Στο Athens Ledra η εργοδοσία «ανταπέδωσε» την ανοχή και την υπομονή που επέδειξαν όλοι οι εργαζόμενοι το προηγούμενο διάστημα, όταν κινδύνευσαν οι ασφαλιστικές τους εισφορές πολλών μηνών, με θρασύτατη επίθεση στα εναπομείναντα εργασιακά τους δικαιώματα.

Απαίτησε από τους σερβιτόρους να εκτελέσουν καθήκοντα διαφορετικά από αυτά που προβλέπονται από την ειδικότητά τους, δικαιολογώντας τα ως «διευθυντικό δικαίωμα». Όταν μάλιστα όλοι οι σερβιτόροι αντέδρασαν, αρνούμενοι να συναινέσουν σε αυτό, τους αποκάλεσε «στασιαστές» που χαλάνε το κλίμα «συστράτευσης» που επικράτησε όταν η διαχειρίστρια Marriott, εγκατέλειψε το ξενοδοχείο.

Θυμίζουμε ότι για αυτή τη «συστράτευση» η πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου έδωσε «ρέστα» προκειμένου να επιτευχθεί, μεταξύ άλλων και με  «εθελούσιες» απολύσεις, προκειμένου να μειωθούν οι εργαζόμενοι και να επιβληθεί εντατικοποίηση και πολυαπασχόληση. Το παράδειγμα εξ’ άλλου το είχε δώσει η ίδια παραταξιακή πλειοψηφία στον Αστέρα Βουλιαγμένης το 2007, όταν και ξεμπέρδεψε η εργοδοσία με 300 εργαζόμενους, αλλά και το 2013 με περισσότερους από 100, χωρίς καμιά αντίδραση.

Στο Hilton Αθήνας η εργοδοσία που έχει επιβάλει εδώ και μια δεκαετία -με την ανοχή του επιχειρησιακού σωματείου- δουλεμπορικά συνεργεία στο τμήμα των ορόφων, αποφάσισε να κάνει το ίδιο και στο τμήμα της συντήρησης, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια εργαζομένων και πελατών, προκειμένου να απαλλαγεί από τους συναδέλφους με μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

Στην παρέμβαση του Συνδικάτου, του Σωματείου των Ηλεκτροτεχνιτών και του ίδιου του επιχειρησιακού σωματείου που -μεταξύ άλλων- απέδειξαν με ατράνταχτα επιχειρήματα ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν πολύ επικίνδυνη για τη λειτουργία της επιχείρησης, η εργοδοσία απάντησε …σιωπώντας.

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι ξενοδόχοι δεν έχουν όρια στις απαιτήσεις τους, όταν την ίδια στιγμή καλούν εμάς τους εργαζόμενους να είμαστε «ρεαλιστές» και να χαμηλώσουμε τον πήχη των αιτημάτων, μαθαίνοντας να ζούμε με λιγότερα ή και με «καθόλου».

Όταν στην κρίση μας ζητούσαν να μειώσουμε δραστικά τους μισθούς μας για να σωθούν οι επιχειρήσεις, αυτοί και τα στελέχη τους δεν μείωσαν στο ελάχιστο τα προνόμια τους και δεν έπαψαν να ζούνε στη χλιδή και στα πλούτη που βγήκαν από τη δική μας δουλειά. Τώρα στην ανάπτυξη όχι μόνο δεν δίνουν πίσω όσα μας στέρησαν, αλλά η επίθεσή τους γίνεται εντονότερη, αξιώνοντας να δώσουμε ακόμη περισσότερα για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Να γιατί είναι τώρα η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή.

Να γυρίσουμε την πλάτη στους κολαούζους της εργοδοσίας και να βγούμε μπροστά, ο καθένας με ευθύνη ατομική, ώστε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά και οργανωμένα αυτό που σχεδιάζουν.

Να δώσουμε απάντηση με τη συμμετοχή μας στην 24ωρη απεργία της 1ης Νοέμβρη και στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο των πάνω από 700 Συνδικάτων και φορέων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ.

Η Κεντρική Διοίκηση