τη χειροτέρευση της ποιότητας ζωής των οικογενειών μικρομεσαίου εισοδήματος. Τα παιδιά υποφέρουν ιδιαίτερα από την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στην αξία του ρεύματος και των ειδών πρώτης ανάγκης προβλέπεται από την ΕΕ (LEAK: Energy prices will remain high and volatile until at least 2023, EU Commission says - Euractiv, 18 February 2022) ότι θα διατηρηθούν μέχρι το 2023" σημειώνει η κ. Έμκε Πουλοπούλου.

Στην έκδοση, όμως, γίνεται ειδική αναφορά και στο… προσφιλές "φρούτο" της εποχής, τον διαδικτυακό εκφοβισμό, φαινόμενο κατά το οποίο ο δράστης προκαλεί στον "διαδικτυακό συνομιλητή" - θύμα του φόβο ή ανησυχία. Η πιο πρόσφατη έρευνα του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας αποκαλύπτει ότι πρόκειται, δυστυχώς, για σύνηθες φαινόμενο μεταξύ των παιδιών και των εφήβων, που κάνουν χρήση των νέων τεχνολογιών, να δημιουργούν στον "στόχο" αίσθημα ενοχής και ανασφάλειας. Στην προηγούμενη εργασία του ίδιου φορέα είχε αποκαλυφθεί ότι επτά στα δέκα παιδιά έχουν κάνει χρήση κοινωνικών δικτύων σε μη επιτρεπτή ηλικία, ένας στους δέκα μαθητές Δημοτικού Σχολείου και ένας στους τέσσερις μαθητές του Γυμνασίου έχουν σελίδα προφίλ στο διαδίκτυο και αποδέχονται αιτήματα φιλίας από αγνώστους. Μάλιστα, ένα στα δέκα παιδιά του Δημοτικού και ένα στα τρία του Γυμνασίου έχουν συναντηθεί με τον άγνωστο "φίλο", ενώ από έρευνα της Focus προέκυψε ότι ένας στους επτά ανηλίκους έχει αναρτήσει στο διαδίκτυο προσωπικές του φωτογραφίες! Τέλος, ένας στους τρεις μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ένας στους πέντε της πρωτοβάθμιας έχουν δεχθεί διαδικτυακή παρενόχληση!

Άλλη έρευνα, πάντως, αποκαλύπτει σχεδόν κατάχρηση του διαδικτύου από τους ανηλίκους, φαινόμενο που παρατηρήθηκε ενισχυμένο μετά τις περιόδους του εγκλεισμού λόγω COVID 19, κατά τις οποίες τα παιδιά αφιέρωναν περισσότερο χρόνο μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τόσο για τις ανάγκες της μακρόθεν διδασκαλίας όσο και για την ικανοποίηση της δικής τους ανάγκης για επικοινωνία με τους φίλους τους ή για διασκέδαση. Όπως προέκυψε από τη μέτρηση, τέσσερα στα δέκα παιδιά 7 και 8 χρόνων χρησιμοποιούν εντατικά το διαδίκτυο, ενώ ένα στα πέντε δείχνει να … μυήθηκε στο "σερφάρισμα" από τα 5 και 6 του χρόνια!

Όπως επισημαίνει η κ. Έμκε - Πουλοπούλου, "ενδοσχολική και εξωσχολική βία θορυβούν ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία. Ξυλοδαρμοί, κλωτσιές, τραυματισμοί, άγριες επιθέσεις, κυρίως σε σχολεία της Αττικής, είναι πια καθημερινότητα. Αλλά πρόκειται για πολυπαραγοντικό φαινόμενο, που επηρέασαν η επιδημία και ο εγκλεισμός. Άλλαξε η ζωή των παιδιών και των εφήβων, κλείστηκαν στο σπίτι χωρίς δραστηριότητες και με περισσότερη ψηφιακή ενασχόληση. Όταν υπάρχει ένταση στην οικογένεια, το παιδί ασυνείδητα την αναπαράγει. Το ίδιο και τον ζόφο της τηλεόρασης, αντίστοιχα και την πρωτοφανή βία στα διαδικτυακά παιχνίδια του".

Σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στο σχολείο, ανησυχητικά είναι τα συμπεράσματα του Διεθνούς Προγράμματος για την Αξιολόγηση των Μαθητών PISA (Programme for International Student Assessment) του ΟΟΣΑ, το οποίο διεξάγεται στον χώρο της Εκπαίδευσης ανά τριετία. Σύμφωνα με την τελευταία αξιολόγηση, από τα Ελληνόπουλα δεν λείπει η θεωρητική γνώση, αλλά η σύνδεσή της με την καθημερινότητα. Οι Έλληνες μαθητές… επιρρεπείς στις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, που μεταφέρονται στο εκπαιδευτικό σύστημα και αποτυπώνονται στις γνώσεις και τις ικανότητές τους, αδυνατούν να εφαρμόσουν στην πράξη ό,τι διδάσκονται στο σχολείο. Ειδικότερα, ανάμεσα στις 78 χώρες - συμμετοχές στο πρόγραμμα, οι Έλληνες μαθητές έρχονται 42οι στην Κατανόηση Κειμένου, 45οι στα Μαθηματικά και επίσης 45οι στις Φυσικές Επιστήμες. Όπως σημειώνεται από τους ειδικούς αναλυτές, τα Ελληνόπουλα δεν ανταποκρίνονται σε ζητήματα που απαιτούν κριτική σκέψη, σύνθεση και εντοπισμό της πληροφορίας μέσα στο κείμενο. Φαίνεται πως η μακρά περίοδος των μνημονίων και των κρίσεων που ακολούθησαν επηρέασαν πολλαπλώς τους ανηλίκους, που βίωσαν την απειλή των ευαίσθητων οικογενειακών ισορροπιών.

Τριάντα χρόνια μετά την είσοδό του στην ελληνική πραγματικότητα, το κινητό τηλέφωνο οδεύει να γίνει απαραίτητο αξεσουάρ και των ανηλίκων και μάλιστα σε εντυπωσιακά μικρές ηλικίες, γεγονός που σε πρώτη φάση ερμηνεύεται ως λύση επικοινωνίας των γονέων με τα παιδιά τους. Έρευνα του 2019 πιστοποιεί ότι ένα στα έξι παιδιά από 5 έως 12 χρόνων διαθέτει κινητό. Βέβαια, η χρήση έως και τα 9 έτη είναι περιορισμένη, αλλά από την ηλικία των 10-12 εκτοξεύεται (92%).

Ευρύ κεφάλαιο της έκδοσης είναι αφιερωμένο στους ηλικιωμένους της Ελλάδας, των οποίων η ποιότητα ζωής -τα χρόνια των μνημονίων- συρρικνώθηκε σημαντικά με την πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά χρονικά μείωση των συντάξεών τους και την έτσι κι αλλιώς ελλειμματική υποδομή σε υγεία και περίθαλψη, που επιβαρύνθηκε τα χρόνια της πανδημίας. Ο δραματικός συνδυασμός μίας χώρας της οποίας ο πληθυσμός δεν αναπληρώνεται και άρα οι παραγωγικές ηλικίες διαρκώς συρρικνώνονται, πολιτικών που δεν θέτουν σε ουσιαστική προτεραιότητα τον ευαίσθητο τομέα της υγείας και ασφαλιστικής και νοσοκομειακής κάλυψης σε διαρκή ασφυξία, διαγράφει ζοφερά σενάρια…

Μελέτες της ΕΕ περί τη μελλοντική κάλυψη των υγειονομικών αναγκών των 27 χωρών-μελών της (μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου), οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έως το 2050 ο αριθμός των ανθρώπων που θα χρειάζονται μακροχρόνια φροντίδα, θα αυξηθεί κατά 8 εκατομμύρια! Αλλά μόνον ένας στους τρεις ηλικιωμένους με σοβαρές δυσκολίες σε καθημερινές δραστηριότητες έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες κατ΄ οίκον φροντίδας, ενώ σε 11 χώρες της ΕΕ, 6 στους 10 αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κόστος αυτής της φροντίδας. Σημειώνεται, δε, ότι στην Ελλάδα, τα άτομα άνω των 70 χρόνων, παρότι αποτελούν το 10% του πληθυσμού, απασχολούν τις μισές νοσοκομειακές κλίνες και ειδικότερα μία στις τέσσερις για οξέα περιστατικά. Οι υπερήλικες καλύπτουν το ¼ των συνολικών ημερών νοσηλείας στα νοσοκομεία και επτά στους δέκα πάσχουν από περισσότερες της μίας νόσους.

Στη βεβαρυμμένη κλινική εικόνα των εκπροσώπων της τρίτης ηλικίας, έρχεται να προστεθεί και το ψυχικό βάρος της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία. Από προσωπικές συνεντεύξεις κατά τη διάρκεια πανεπιστημιακής έρευνας, διαπιστώθηκε ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα, οι ηλικιωμένοι, που βίωσαν κατοχή, εμφύλιο και χούντα, μετά την εισβολή στην Ουκρανία, έχουν στην πλειονότητά τους να διαχειριστούν όχι μόνον τον φόβο για αυξημένο κόστος ζωής, αλλά και την αγωνία ενός νέου εφιαλτικού σεναρίου γενικευμένου πολέμου.

ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στην πλούσια σε πληροφοριακό υλικό έκδοση, το εξώφυλλο της οποίας εικονογραφεί και πάλι ο Σπύρος Ορνεράκης, αποτυπώνεται επακριβώς η πορεία των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα από τις πολιτικές των μνημονίων, από τον κορονοϊό αλλά και από την ενεργειακή κρίση, που έπληξαν σοβαρά το βιοτικό επίπεδο των πληθυσμών.

Στην είσοδό του το 2020 προοιωνιζόταν ελπιδοφόρο. Η Ελλάδα έβγαινε από τη δραματική δεκαετία της οικονομικής κρίσης, οι αναπτυξιακοί δείκτες της χώρας βελτιώνονταν και οι Έλληνες έβλεπαν ακτίδα φωτός στο βάθος. Η εμφάνιση και η ραγδαία εξάπλωση του COVID 19 γονάτισε εκ νέου όχι μόνον τον ελληνικό λαό που ό,τι είχε προλάβει να σηκωθεί, αλλά και το σύνολο των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη. Τα μέσα του άλλοτε ελπιδοφόρου έτους βρήκαν μόλις έξι στους δέκα πολίτες να εργάζονται, με τον μέσο όρο στις χώρες της ΕΕ λίγο πάνω από επτά στους δέκα και μόνο τη Σουηδία να αριθμεί 8 στους δέκα εργαζόμενους. Για την αντιμετώπιση της πανδημίας οι περισσότερες κυβερνήσεις εφάρμοσαν πολιτική αναστολής της οικονομικής λειτουργίας και έλαβαν προληπτικά μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας και τον περιορισμό των κρουσμάτων, με αποτέλεσμα επιχειρήσεις να κλείσουν και άλλες να αναστείλουν μερικώς τη λειτουργία τους. Όσες μπόρεσαν να εγκλιματιστούν εγκαίρως στο ηλεκτρονικό εμπόριο, το έκαναν. Η αγορά έπαθε σοκ. Πολλοί εργαζόμενοι βρέθηκαν στον δρόμο ή σχεδόν στον δρόμο… Σύμφωνα με το δελτίο ενημέρωσης του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού, τον Ιούνιο του 2020, 5,3% των εργαζομένων κατά μέσο όρο στην ΕΕ των 27 βρέθηκαν να έχουν χάσει οριστικά τη δουλειά τους και άλλοι 23,2% προσωρινά. Στην Ελλάδα τα ποσοστά μόνιμα και προσωρινά ανέργων ήταν 4,7% και 41,8% αντίστοιχα.

Η τηλεργασία επιβλήθηκε στους εργασιακούς χώρους. Το διαδίκτυο μπήκε στη ζωή ακόμη και των πιο… ανεπίδεκτων χειριστών κομπιούτερ. Από τον Μάρτιο του 2020 εκατομμύρια εργαζομένων ανά τον κόσμο βρέθηκαν να πειραματίζονται με την παραγωγικότητά τους δια της οθόνης του υπολογιστή… Στην Ελλάδα, τον Νοέμβριο του 2020 εργάζονταν με τηλεργασία 280.000 άνθρωποι. Μελέτη των οικονομολόγων του Harvard προβλέπει ότι όταν κάποτε κλείσει το κεφάλαιο "πανδημία", τουλάχιστον για τρεις ημέρες την εβδομάδα ένας στους έξι εργαζόμενους θα εξακολουθεί να παρέχει υπηρεσίες από το σπίτι του. Άλλη μελέτη, πάντως, αποκαλύπτει ότι το ένα τρίτο των εργαζομένων (υπάλληλοι γραφείου, ανώτερα στελέχη κ.α.) έχουν πλέον τη δυνατότητα να εργάζονται διαδικτυακά στο 100% του εργασιακού τους χρόνου. Το δεύτερο τρίτο (σχεδιαστές μόδας, ερευνητές, μεσίτες κ.α.) για περισσότερο από το μισό του εργασιακού τους χρόνου και το τελευταίο τρίτο (γιατροί, πιλότοι κ.λπ.) καθόλου.

Η αλήθεια είναι πως κατά πώς δείχνουν οι μελέτες, η τηλεργασία ήρθε στη ζωή των εργαζομένων για να μείνει. Αποτελεί ευέλικτο τρόπο απασχόλησης, που, παρότι αποθαρρύνει την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων, για κάποιους άλλους λόγους ευνοεί και εργαζόμενους και εργοδότες. Ωστόσο, η κατάσταση στη μετά COVID αγορά δεν προοιωνίζεται και η ιδανικότερη. Έρευνα που διενεργήθηκε στις αρχές του 2021 σε δείγμα 8.000 εργαζομένων σε 20 χώρες (δεν συμμετείχε η Ελλάδα) αποκάλυψε ότι ένας στους τρεις εργαζόμενους προσανατολίζεται σε αλλαγή εργασίας/καριέρας. Σε αντίστοιχη μελέτη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, διαπιστώθηκε ότι ένας στους επτά εργαζομένους και ένας στους τέσσερις Έλληνες εκφράζουν ισχυρούς φόβους για απόλυση, λόγω κρίσης, στο άμεσο μέλλον.

Νέα μεγάλη έρευνα: Η ασφυξία μίας ηπείρου που γερνάει και φθείρεται - Το δημογραφικό αδιέξοδο της Ελλάδας [Πίνακες]

"Οι δυσμενείς μακροχρόνιες προοπτικές για το εργατικό δυναμικό, απότοκες της κάμψης της γεννητικότητας, θέτουν σοβαρούς φραγμούς στην οικονομική ανάπτυξη και περιορίζουν τον αριθμό των εργαζομένων, που συνεισφέρουν στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα σε επίπεδα αρκετά χαμηλότερα από εκείνα, που θα μπορούσαν να υποστηριχθούν από την αναπτυξιακή διαδικασία αν η προσφορά εργατικού δυναμικού ήταν ανετότερη" σημειώνει στο ΑΠΕ η κ. Έμκε Πουλουπούλου και προσθέτει: "Λάβετε υπόψη σας ότι πρόσφατη αναφορά της ΕΕ για τη δημογραφική αλλαγή αποκαλύπτει πως ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας στις 27 χώρες της ευρωπαϊκής οικογένειας θα μειωθεί από 265 εκατομ. άτομα (τρεις στους δέκα εργαζόμενους γυναίκες) που ήταν το 2019 σε 230 εκατομ. το 2050 και σε 220 εκατομ. το 2070!".

Δεκαετία μνημονίων, επιδημία, ενεργειακή κρίση. Η έκδοση "Η οδυνηρή δεκαετία ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ" αποτελεί λεπτομερειακό παρατηρητήριο κοινωνικοοικονομικών αλλαγών στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Όλα όμως περιστρέφονται και καταλήγουν σε δυνατό σήμα κινδύνου για το δημογραφικό της χώρας:

Τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα, ο πληθυσμός της ΕΕ των 27 (υπολογίζεται η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου) αυξήθηκε σε αντίθεση με τον πληθυσμό της Ελλάδας, που μειώθηκε. Υπολογίζεται ότι την περίοδο 2014-2019 από κάθε 10.000 Έλληνες αφαιρούντο τον χρόνο 37 άτομα! Την ίδια περίοδο στον ίδιο αριθμό των κατοίκων της ΕΕ προστίθεντο 12 νέα μέλη!

Το 2021, ο πληθυσμός της Ελλάδας ανερχόταν σε 10,7 εκατ. κατοίκους. Ήταν κατά 400.000 ανθρώπους μειωμένος από το 2011!

Μελέτη προβλέπει ότι έως το 2060 στις χώρες του ΟΟΣΑ ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας 20-64 χρόνων, θα παρουσιάσει κατά μέσο όρο μείωση 10%. Στην Ελλάδα η μείωση θα φτάσει το 35%"!

"Μείωση του πληθυσμού, κατάρρευση των γεννήσεων, αύξηση των θανάτων, εκτόξευση της δημογραφικής γήρανσης, αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο αποτελούν το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας το 2022. Δεν είναι δημιούργημα της οδυνηρής δεκαετίας και των αλλεπάλληλων κρίσεων, αλλά επιδεινώθηκε σοβαρά από αυτές. Είναι μία κατάσταση που έχει αρχίσει εδώ και δεκαετίες και για τα αποτελέσματα της οποίας οι επιστήμονες χτυπούσαν το καμπανάκι ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν οι γεννήσεις εμφανίστηκαν μειωμένες κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης των γενεών. Έκτοτε η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη" σημειώνει η ερευνήτρια και προσθέτει: "Η χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού είναι η σημαντικότερη αιτία επιδείνωσης της δημογραφικής κατάστασης της χώρας. Τα νέα ζευγάρια που αδυνατούν να επιβιώσουν με χαμηλούς μισθούς σε περιβάλλον ακρίβειας ακόμη και για τα στοιχειώδη, δεν αποφασίζουν εύκολα να αποκτήσουν παιδιά. Επιπλέον, αυξάνεται η ηλικία των γυναικών που αποφασίζουν να γίνουν μητέρες άπαξ. Πόσω μάλλον δις και τρις…".

 

Τις περισσότερες φορές, τα γεγονότα έχουν και μία δεύτερη ανάγνωση, η οποία συνήθως είναι και η πλέον ρεαλιστική. Στον πίνακα κατάταξης των χωρών της ΕΕ με τις αναλογίες δασκάλων - μαθητών (με στοιχεία έως και του Σεπτεμβρίου του 2021), η Ελλάδα καταχωρείται ως έχουσα 8,7 μαθητές να αναλογούν σε έναν δάσκαλο, σε αντίθεση με τη Ρουμανία, όπου οι μαθητές που αναλογούν σε έναν δάσκαλο είναι 19,4! Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο μέσος όρος της συγκεκριμένης αναλογίας στις χώρες της ΕΕ είναι ένας προς 13,5, θα έλεγε πως η Ελλάδα είναι μία χώρα με -αν μη τι άλλο- εντυπωσιακή επάρκεια δασκάλων, όπου τα σχολεία διαθέτουν μικρές, ευέλικτες τάξεις, γεγονός που προφανώς επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να σκύψουν πάνω από κάθε παιδί και να ανασύρουν τα ταλέντα και τις κλίσεις του. Κι όμως, σε αυτόν τον τομέα, η Ελλάδα είναι καταχωρημένη τελευταία στον ζοφερό πίνακα των 27 χωρών της ευρωζώνης, διότι η αναλογία της δεν αποτυπώνει την πληθώρα του εκπαιδευτικού προσωπικού της, αλλά τη μείωση των μαθητών της την τελευταία 12ετία!

Σε πρόσφατη μελέτη του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών σημειώνεται ότι αν τα προσεχή χρόνια δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές για να δώσουν μεγάλη ώθηση στις γεννήσεις, στη μαζική επιστροφή των Ελλήνων ή και τη γενναία και συστηματική εισροή μεταναστών, ο συνολικός αριθμός των μαθητών (συγκριτικά με το έτος 2008 της τελευταίας συστηματικής καταγραφής τους) θα σημειώσει μείωση κατά περίπου 30% έως το 2035, όταν δηλαδή θα ενσωματωθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα και η πιο πρόσφατη εντυπωσιακή μείωση γεννήσεων, που καταγράφηκε το 2017!

"Για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν υπάρχουν "δημογραφικές" λύσεις" καταλήγει η κ. Έκμε - Πουλοπούλου και εξηγεί: "Η κατάσταση δεν βελτιώνεται με επιδόματα και αποσπασματικές πολιτικές. Η χώρα έχει ανάγκη από πολιτική ανάπτυξης σε τομείς και κλάδους που θα περιορίσουν την αβεβαιότητα και θα δημιουργήσουν στους νέους ανθρώπους αίσθηση σιγουριάς ότι μπορούν με ασφάλεια και σταθερότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους. Η παραγωγική γενιά χρειάζεται εργασία με προοπτική εξέλιξης, καλές συνθήκες και αξιοπρεπή αμοιβή, που να ενθαρρύνει τη δημιουργία οικογένειας".

Δείτε τους πίνακες

1
2
4
5
6
3
 

https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/nea-megali-ereuna-i-asfuxia-mias-ipeirou-pou-gernaei-kai-ftheiretai---to-dimografiko-adiexodo-tis-elladas-pinakes/

Η 55χρονη Σοφία, μητέρα ενός παιδιού και εργαζόμενη στον χώρο της εκπαίδευσης, επέλεξε να μην αποκτήσει δεύτερο επειδή, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, “η ευθύνη ήταν πολύ μεγάλη και δεν ήθελα να στερήσω επιπλέον χρόνο από τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά μου, αλλά και από την προσωπική μου ζωή”.

Η Αννα, 42 χρονών και μητέρα δύο παιδιών, θα ήθελε ένα τρίτο παιδί αλλά συνάντησε την άρνηση του συζύγου της, ο οποίος προέβαλε κυρίως οικονομικού τύπου ενστάσεις. Και η 30χρονη Ιωάννα, η οποία συζεί τα τελευταία χρόνια με τον σύντροφό της, δεν ξέρει αν και πότε θα αποκτήσει παιδί: “Έχω μια δουλειά, αλλά δεν ξέρω για πόσο. Δεν μπορώ επομένως να σκεφτώ σε αυτή τη φάση ένα παιδί, δεν θα ήθελα να μεγαλώσει μέσα στη στέρηση, αντίθετα θα ήθελα να μπορώ να του προσφέρω κάποια πράγματα που εγώ θεωρώ βασικά”.

“Η κρίση είναι αποτέλεσμα μιας διπλής επιτυχίας της ανθρωπότητας”
Οι λόγοι είναι διαφορετικοί αλλά δεν είναι καινούργιοι. Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δημογράφος και καθηγήτρια στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Αλεξάνδρα Τραγάκη, είναι λόγοι που διατυπώνονται από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν η ελληνική οικογένεια άρχισε να αναζητά μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τα πολλά παιδιά έπαψαν να θεωρούνται οικογενειακός πλούτος για να γίνει βασική επιδίωξη, τουλάχιστον για τα νοικοκυριά της μεσαίας τάξης, μια πιο άνετη ζωή: Ένα μεγαλύτερο σπίτι με ξεχωριστό υπνοδωμάτιο για κάθε παιδί, που τώρα όμως δεν είναι τέσσερα και πέντε αλλά ένα ή δυο, ένα αυτοκίνητο, ενδεχομένως και μια εξοχική κατοικία.

“Όλα αυτά ήταν απολύτως θεμιτά. Και σήμερα είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως ο κόσμος θα αλλάξει άποψη και θα αρχίσει να αποκτά πολλά παιδιά. Είναι μια πολύ συνειδητή επιλογή και είναι μια επιλογή που σχετίζεται με την οικονομική άνεση, τον ελεύθερο χρόνο, τις επαγγελματικές μας φιλοδοξίες” λέει η Αλεξάνδρα Τραγάκη. Αν όμως σε αυτήν την καθόλα θεμιτή επιδίωξη, αυτό το κυνήγι της ευτυχίας, προστεθεί η συγκράτηση της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, αυτών των 7 δισ. ατόμων από τον οποίο ο πλανήτης υποφέρει, τότε γιατί μιλάμε για κρίση; “Με αυτό που λέμε κρίση και δημογραφικό πρόβλημα περιγράφουμε δυο πολύ μεγάλες επιτυχίες της ανθρωπότητας” απαντά η Αλεξάνδρα Τραγάκη. “Η μία μεγάλη επιτυχία ήταν ο έλεγχος της γονιμότητάς μας. Κάνουμε πλέον τα παιδιά που επιθυμούμε και μπορούμε να στηρίξουμε και να μεγαλώσουμε. Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία της ανθρωπότητας είναι ότι μπορούμε και ζούμε περισσότερα χρόνια και πιο υγιείς σε σχέση με παλαιότερα. Πού είναι το πρόβλημα; Στις επιπτώσεις ετών στην ηλικιακή δομή”.

Οι δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον
Με λίγα λόγια, ο πληθυσμός γερνάει. Στην ηλικιακή πυραμίδα αρχίζει και στενεύει η βάση, δηλαδή η ομάδα των νέων ανθρώπων, ενώ φαρδαίνει η κορυφή, όπου βρίσκονται οι μεγάλες ηλικίες. Και μια τέτοια ανεστραμμένη πυραμίδα δεν μπορεί να στηρίξει κανένα ασφαλιστικό σύστημα. “Προσθέστε σε αυτό το γεγονός πως παλαιότερα οι άνθρωποι έμπαιναν νωρίτερα στην αγορά εργασίας και παρέμεναν περισσότερα χρόνια. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Επομένως ζούμε περισσότερο, αλλά εργαζόμαστε λιγότερα χρόνια, αφού μπαίνουμε στην αγορά εργασίας αργότερα και βγαίνουμε από αυτήν λίγο μετά τα εξήντα μας χρόνια ή ακόμη και νωρίτερα”.

Αυτό που περιγράφει η καθηγήτρια του Χαροκοπείου μοιάζει με φαύλο κύκλο. Οι συνταξιούχοι περιμένουν να λάβουν από το ασφαλιστικό σύστημα την ανταπόδοση των εισφορών τους τη στιγμή που νεώτεροι, οι οποίοι και καλούνται να χρηματοδοτήσουν τις συντάξεις είναι λιγότεροι και μικρότερο και πιο ασταθή ασφαλιστικό βίο. Είναι λοιπόν η δημογραφική κρίση ανάλογη της κλιματικής, ένα πρόβλημα που ζούμε ήδη και για το οποίο εάν δεν δράσουμε θα καταστεί μη αναστρέψιμο; “Ο παραλληλισμός με την κλιματική κρίση είναι δόκιμος” απαντά η Αλεξάνδρα Τραγάκη. “Και στις δυο περιπτώσεις, αυτό που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα παλαιότερων επιλογών. Είχαμε προβλέψει αυτό που θα συνέβαινε αλλά επειδή δεν κάναμε τίποτε για να το ανακόψουμε τώρα πια το ζούμε. Και το ζούμε με τον χρόνο να κυλάει σε βάρος μας καθώς οποιαδήποτε αλλαγή είναι εξαιρετικά χρονοβόρα. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι λαμβάνουμε τώρα μέτρα για την αναστολή του φαινομένου, δεν θα βλέπαμε τα πρώτα αποτελέσματα παρά σε τριάντα χρόνια από σήμερα”.

Και αν δεν λάβουμε μέτρα και συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις; Την εικόνα περιγράφει έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη δημογραφική κρίση που δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα του περασμένου Ιουνίου. Οι προβλέψεις για την Ελλάδα λένε πως έως το 2070 ο πληθυσμός της χώρας θα έχει μειωθεί από τα 10,7 εκατομμύρια σήμερα στα 8,5 εκατομμύρια. Ενώ όμως ο πληθυσμός από 10 έως 69 ετών θα έχει μειωθεί έως και κατά 15%, ο πληθυσμός από 69 ετών ως 80 θα έχει διπλασιαστεί. Τα στοιχεία λένε ακόμη πως ο δείκτης εξάρτησης ηλικιωμένων θα έχει εκτοξευθεί στο 65% από το 38% σήμερα. Και η διάμεση ηλικία θα ανεβεί στα 52 από τα 45 χρόνια σήμερα.

“Τα κίνητρα για γεννήσεις δεν αρκούν”
Το πρόβλημα αποτυπώνεται και στην πορεία του δείκτη γονιμότητας: το 1960 κάθε Ελληνίδα γεννούσε 2,23 παιδιά. Σήμερα γεννάει 1,35. Κι αυτό σημαίνει πως οι γενιές δεν ανανεώνονται. Πόσα παιδιά θα έπρεπε να γεννά κάθε γυναίκα γι’ αυτήν την ανανέωση; “2,1 παιδιά, αυτή είναι η παγκόσμια σταθερά με τα σημερινά επίπεδα θνησιμότητας” απαντά η Αλεξάνδρα Τραγάκη. “Δεν είναι πολλά, είναι όμως περισσότερα απ’ όσα αποκτά η πλειονότητα των γυναικών σήμερα. Κανέναν όμως δεν μπορείς να υποχρεώσεις να κάνει παιδιά”, επισημαίνει. Μητέρα δυο παιδιών η ίδια, η καθηγήτρια Οικονομικής Δημογραφίας επιμένει στην “ουτοπία” της αύξησης της γονιμότητας. Ακόμη και αν δοθούν κίνητρα; “Τα κίνητρα είναι πολύ σημαντικά με την έννοια πως είναι πολύ σημαντικό για μια γυναίκα που θέλει να αποκτήσει επιπλέον παιδιά να έχει τη στήριξη για να το κάνει. Τα κίνητρα έχουν να κάνουν με τη δυνατότητά μου να κάνω αυτό που έχω επιλέξει. Και πάντως δεν είναι κίνητρο από μόνο του οποιοδήποτε επίδομα γέννησης. Κάνω ένα παιδί αλλά πού το πάω; Αυτό είναι το πρόβλημα. Χρειάζομαι επομένως έναν βρεφονηπιακό σταθμό. Χρειάζομαι ενδεχομένως και κάποια βοήθεια στα πάγια έξοδα της βρεφικής ηλικίας. Αλλά χρειάζομαι οπωσδήποτε και ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα. Να έχω την αίσθηση πως το παιδί μου πηγαίνει σε ένα σχολείο που του παρέχει εφόδια για τη ζωή”.

Οι 55 και άνω: Ενας μοναδικός σε αφθονία πόρος
Η ίδια υπογραμμίζει ακόμη πως για να πετύχει μια πολιτική κινήτρων, όπως συνέβη στη Γαλλία ή τις σκανδιναβικές χώρες, πρέπει να είναι σταθερή. Όπως το θέτει, “κανένας δεν θα κάνει παιδί επειδή θα πάρει ένα επίδομα 2000 ευρώ. Η κατάργηση του επιδόματος όμως θα επιδρούσε αρνητικά στη σχέση της εμπιστοσύνης κράτους – πολίτη”. Ακόμη κι έτσι, όμως, μάλλον είναι απίθανο να εκτοξευθεί ο δείκτης γονιμότητας από τα 1,35 παιδιά στα 2,1. Τι μας μένει επομένως να κάνουμε; “Να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς πως δεν υπάρχει ιδανικός πληθυσμός. Υπάρχει όμως ιδανική αναλογία ηλικιών. Η αναλογία δεν είναι καλή, η πυραμίδα κινδυνεύει να αντιστραφεί. Πρέπει επομένως να ανοίξουμε την αγορά εργασίας σε κατηγορίες που έχουν πιο περιορισμένη πρόσβαση όπως είναι οι γυναίκες και, ακόμη περισσότερο, οι μετανάστες. Κυρίως όμως πρέπει να αντιληφθούμε πως οι άνω των 55 είναι ένας πόρος. Αυτήν την ηλικιακή ομάδα θα έχουμε σε αφθονία και αυτήν την ηλικιακή ομάδα θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε ως οικονομία” επισημαίνει.

“Εκμετάλλευση” σημαίνει να διατηρούνται οι ομάδες αυτές κοινωνικά και οικονομικά ενεργές. Δεν μοιάζει ανέφικτο αν λάβει υπόψη του κανείς πως οι ειδικοί έχουν αρχίσει να αναθεωρούν την έννοια της μέσης ηλικίας, καθώς αυτή παρατείνεται πλέον στα χρόνια. Το γήρας έρχεται πια πολύ αργότερα σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες, δεν είναι πια ο 50αρης ο “νέος της εποχής”, αλλά ο 60αρης ή ακόμη και ο 65αρης. “Αυτόν τον 65αρη, λοιπόν, δεν μπορείς να τον έχεις στην άκρη της κοινωνίας. Δεν έχεις το περιθώριο να τον έχεις στην άκρη της κοινωνίας” σχολιάζει η Αλεξάνδρα Τραγάκη.

Θα συμφωνούσαν και οι ψυχολόγοι: για να μπει κανείς στο περιθώριο, να γίνει ένας απόμαχος της ζωής που το μόνο που του έμεινε να κάνει είναι να κρατάει τα εγγόνια του, πρέπει να αισθάνεται πως συνεχίζει να προσφέρει. Πώς; “Το κλειδί βρίσκεται σε αυτό που οι κοινωνικές επιστήμες αναγνωρίζουν ως social involvement. Είτε μιλάμε για περισσότερα χρόνια εργασίας είτε για άλλου τύπου συμμετοχή, πολιτική, κοινωνική εθελοντική κλπ”.

Στη ρίζα του προβλήματος
Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης είναι ωστόσο κόκκινο πανί για τα συνδικάτα – αρκεί μια γρήγορη αναζήτηση στο Διαδίκτυο για να εντοπίσει ανακοινώσεις όπως αυτή: “Οι προσπάθειες για αύξηση των ορίων ηλικίας των γυναικών (και στη συνέχεια και των ανδρών) είναι μια αντικοινωνική και αντεργατική επιλογή”. Η Αλεξάνδρα Τραγάκη επανέρχεται στη ρίζα του δημογραφικού προβλήματος: “Η ουσία βρίσκεται στην αναντιστοιχία του συλλογικού με το ατομικό συμφέρον. Στο ατομικό μου συμφέρον είναι να κάνω ένα ή το πολύ δυο παιδιά και να σταματήσω εκεί για να μπορώ να κάνω κάθε χρόνο τις διακοπές μου ή να παρέχω όσα περισσότερα μπορώ στα παιδιά μου. Στο ατομικό μου συμφέρον είναι να φύγω στο εξωτερικό για να έχω περισσότερες ευκαιρίες ή απολαβές. Είναι να ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερο και να πάρω σύνταξη όσο το δυνατόν νωρίτερα. Όλα αυτά όμως αντικρούουν στο συλλογικό συμφέρον. Αυτά τα δυο αντικρουόμενα συμφέροντα είναι που πρέπει να συμφιλιώσουμε”.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

 

Μία σειρά κινήτρων για την επίλυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας και την στήριξη της οικογένειας μελετά το υπουργείο Εργασίας και γενικότερα η κυβέρνηση.

Σύμφωνα μάλιστα με την υφυπουργό Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δόμνα Μιχαηλίδου μελετώνται να δοθούν μια σειρά κινήτρων τα οποία εφαρμόζονται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης όπως να δοθούν υποτροφίες σε σπουδάστριες Πανεπιστημίων που κυοφορούν. Γι αυτό εξάλλου το θέμα του δημογραφικού θα απασχολήσει συνολικά την κυβέρνηση και όλα τα Υπουργεία. Μάλιστα από έρευνες που έχουν γίνει για το δημογραφικό προκύπτει ότι όσες χώρες παρέχουν ολοκληρωμένες πολιτικές για την στήριξη της οικογένειας τότε δεν υπάρχει πρόβλημα υπογεννητικότητας.

Για παράδειγμα στην Ουγγαρία μεταξύ των μέτρων περιλαμβάνεται η παράταση του χρόνου εξόφλησης των δανείων όσων οικογενειών έχουν τουλάχιστον δύο παιδιά, ενώ όσες γυναίκες κάτω των 40 ετών παντρεύονται θα μπορούν να λάβουν άτοκο δάνειο ύψους 10 εκατ. φιορίνιων (περίπου 31.000 ευρώ). Το ένα τρίτο του χρέους τους θα διαγράφεται μόλις αποκτήσουν το δεύτερο παιδί τους, ενώ μόλις αποκτήσουν τρίτο θα απαλλάσσονται από το σύνολο του χρέους τους. Επίσης όσες γυναίκες έχουν τέσσερα και παιδιά και πάνω προβλέπεται να απαλλάσσονται ισοβίως από τον φόρο εισοδήματος.

Τα Dikaiologitika News σας παρουσιάζουν όσα μελετάει το υπουργείο Εργασίας και γενικότερα η κυβέρνηση για να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.
Ειδικότερα η κυβέρνηση πέραν από το επίδομα των 2.000 ευρώ για κάθε γεννά και αύξηση του αφορολόγητου κατά 1.000 ευρώ για κάθε παιδί μελετά:

-χορήγηση υποτροφιών για νέες μητέρες που είναι φοιτήτριες

-Δυνατότητα επιλογής του χρόνου κατά τον οποίο θα γίνει χρήση της άδειας εγκυμοσύνης και λοχείας. Ενδεικτικά: Η έναρξη της άδειας να γίνεται από 6 έως 2 εβδομάδες πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Το τυχόν υπόλοιπο να μεταφέρεται μαζί με την άδεια λοχείας.

- Σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, μπορεί να προβλεφθεί μεγαλύτερη χρονικά άδεια σε μονογονεϊκές οικογένειες.

- Μεγαλύτερη στήριξη της οικογένειας με παιδιά στην προσχολική ηλικία: Για κάθε παιδί που δεν βρίσκει θέση σε δημοτικό παιδικό σταθμό, η οικογένεια του, εφόσον πληροί τα εισοδηματικά κριτήρια, θα λαμβάνει κουπόνι ύψους 180 ευρώ το μήνα για 10 μήνες το χρόνο, το οποίο θα μπορεί να εξαργυρώνεται σε βρεφονηπιακό σταθμό της επιλογής της.

-Επέκταση του ωραρίου των παιδικών σταθμών, με ποιοτικό πρόγραμμα και τις κατάλληλες υποδομές, ούτως ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εργαζόμενων γονέων.

- Δημιουργία προγράμματος στήριξης όσων επιστρέφουν στην αγορά εργασίας μετά από διακοπή για την ανατροφή τέκνων ή την βοήθεια ηλικιωμένων.

- Εισαγωγή της τηλε-εργασίας και της ημιαπασχόλησης στο Δημόσιο για τους νέους γονείς που το επιθυμούν.

- Θέσπιση καθεστώτος εμπιστευτικού τοκετού (ανώνυμη γέννα), για να εκλείψουν τα φαινόμενα επικίνδυνων τοκετών και εγκατάλειψης βρεφών. Το νεογέννητο θα μπορεί να δίδεται για υιοθεσία.

- Ο τερματισμός της εγκυμοσύνης δεν αποτελεί εργαλείο οικογενειακού προγραμματισμού. Πρωτοβουλίες για τον περιορισμό των ανεπιθύμητων κυήσεων, ειδικά μάλιστα των εφήβων και των νέων, με σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ενημέρωση για τις αντισυλληπτικές μεθόδους και βεβαίως για τις επιλογές που έχει μία γυναίκα που αντιμετωπίζει ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, αλλά και η απρόσκοπτη πρόσβαση στη δωρεάν, νόμιμη και ασφαλή διακοπή της για όλες τις γυναίκες.

- Επέκταση της προστασίας από απόλυση από τους 18 στους 24 μήνες μετά τον τοκετό, και επέκταση της ρύθμισης στους πατέρες, μόλις ανακοινώνουν στην εργασία τους ότι οι γυναίκες τους κυοφορούν.

- Ανάδειξη του ρόλου των δημόσιων μαιευτηρίων και επανεξέταση του πλαισίου της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για τα υπογόνιμα ζευγάρια.

Πάντως αν δεν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για την ανάσχεση της υπογεννητικότητας, το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα κυμαίνεται μεταξύ 8,3 εκατ. και 10 εκατ. άτομα, με μέση ηλικία τα 47-50 έτη, ενώ τα άτομα άνω των 65 ετών θα αποτελούν ποσοστό 30%-33% του πληθυσμού.

Επιπλέον, «η Ελλάδα εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό εκτρώσεων στην Ευρώπη και το τρίτο στον κόσμο, με περίπου 250.000 ετησίως», υπογράμμισε ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Περιγεννητικής Ιατρικής (ΕΕΠΙ), Γεώργιος Δασκαλάκης, κατά την ομιλία του σε ημερίδα με θέμα «Δράση για την υπογεννητικότητα».

https://www.dikaiologitik

Η μελέτη επίσης προειδοποιεί ότι μερικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (όπως η Ελλάδα) μπορεί να αντιμετωπίσουν περαιτέρω συρρίκνωση πληθυσμού έως το 2060
Οι Ευρωπαίοι μπορούν να προσβλέπουν σε ζωές πιο μακριές, υγιείς και δραστήριες, χάρη στις συνεχείς προόδους στη βιοϊατρική και στην ποιότητα ζωής, που έχουν ως αποτέλεσμα το μέσο προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση ενός ανθρώπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι σήμερα περίπου τα 81 έτη, εννέα χρόνια πάνω από το μέσο παγκόσμιο όρο.

Το προσδόκιμο ζωής του μέσου Ευρωπαίου προβλέπεται ότι στο μέλλον θα αυξάνεται κατά δύο χρόνια ανά δεκαετία. Αν αυτή η τάση όντως επιβεβαιωθεί, τότε -σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Κοινού Κέντρου Ερευνών (Joint Research Centre-JRC) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανάλυσης Εφαρμοσμένων Συστημάτων- το 2060 το 32% του πληθυσμού της ΕΕ, δηλαδή σχεδόν ο ένας στους τρεις κατοίκους, θα είναι άνω των 65 ετών, έναντι ποσοστού 19% το 2015 και μόνο 13% το 1960.

Επιπλέον, έως το 2060 η ΕΕ θα διαθέτει ένα μικρότερο εργατικό δυναμικό (215 εκατομμύρια έναντι 245 εκατομμυρίων το 2015), αλλά ακόμη καλύτερα μορφωμένο (το 59% θα έχει μετα-δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 2060, έναντι 35% το 2015). Όμως επειδή, αν και πιο μορφωμένοι, οι μελλοντικοί Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα είναι συνολικά λιγότεροι λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, αυτό θα αποτελέσει μεγάλη πρόκληση για τα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά συστήματα και το κράτος πρόνοιας. Λιγότεροι εργαζόμενοι θα πρέπει να υποστηρίζουν με τις εισφορές τους περισσότερους ηλικιωμένους και συνταξιούχους, οι οποίοι θα εξαρτώνται από τους πρώτους.

Η αναλογία ανενεργού-ενεργού πληθυσμού -δηλαδή ο βαθμός εξάρτησης των συνταξιούχων και λοιπών μη απασχολούμενων από τους εργαζόμενους- ήταν περίπου 1,05 στην ΕΕ το 2015 (δηλαδή 105 μη εργαζόμενοι ήσαν εξαρτημένοι από 100 εργαζόμενους) και προβλέπεται -με τις σημερινές τάσεις- να αυξηθεί στο 1,36 το 2060, αν και θα υπάρχουν μεγάλες διαφορές από χώρα σε χώρα. Χώρες που συνδυάζουν υπογεννητικότητα, υψηλό προσδόκιμο ζωής και χαμηλή απασχόληση, θα έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για την Ελλάδα π.χ. προβλέπεται αναλογία 1,69 (169 μη εργαζόμενοι θα εξαρτώνται από 100 εργαζόμενους) και για την Ιταλία 1,72, ενώ στο άλλο άκρο θα βρίσκονται χώρες όπως η Σουηδία (1,04) και η Δανία (1,05).

Η μελέτη του JRC εξετάζει διάφορα σενάρια για να βελτιωθεί η κατάσταση. Από τις τρεις βασικές κυριότερες επιλογές (αύξηση της γεννητικότητας, της εισροής μεταναστών από χώρες εκτός ΕΕ και της απασχόλησης), οι ερευνητές θεωρούν πιο κρίσιμο να διευρυνθεί η απασχόληση. Δηλαδή ένα ολοένα μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού πληθυσμού, που βρίσκεται σε ηλικία για εργασία, να βρίσκει όντως δουλειές. Μεταξύ άλλων, αυτό αφορά την περαιτέρω διεύρυνση της συμμετοχής των γυναικών στην αγορά εργασίας.

Παράλληλα, προτείνεται να ενθαρρυνθεί και η συνέχιση της εργασίας πέρα από τα 65 χρόνια. Σύμφωνα με την έκθεση, η ηλικία των 65 δεν πρέπει πια να θεωρείται συνώνυμη με το τέλος της παραγωγικής ζωής ενός ανθρώπου και η ηλικία συνταξιοδότησης πρέπει να γίνει πιο ευέλικτη στο μέλλον.

Αν όλα τα κράτη μέλη βελτίωναν έως το 2060 το ποσοστό απασχόλησης του εργατικού δυναμικού τους για να φθάσουν τις χώρες με την καλύτερη επίδοση σήμερα (π.χ. Σουηδία), τότε η ΕΕ δεν θα εξαρτιόταν τόσο από την αύξηση της εισροής μεταναστών ως εργατικού δυναμικού, ούτε από την αύξηση της γεννητικότητας.

Η έκθεση θεωρεί σημαντική τη μετανάστευση για τις μελλοντικές δημογραφικές εξελίξεις στην ΕΕ, τόσο για το μέγεθος του εργατικού δυναμικού, όσο και του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης. Χωρίς καθόλου έξωθεν μετανάστευση, ο πληθυσμός της ΕΕ προβλέπεται ότι -λόγω υπογεννητικότητας- θα μειωθεί στα 466 εκατομμύρια το 2060, δηλαδή στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980, ενώ με τη μετανάστευση, μπορεί να φθάσει τα 521 εκατομμύρια.

Όμως, από την άλλη, η έκθεση επισημαίνει ότι η μετανάστευση δεν μπορεί να επιβραδύνει σημαντικά τη γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού (η οποία θεωρείται δημογραφικά σχεδόν αναπότρεπτη), ούτε να λύσει από μόνη της τη δυσμενή αναλογία εργαζομένων/συνταξιούχων σε βάθος χρόνου. Σύμφωνα με τα σενάρια της μελέτης, ακόμη και με διπλάσια μετανάστευση, που θα αυξήσει τον πληθυσμό της ΕΕ στα 632 εκατομμύρια το 2060, το ποσοστό των ηλικιωμένων άνω των 65 ετών δεν θα υποχωρήσει κάτω από το 29% (ενώ χωρίς καθόλου μετανάστευση, από την άλλη, θα έφθανε το 34%). Αν εξάλλου η γεννητικότητα αυξηθεί κατά 25%, το ποσοστό του πληθυσμού της τρίτης ηλικίας το 2060 υπολογίζεται γύρω στο 30%. Με άλλα λόγια, μετανάστευση και γεννητικότητα είναι ανεπαρκείς, χωρίς να «βάλει το χεράκι» της η διεύρυνση της απασχόλησης.

Το πρόβλημα της Ελλάδας
Πριν ενάμισι αιώνα, η Ευρώπη είδε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της να φεύγει για το Νέο Κόσμο, κυρίως τις ΗΠΑ. Μεταξύ 1850-1913 πάνω από 40 εκατομμύρια Ευρωπαίοι μετανάστευσαν. Τώρα η κατάσταση έχει αντιστραφεί και η Ευρώπη υποδέχεται κύματα μεταναστών. Αλλά, σύμφωνα με τη μελέτη, σε μερικές χώρες της ΕΕ, όπως η Ελλάδα, λόγω και της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, στο ισοζύγιο των ροών της μετανάστευσης (πόσοι φεύγουν από τη χώρα και πόσοι έρχονται σε αυτήν) η ζυγαριά εξακολουθεί να γέρνει υπέρ των εκροών, καθώς η μορφωμένη νέα γενιά αναζητά καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες.

Η μελέτη επίσης προειδοποιεί ότι μερικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (όπως η Ελλάδα) μπορεί να αντιμετωπίσουν περαιτέρω συρρίκνωση πληθυσμού έως το 2060, αλλά και γήρανση του, καθώς -παράλληλα με την ενδημική υπογεννητικότητα τους- συνεχίζουν να μεταναστεύουν σε άλλες χώρες δυναμικά τμήματα του εργατικού δυναμικού τους, ένα φαινόμενο που εν μέρει οφείλεται στη «διαρροή εγκεφάλων». Για τη Ρουμανία, για παράδειγμα, προβλέπεται ότι -με τη σημερινή τάση- ο πληθυσμός της θα μειωθεί από 19,9 εκατομμύρια το 2015 σε 13,8 εκατομμύρια το 2060 (μείωση 30%). Αν όμως σταματούσε η μετανάστευση Ρουμάνων σε άλλες χώρες της ΕΕ, τότε η μείωση του ρουμανικού πληθυσμού θα ήταν περίπου η μισή (14%) έως το 2060.

Οι επίμονες αποκλίσεις και ανισότητες στους μισθούς, στην ανεργία και στο επίπεδο ζωής στο εσωτερικό της ΕΕ τροφοδοτούν την ενδο-ευρωπαϊκή μετανάστευση με κατεύθυνση από Ανατολή προς Δύση και από Νότο προς Βορρά. Η έκθεση εισηγείται να ληφθούν μέτρα ενίσχυσης της οικονομικής και συνοχής μεταξύ των χωρών της ΕΕ, ώστε να μη χρειάζεται να μεταναστεύει το εργατικό δυναμικό από τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης προς τις χώρες της βόρειας και δυτικής Ευρώπης.

Η συγκράτηση του εργατικού δυναμικού -ιδίως του πιο μορφωμένου- στις χώρες καταγωγής του στην ΕΕ κρίνεται αναγκαία, αφενός επειδή έτσι θα στηριχθούν καλύτερα τα εθνικά ασφαλιστικά συστήματα και το κράτος πρόνοιας, αφετέρου οι νεότεροι και πιο μορφωμένοι εργαζόμενοι θα είναι ικανότεροι να αξιοποιήσουν τα οφέλη της αυτοματοποίησης, της τεχνητής νοημοσύνης και της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Αυτό θα τους βοηθήσει να προσαρμοσθούν καλύτερα στις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Από τα μέσα του 2014 μέχρι σήμερα, η ΕΕ έχει δημιουργήσει περίπου 12,4 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Με περίπου 241 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες να δουλεύουν, η απασχόληση στην ΕΕ έφθασε σε επίπεδα ρεκόρ στο πρώτο τρίμηνο του 2019. Όμως η Ευρώπη πρέπει να τα καταφέρει ακόμη καλύτερα στο μέλλον, ώστε να βελτιωθούν κι άλλο οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στην Ευρώπη και να συμμετάσχει ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού στην αγορά εργασίας.

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει αφενός να υπάρχουν νέες δουλειές καλά αμειβόμενες και αφετέρου οι εργαζόμενοι να έχουν τις ζητούμενες (ολοένα πιο ψηφιακές) δεξιότητες. Η έκθεση τονίζει την ανάγκη να ενισχυθούν οι επενδύσεις στην ΕΕ, να τονωθεί η καινοτομία και η παραγωγικότητα και να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που θα αυξήσουν τα ποσοστά απασχόλησης και θα μειώσουν την ανεργία. Σήμερα η ανεργία στην ΕΕ είναι μεγαλύτερη μεταξύ των ατόμων χαμηλής ειδίκευσης και στο μέλλον αναμένεται να υπάρχουν ακόμη λιγότερες δουλειές με χαμηλές απαιτήσεις.

Την ίδια περίοδο 2020-2060 προβλέπεται ότι θα συνεχιστεί η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, ιδίως στην Αφρική και στην Ασία, άρα και οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη. Οι ροές αυτές μπορεί να ενταθούν και για άλλους λόγους (πέρα από την ανασφάλεια λόγω των εμπόλεμων συγκρούσεων, την έλλειψη οικονομικών ευκαιριών, την ανεπάρκεια των υποδομών κ.α.), όπως είναι η κλιματική αλλαγή. Το «κλειδί» για να μπει ένα ‘φρένο’ σε αυτή την πληθυσμιακή αύξηση, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι να βελτιωθεί το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων, ιδίως των κοριτσιών και γυναικών, σε αυτές τις ηπείρους, καθώς η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι η μόρφωση και ο οικογενειακός προγραμματισμός πάνε χέρι-χέρι.

Αλλά ακόμη και με βελτίωση της εκπαίδευσης, ο παγκόσμιος πληθυσμός εκτιμάται ότι θα φθάσει τα 9,6 δισεκατομμύρια το 2060, δηλαδή περίπου δύο δισεκατομμύρια μεγαλύτερος σε σχέση με σήμερα και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αύξησης (το 57%) θα προέρχεται από τη -γειτονική στην Ευρώπη- Αφρική.

Στοιχεία σοκ για την ηλικιακή διάρθρωση της Ελλάδος, από την Ελληνική Στατιστική Αρχή. Αυτό που δείχνουν τα στοιχεία είναι ότι ο πληθυσμός γερνάει και πλέον το ενδεχόμενο σε πολύ λίγα χρόνια να μετατραπεί η χώρα ως χώρα γερόντων είναι πολύ κοντά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας όσοι πολίτες είναι πάνω από 65 ετών, έχουν το υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων επτά 10ετιών. Τα στοιχεία αφορούν το 2017, αλλά σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ η κατάσταση επιδεινώθηκε πέρυσι, ενώ δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ένδειξη που θα αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο. Ακόμη χειρότερο είναι το στοιχείο ότι τα παιδιά έως και 14 ετών, έχουν το μικρότερο ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού, για τα τελευταία 68 χρόνια.


Πληθυσμός και δείκτης γήρανσης τα χρόνια 1951 – 2011 και 2018

Ποσοστιαία κατανομή του πληθυσμού για τα χρόνια 1951 – 2011 και 2018

Όλα τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι το ασφαλιστικό τα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει τα επόμενα χρόνια ένα πρόβλημα εκρηκτικό και οι όποιες λύσεις μάλλον δεν θα μπορεί να είναι μαγικές. Οι ειδικοί μάλιστα επισημαίνουν ότι μία νέα αύξηση του ορίου ηλικίας είναι προ των θυρών. Βάζουν μάλιστα τον πήχη για πάνω από τα 70 έτη.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή, ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας κατά την 1η Ιανουαρίου 2018, εκτιμήθηκε σε 10.741.165 άτομα εκ των οποίων 5.210.040 ήταν άνδρες και 5.531.125 ήταν γυναίκες. Μέσα σε μόλις έναν χρόνο, ο πληθυσμός συρρικνώθηκε κατά 0,25%. Την 1η Ιανουαρίου 2017, η Ελλάδα «μετρούσε» 10.768.193 μόνιμους κατοίκους.


Ο πληθυσμός της χώρας την 1η Ιανουαρίου 2018

Η μείωση ήταν αποτέλεσμα του περιορισμένου αριθμού γεννήσεων σε σχέση με τους θανάτους. Καταγράφηκαν συνολικά 88.553 γεννήσεις ενώ οι θάνατοι εκτοξεύτηκαν στους 124.501. Το ισοζύγιο γεννήσεων- θανάτων ήταν αρνητικό κατά  35.948 άτομα. Στον συνολικό πληθυσμό όμως, η μείωση αποτυπώθηκε μικρότερη καθώς υπήρξε θετική μεταναστευτική ροή κατά 8.920 άτομα.

Η κατανομή του πληθυσμού με βάση την ηλικία, διαμορφώθηκε ως εξής:

  • Ο πληθυσμός ηλικίας 0-14 ετών ανήλθε στο 14,4%. Η σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, είναι απογοητευτική. Το 1951, η αναλογία των παιδιών στο σύνολο του πληθυσμού ήταν 28,9%. Το 1971 η αναλογία είχε πέσει στο 25,4%, το 1991 στο 19,2% και το 2001 στο 17,7%. Το 14,4% του 2018 είναι το χαμηλότερο ποσοστό μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, η Ελλάδα «μετράει» 470.290 βρέφη και παιδιά ηλικίας έως 4 ετών, 541.885 παιδιά ηλικίας 5 έως 9 ετών και 534.492 παιδιά ηλικίας 10 έως 14 ετών.
  • Ο πληθυσμός ηλικίας 15 έως 63 ετών, μειώνεται μεν –ως αναλογία στον συνολικό πληθυσμό- αλλά με πολύ μικρότερο ρυθμό συγκριτικά με αυτόν που καταγράφεται στα παιδιά. Έτσι, για το 2018, η ΕΛΣΤΑΤ προβλέπει αναλογία της τάξεως του 643,8% έναντι 66,1% το 2011 και 67,8% το 2001 που ήταν και το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει καταγραφεί τα τελευταία 70 χρόνια.
  • Η αναλογία των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας, είναι η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο με το «μερίδιο» να διογκώνεται με πολύ μεγάλη ταχύτατα. Το 6,7% του 1951 είναι προφανώς απόρροια της δραματικής αλλαγής στη σύνθεση του πληθυσμού μετά τους πολέμους στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Ωστόσο, στο όχι και τόσο μακρινό 1991, η αναλογία των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών στον σύνολο του πληθυσμού ήταν 13,8%. Το 2001 το ποσοστό αυξήθηκε στο 14,5%, το 2011 στο 19,3% και για το 2018 προβλέπεται ποσοστό 21,8%. Η εκρηκτική αύξηση είναι αποτέλεσμα σειράς παραγόντων όπως η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, της αποχώρησης νέων ατόμων με στόχο την αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό αλλά και της συνεχούς μείωσης των γεννήσεων.
  • Ο δείκτης γήρανσης του πληθυσμού έπιασε επίσης «ταβάνι» το 2018 με την ΕΛΣΤΑΤ να εκτιμά τον σχετικό δείκτη στο 151,3. Το 2011, ο αντίστοιχος δείκτης είχε εκτιμηθεί στο 131,8 και το 2001 στο 122,5. Η αύξηση είναι συνεχής μετά το 1951 αλλά ο ρυθμός επιταχύνθηκε τα τελευταία 10 χρόνια.

Μετανάστες

Μικρή ανάσα στην ηλικιακή και πληθυσμιακή διάρθρωση της Ελλάδος δόθηκε από τους μετανάστες. Για δεύτερη συνεχή χρονιά, μετά από αρκετά χρόνια, υπήρξε αύξηση του αριθμού των μεταναστών που ήρθαν στην χώρα σε σχέση με αυτούς που έφυγαν. Το 2017, ήρθαν 12.247 και έφυγαν103.327 με τη διαφορά να είναι θετική κατά 8.920 άτομα.

Να σημειωθεί ότι στην αρχή της κρίσης το ισοζύγιο των μεταναστών ήταν αρνητικό. Εκτιμάται ότι από το 2010 μέχρι και το 2015, οι μετανάστες μειώθηκαν κατά 251.731 άτομα.

Σελίδα 1 από 3

ferriesingreece2

kalimnos

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot