Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι μπορεί να φταίει που οι σχέσεις μας δεν διαρκούν πολύ. Ψάχνουμε να βρούμε το φταίξιμο του άλλου για να νιώσουμε καλύτερα και να προστατεύσουμε το «Εγώ» μας από πόνο.

Το ερώτημα είναι αν γίνεται με αυτό τον τρόπο να συνειδητοποιήσουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Τι κάναμε και τι δεν κάναμε για να σώσουμε αυτή τη σχέση. Αποφεύγουμε να παραδεχτούμε, να ομολογήσουμε στον εαυτό μας ακόμα τα δικά μας τρωτά σημεία και τις δικές μας λανθασμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις.

Οι σχέσεις που κινδυνεύουν περισσότερο και πιο σύντομα να περάσουν την κρίση τους είναι εκείνες που βασίζονται στη ζήλεια, στον ανταγωνισμό, σε παιχνίδια ρόλων εξουσίας, σε κυριαρχικές και επιβλητικές συμπεριφορές, στην έλλειψη εμπιστοσύνης, σε περιορισμούς. Οι σύντροφοι έχουν την αίσθηση μέσα από όλα τα παραπάνω ότι βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο και όχι στην ίδια πλευρά. Φέρονται επικριτικά, υποτιμητικά, προσβλητικά και νοθεύουν με αυτό τον τρόπο οι ίδιοι τη σχέση τους.

Ο εγωισμός μας κάνει να διαστρεβλώνουμε όλα όσα βιώνουμε. Χάνουμε την όποια αντικειμενικότητα και διαύγεια σκέψης θα μπορούσαμε να είχαμε και φιλτράρουμε τα πάντα μέσα από ένα υπερδιογκωμένο «εγώ». Αυτό το άκαμπτο «εγώ» γίνεται εύθικτο, καχύποπτο, απαιτητικό, καταπιεστικό, αλλά και επιβλητικό. Αν δεν γίνουν και δεν εξελιχθούν τα πράγματα όπως θέλει το ίδιο, δεν είναι ικανοποιημένο και αρχίζει και φτιάχνει δικά του σενάρια, δικές του ερμηνείες. Ο εγωισμός δίνει τροφή για αρνητικές σκέψεις και αρνητικές συμπεριφορές.

Είναι αρκετά δύσκολο να συμβιώνεις με ανθρώπους που διατηρούν τον εγωισμό τους και τον προβάλλουν –συνειδητά ή μη- στην καθημερινότητά τους. Συνειδητοποιείς ότι δεν ικανοποιούνται με τίποτα από όσα εσύ μπορεί να τους προσφέρεις, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν το θετικό, ενώ αν εντοπίσουν κάτι αρνητικό ή ένα λάθος το «χρησιμοποιούν» για να επιβεβαιώσουν το δικό τους τρόπο σκέψης. Σύμφωνα με τη δική τους κοσμοθεωρία για όλα φταίνε σχεδόν πάντα οι άλλοι, χωρίς να έχουν τη δεξιότητα να ασκήσουν τη δική τους αυτοκριτική. Είναι εύκολο για εκείνους να επικρίνουν και να καταδικάζουν τους άλλους μένοντας πιστοί στα δικά τους στερεότυπα.

Οι συζητήσεις με τους «εγωιστές» είναι «βασανιστικές» γιατί έχει κανείς την αίσθηση ότι δεν ακούν τον αντίλογο. Μοιάζουν να αρχίζουν και να ολοκληρώνουν το δικό τους μονόλογο, χωρίς να είσαι σίγουρος ότι μέτρησαν στη συζήτηση οι δικές σου απαντήσεις και τοποθετήσεις. Θέλουν να έχουν δίκιο. Είναι για αυτούς πολύ σημαντικό να δικαιώνονται στο τέλος. Μετράνε τα πράγματα σύμφωνα με τον άξονα «σωστό-λάθος». Δεν υπάρχει η εκδοχή να έχει ο καθένας τη δική του άποψη, η οποία αν και διαφορετική θα πρέπει να είναι σεβαστή. Αναρωτιέται κανείς αν αντέχουν να ακούσουν το διαφορετικό, το ξένο σε σχέση με τη δική τους νοοτροπία.

Τι μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιου είδους σχέσεις; Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Το στοιχείο του εγωισμού δεν μπορεί να μεταβληθεί παρά μόνο αν ο ίδιος ο άνθρωπος μετά από κάποιο βίωμα αφύπνισης θελήσει να το «δουλέψει». Σε αντίθετη περίπτωση, είναι αρκετά δύσκολο ως απίθανο να «νουθετήσουμε» κάποιον εγωιστή που ωστόσο αγαπάμε πολύ. Μόνο σε στιγμές ηρεμίας και θετικότητας είναι εφικτός ένας πιο ισότιμος διάλογος, τα αποτελέσματα του οποίου μπορεί να μη διαρκέσουν και πολύ.

Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, επιδεξιότητα, ωριμότητα και αναγνώριση των σημείων εκείνων που αποτελούν για τον εγωιστή άνθρωπο αφορμές έκρηξης, ώστε να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε όσο το δυνατό ομαλά με εκείνους που διέπονται από εγωιστικά γνωσιακά σχήματα.

Σίγουρα θα έχουν άλλα θετικά στοιχεία που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι αξίζει τον κόπο να παλέψουμε για τη σχέση μας μαζί τους. Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι δεν θα φτάσουμε εμείς στα πρόθυρα ψυχικής κατάρρευσης… Βοηθάμε και συνυπάρχουμε μέχρι εκεί που και εμείς ακόμα είμαστε και νιώθουμε «καλά» μαζί τους. Διαφορετικά η σχέση μας γίνεται μη υγιής και αυτοκαταστροφική...

 Η ΡΟΔΙΑΚΗ