Το λόγο, όσοι δε τον γνωρίζετε, θα τον διαβάσετε στις δηλώσεις που έκανε στο Pygmaxia.gr όπου άνοιξε την καρδιά του και μας μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει που όμως δε τον πτοούν και τον κάνουν ακόμα πιο δυνατό.
 
"Θέλω να τονίσω ότι για εμάς στα νησιά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν είμαστε κοντά στις μεγάλες πόλεις ώστε να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες. Παρόλο που η δουλειά μου στα φορτηγά του πατέρα μου είναι βαριά και σκληρή και το καλοκαίρι ξεπερνάω τις 14 ώρες εργασίας, έχω μεγάλη θέληση και βρίσκω χρόνο πάντα για προπόνηση. Γιατί όταν αγαπάς κάτι δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Το μεγαλύτερο όπλο του μαχητή είναι η καρδιά και η ψυχή.
 
Πέρυσι πήγα στη Γερμανία σε camp της Cologne ένα μήνα και προπονήθηκα με μεγάλα ονόματα και με τον 3 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Jerry Elliot ο οποίος το Νοέμβρη μου ετοιμάζει αγώνα στη Γερμανία.
Πολλοί πίστευαν πως δε θα τα καταφέρω στον αγώνα μου με τον Ali Kappan γιατί είναι άλλο επίπεδο, ο Elliot όμως μου είπε πως όλοι οι πυγμαχοι έχουμε δυο χέρια και πως με ψυχή και δύναμη καρδιάς όλα μπορούν να γίνουν.Κι όμως τα κατάφερα! Και ο Jerry δεν είναι τυχαίος, είναι ένας άνθρωπος που μαθήτευσε δίπλα στον προπονητή μου στην Κω Μιχάλη Παλαπάνη, πήγε στη Γερμανία χωρίς τίποτα και κατέκτησε τα πάντα.
 
Παρά το ότι κάθε ημέρα ξυπνάω στις 4 το πρωϊ και πολλές φορές δουλεύω μέχρι τις 6 το απόγευμα, δεν αφήνω τις προπονήσεις μου, ετοιμάζομαι δυνατά για το χειμώνα για Αθήνα και Γερμανία στα 81 κιλά. Ο δάσκαλός μου, ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές της επαγγελματικής πυγμαχίας, δε με αφήνει να πάρω ανάσα.
 
Μου ζήτησαν να μείνω στη Γερμανία, θα ξεκινούσα όμως μετά από 8 μήνες να έχω χρήματα. για να παίξω σε καλούς αγώνες. Έπρεπε να ρισκάρω την επιβίωση της οικογένειάς μου και τη δουλειά μου. Και για μένα η οικογένεια είναι πάνω από όλα. Έχω περάσει δύσκολα αλλά ποτέ δε το έβαλα κάτω. Οι δυσκολίες σε κάνουν πιο δυνατό. Το κακό στην Ελλάδα είναι η πολλή διαφήμιση σε ότι προωθούμε. Όταν μάζεψα ευρώ ευρώ με πολλούς κόπους τα χρήματα για το εισιτήριο για να πάω να παίξω το πρώτο μου επαγγελματικό παιχνίδι στο εξωτερικό και πάτησα το πόδι μου εκεί, ήδη είχα εκπληρώσει ένα όνειρο και είπα μέσα μου πως τίποτε δεν είναι αδύνατο. Όταν αγαπάς κάτι, κάντο αληθινά και με όλη σου την ψυχή...
 
Τον περασμένο Δεκέμβριο, παρά τον τραυματισμό που είχα στη φτέρνα, κατέβηκα στο Πανελλήνιο της ΠΟΚ σε αγώνα full contact καθαρά για την εμπειρία επειδή δεν είχα ξαναπαίξει πόδια. Κατάφερα λοιπόν και πήρα και τα 3 παιχνίδια με νοκ άουτ.
 
Η Κως δεν έχει πυγμάχους. Και είναι πολύ δύσκολο για εμένα... Τρία καλοκαίρια εργαζόμουν και έκανα προπόνηση με το δάσκαλό μου που είναι πια 66 χρονών και προπονει μονάχα εμένα. Το χειμώνα που είμαι πιο χαλαρός από δουλειά θα έρθω στην Αθήνα! Έχω μεγάλη βοήθεια από την αδερφική σχολή του δασκάλου μου Νίκου Ασκητή, που είναι η δεύτερη ομάδα μου.
Αγαπώ το μποξ όσο τίποτα! Δεν είναι χόμπυ, είναι η ζωή μου.
Θέλω να δώσω και μια συμβουλη: Να αγαπάτε αληθινά ότι κάνετε. "
 ΠΗΓΗ-kosvoice.gr