Ο Μανώλης Γιατράκος δηλώνει ευτυχισμένος και περιγράφει την καθημερινότητά του, σε ένα βίντεο που κάνει το γύρο του διαδικτύου. Τι τον οδήγησε στην απόφαση να αφήσει πίσω παιδιά και εγγόνια και να ζήσει σε μία σπηλιά...

Ο «Μουγκρής» είναι ο Μανώλης Γιατράκος, 65 ετών, παντρεμένος 42 χρόνια με 5 παιδιά και 7 εγγόνια. Πριν από 20 χρόνια πήρε οριστικά την απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα και να γίνει ένας σύγχρονος Ροβινσώνας ζώντας μέσα σε σπηλιά, στην Χρυσή, το πανέμορφο νησάκι που βρίσκεται ένα μίλι, κάτω από την Κρήτη. Η κάμερα της εκπομπής «Αλήθειες με τη Ζήνα» και ο δημοσιογράφος Σπύρος Σιγούρος βρέθηκαν στο νησί και μίλησαν μαζί του. «Δεν μπόρεσα να παλέψω αυτά που μας δημιούργησαν οι έχοντες και κατέχοντες της Ελλάδος» αναφέρει και δηλώνει ευτυχισμένος από τη ζωή του.

«Εγώ είμαι αυτός που βλέπετε. Μπορεί κάθε άνθρωπος που ξέρει τι ζητά να ζήσει έτσι για να είναι ευτυχισμένος». Το χειμώνα μαζεύει ξύλα για να μαγειρέψει και να ζεσταθεί, ενώ όπως λέει ο ίδιος, η πόλη δεν του λείπει καθόλου, αφού η φύση τον έχει κερδίσει! Δηλώνει λάτρης του «Ροβινσώνα Κρούσου», ενώ δεν αποκλείει να τον επηρέασε στη ζωή του και το «Ταξιδεύοντας» του Νίκου Καζαντζάκη...

Πηγή: Τηλεόραση Star

Τι έγινε τη νύχτα λίγο πριν την έξοδο του στόλου μας στο Αιγαίο; Ο ναύαρχος ε.α. Βασίλης Δημητρόπουλος μας εξομολογείται

Ο καιρός ήταν πολύ κακός και οι συνθήκες εργασιών για όλο το προσωπικό του Ναυστάθμου Σαλαμίνας ήταν ιδιαίτερα δυσμενείς.

Ιδιαίτερα το βράδυ η βροχή ήταν συνεχής και ορισμένες φορές έντονη.
Η εντολή που δόθηκε , όπως ήταν άλλωστε φυσικό, ενεργοποίηση όλων των πλοίων τόσο του στόλου όσο και του ΔΔΜΝ (βοηθητικά πλοία υδροφόρες ,πετρελαιοφόρα ,ρυμουλκά). Μέχρι και τα ρυμουλκά είπε κάποιος αστειευόμενος. Κι όμως, για εμάς δεν ήταν αστείο, αφού γνωρίζουμε τον ρόλο που θα καλούντο να διαδραματίσουν εν ανάγκη.Την ημέρα εκείνη από τυχαίο γεγονός ένα Αντιτορπιλικό ή Φρεγάτα και μία πυραυλάκατος ενεργοποιείτο ύστερα από τακτική μακροχρόνια ακινησία και ένα αντίστοιχο πλοίο άρχιζε την ακινησία του. Τι κάναμε τότε ; Επιταχύναμε την ενεργοποίηση και διακόψαμε την έναρξη της επισκευής , παρακάμπτοντας πολλούς από τους κανόνες ασφαλείας. Για παράδειγμα στην περιοχή που τα πλοία παραλαμβάνουν πυρομαχικά απαγορεύεται να γίνεται πετρέλευση.

Εμείς μετά από εντολή που λάβαμε από τον τμηματάρχη των συνεργείων , στείλαμε το πετρελαιοφόρο στην περιοχή αυτή και την ώρα που γινόταν παραλαβή καυσίμων γινόταν και παραλαβή καυσίμων. Τέτοια παραδείγματα υπήρξαν πάρα πολλά. Κατά το μεσημέρι πήγαν στο γραφείο του τμηματάρχη όλοι οι μόνιμοι ιδιώτες εργολάβοι που επισκεύαζαν τα πλοία και του ανέφεραν ότι πέραν της επιτάχυνσης των εργασιών θέτουν στη διάθεσή του χωρίς καμία υποχρέωση όλο το δυναμικό τους ταυτόχρονα το σύνολο του στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού του Ναυστάθμου , χωρίς να πουν τίποτα συνέχιζαν τις εργασίες , με στόχο να ενεργοποιηθεί και το τελευταίο ρυμουλκό του Ναυστάθμου.Το βράδυ και μέσα στην καταρρακτώδη βροχή ένα τζιπάκι που είχε για τις εσωτερικές μετακινήσεις ο τμηματάρχης των συνεργείων γύριζε , με οδηγό τον ίδιο, και μάζευε υλικά και μηχανήματα των τελευταίων πλοίων που είχα απομείνει στο Ναύσταθμο , τα μετέφερε στα πλοία αυτά και εκεί το προσωπικό των πλοίων χωρίς να τηρεί καμία από τις προβλεπόμενες διαδικασίες μεταφοράς τους , στις περιπτώσεις μεγάλου βάρους , τα παραλάμβανε και τα εγκαθιστούσε μόνο του, μια και το προσωπικό των συνεργείων , ήταν απασχολημένο με την ενεργοποίηση των τελευταίων μονάδων. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ή ενεργοποίηση ενός μικρού πετρελαιοφόρου που ήταν στην δεξαμενή χωρίς άξονα , και προπέλα και χωρίς να έχουν βαφτεί τα ύφαλά του. Τότε ο τμηματάρχης έφερε μεγάλους μουσαμάδες απομόνωσε το τμήμα που εργαζόταν το προσωπικό που ασχολείτο με την τοποθέτηση του άξονα και της προπέλας και στο υπόλοιπο τμήμα του πλοίου έβαφε το συνεργείο των υφαλοχρωματιστών, όχι βέβαια με την διαδικασία που προβλέπεται ούτε και με το σύνολο των στρώσεων των χρωμάτων που απαιτούνται για την σωστή αντιμετώπιση της ρύπανσης και διάβρωσης των υφάλων του πλοίου. Μόλις τελείωσε όλη η διαδικασία και πριν καλά – καλά στεγνώσει το χρώμα αποδεξαμένισαν το πλοίο .

Γύρω στις 4 τα ξημερώματα αναφέρθηκε, από των τμηματάρχη των συνεργείων, η ολοκλήρωση απόδοσης σε ενέργεια όλων των πλοίων , στον Διοικητή και τον Τεχνικό Διευθυντή του Ναυστάθμου , και ότι για την όλη προσπάθεια παραμερίστηκαν βασικοί κανόνες ασφάλειας αλλά ιδιαίτερα της μη τήρησης των προβλεπόμενων τεχνικών μεθόδων στην απόδοση του μικρού πετρελαιοφόρου ,με το δεδομένο ότι μετά τον επανάπλου του πλοίου θα επαναλαμβάνετο η διαδικασία κατά τα προβλεπόμενα , γεγονός που θα επιβάρυνε το ΠΝ με πρόσθετο επισκευαστικό κόστος διαδικασία αυτή, λέγοντας μάλιστα ότι αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη του συνόλου αυτών των ενεργειών του . Τότε και οι δύο μαζί του απάντησαν ότι την ευθύνη την έχουν οι ίδιοι και όταν στη συνέχεια ενημερώθηκε ο Ναύαρχος ΔΔΜΝ και αυτός με τη σειρά του αφενός μεν συνεχάρη το προσωπικό του Ναυστάθμου αφετέρου δε είπε ότι την ευθύνη , αν υπάρχει τέτοια , την αναλαμβάνει ο ίδιος.

Αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας στην οποία συνέβαλαν όλοι , προσωπικό Ναυστάθμου και Πλοίων , ήταν ότι το πρωί που ξημέρωσε δεν έβλεπες πολεμικό καράβι στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας . Χαριτολογώντας είπαμε «ούτε λέπι δεν έμεινε» .

Υστερόγραφο
Οι τελευταίοι Κυβερνήτες Αντιτορπιλλικών με τους οποίους ήλθα σε επαφή μέσα στα πλοία τους , γύρω στις 3 τα ξημερώματα , οπότε και απέπλευσαν , ήταν ο Αντιπλοίαρχος Δημοσθένης Πλαμαντούρας του «ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ» και ο Αντιπλοίαρχος Δημήτρης Μούτος του «ΚΙΜΩΝ»

Τα πρόσωπα που αναφέρονται:
Τμηματάρχης Συνεργείων : Αντιπλοίαρχος Βασίλης Δημητρόπουλος
Τεχνικός Διευθυντής Ναυστάθμου Σαλαμίνος : Πλοίαρχος Ηλίας Παδουβάς
Διοικητής: Αρχιπλοίαρχος Νίκος Κατσαρός

onalert.gr

Σε ένα από τα γραπτά της, η Νατάσα Αναγνώστου περιέγραψε μια εποχή που οι άνθρωποι μεγάλωσαν με τους ανθρώπους τους πλάι τους, συντροφιά τους.

Δεν έμαθαν να φοβούνται το για πάντα μαζί. Έμαθαν να το αναζητούν. Υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι κρατούσαν κολλημένο το ραγισμένο γυαλί και τα ρυτιδιασμένα συναισθήματα. Ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που σβήνει έναν-έναν αυτούς τους ανθρώπους.

Ευτυχώς για εμάς που ακολουθούμε, υπάρχουν εκείνοι που τους καταγράφουν σε στιγμές που μπορούν να σε εμπνεύσουν να δεις την ζωή σου αλλιώς. Για όλα τα παραπάνω, αλλά και γιατί ένας τέτοιος έρωτας δεν μπορεί να σε αφήσει απαθή, το παρακάτω βίντεο είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να κλαίτε στο πιτς φιτίλι όποτε έχετε την ανάγκη να το κάνετε.

Ένας γέρος 92 ετών, ο Χάουαρντ, βρίσκεται πάνω από το κρεβάτι νοσοκομείου που είναι η Λάουρα, η 93χρονη γυναίκα του, και της κάνει ερωτική εξομολόγηση. Είναι μαζί για 72 χρόνια και η Λάουρα περνάει τις τελευταίες τις μέρες στη ζωή. Ο Χάουαρντ χάνει το στήριγμα του, το πάθος του, το συμπλήρωμα του και με όλες του τις δυνάμεις στέκεται από πάνω της και της λέει «Σε αγαπώ», ενώ παίζει το αγαπημένο τους τραγούδι ως υπόκρουση. Και τραγουδάνε μαζί. Αυτή είναι η ομορφιά της ύπαρξης!

koolnews.gr