ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ – ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΚΩ.

Οφείλουμε, πιστεύω, να ομολογήσουμε ότι η σχέση μας και η ενασχόλησή μας με τον Πολιτισμό, την Τέχνη και τα αγαθά τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αποτελεί σημαντικό τμήμα των προτεραιοτήτων και επιλογών μας. Να ‘ναι τα πολλά προβλήματα, οικονομικά και άλλα, που ζούμε στα νησιά μας και δεν μας επιτρέπουν ειδικώς τα τελευταία χρόνια να ασχοληθούμε με την τέχνη; Δεν νομίζω. Το πρόβλημα το ζω για δεκαετίες ολόκληρες ακόμα και σε περιόδους που υποτίθεται ότι η ευημερία μας βρισκόταν σε υψηλότερο επίπεδο. Να ΄ναι η κυριαρχία του αμερικανικού και δυτικού τρόπου ζωής που στο βωμό τους κέρδους ισοπεδώνει αξίες, αρχές και αισθητική; Πιθανόν. Να ‘ναι ο νεοπλουτισμός και οι συνακόλουθες μικροαστικές νοοτροπίες που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που στην Τέχνη χαρακτηρίστηκε ως «κίτς»; Να ‘ναι η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας στα σχολεία μας και στα σπίτια μας;

Πιστεύω πως όλα τα παραπάνω έχουν βάλει, άλλα το λιθαράκι τους και άλλα τον «βράχο» τους για να εξοστρακίσουν τον Πολιτισμό και να αφήσουν την βαρβαρότητα να κυριαρχήσει.

Με τα παραπάνω δεδομένα πρέπει να συνομολογήσουμε ότι η έκθεση ζωγραφικής και αγιογραφίας που πραγματοποιήθηκε στην Κω την περασμένη βδομάδα στο Πολύκεντρο που ίδρυσε ο αείμνηστος Νίκος Θαλασσινός και του οποίου την πολιτιστική λειτουργία συνεχίζουν με εξαιρετική επιτυχία οι γιοι του Παναγιώτης και Φώτης, ήταν μια ξαφνική  λάμψη φωτός μέσα στο σκοτάδι των τηλεοπτικών σκουπιδιών που παρακολουθούμε και στα οποία μας οδηγεί η κυρίαρχη ιδεολογία με όλα τα άλλα «πολιτιστικά» υποπροϊόντα που μας «σερβίρει».

Τα πρώτα εύσημα βεβαίως για την εκδήλωση που ανέφερα ανήκουν στην δασκάλα της τέχνης, Μαρία Βαμβακούση, που είχε την ευθύνη της οργάνωσης αλλά όχι μόνο. Εύσημα αξίζουν οι 120 εκκολαπτόμενοι ζωγράφοι και αγιογράφοι από την Κω που παρουσίασαν 190 έργα τους σε μια έκθεση που εκτιμώ ότι δεν αποτελεί απλώς μια αχτίδα φωτός όπως προείπα, αλλά έναν ήλιο στον οποίο όλοι οφείλουμε να δώσουμε ενέργεια και ζωή. Εκατόν είκοσι ζωγράφοι, θεωρώ ότι αποτελούν ρεκόρ αναλογικώς με τον πληθυσμό των 45.000 του νησιού , όταν προθυμοποιούνται να εκθέσουν όλοι μαζί το έργο τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Ψάχνοντας, ανακαλύπτουμε ότι τα πράγματα είναι ακόμη πιο αισιόδοξα. Μόνο η κα Βαμβακούση στη Κω σήμερα, έχει 200 μαθητές! Και πέρα από αυτούς, μαθητές έχει επίσης η καθηγήτρια της Τέχνης Μαρία Καρατοσίδη καθώς και η κα Εύα Σβύνου. Μαθητές  έχει και ο Κώστας  Ευλογημένος. Ιερέας ο δεύτερος και Ιέρειες οι πρώτες  της τέχνης της ζωγραφικής και της αγιογραφίας, έχουν καταφέρει την τελευταία δεκαετία να μυήσουν στον υπέροχο και μοναδικό κόσμο της ζωγραφικής και αγιογραφίας, υπολογίζω πάνω από χίλια άτομα στη Κω! Θα πρέπει βεβαίως να εξάρουμε την λειτουργία του Συλλόγου Θεόκριτος στον πρώην Δήμο Δικαίου, και την λειτουργία του Δήμου της Κω κατά την περίοδο της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής του Γιώργου Κυρίτση .

Αυτό που δεν κατάφεραν οργανωμένες παρεμβάσεις του κράτους και άλλων Μ.Κ.Ο., μια χούφτα ανθρώπων με μεράκι και πάθος όπως η κα Βαμβακούση το έφεραν εις πέρας και το συνεχίζουν με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Τι κατάφεραν; Μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, μεγάλοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες που ξεπερνούν ακόμα και την ηλικία των εξήντα, βρήκαν διέξοδο σε μια ενασχόληση που μπορεί να εξευμενίσει την κακή πλευρά του εαυτού μας, που μπορεί να καλλιεργήσει τις ευαίσθητες χορδές μας και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Πληροφορούμε για παράδειγμα ότι οι μαθητές της κας Βαμβακούση  έχουν στο ενεργητικό τους πολλές δωρεές σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Στη Ρόδο υπάρχει μια Δημοτική Πινακοθήκη της οποίας ο πλούτος ανέρχεται σε περίπου 3.000 πίνακες. Πίνακες κορυφαίων ζωγράφων της πατρίδας μας, όπως ο Εγγονόπουλος, ο Τσαρούχης κ.ά. Η Πινακοθήκη αυτή δυστυχώς αγνοείται από την πλειοψηφία -την συντριπτική μπορώ να πω των ανθρώπων της Ρόδου και είναι η δεύτερη σε αριθμό πινάκων πινακοθήκη μετά την Εθνική Πινακοθήκη της χώρας μας . Στην Κω, δεν υπάρχει καν ένας χώρος ικανός να αποτελέσει την Δημοτική Πινακοθήκη του νησιού. Γνωρίζω ότι η θέληση υπάρχει. Κι από τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο της Κω και από αυτόν της Ρόδου. Ας προσπαθήσουμε να αναβαθμίσουμε το ενδιαφέρον για την Δημοτική Πινακοθήκη της Ρόδου και ας επιδιώξουμε να δανείζει αυτή ένα μικρό αριθμό από τα έργα της (εκατό θα ήταν αρκετά) σε μια πινακοθήκη δημοτική που θα δημιουργούσαμε στην Κω. Μια Πινακοθήκη που θα έδινε την ευκαιρία να προσθέσουμε ακόμα κάτι σημαντικό στα αξιοθέατά της Κω , θα έδινε την δυνατότητα στην Πινακοθήκη της Ρόδου να αναβαθμίσει την λειτουργία της, θα πρόσφερε έναν μόνιμο χώρο για να υπηρετείται η κάθε μορφή Τέχνης και πάνω απ’ όλα θα αποτελούσε τον ναό στον οποίο θα μυούντο όλα τα νέα παιδιά που θα είχαν ενδιαφέρον για κάτι πέρα από τις σύγχρονες τεχνολογικές  ενασχολήσεις, που το μόνο που κάνουν είναι να εγκλωβίζουν το μυαλό τους αντί να το απελευθερώνουν.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στην Κάλυμνο. Ένα νησί που ενώ έχει να επιδείξει μεγάλους ζωγράφους όπως ο Οικονόμου, ο Αλαχούζος, ο Καραφυλάκης, ο Μαγκλής κ.α, στερείται δημοτικής πινακοθήκης.

Ξανά λοιπόν  συγχαρητήρια στην Μαρία Βαμβακούση, στον Παναγιώτη Θαλασσινό και πάνω απ’ όλα σε όλους τους νεαρούς, νεαρές και ωριμότερους σε ηλικία ζωγράφους της Κω που έδειξαν ότι μέσα στο πολιτισμικό σκοτάδι ανατέλλει ένας ήλιος που αξίζει να τον βοηθήσουμε να ανέβει ψηλότερα! Ας το προσέξουν οι νεοεκλεγέντες Δήμαρχοι στη Ρόδο, στην Κω και στην Κάλυμνο. Και είμαι σίγουρος ότι κάτι καλό θα βγεί.

vimatisko.gr

Με αφορμή την επέτειο της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου αισθάνθηκα την ανάγκη, ως Δωδεκανήσιος, να ευαισθητοποιήσω το Εθνικό Κέντρο κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μου γράφοντας ένα άρθρο που είχε την καλοσύνη να φιλοξενήσει ο ιστότοπος News247.

Το άρθρο έχει ως εξής:

Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ
Του τ. Υφυπουργού Πολιτισμού -Τουρισμού Γιώργου Νικητιάδη

Η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, που γιορτάζουμε σήμερα, όπως και κάθε άλλη Εθνική επέτειος, αποκτά σημασία και σπουδαιότητα κυρίως ως θησαυροφυλάκιο ιστορικής μνήμης χρήσιμο για να γνωρίζουμε το παρελθόν και την Ιστορία και να θωρακίζουμε την πορεία μας για το μέλλον.
Το θετικό πρόσημο αυτής της σημερινής ιστορικής επετείου σχετίζεται με την αστείρευτη δύναμη των Δωδεκανήσιων να καταφέρουν για εκατοντάδες χρόνια να διατηρήσουν κάτω από διάφορους κατακτητές (Ιππότες-Τούρκους-Ιταλούς) την γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμα , τη θρησκεία μας και πάνω απ’ όλα το μοναδικό πάθος να «Είμαστε Έλληνες».
Αυτό το πάθος για την Ελλάδα που ενσωματώνει μέσα του χιλιάδες χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και που για τους Δωδεκανήσιους εκτός από Παρθενώνες και Χρυσούς Αιώνες εκφράζεται με κορυφαίες μορφές και δημιουργίες όπως τον αρχαίο Ιατρό Ιπποκράτη τον Κώο , την Ακρόπολη της Λίνδου και τον αρχαίο σοφό Κλεόβουλο , την αποκάλυψη του Ιωάννη , το μύθο με τον Κύκλωπα και τον Ποσειδώνα που γέννησε τη Νίσυρο και βρίσκεται ως γλυπτό στην Ανατολική Μετώπη του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης και τόσα άλλα.
Πέρα ωστόσο από τα θετικά πρόσημα που κάνουν κάθε κάτοικο της ακριτικής Δωδεκανήσου να αισθάνεται την ανάγκη να είναι Έλληνας και να θέλει να αγωνίζεται διαρκώς για κάθε κομμάτι γης και θάλασσας που μυρίζει Ελλάδα στο τόπο του, υπάρχουν δυστυχώς και στιγμές μιας άλλης πραγματικότητας που δεν θέλουμε ούτε να ζούμε ούτε να σκεφτόμαστε. Αναφέρομαι στην πατρίδα που θυμάται τα νησιά της μόνο για τις παραλίες της και τις θάλασσες της τη θερινή περίοδο. Μιλάω για την πατρίδα που θυμάται τα νησιά μας μόνο όταν χρειάζεται να προσθέσουν χρήματα στον κρατικό κορβανά από τα έσοδα του Τουρισμού (και προσθέτουν πολλά εκατομμύρια).
Μιλάω για την πατρίδα που επέτρεψε στον απέναντι γείτονα να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
Την πατρίδα που έχει μέν θωρακίσει τα νησιά μας με δυνάμεις ικανές να τα υπερασπισθούν από οποιονδήποτε, αλλά ξεχνά να θωρακίσει και τους κατοίκους των νησιών μας ώστε να έχουνε γιατρούς, να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι, να μην νιώθουν χωρίς συγκοινωνίες πλήρη απομόνωση.
     Οι Δωδεκανήσιοι παρέμειναν για εκατοντάδες χρόνια Έλληνες. Και θα αισθάνονται πάντοτε έτσι. Θα είναι πάντα φύλακες των συνόρων μας. Θα στέκονται φρουροί γιατί έτσι νοιώθουν. Το ένοιωθαν πάντα, ακόμη και τους δύσκολους χρόνους που βρισκόντουσαν υπό κατοχή . Τους χρόνους που ο μεγάλος Δωδεκανήσιος ποιητής, Φώτης Βαρέλης έγραφε ότι «Απόψε κρυφομίλησε η Λευτεριά με μένα. Πάψετε Δωδεκάνησα νάστε συλλογισμένα»
Έτσι ένοιωθε. Συνομιλούσε με την Λευτεριά στον ύπνο του κι αυτή τον καθησύχαζε . Έτσι συνομιλεί η Λευτεριά με κάθε Δωδεκανήσιο. Καιρός να αρχίσει και η Πατρίδα να συνομιλεί περισσότερο μαζί του.