Στη ζωή του καθενός μας και στη φωτιά που γεννάνε οι ερωτικές μας σχέσεις, υπάρχει πάντα εκείνος ο άνθρωπος που δε θα ξεχάσουμε ποτέ και μας το αναλύει το pillowfights.gr.

Το γέλιο του θα οριοθετήσει την ομορφιά των γέλιων στο μυαλό μας κι η ανάσα του θα δώσει ρυθμό στις ανάσες που θα ακολουθήσουν.

Για να είμαστε ειλικρινείς απ’ όλα τα αισθήματα του ανθρώπου, ο έρωτας είναι το πιο σύνθετο, το πιο εντυπωσιακό ·εκείνο για το οποίο έχουν γραφτεί τα περισσότερα βιβλία κι αυτό που μας απασχολεί περισσότερο. Ο έρωτας όμως δεν είναι μια συνηθισμένη κατάσταση, είναι μία ποιότητα σε μια σχέση αγάπης ή συντροφικότητας κι η ένταση του διαφοροποιείται από σχέση σε σχέση.

Τι είναι όμως εκείνο που κάνει μία γυναίκα μοναδική στο μυαλό μας τόσο που δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε ποτέ; Είναι μήπως η πιο όμορφή απ’ όλες όσες θα ακολουθήσουν ή η πιο σέξι, η πιο στοργική, η πιο καλή μαγείρισσα, η πιο συγκαταβατική ή μήπως η πιο παθιασμένη;

Είναι βέβαια γεγονός πως για όσα μας συμβαίνουν, η αλήθεια δεν κρύβεται στους άλλους αλλά σε εμάς. Μικρή σημασία μάλλον έχει ποια είναι εκείνη και μεγαλύτερη ποιοι ήμασταν εμείς τη στιγμή που τη συναντήσουμε.

Αυτό πιστεύω γίνεται γιατί ο καθένας μας μέσα του έχει τρεις κόσμους που περιμένουν να ερωτευτούν με την ίδια πείνα. Ο καθένας όμως απ’ αυτούς έχει και διαφορετικές ανάγκες και τις εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Το πόσοι από τους τρείς κόσμους που κρύβουμε μέσα μας θα καταφέρουν να εμπλακούν στην ερωτική μας σχέση καθορίζει την ένταση του έρωτα και τη μοναδικότητα του ανθρώπου που στέκει ως αντικείμενο του έρωτά μας.

Ο πρώτος κόσμος που εμπλέκεται στον ερώτα είναι εκείνος της σάρκας για εμάς τους άντρες . Ο ερωτάς εδώ μοιάζει με την πείνα, θέλει να χορτάσει από ένα άλλο κορμί που σε σχήμα, χρώμα και μυρωδιά του είναι επιθυμητό. Το σώμα μας ερωτεύεται μεγέθη, βελούδινες και στιλπνές υφές, αισθησιακές γεύσεις κι ευωδιαστές οσμές. Ζητά ένα σώμα αντάξιο ή καλύτερο του να κοιμηθεί μαζί του και να χαρεί από τη σύγκρουση αυτή. Να γευτεί την ηδονή που μόνο νευρικά κύτταρα μπορούν να δώσουν, ερεθιζόμενα σαν τις χορδές ενός μουσικού οργάνου.

Ο δεύτερος κόσμος, που ζει μέσα μας κι αποζήτα να βρει έναν άλλο, είναι ο ψυχικός. Το σύνολο των συναισθημάτων μας κραυγάζει να βρει ένα δρόμο έκφρασης κι ένα δίαυλο επικοινωνίας με έναν άλλο άνθρωπο. Ο έρωτας του κόσμου αυτού μοιάζει με τη φράση του Oscar Wilde που λέει κοντολογίς πως «έρωτας είναι ένα τραγούδι που τραγουδά μια ψυχή και που μια άλλη και μόνο αυτή, μπορεί να το ακούσει». Ο δεύτερος κόσμος σε αντίθεση με τον πρώτο δεν θέλει μονάχα να νιώσει, θέλει να πει, να εκφραστεί και να αισθανθεί πως ο άλλος τον κατανόησε.

Για τον τρίτο κόσμο, τον ερώτα στο σκοπό ύπαρξης ενός αλλού και την πνευματική σχέση θα αναφερθούμε άλλη φορά. Άλλωστε για όποιον τον έχει ζήσει, κάθε άλλος κόσμος καταργείται.

Εκείνη που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, είναι αυτή που πρώτη μας ξύπνησε τον έρωτα στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Μαζί της νιώσαμε τη χαρά του κορμιού, την τρέλα και την αποκτήνωση του οργασμού. Γελάγαμε, ονειρευόμασταν και δημιουργούσαμε μαζί μια ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού μας.

Μια άλλη περίπτωση είναι η γυναίκα αυτή να μην έγινε ποτέ ερωμένη μας, αλλά να βιώσαμε απλώς ένα μονόδρομο, ανεκπλήρωτο έρωτα. Μια γυναίκα που πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις να την ερωτευτεί κανείς κι αν κι έτρεφε μονάχα φιλικά αισθήματα, οι ενοχές της μας έδιναν την ψευδαίσθηση των υποθετικών συναισθημάτων της. Τη γυναικά αυτή τη ντύσαμε με την εικόνα που δημιουργούσαν οι δικές μας ψυχικές ανάγκες, χωρίς ίσως να υπάρχει μια πραγματικότητα που να τη δικαιολογεί. Στην περίπτωση αυτή χτίσαμε μια σχέση με το δικό μας ψυχικό κόσμο αυνανιστικά , χρησιμοποιώντας την εικόνα ενός άλλου ως άλλοθι.

Η γυναίκα σταθμός στην ζωή μας, αυτή που δε θα ξεχάσουμε ποτέ είναι η γυναίκα που τόλμησε να αγγίξει το σώμα μας σαν να ήταν πόρνη και την ψυχή μας σαν να ήταν ιέρεια ή απλά μια εικόνα που από συστολή και χαμηλή αυτοεκτίμηση τη ντύσαμε με τις δικές μας ανάγκες.

Όπως και να έχει η γυναίκα αυτή σήκωσε τον πήχη των σχέσεων μας, μας έκανε να σκεφτούμε πως ο έρωτας δεν είναι μόνο ο όμορφος κώλος και τα μεγάλα βυζιά, δεν είναι μόνο η ζήλεια των φίλων μας για το «μωρό» που κυκλοφορούμε κι η καταξίωση μας ως αρσενικά. Μας έμαθε πως ο έρωτας είναι μια βαθιά ανάγκη να δημιουργήσουμε και να καλλιεργήσουμε έναν καλύτερο εαυτό για εμάς και για κανέναν άλλο και για αυτό θα της είμαστε πάντα ευγνώμονες.