Oι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν και δεκάδες χιλιάδες πρόσωπα σε ολόκληρη την Επικράτεια θα ζητήσουν τη ψήφο μας, διεκδικώντας μία θέση στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια που θα προκύψουν από τις κάλπες του ερχόμενου Μαίου.

Η αντιμισθία των αιρετών ξεπερνά σε πολλές περιπτώσεις μισθούς της ελεύθερης αγοράς.

Συγκεκριμένα, ο δήμαρχος της Αθήνας αλλά και των 16 ακόμη μεγαλουπόλεων που ο πληθυσμός τους είναι πάνω από 100.000, παίρνει πάνω από 4.000- δηλαδή όσο και οι περιφερειάρχες. Ικανοποιητικά αμείβονται και οι αντιπεριφερειάρχες, αλλά και οι αντιδήμαρχοι των μεγαλουπόλεων.

Αναλυτικά:

Σύμφωνα με το aftodioikisi.gr, τo ποσό των 4.275 ευρώ είναι ο μισθός του δημάρχου Αθηναίων και των άλλων 16 αιρετών που ηγούνται μεγαλουπόλεων με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων. Δηλαδή Θεσσαλονίκη, Πάτρα , Πειραιάς, Ηράκλειο, Λάρισα, Βόλος , Περιστέρι, Ρόδος, Ιωάννινα, Χανιά, Αχαρνές, Νίκαια, Χαλκίδα, Κέρκυρα, Εύοσμος, Καλλιθέα. Ο αντιδήμαρχος αμείβεται με 2.137,50 ενώ ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου με 900,00 ευρώ.

Σε πληθυσμιακά μικρότερους δήμους, 20.000 έως 100.000 κατοίκων, η αμοιβή του δημάρχου ανέρχεται στα 3.420,00, του αντιδημάρχου στις 1.710,00 ενώ ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου λαμβάνει μηνιαίως 720,00 ευρώ.

Οι αντίστοιχες αμοιβές σε δήμους κάτω από 20.000 κατοίκους για μεν τον δήμαρχο 2.565,00, για τον αντιδήμαρχο 1.282,50 ενώ για τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου 540,00 ευρώ.

Αναλυτικά οι μισθοί ανά θέση-κατηγορία:

Πηγή tanea.gr




Όταν πριν λίγες μέρες ο γιος μου, ο Γιώργος, με ρώτησε «Μπαμπά γιατί θέλεις να γίνεις Δήμαρχος Χάλκης;», ήρθα αντιμέτωπος με όλα αυτά τα «επειδή» που με κυρίευαν συναισθηματικά πολλά χρόνια…

Επειδή παιδί μου εκεί γεννήθηκα, εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα, εκεί είπα τις πρώτες μου λέξεις. Στο σχολειό της Χάλκης, ο δάσκαλός μου ο Κώστας ο Κρητικός, με έμαθε όχι μόνο γραφή και ανάγνωση, αλλά και την αξία και σπουδαιότητα της πειθαρχίας και του σεβασμού των κανόνων.

Επειδή στη Χωράφα, παίζοντας μπίλιες και χρυσά, έχτισα τις παιδικές φιλίες μου. Αυτές που μέχρι σήμερα με συντροφεύουν σε όλες τις όμορφες, αλλά κυρίως τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου.

Επειδή εκεί ξεκίνησα τα όνειρά μου, με καραβάκια από τενεκέους που τα δέναμε με την παρέα, με τον σπάχο και τα τραβούσαμε από το σκαλί της πιάτσας προσποιούμενοι τους σπουδαίους καπετανέους που θα κατακτούσαμε όλους τους ωκεανούς της υφηλίου. Βλέπεις...οι πατεράδες μας ήταν ναυτικοί και ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο για μεγάλα χρονικά διαστήματα, για να ζήσουν τις οικογένειές τους.

Όταν γεννήθηκα εγώ, ο παππούς σου, ο Γιώργος του Άγγελου, ταξίδευε και με είδε για πρώτη φορά 8 μηνών. Σ’ ένα άλλο μεγάλο μπάρκο του, η ζωή με ανάγκασε να αναλάβω, πριν την ώρα μου, τον ρόλο του κηδεμόνα για τα δυο μικρότερα αδέλφια μου, τον Λάμπρο και τον Γιάννη. Η αγαπημένη μάνα μου, η Αγλαΐα, η γιαγιά σου, ήθελε βοήθεια και ο μεγάλος γιος έπρεπε να δείξει υπευθυνότητα και ωριμότητα, αν και ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, για να βοηθήσει την οικογένειά του. Ο Λάμπρος, ο θείος σου, όπως ξέρεις, ακολούθησε το επάγγελμα του ναυτικού. Τώρα εργάζεται σαν αρχικαπετάνιος στη Δωδεκανησιακή ναυτιλιακή εταιρεία Dodecanisos Seaways. Ο μικρός, ο Γιάννης, μετά από πολλές αναζητήσεις, επέλεξε να ζήσει και να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά μαζί με την οικογένειά του στο νησί.

Επειδή, παιδάκι μικρό ακόμα, ένιωσα κυριολεκτικά στο κόκκαλό μου τη ρεαλιστική απομόνωση των νησιωτών και την παντελή έλλειψη πρωτοβάθμιων δομών υγείας, όταν ως ανήσυχο πνεύμα από μικρός, έσπασα τα χέρια μου τέσσερις φορές (δύο στο γήπεδο του σχολείου και δύο στο πατρικό μου σπίτι) και έπρεπε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο της Ρόδου. Την τελευταία φορά είχε τέτοιο νοτιά που δεν μπορούσε να φύγει κανένα καΐκι. Θυμάμαι ακόμα πόσο στενοχωρημένοι ήταν οι καπετάνιοι, που δεν μπορούσαν να με μεταφέρουν στην Κάμειρο Σκάλα. Έμεινα στην Χάλκη αποκλεισμένος δυο ολόκληρες μέρες με συντριπτικό κάταγμα στον δεξιό καρπό, με αποτέλεσμα ακόμα και τώρα να έχω κάποια μικρά προβλήματα επειδή έδεσε στραβά το κόκκαλο.

Επειδή ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά αγαθά, το νερό, για το νησί μας δεν ήταν αυτονόητο. Ήταν υφάλμυρο και αν δεν ερχόταν λόγω κακοκαιρίας η υδροφόρα, δεν είχαμε για πολλές μέρες νερό ούτε να πιούμε, ούτε βέβαια να κάνουμε μπάνιο. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με βάζει, δεμένο με σχοινί γύρω από την μέση, μέσα στη βυσταίρνα της κουζίνας του πατρικού σπιτιού μας, διότι μόνο εγώ χωρούσα, για να τη γλύσω.

Επειδή σαν παπαδάκι στον Αι-Νικόλα, με τον Παπά Ηλία και τον επίτροπο Σταυρή, η πίστη μου προς τον Θεό και την Παναγιά άρχισε να γλυκαίνει την ψυχή μου και να με τροφοδοτεί με μια τεράστια εσωτερική δύναμη. Κι ήταν αυτή που με καθοδηγούσε και με καθοδηγεί σε όλη την πορεία της ζωής μου, στις μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις μου.

Επειδή ξέρω τι σημαίνει μοναξιά και ανημπορια για τους ηλικιωμένους. Θυμάμαι που πήγαινα μικρός στο σπίτι στου σκουληκιού στην σια την Κασσάνδρα και τον θείο τον Περούλη ( εκείνη τυφλή κι εκείνος κατάκοιτος στο κρεβάτι), να τους πάρω, αν ήθελαν, κάτι από του Πέτρου, της Φλουρούς ή του Διαμαντή. Μου άρεσε να κάθομαι με τις ώρες μαζί τους και να ακούω εκστασιασμένος ιστορίες από τα παλιά, αλλά και μαντινάδες που με τόση τέχνη ήξερε να ταιριάζει ο θείος Περούλης. Με μεγαλείο ψυχής και οι δυο, γιατί, παρόλα τα μεγάλα προβλήματα που είχαν , δεν διαμαρτύρονταν ποτέ. Μόνο η παρέα τους έλειπε. «Να έρχεσαι να μας βρίσκεις συχνά» μου έλεγε η σια η Κασσάνδρα, «δεν θέλουμε τίποτα, τα καταφέρνουμε, μόνο παρέα για να μην είμαστε μοναχοί συνέχεια».

Επειδή, Γιώργο μου, ο σεβασμός και το αίσθημα ευθύνης και υποχρέωσης προς τον Πατέρα μου, ήταν τόσο ισχυρό, ώστε παρ’ όλο τον πόνο και την απελπισία μου να μην εγκαταλείπω ποτέ τη θέση μου και πάντα να φέρνω εις πέρας τα καθήκοντά μου. Ήταν τότε που ο πάππους σου πήρε το καινούριο καΐκι, το «ΑΓΓΕΛΟΣ» και με έπαιρνε μαζί του στο ψάρεμα, γιατί ήθελε βοήθεια να καλάρει και να λεβάρει τα δίκτυα. Κρατούσα λοιπόν το τιμόνι με το ένα χέρι και με το άλλο τον γάντζο που ήταν δεμένος στο κλότσι, μέσα στην καμπίνα της μηχανής. << Μπρος – κράτει – πίσω>>, μου φώναζε κι εγώ ζαλιζόμουν και έκανα εμετό, αλλά έμενα όρθιος, γιατί έπρεπε να τον βοηθήσω. Σ’ αυτό το καΐκι, όταν μια φορά με χτύπησε ένα σκορπιαέλι, πεθαίνοντας από τον πόνο και με δάκρυα στα μάτια, συνέχισα να ξεψαρίζω, για να αποδείξω στον πατέρα μου ότι είμαι δυνατός και ικανός.

Επειδή ένιωθα τη γεύση στην πραγματική της διάσταση, κάθε φορά που πηγαίναμε με τους παιδικούς μου φίλους να βοηθήσουμε στον λαόμυλο στη Χιόνα. Όλοι μας έδιναν για ανταμοιβή μια καψαλιά και αυτό ήταν ό,τι νοστιμότερο έχω φάει στη ζωή μου.

Επειδή εκεί, στην ηλικία σου περίπου, μαθητής γυμνασίου πλέον, έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά. Έπρεπε να συνεισφέρω στο οικογενειακό εισόδημα, σε μια από τις πιο σημαντικές περιόδους της ζωής μου. Έκανα λοιπόν δυο δουλειές τα καλοκαίρια. Το πρωί στον Δήμο Χάλκης μεροκάματο και το απόγευμα σερβιτόρος στην καφετέρια ‘ ΚΩΣΤΑΣ’ και αργότερα στους ‘Μύλους’.

Μαζί με όλα τα παιδιά της ηλικίας μου δουλεύαμε τότε στα προγράμματα απασχόλησης του Δήμου, για να έχουμε ένα χαρτζιλίκι. Κι αυτό γινόταν με πολλή χαρά αλλά και μεγάλη υπευθυνότητα, γιατί αγαπούσαμε τον τόπο μας. Ήταν τότε που η Σταματία Βασιλογιώργη, η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος του νησιού με αγάπη και μεράκι προσπάθησε με τα συνεργεία του Δήμου, που όλα αποτελούνταν μόνο από Χαλκίτες, να καθαρίσει τις ρίμες και τα καταλύματα και να ομορφύνει το νησί. Και ο επόμενος Δήμαρχος, ο Λαθουράκης, ο Λευτέρης, ένας άνθρωπος με πυγμή, συνέπεια και σταθερότητα έβαλε τα θεμέλια για τη σημερινή πανέμορφη εικόνα της Χάλκης μας.

Επειδή ο μάστορής μου ο Τάσος ο Αγροφύλακας, ο καλύτερος στο σκλήβωμα, με το καυστικό του χιούμορ, μου έμαθε όχι μόνο να χαμογελώ αλλά και να γελάω αληθινά. Τότε, που φτιάχναμε τον τοίχο του Ποντάμου, για να μην πάρει η θάλασσα τον μοναδικό κεντρικό δρόμο του Νησιού και μετά που ρίχναμε τσιμενταρία στον δρόμο του Αι-Γιαννιού.

Επειδή ο Καλόερος, το Δημητράκη, με βοήθησε να νικήσω τη μεγαλύτερη παιδική μου ανασφάλεια, το ύψος. Όταν πηγαίναμε να ξωμείνουμε στα κελιά του μοναστηριού με τους παιδικούς μου φίλους, για να πάμε το πρωί στο κυνήγι και του εξομολογούμουν ότι έχω υψοφοβία από μικρός, μου έλεγε «ήντα πού φοάσαι; Οι Χαρκίτες δεν φοούνται τίποτα». Έτσι ένα (όπως πάντα) ειδυλλιακό πρωινό σε ένα κρεμαρούλι στον Λευκό με τρεμάμενα πόδια και με τα λόγια του σφηνωμένα στο μυαλό μου, έδιωξα τον φόβο μου.

Επειδή από τη μάμη μου τη Σταθορίτσα, η οποία ώρες ολόκληρες μου διηγιόταν τα φτωχικά χρόνια της Αλιμιάς, έμαθα για τις εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζαν όσοι ζούσαν εκεί, αλλά και πως τα κατάφερναν γιατί όλες οι οικογένειες του νησιού ήταν μονιασμένες και αγαπημένες και ο ένας βοηθούσε και στήριζε τον άλλο. Παρόλο που ήταν αγράμματοι και πολύ φτωχοί είχαν απαράβατες αξίες σεβαστές από όλους. Το ζητούμενο γι αυτούς ήταν αυτό που μου έλεγε η μάμη μου, όταν ήμουν μικρός: «την ευκή μου να χεις παιί μου με τα είκοσι μου νύχια, να γίνεις ένας καλός άνθρωπος και χρήσιμος στην κοινωνία.»

Επειδή όταν έπαιρνα τη βάρκα του θείου του Σοφοκλή, μόνος, να πάω στην Τραχιά να βάλω νερό στις προάτες από το πηάι, είχα έντονες συζητήσεις με το είναι μου για τα θέλω και τα πρέπει μου. Αυτό το τρίωρο περίπου, ταξίδι ήταν μια διαρκής αναζήτηση του εαυτού μου και της προσωπικότητας μου κατά την περίοδο της εφηβικής μου ηλικίας.

Επειδή, όταν συμπλήρωσα το μηχανογραφικό μου για να πάω να σπουδάσω, δήλωσα μόνο Χαλκίδα, κι αυτό, μόνο και μόνο γιατί έμοιαζε το όνομα με την ιδιαίτερη πατρίδα μου, με μεγάλο ρίσκο να μην περάσω πουθενά. Τέσσερα χρόνια σπουδών για να γίνω Τεχνολόγος - Μηχανολόγος και σε κάθε ευκαιρία, έτρεχα στον Πειραιά να πάρω το καράβι να πάω για λίγες ημέρες να δω την οικογένειά μου, τους αγαπημένους παιδικούς μου φίλους και την όμορφη Πατρίδα μου.

Μετά ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός με ειδικότητα ΜΤΠ στον Στρατό Ξηράς για 23 ολόκληρους μήνες, όπου και αν πήγα, Κρήτη, Γιάννενα και τέλος στη Ρόδο, δεν έπαψα να γυρίζω πάντα στο σημείο αναφοράς μου: Στην αγαπημένη μου Χάλκη. Ακόμη και λίγες μέρες, ήταν αρκετές για να γεμίζω την ψυχή μου με τα έντονα και γεμάτα συναισθήματα αρώματα της. Αγηματάρχης τη Μεγάλη Παρασκευή, στο άγημα του επιταφίου στον Αι-Νικόλα, τα στήθη μου πλημμύριζαν από χαρά κι υπερηφάνεια· και η φωνή μου, στο ‘αλλαγή μάλης’ ξυπνούσε τους μισοκοιμισμένους της μεταμεσονύκτιας λειτουργιάς.

Η διοίκηση Λόχου στο 542 Τάγμα Πεζικού στο Τσαΐρι, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν μια τεράστια εμπειρία, που με βοήθησε πολύ στη μετέπειτα πορεία της ζωής μου. Διαφορετικοί άνθρωποι, ξεχωριστοί χαρακτήρες με ιδιαίτερα μοναδικά βιώματα στην προσωπική ζωή τους. Ο Ανθυπολοχαγός Φραγκάκης από την Χάλκη έπρεπε να έχει ένα πειθαρχημένο σύνολο, ώστε να εξασφαλίζει την εύρυθμη και ομαλή συνύπαρξη των μελών του και αυτό απαιτούσε πολλές δεξιότητες.

Επειδή η επαγγελματική μου αποκατάσταση ως Αστυνομικού, ξεκίνησε και αυτή από τη Χάλκη μου. Ένα πρωινό, Αύγουστος του 1999, ο Γιάννης του Τριντή, ως υπάλληλος του Δήμου Χάλκης, έβγαλε ανακοίνωση από το μεγάφωνο, γνωστοποιώντας μια προκήρυξη του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης που καλούσε όσους ενδιαφέρονται, να κάνουν τα χαρτιά τους. Καθόμουν στο μπαράκι του Κουρέα με έναν αδελφικό μου φίλο και ήταν αυτός που με προέτρεψε να ενδιαφερθώ σοβαρά. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, όχι μόνο γιατί ήρθα πρώτος στα Δωδεκάνησα στις γραπτές και προφορικές εξετάσεις και στις αθλητικές δοκιμασίες, αλλά κυρίως γιατί έκανα υπερήφανους όλους τους φίλους μου, την οικογένεια μου και τους συμπατριώτες μου.

Η πρώτη μου τοποθέτηση ήταν στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων. Τα επτά πολύ δύσκολα χρόνια που υπηρέτησα στο συγκεκριμένο τμήμα τάξης ήταν ένα άλλο μεγάλο μάθημα ζωής. Οι αμέτρητες και σκληρά ρεαλιστικές εμπειρίες καθημερινότητας με βοήθησαν να αναπτύξω τον επαγγελματισμό μου αποκτώντας συνέπεια, συστηματικότητα, υπευθυνότητα και σοβαρότητα και να εξοπλίσω τον εαυτό μου με συμπόνια, ειλικρίνεια και ακεραιότητα. Οι προγραμματισμένες καλοκαιρινές άδειές μου, κανονίζονταν πάντα στο τελευταίο γκρουπ (26 Αυγούστου και αρχές Σεπτεμβρίου) για να μη χάσω το πανηγύρι τ’ Αι-Γιαννιού μας, προστάτη όλων των Χαλκιτών ανά τον κόσμο, για να μπορέσω ν’ ανάψω ένα κεράκι και να προσευχηθώ, να έχει όλη την οικογένεια μου και όλους τους Χαλκίτες καλά.

Επειδή εκεί, σε ένα από αυτά τα ωραία γλέντια μέχρι το πρωί, που μόνο στη Χάλκη ξέρουμε να κάνουμε, γνώρισα τη μαμά σας τη Κική, που μου χάρισε εσένα και την αδελφή σου, τη Μαριέττα.

Επειδή το 2006 επιστρέφοντας από την Αθήνα, το αίσθημα της προσφοράς και του εθελοντισμού που είχα από μικρό παιδί κι έκαιγε τα σωθικά μου, με ώθησε να ξεκινήσω την ομορφότερη και παραγωγικότερη περιπέτειά μου, την ίδρυση του Αθλητικού Συλλόγου Χάλκης. Μέλος μιας ωραίας Χαλκίτικης παρέας με κυρίαρχα στοιχεία, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτέλεια και το ήθος (το οποίο βραβεύτηκε πολλές φορές από τα αρμόδια όργανα) καταφέραμε, χωρίς πολλά χρήματα και χωρίς παρασκηνιακές προσεγγίσεις, ν’ ανέβουμε δυο φορές στην Α΄ κατηγορία Δωδεκανήσου και να διαφημίσουμε το νησί, μέσω της ποδοσφαιρικής ομάδας του, σε όλη την επικράτεια. Κι όλ’ αυτά χωρίς δικό μας γήπεδο, που τόσο πολύ θέλαμε να γίνει στη Χάλκη. Όλοι οι Χαλκίτες νιώθουν πλέον υπερήφανοι για τον ΑΣ ΧΑΛΚΗΣ, ο οποίος μέσω ενός Ευρωπαϊκού προγράμματος ΕΣΠΑ – LEADER της ΑΝ. ΔΩ με 100% χρηματοδότηση έχει δικό του ιδιόκτητο γήπεδο και αριθμεί 100 περίπου παιδάκια στα αναπτυξιακά του τμήματα.

Επειδή η χαλκίτικη καταγωγή μου ήταν ο κυριότερος λόγος που η εξαιρετική οικογένεια Κρεμαστινού με επέλεξε ως άμεσο συνεργάτη του Καθηγητή Καρδιολογίας, Βουλευτή Δωδεκανήσου και σημερινού Αντιπροέδρου της Ελληνικής Βουλής κ. Δημητρίου Κρεμαστινού, ο οποίος αποτελεί αναγνωρισμένα, ένα σπουδαίο επιστημονικό και πολιτικό κεφάλαιο όχι μόνο για τα Δωδεκάνησα, αλλά σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα. Ένας ευφυής, χαρισματικός και ουσιαστικός Χαλκίτης, ο οποίος κατάφερε σε μόλις τρία χρόνια θητείας ως Υπουργός Υγείας, να φτιάξει έντεκα νοσοκομεία σε όλη την Ελλάδα και να δημιουργήσει το ΕΚΑΒ, δομές του υπέρτατου κοινωνικού αγαθού της υγείας οι οποίες εξυπηρετούν εκατομμύρια Έλληνες σε ετήσια βάση. Δίπλα του, από το 2009 έως σήμερα, έκανα το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό μου πάνω στην ίδια τη ζωή, γνώρισα πολλούς ανθρώπινους χαρακτήρες και μελέτησα τα πάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. Έγινα εξωστρεφής, κοινωνικός, οργανωτικός, περισσότερο δημιουργικός και κυρίως αποτελεσματικός. Συνάντησα όλους τους δημάρχους της Δωδεκανήσου, άκουσα τα προβλήματά τους, συζήτησα πολλές ώρες μαζί τους για τις λύσεις τους και χάρηκα που σε πολλά απ’ αυτά έπαιξε καθοριστικό ρόλο η έμπρακτη συνδρομή μου.

Επειδή δεν ξεχνώ όσα μου έλεγε συνέχεια ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές, ονειροπόλους και διορατικούς Χαλκίτες, ο Αναστάσιος Αναστάσης, «έλα βρε να σε κάμωμε Δήμαρχο στη Χάρκη. Είσαι προκομμένος και ικανός», «Τάσο μου» του έλεγα «μικρός είμαι ακόμα», και μου απαντούσε «τώρα είναι που βράζει το αίμα σου, πότε περιμένεις όταν πας 70 χρονών;;;»’

Για όλα αυτά τα «επειδή», αγόρι μου, θέλω να γίνω Δήμαρχος Χάλκης, γιατί ότι είμαι ως υπόσταση, ως ύπαρξη, ως οντότητα το διαμόρφωσε η Χάλκη μου και ήρθε η ώρα να της το ανταποδώσω, να της το επιστρέψω με όση γενναιοδωρία το έκανε εκείνη για εμένα. Το οφείλω στους προγόνους μου, στους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, στους χαλκίτες ήρωες που θυσιάστηκαν για να μπορεί η δικιά μου και η δικιά σου γενιά να χαίρονται αυτόν τον τόπο.

Επειδή λέω ΝΑΙ τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να μπορέσω να δώσω την ενέργεια, την εμπειρία και τις γνώσεις μου στη μεγάλη, παντοτινά αγαπημένη μου πατρίδα.

Δεν υπόσχομαι τίποτα και σε κανένα, μόνο σε εσένα Χάλκη μου , με Αγάπη, Σεβασμό, Ανιδιοτέλεια, Τιμιότητα και Ισονομία θα προσπαθήσω να σου δώσω την αίγλη που σου αναλογεί στον παγκόσμιο χάρτη και να σε κάνω καλύτερη, ομορφότερη και ποιοτικότερη.

 

Άγγελος Φραγκάκης

Υποψήφιος Δήμαρχος της Χάλκης μου!

 

Καλοκαίρι του 2015.

Η Κως κατακλύζεται από χιλιάδες πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες.

Η χώρα απροετοίμαστη.

Η Ευρώπη απροετοίμαστη.

Χιλιάδες κόσμου κατακλύζουν την πόλη. Αναλογία Ένας προς ένα, κάτοικοι – μετανάστες και παράνομοι πρόσφυγες.

Οι απλοί πολίτες, οι μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι επιχειρηματίες, ο Δήμος στην πρώτη γραμμή της παροχής βοήθειας στους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας.

Τροφή, ρουχισμός, φάρμακα όλα προσφορές των πολιτών της Κω που καθημερινά αγωνίζονται να βοηθήσουν αλλά και να κρατήσουν την πόλη και το νησί όρθια.

Εμβληματική η μορφή και η παρουσία ενός ανθρώπου μέσα σε τόσους μετανάστες, μέσα στον πόνο και την ανέχειά τους.

Του Διονύση Αρβανιτάκη που δεν νοιαζόταν ακόμα και για την ασφάλειά του όταν εκατοντάδες συνωστίζονταν για ένα κομμάτι ψωμί.

07.03.2017 Βρυξέλλες.

Συνάντηση των 5 δημάρχων, Λέσβου, Χίου, Σάμου, Λέρου και Κω με τον Πρόεδρο της Commissionκ. Ζαν Κλοντ Γιούγκερ μετά από πρόσκληση του Έλληνα Επιτρόπου κ. Αβραμόπουλου.

“Πως είναι ο Φούρναρης της Κω”; Η πρώτη του κουβέντα όταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος του σύστησε τον Δήμαρχο της Κω.

“Ο Διονύσης κ. Πρόεδρε, δεν είναι ο φούρναρης της Κω. Είναι η ίδια η Κως” ήταν η απάντησή μου.

Ναι ο Διονύσης ήταν και είναι :

Η Κως των εργατικών ανθρώπων, που ξέρουν να δημιουργούν μέσα από το μόχθο και την προσπάθεια.

Η Κως που ξέρει να δουλεύει, να δημιουργεί και να μοιράζεται αγάπη.

Η Κως των καλών ανθρώπων που έχουν ψηλά αξίες όπως η οικογένεια και η ανθρωπιά.

Ήταν το ανθρώπινο πρόσωπο μιας χώρας που δοκιμαζόταν από τις ατέλειωτες μεταναστευτικές ροές μέσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες.

Ήταν το ανθρώπινο πρόσωπο μιας Ευρώπης που βρέθηκε απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει μια τέτοια ανθρωπιστική κρίση.

Μιας Ευρώπης που κινδυνεύει να ξεχάσει τον ένα από τους πυλώνες πάνω στους οποίους κτίζεται η Αλληλεγγύη.

Αυτή την έννοια στηρίζουν άνθρωποι απλοί σαν τον Διονύση και στέλνουν το μήνυμα στην Ευρωπαϊκή και την Παγκόσμια Κοινότητα.

Μετανάστης ο ίδιος, ένιωθε τι σημαίνει ξένος τόπος για έναν άνθρωπο, για μία οικογένεια.

Ακόμα περισσότερο όταν είσαι και αναγκαστικά μετανάστης λόγω πολέμων στη χώρα σου.

Ήταν όμως μέσα του μεγαλύτερη η αίσθηση της προσφοράς από τα βαθιά θρησκευτικά του συναισθήματα.

Η πηγαία αγάπη στον συνάνθρωπο δεν ήταν περιστασιακή.

Χρόνια έδινε χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Μια αγάπη που πέρασε στην οικογένειά του.

Στην αγαπημένη του γυναίκα, στα παιδιά και τα εγγόνια του.

Η σκληρή δουλειά αλλά και η αγάπη σε οικογένεια και συνανθρώπους ήταν οι συμβουλές στα παιδιά του.

Οικογένεια και παιδιά που ποτέ δεν θα παύει να προσέχει και να συμβουλεύει από ΄κει ψηλά που είναι τώρα πια.

Όπως δεν θα πάψει να μας οδηγεί το παράδειγμά του, της προσφοράς και αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Κω που σε λίγο θα αγκαλιάσει το σώμα του.

“Άνοιξε μια νέα προοπτική συνεργασίας ανάμεσα στην Κω και στο Κουβέιτ για τον τουρισμό μας”

Εξαιρετικά αποδοτική για την Κω, κρίνεται η επίσημη επίσκεψη του Δημάρχου κ. Γιώργου Κυρίτση στο Κουβέιτ.

Ο Δήμαρχος ανέδειξε την Κω και τις δυνατότητες που προσφέρει ως τουριστικός προορισμός στις συναντήσεις που είχε με τον Υπουργό Τύπου κ. Mohammad Al-Jabri και με εκπροσώπους του Εμπορικού Επιμελητηρίου και του επιχειρηματικού κόσμου.

Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζητήθηκε επιπλέον υλικό για την τουριστική προβολή της Κω στο Κουβέιτ από τον Υπουργό Τύπου της χώρας.

Παράλληλα στη συνάντηση με τον Πρόεδρο κ. Ali Al-Ghanim και τα μέλη του Επιμελητηρίου αλλά και εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου της αραβικής χώρας, υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για ενδεχόμενες επενδυτικές πρωτοβουλίες στο νησί αλλά και για επιχειρηματικές συνεργασίες.

Ο Δήμαρχος Κω κ. Κυρίτσης έκανε μια συνολική παρουσίαση της Κω αλλά και του τι αντιπροσωπεύει ως ένας από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς της χώρας.

Υπήρξε επίσης συνάντηση με τον τοπικό κυβερνήτη της πόλης του Κουβέιτ κ. Thabet Al-Muhana και κοινή συνέντευξη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η επίσκεψη του Δημάρχου στο Κουβέιτ ολοκληρώθηκε με τη συνάντηση του με τον πρώτο διάδοχο του Πρωθυπουργού και Υπουργό Εθνικής Άμυνας του Κουβέιτ κ. Nasser Al-Sabah, ο οποίος είναι ένθερμος φίλος της Κω. Η συνάντηση διεξήχθη σε άριστο και εποικοδομητικό κλίμα με τις δύο πλευρές να επιβεβαιώνουν τη σχέση φιλίας και συνεργασίας που έχει αναπτυχθεί.

 

 

Γραφείο Τύπου Δήμου Κω

Tην υποψηφιότητά του για τον Δήμο Αθηναίων ανακοίνωσε ο Κώστας Μπακογιάννης στην ανοιχτή εκδήλωση που έγινε στον Κεραμεικό.

Ο Κώστας Μπακογιάννης, έδωσε το στίγμα της υποψηφιότητας και της στρατηγικής του, καλώντας τους Αθηναίους να συνυπογράψουν μία συμφωνία εμπιστοσύνης που περιλαμβάνει πέντε αρχές, με βασικό στόχο τον «Πολιτισμό της Καθημερινότητας» που αποτελεί τη βάση της σχέσης του πολίτη με την πόλη.

Ο Κώστας Μπακογιάννης, τόνισε ότι το πρόγραμμα που θα παρουσιαστεί στο επόμενο χρονικό διάστημα, είναι ένα επιχειρησιακό σχέδιο, κοστολογημένο, με σαφείς προτεραιότητες και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης.

 

Τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του Κώστα Μπακογιάννη:
» Συμφωνία εμπιστοσύνης με πέντε αρχές»

«Αρχή πρώτη: Η Αθήνα δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποί της. Όσοι ζουν, όσοι εργάζονται και όσοι την επισκέπτονται. Έχετε ανάγκη επιτέλους, όσα δικαιούστε.

Αρχή δεύτερη: Ο Δήμαρχος δεν είναι διαιτητής μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, ούτε τερματοφύλακας απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος που βαράει πέναλτι. Είναι σύμμαχος με τα όνειρα των δημοτών. Ο Δήμαρχος είναι παντού. Για τα πάντα. Και πάντα. Μαχητικά, πέρα και πάνω από αρμοδιότητες. Γι αυτά που λέμε και κάνουμε ή δεν κάνουμε, θα φταίμε εμείς. Εδώ θα ισχύει στα αλήθεια το γνωστό… Τα παράπονά σας στον Δήμαρχο.

Αρχή τρίτη: Η αυτοδιοίκηση έχει υποχρέωση να ξεπερνά γραμμές και να γκρεμίζει τείχη. Τα σκουπίδια δεν έχουν ιδεολογία και οι λακκούβες δεν έχουν χρώμα. Δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τις πολιτικές μας επιλογές.

Η κοινωνία όμως είναι πολύ πιο μπροστά από την πολιτική. Να σπάσουμε τις φυλακές που έχουμε χτίσει ο καθένας για τον εαυτό του και να μάθουμε στην συνεννόηση, στην συναίνεση και την συνεργασία.

 

Αρχή τέταρτη: Δεν υπάρχει τζάμπα σχέδιο. Ο Δήμος Αθηναίων έχει γεράσει. Για να ξανανιώσει χρειάζεται να γυρίσει ανάποδα. Ασυμβίβαστα. Για να αναμετρηθούμε, όχι με το παρελθόν αλλά με το μέλλον. Όχι με τους πολιτικούς μας αντιπάλους αλλά με τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Αρχή πέμπτη: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ιστορία γράφουν οι παρέες. Ο Δήμαρχος δεν είναι τίποτα παραπάνω από διευθυντής ορχήστρας. Και η αλλαγή έρχεται μόνο από κάτω προς τα πάνω.»

«Πολιτισμός της Καθημερινότητας σε τρεις άξονες»
Δημόσια ασφάλεια χωρίς την οποία, οτιδήποτε άλλο, καθίσταται άκυρο. Ο Δήμος πρέπει να πάρει επάνω του το ζήτημα και ας μην έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα. Κατάρτιση σχεδίου δράσης με συντονιστικό ρόλο του Δήμου Αθηναίων και συμμετοχή όλων των φορέων.

Λειτουργία της πόλης ώστε να είναι ανθρώπινη. Είναι το πως μαζεύουμε τα σκουπίδια και η διαχείριση των 11.500 σημείων αποκομιδής. Είναι η ανακύκλωση η οποία σήμερα δεν ξεπερνάει το 10%. Είναι τα πεζοδρόμια που δεν καθαρίζονται και δεν πλένονται. Είναι ο φωτισμός που τόσο μας λείπει. οφείλουμε να κάνουμε στην πόλη ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ

 

Ανάκτηση του δημόσιου χώρου με παρεμβάσεις σε κάθε γειτονιά. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι παιδικές χαρές και οι πλατείες μας, όλα είναι κομμάτια του πάζλ που ονομάζεται δημόσιος χώρος. Μιλάω για ένα πλέγμα πολύ συγκεκριμένων έργων στις γειτονιές για να αναδείξουμε τους κρυμμένους μας θησαυρούς. Ότι κάνουμε με τον δημόσιο χώρο, μικρό ή μεγάλο, θέλουμε να διαπνέεται από μια απλή φιλοσοφία, να έχει έναν και μοναδικό στρατηγικό στόχο: Τον μεγάλο περίπατο της Αθήνας. Την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης. Τον μεγάλο περίπατο που να συνδέει το ένδοξο χθες με ό,τι σύγχρονο, πραγματικό και ζωντανό διαφοροποιεί ετούτη εδώ την πόλη από τις άλλες σπουδαίες πόλεις του κόσμου…

«Την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά»
«Είμαστε πολύ υπερήφανοι γιατί το έργο μας αναγνωρίστηκε. Εντός και εκτός Ελλάδας. Άλλωστε, γι’ αυτό κάνουμε αυτή τη δουλειά. Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια μέσα σ’ αυτή, μπορούμε, ελπίζω χωρίς να ακουστεί αλαζονικό, να ισχυριστούμε πως την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά. Την ξέρουμε από την καλή και από την ανάποδη. Και πιστέψτε με, δεν είναι απλό έτσι που είναι δομημένη αυτή η χώρα. Είναι σαν να κολυμπάς καθημερινά ενάντια στο ρεύμα.»

 

» Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα»
«Αυτή η πόλη πρέπει να μας χωράει όλους. Να μας αγκαλιάζει και να μας αποδέχεται.Θέλω να απελευθερώσουμε τη δύναμη αυτής της πόλης. Να πατήσουμε γερά στη γη και να τολμήσουμε να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά. Να σηκωθούμε εμείς για να ξανασηκώσουμε τη πόλη μας εκεί που της πρέπει.Περήφανοι, όπως αξίζει σ’εμάς που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλη.Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα.»

 

 

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του υποψηφίου Δημάρχου Αθηναίων Κωστα Μπακογιάννη:
Καλησπέρα σας!

Σας ευχαριστώ πολύ.

Σας ευχαριστώ που είστε, τόσοι πολλοί, απόψε εδώ. Με τιμάτε.

Όμως μέσα μου, ξέρω πολύ καλά, πως δεν είστε εδώ μόνο για μένα.

Είστε εδώ, γιατί πιστεύετε σε αυτή την πόλη. Πιστεύετε στην Αθήνα. Είστε εδώ γιατί αντιστέκεστε. Αντιστέκεστε στην αδιαφορία, την αδράνεια, την ανασφάλεια. Είστε εδώ γιατί επιμένετε. Επιμένετε πως η Αθήνα μπορεί να σταθεί όρθια, να σηκώσει ανάστημα, να φτάσει ψηλά, με υπερηφάνεια.

Και είστε εδώ γιατί ξέρετε πως στο βιβλίο αυτής της πόλης, που οι ιστορίες όλων μας συνδέονται, τις επόμενες σελίδες θα τις γράψουμε όλοι μαζί. Κόντρα σε όλους εκείνους που θέλουν να μας διχάζουν. Κόντρα σε όλους εκείνους που τρέφονται από το «εμείς ή αυτοί», ακόμα χειρότερα από το «εμείς ή κανείς».

Ξέρω ότι ο καθένας και η καθεμία που ήρθε σήμερα εδώ, έχει τη δική του ιστορία και τις δικές του ανάγκες. Επιτρέψτε μου να σας καταθέσω και τις δικές μου.

Τριάντα δύο ετών, αφού έζησα, σπούδασα και εργάστηκα σε πολλές χώρες, πήρα την απόφαση να πάρω τα βουνά. Κυριολεκτικά. Στη γενέτειρα του πατέρα μου, στο πανέμορφο Καρπενήσι, μπήκα στην αυτοδιοίκηση. Πολλοί με είπαν τότε τρελό. Ότι αφήνω μια καλή, άνετη, ζωή στην Αθήνα, για να πάω να αποδείξω τι; Θέλω λοιπόν να σας εξομολογηθώ ότι εγώ τότε, σε αυτή την ωραία περιπέτεια, μπήκα από ανάγκη. Και από μια βαθιά αίσθηση καθήκοντος. Γιατί, ναι, είχα μια μεγάλη εκκρεμότητα. Το βάρος ενός χρέους να ολοκληρώσω, ένα έργο που έμεινε μισότελειωμένο. Ένα όραμα που δεν το άφησαν να πραγματωθεί.

Όταν ξεκινήσαμε λοιπόν στο Καρπενήσι, είχαμε τρία χαρακτηριστικά: είχαμε τρέλα, μπόλικη, συναίσθημα, άφθονο, και άγνοια κινδύνου. Ξέρετε, χλευαστήκαμε γι αυτό. Ότι δηλαδή δεν ήμασταν οι κλασσικοί πολιτικοί, οι γραβατωμένοι, με τον ξύλινο λόγο. Παιδάκια μας έλεγαν. Λιανοπαίδια. Ε λοιπόν, αυτά τα παιδάκια έφεραν τα κάτω πάνω. Και έκαναν έναν ξεχασμένο τόπο, Δήμο πρότυπο και μια πόλη που αξίζει να ζει κανείς.

Εκεί ερωτεύτηκα την αυτοδιοίκηση. Κατάλαβα ότι είναι η τέχνη, η πολιτική της αληθινής ζωής. Είναι εκεί που ανοίγουν σπίτια και αγκαλιές. Είναι εκεί που μοιράζεσαι το γέλιο και το κλάμα, την ελπίδα και τον πόνο. Είναι εκεί που μαθαίνεις να περπατάς με τα παπούτσια του άλλου, καθώς το πρόβλημά του γίνεται δικό σου. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πως σε λένε και από που κρατάει η σκούφια σου. Η αυτοδιοίκηση σε μαθαίνει να είσαι ταπεινός. Όρος επιβίωσης; Να καταπίνεις τον εγωισμό σου. Να σέβεσαι.

Γιατί στην αυτοδιοίκηση μετράει μόνο το απτό και το μετρήσιμο αποτέλεσμα.
Αυτά τα παιδάκια, λοιπόν, μεγάλωσαν και τέσσερα χρόνια μετά άλλαξαν κλίμακα. Δεν αλλάξαμε όμως μυαλά. Στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας δοκιμαστήκαμε στα ακόμα πιο μεγάλα. Ακόμη και στα λεγόμενα εμβληματικά έργα, που θέλουν χρόνια αλλά και σε αυτά που έλεγαν όλοι «ρε παιδιά αυτά δεν γίνονται». ‘Έγιναν επειδή δεν μασήσαμε, επειδή τολμήσαμε.
Και ξέρετε τι; Είμαστε πολύ υπερήφανοι γιατί το έργο μας αναγνωρίστηκε. Εντός και εκτός Ελλάδας. Άλλωστε, γι’ αυτό κάνουμε αυτή τη δουλειά. Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια μέσα σ’ αυτή, μπορούμε, ελπίζω χωρίς να ακουστεί αλαζονικό, να ισχυριστούμε πως την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά. Την ξέρουμε από την καλή και από την ανάποδη. Και πιστέψτε με, δεν είναι απλό έτσι που είναι δομημένη αυτή η χώρα. Είναι σαν να κολυμπάς καθημερινά ενάντια στο ρεύμα.

Φίλες και φίλοι,

Η απόφαση να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, δεν ήταν απλή. Ούτε ήταν μια εύκολη απόφαση για μένα. Για ένα βασικό λόγο: από βαθύ σεβασμό.

Γιατί η Αθήνα άλλωστε είναι μία και μοναδική. Είναι η πόλη των πόλεων. Στα πέρατα του κόσμου προκαλεί δέος για την ιστορία της. Η Αθήνα που σηκώνει όλη την Ελλάδα. Και αν κάποτε στη Σμύρνη άναβαν φωτιές όταν εκλεγόταν ο Δήμαρχος Αθηναίων, είναι επειδή εδώ χτυπάει η καρδιά του ελληνισμού.

Η Αθήνα είναι και η πόλη εκατομμύριων ζωών. Εκατομμυρίων θαυμάτων. Των μικρών και των μεγάλων. Αν ο Μάνος Χατζιδάκις βρήκε την «Οδό Ονείρων» στην Αθήνα, είναι επειδή αυτή η πόλη είναι οι γειτονιές της. Με τους καημούς, τα προβλήματα, τις σιωπές, αλλά και με τις χαρές, τα γλέντια και την ευγένειά τους.

Η Αθήνα όμως σήμερα, δεν είναι απλώς σε κρίση. Είναι σε παρακμή. Τόσα χρόνια έχει ενσωματώσει την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι σου και δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, μέχρι να γυρίσεις το βράδυ. Βρώμα, δυσωδία, σκουπιδαριό, αταξία, ανομία, ανασφάλεια και κυρίως μιζέρια γύρω μας και μέσα μας. Αδικίες και ανισότητες. Η Αθήνα που συρρικνώνεται και τις τελευταίες δύο δεκαετίες την έχει εγκαταλείψει ένας στους πέντε μόνιμους κατοίκους.

Είναι μεγάλο το μέγεθος και το βάρος αυτής της πόλης. Για αυτό όμως είναι και μεγάλη η πρόκληση. Είναι απόφαση ζωής. Είμαι βλέπετε, μετά από χρόνια, ο πρώτος αυτοδιοικητικός που δοκιμάζει τις δυνάμεις του για τον Δήμο Αθηναίων και ξέρω ότι η καρέκλα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι υπέρτατη τιμή. Σήμερα, στη συνάντηση αυτή, θέλω να μοιραστώ μαζί σας την απόφασή μου να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων για να αφιερωθώ σε αυτό με όλο μου το είναι. Με όλη μου την δύναμη και όλη μου την εμπειρία. Γιατί; Για να δείξουμε όλοι στα παιδιά μας, ότι ναι γίνεται. Ότι η Αθήνα μπορεί να φιλοξενήσει, όχι μόνο τα σπίτια και τα σχολεία τους, αλλά τα όνειρα και τις ελπίδες τους.

Φίλες και φίλοι,

Απόψε, εγκαινιάζουμε μια συνεργασία μεταξύ μας. Συνυπογράφουμε μία συμφωνία εμπιστοσύνης. Για να πετύχουμε, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένες αρχές

Αρχή πρώτη: Η Αθήνα δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποί της. Όσοι ζουν, όσοι εργάζονται, και όσοι την επισκέπτονται. Ακόμη και αν σήμερα αισθάνονται αόρατοι ή ξεχασμένοι. Κοιτάξτε γύρω σας. Έχουμε μεταξύ μας παραδείγματα. Είναι απόψε εδώ ηλικιωμένοι άνθρωποι. Ξέρω πως πολλές φορές φοβάστε να βγείτε από τα σπίτια σας. Έχετε ανάγκη να αισθάνεστε ασφαλείς. Είναι απόψε μαζί μας νέοι γονείς. Έχετε ανάγκη να μπορείτε να πάτε βόλτα το μωρό σας με το καροτσάκι, να έχετε θέσεις στον παιδικό σταθμό για τα παιδιά σας, να είναι τα σχολεία σας στην κατάσταση που πρέπει να είναι, να έχετε ανοιχτές, ασφαλείς και καθαρές παιδικές χαρές. Είναι απόψε μαζί μας η τριαντάρα και ο σαραντάρης που δουλεύουν σκληρά. Μπορεί να επιχειρούν οι ίδιοι, μπορεί να εργάζονται κάπου ή να παλεύουν για ένα μεροκάματο. Και σου λένε, αγωνίζομαι, πληρώνω, και δεν έχω ούτε τα στοιχειώδη. Έχετε ανάγκη επιτέλους, όσα δικαιούστε.

Αρχή δεύτερη: Ο Δήμαρχος δεν είναι διαιτητής μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, ούτε τερματοφύλακας απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος που βαράει πέναλτι. Είναι σύμμαχος με τα όνειρα των δημοτών. Το θέμα είναι να μη μας κυνηγάει η ζωή, αλλά να την προλαβαίνουμε εμείς και να την συνδιαμορφώνουμε. Ο Δήμαρχος δεν μπορεί να μένει κλεισμένος στο γραφείο του. Είναι παντού. Για τα πάντα. Και πάντα. Πέρα και πάνω από αρμοδιότητες. Μαχητικά. Μπορεί να μην κερδίσεις όλες τις μάχες. Πρέπει όμως να τις δώσεις. Με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Η ευθύνη άλλωστε, έχει ονοματεπώνυμο. Δεν μπορεί ποτέ να μην φταίει κανείς. Για αυτά που λέμε και κάνουμε ή δεν κάνουμε, θα φταίμε εμείς. Τελεία. Για να είμαστε ξεκάθαροι. Εδώ θα ισχύει στα αλήθεια το γνωστό: Τα παράπονα σας στον Δήμαρχο.
Αρχή τρίτη: Η αυτοδιοίκηση έχει υποχρέωση να ξεπερνάει γραμμές και να γκρεμίζει τείχη. Γιατί πρέπει να δίνει λύσεις. Τα σκουπίδια δεν έχουν ιδεολογία και οι λακκούβες δεν έχουν χρώμα. Κανείς μας βέβαια δεν γεννήθηκε χθες. Δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τις πολιτικές μας επιλογές. Η κοινωνία όμως, είναι πολύ πιο μπροστά από την πολιτική. Και η κοινωνία απαιτεί υπερβάσεις. Χωρίς στεγανά και παρωπίδες. Ο αντίπαλός μας δεν είναι εχθρός μας. Και επειδή διαφωνούμε, δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε. Να μην φοβόμαστε λοιπόν την αλήθεια και την κριτική. Να σπάσουμε τις φυλακές που έχουμε χτίσει ο καθένας για τον εαυτό του και να μάθουμε στη συνεννόηση, στη συναίνεση και τη συνεργασία.
Αρχή τέταρτη: Δεν υπάρχει τζάμπα σχέδιο. Ο Δήμος Αθηναίων έχει παλιώσει, έχει σκουριάσει, έχει γεράσει. Για να ξανανιώσει χρειάζεται να γυρίσει ανάποδα. Ασυμβίβαστα. Κρατάμε τα θετικά, δεν μηδενίζουμε. Μακριά από μας η υποκριτική λογική του «παραλαμβάνουμε καμένη γη». Αλλά, θέλω να είμαι σαφής. Αν είστε ευχαριστημένοι με τη σημερινή κατάσταση, αν αποδέχεστε τη σημερινή πραγματικότητα, δεν σας κάνω. Δεν είμαι ο άνθρωπος σας. Για να αναμετρηθούμε όχι με το παρελθόν, αλλά με το μέλλον. Όχι με τους πολιτικούς μας αντιπάλους αλλά με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Αρχή πέμπτη: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ιστορία γράφουν οι παρέες. Οι ομάδες. Κανείς δεν νικάει μόνος του. Μόνο αν πιστέψουμε σε κάτι όλοι μαζί, αν γίνει προσωπική υπόθεση όλων μας, υπερνικώντας διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις, θα χτίσουμε το αύριο. Ο Δήμαρχος δεν είναι τίποτα παραπάνω από διευθυντής ορχήστρας. Και η αλλαγή έρχεται μόνο από κάτω προς τα πάνω. Από όλους μαζί. Και αν μου δώσετε την εντολή να σας υπηρετήσω ως Δήμαρχος, τότε να ξέρετε ότι η πόλη θα είναι ευθύνη δική μου και ευθύνη δική σας. Γιατί η Αθήνα μπορεί να είναι υποχρέωση του Δήμαρχου, αλλά είναι δικαίωμα όλων.
Φίλες και φίλοι,

Αυτή η συμφωνία εμπιστοσύνης μας δεσμεύει όλους. Είναι όμως η αρχή. Αποκτάει νόημα και ουσία μόνο όταν δοκιμαστεί στην πράξη. Όχι μόνο προεκλογικά, αλλά κυρίως μετεκλογικά. Ετοιμαζόμαστε ήδη να ξεδιπλώσουμε το σχέδιό μας. Μην περιμένετε από μας το συνηθισμένο προεκλογικό έντυπο. Με τα γενικόλογα ευχολόγια, που λένε τα πάντα και τίποτα.

Από που θα ξεκινήσουμε λοιπόν; Λαμβάνοντας πρώτα από όλα υπόψη την βιωματική γνώση και γνώμη των ανθρώπων και των φορέων από άκρη σε άκρη του Δήμου, καταρτίζουμε ένα επιχειρησιακό σχέδιο που θέτει σαφείς προτεραιότητες, συγκεκριμένα βήματα και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Και βέβαια μετρήσιμους ποιοτικούς και ποσοτικούς στόχους. Ένα σχέδιο κοστολογημένο. Όχι στον αέρα, αλλά στη βάση των πραγματικών οικονομικών μας δυνατοτήτων. Των χρημάτων που έχουμε και αυτών που ρεαλιστικά μπορούμε να διεκδικήσουμε. Πιστέψτε με. Επειδή την ξέρω τη δουλειά μου, μπορούμε να διεκδικήσουμε πολλά. Ένα σχέδιο που την επόμενη μέρα θα είναι έτοιμο να εφαρμοστεί άμεσα, να ψηφιστεί στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο, χωρίς χρόνους αναμονής και προετοιμασίας. Ένα σχέδιο που θα το έχετε εγκρίνει στην πράξη, μέσω των εκλογών, εσείς οι δημότες της Αθήνας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα παχιά λόγια. Ας μιλήσουμε επιτέλους για την αληθινή ζωή. Επειδή τα πολλά μικρά μας χαλάνε την μέρα, θα ασχοληθούμε με αυτά εμμονικά. Για να μπορέσουμε να έχουμε χρόνο και χώρο για να ευχαριστηθούμε τα μεγάλα. Γιατί τα μικρά κάνουν την μέρα και τα μεγάλα την ζωή.

Είναι πολλά αυτά για τα οποία θα συζητήσουμε τους επόμενους μήνες. Οι πτυχές της δουλειάς μας, είναι όσες και οι πτυχές της ζωής της πόλης. Τα παραδείγματα περισσεύουν. Προκλήσεις όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, το προσφυγικό, η επιχειρηματικότητα, το κυκλοφοριακό αλλά και ευκαιρίες όπως η πολεοδόμηση, ο τουρισμός, ο πολιτισμός, και η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.

Απόψε όμως θέλω να εστιάσω σε αυτό που εγώ ονομάζω πολιτισμό της καθημερινότητας. Αυτή είναι η βάση μας. Για να είμαστε υπερήφανοι για την πόλη του σήμερα, όχι μόνο για την πόλη του χτες. Για να μιλάνε για μας ανά τον κόσμο, όχι μόνο για την Ακρόπολη, αλλά και γιατί είναι ένα πρότυπο σύγχρονης και φιλικής πρωτεύουσας.

Ο πολιτισμός της καθημερινότητας, λοιπόν, ορίζεται από τρείς άξονες: τη δημόσια ασφάλεια, χωρίς την οποία οτιδήποτε άλλο καθίσταται άκυρο, τη λειτουργία της πόλης, ώστε να είναι ανθρώπινη και τη διαχείριση του δημόσιου χώρου ως αγαθού, ως περιουσία του πολίτη και όχι ως κρατική παροχή. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Πολιτισμός της καθημερινότητας σημαίνει πως δίνουμε την μάχη για την δημόσια ασφάλεια. Η Αθήνα έχει παραδοθεί σε οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες, στην ανομία. Εμπορεύονται ανθρώπους, ναρκωτικά, όπλα. Απειλούν, εκβιάζουν. Ληστεύουν και δολοφονούν. Για λίγα και για πολλά. Και την ίδια ώρα, η παραβατικότητα, η μικρό-εγκληματικότητα, και το παραεμπόριο, κυριαρχούν.

Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ο Δήμος; Κατ’ αρχάς να αποφασίσει ότι όταν πονάει η Αθήνα πονάει ο ίδιος. Να το πάρει πάνω του και ας μην έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα. Να λειτουργήσει ως επισπεύδων και ως καταλύτης όχι ως καταγγέλλων, ως γκρινιάρης. Με έμφαση όχι μόνο στην καταστολή, αλλά και στην πρόληψη, μέσα από τη δημιουργία και την εφαρμογή ενός σχεδίου δράσης για την ασφάλεια με συντονιστικό ρόλο του Δήμου Αθηναίων και τη συμμετοχή όλων των φορέων, για να αναλάβει έμπρακτα ο καθένας τις ευθύνες του και να διευκολύνουμε το έργο της Ελληνικής Αστυνομίας.

Φίλες και φίλοι,

Ο πολιτισμός της καθημερινότητάς βασίζεται στην λειτουργία της πόλης. Αυτός είναι ο δεύτερος άξονας μας. Στις πόλεις της Ευρώπης, είχε πει ο Καστοριάδης, περπατάς και εκπαιδεύεσαι. Στις πόλεις της Ελλάδας περπατάς και παιδεύεσαι. Είναι το πως μαζεύουμε τα σκουπίδια και η διαχείριση των 11.500 σημείων αποκομιδής. Είναι η ανακύκλωση η οποία σήμερα δεν ξεπερνάει το 10%. Είναι τα πεζοδρόμια που δεν καθαρίζονται και δεν πλένονται. Είναι ο φωτισμός που τόσο μας λείπει. Οι λίγες και σβηστές λάμπες. Είναι το πράσινο που αφήνεται στην μοίρα του. Ξέρετε ότι στην Αθήνα αντιστοιχούν μόλις δύο τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο, όταν στην Ευρώπη, ο μέσος όρος είναι τα 8 τετραγωνικά; Και αυτό το λίγο που έχουμε είναι άνισα κατανεμημένο στις γειτονιές της πόλης.

Αυτός είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας που είναι η μητέρα όλων των μαχών για την αυτοδιοίκηση. Και όμως ο Δήμος εδώ και πολλά χρόνια επιμένει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με τον σχεδιασμό, το σύστημα, της δεκαετίας του ’80. Πολεμάει με ξύλινα σπαθιά. Αποτέλεσμα; Σε κάθε εκλογές συζητάμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν πάει άλλο. Αν θέλουμε να κάνουμε την διαφορά οφείλουμε να κάνουμε στην πόλη ένα ισχυρό ήλεκτρόσοκ.
Τρίτος άξονας: Πολιτισμός της καθημερινότητας σημαίνει πως έφτασε η ώρα να ανακτήσουμε τον δημόσιο χώρο. Τον δημόσιο χώρο ο οποίος είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που τον έχουμε αφήσει να θαμπώσει, να σπάσει. Ποια είναι η λογική μας; Να κινηθούμε παράλληλα σε δύο κατευθύνσεις.

Από τη μία με παρεμβάσεις ακριβείας. Παρεμβάσεις σε κάθε γειτονιά, για κάθε γειτονία. Τι εννοώ; Η καθαριότητα, το πράσινο, η ασφάλεια, ο φωτισμός, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι παιδικές χαρές και οι πλατείες μας, όλα είναι κομμάτια του πάζλ που ονομάζεται δημόσιος χώρος. Μιλάω λοιπόν για ένα πλέγμα πολύ συγκεκριμένων έργων στις γειτονιές για να αναδείξουμε τους κρυμμένους μας θησαυρούς. Όπως τον κτιριακό μας πλούτο που θα ζήλευαν άλλες πρωτεύουσες.

Από την άλλη, ας τολμήσουμε να οραματιστούμε. Γιατί ο πολιτισμός της καθημερινότητας μας θέλει και τόλμη. Η Αθήνα σήμερα χρειάζεται μια γροθιά στο μαχαίρι. Επί δεκαετίες έχουν γίνει ατέρμονες συζητήσεις, υπάρχουν άπειρες μελέτες, σχέδια, μακέτες. Έχουν ειπωθεί τα πάντα. Εμείς όμως μένουμε στην καλύτερη με την προσδοκία και στην χειρότερη με την απογοήτευση και αυτό το συναίσθημα της ματαίωσης. Δείτε όμως την Αθήνα από ψηλά. Με τους χώρους, τα μνημεία και τα κτίριά της. Ότι κάνουμε με τον δημόσιο χώρο, μικρό ή μεγάλο, θέλουμε να διαπνέεται από μια απλή φιλοσοφία, να έχει έναν και μοναδικό στρατηγικό στόχο: Τον μεγάλο περίπατο της Αθήνας. Την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης. Τον μεγάλο περίπατο που να συνδέει το ένδοξο χθες με ό,τι σύγχρονο, πραγματικό και ζωντανό διαφοροποιεί ετούτη εδώ την πόλη από τις άλλες σπουδαίες πόλεις του κόσμου. Θέλουμε να μπορείς να περπατάς την πόλη, να την αναπνέεις. Εύκολα και άνετα. Και να παρασύρεσαι από το χρώμα και τον ρυθμό της. Κάθε μας κίνηση, κάθε μας ενέργεια, κάθε μας έργο, κάθε μας παρέμβαση, πρέπει να μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό τον στόχο.

Φίλες και φίλοι,

Ασφαλώς, για να αλλάξει η Αθήνα, πρέπει να αλλάξει ο ίδιος ο Δήμος. Αλλιώς είναι σαν να ζητάμε από έναν ελέφαντα να χορέψει. Οφείλουμε να ξαναδούμε την αρχιτεκτονική του Δήμου. Να αξιοποιήσουμε τους ανθρώπους του, που επί χρόνια πασχίζουν να κάνουν την δουλειά τους χωρίς μέσα και σχεδιασμό. Να αξιοποιήσουμε τα εργαλεία της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, όχι για να αναπαράγουμε τη γραφειοκρατία στους υπολογιστές μας, αλλά για να την χτυπήσουμε αποτελεσματικά. Να σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε και να βλέπουμε τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα φοβικά, αλλά ως ευκαιρίες για να αναβαθμίσουμε τις υπηρεσίες που προσφέρουμε στους πολίτες. Να υιοθετήσουμε νέες καλές πρακτικές, ως προς την διαφάνεια και την καταπολέμηση της διαφθοράς. Και όλα αυτά, για να φτιάξουμε έναν Δήμο λειτουργικό και υπηρεσίες που να εξυπηρετούν τον πολίτη και όχι να τον ταλαιπωρούν. Και βέβαια να μην κάνουμε τα λάθη του κεντρικού κράτους. Η δύναμη της αυτοδιοίκησης είναι η εγγύτητα με τους πολίτες. Και τα ίδια τα δημοτικά διαμερίσματα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης. Αρκεί να τα ενδυναμώσουμε με αρμοδιότητες και να τα απελευθερώσουμε.
Χρειάζονται όμως και αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο. Ζητήματα για τα οποία, δεσμεύομαι, θα δώσουμε σκληρές μάχες με το καλημέρα. Είναι τουλάχιστον θεσμικό παράδοξο ο Δήμος Αθηναίων να στερείται αυτονόητων αρμοδιοτήτων για λόγους πρωτίστως πελατειακούς. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα; Είναι αδιανόητο σε κεντρικούς δρόμους, την ευθύνη των πεζοδρομίων και των φρεατίων να την έχει ο Δήμος, του οδοστρώματος η Περιφέρεια και των υπόγειων διαβάσεων ένα Υπουργείο. Όπως είναι απαράδεκτο το Πεδίον του Άρεως, ο μεγαλύτερος πνεύμονας της Αθήνας, να μην ανήκει στον Δήμο ή το κράτος να δημιουργεί μια ανώνυμη εταιρία, την περίφημη Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, για να υποκαθιστά τον Δήμο στην πόλη. Αυτή είναι η αιώνια κακοδαιμονία της πολιτικής στην Ελλάδα που καθιστά τους πάντες, τελικά, ανεύθυνους. Ο Δήμαρχος όμως, είναι ηθικά και πολιτικά αρμόδιος και οφείλει να γίνει υπεύθυνος για όλα. Και υπόλογος για όλα.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα δεν είναι μέρα πανηγυρική, παρά τη φανταστική ατμόσφαιρα που έχετε δημιουργήσει με την παρουσία σας. Είναι μέρα αγωνίας και δέσμευσης.

Ξεκινάμε όλοι μαζί έναν όμορφο αγώνα. Τους επόμενους μήνες, θα σας συναντήσω σε όλη την Αθήνα, σε όλες τις γειτονιές. Θα πάω πόρτα-πόρτα. Να ακούσω πρωτίστως και να μιλήσω μετά. Στόχος μου είναι να συγκροτήσω μια ισχυρή ομάδα δουλειάς. Με ανθρώπους άξιους και ικανούς που να πονάνε τη Αθήνα. Να έχουν φρεσκάδα, μεράκι και όρεξη.

Ξέρετε, νιώθω ότι έχω πει πολλά. Και ξέρω ότι πολλές φορές σας έχουν πει πολλά. Και σας έχουν απογοητεύσει.

Καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεστε πια να πιστέψετε. Αλλά νιώθω ότι θέλετε να πιστέψετε. Να πιστέψετε σε μια πόλη που σας ανήκει και της ανήκετε.

Ως κάτοικοι, κυρίως, αλλά και ως εργαζόμενοι, ως επισκέπτες, ως τουρίστες.

Και αυτή η πόλη πρέπει να μας χωράει όλους.

Να μας αγκαλιάζει και να μας αποδέχεται.

Ζητάω τη βοήθειά σας, το χρόνο σας, τις συμβουλές σας και την ενέργειά σας. Την έμπνευση και την καθοδήγησή σας. Αλλά και την αυστηρότητα και την κριτική σας. Γιατί όλα αυτά, είναι η πυξίδα μας.

Φίλες και φίλοι,

Θέλω να απελευθερώσουμε τη δύναμη αυτής της πόλης.

Να πατήσουμε γερά στη γη και να τολμήσουμε να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά!

Να σηκωθούμε εμείς για να ξανασηκώσουμε τη πόλη μας εκεί που της πρέπει.

Περήφανοι, όπως αξίζει σ’εμάς που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλη!

Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα.

Απέναντι στην ηττοπάθεια, στην μιζέρια,

Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα.

Απέναντι στο φόβο και το σκοτάδι.

Ελάτε να σηκώσουμε την Αθήνα ψηλά.

Σας ευχαριστώ πολύ.

https://www.eleftherostypos.gr/

ferriesingreece2

kalimnos

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot