Η νέα ταινία της Pixar με τίτλο Inside Out «βλέπει» μέσα στο κεφάλι ενός 11χρονου κοριτσιού που έρχεται αντιμέτωπο για πρώτη φορά με μεγάλες αλλαγές στη ζωή της, καθώς μπαίνει ταυτόχρονα στην εφηβεία. Αυτή η ταινία ωστόσο μπορεί να έχει μεγαλύτερα οφέλη για τις μαμάδες πέρα από το να τις διασκεδάσει.

Βασισμένη στη θεωρία του Αμερικανού ψυχολόγου Πολ Εκμαν ότι όλες οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές μας πηγάζουν από τα βασικά συναισθήματα (Χαρά, Θλίψη, Οργή, Αηδία, Φόβο και Εκπληξη) η ταινία προσωποποιεί τα 5 από αυτά και τα βάζει να κάνουν κουμάντο στο κεφάλι της μικρής Ράιλι σε μία προσπάθεια να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές δυσκολίες.

Σαν να μη φτάνει το γεγονός ότι η Ράιλι μπαίνει στην εφηβεία, οικονομικές δυσκολίες την αναγκάζουν να μετακομίσει στην άλλη άκρη των ΗΠΑ, να αλλάξει σχολείο και να χάσει την καλύτερη της φίλη, ενώ στην πορεία διαταράσσεται και η σχέση με τους γονείς της. Τώρα τα συναισθήματα της πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται για να κρατήσουν τη Ράιλι ασφαλή και ευτυχισμένη.

Τι μπορούνε όμως οι μαμάδες να μάθουν από αυτή την ταινία για τα παιδιά τους, ειδικά αν αυτά βρίσκονται, ή μπαίνουν, στην εφηβεία;

Το να βρεθείτε αντιμέτωποι με τη μετάβαση του παιδιού σας από ένα απλό, ανέμελο πλασματάκι σε έναν πολύ πιο σύνθετο και φιλόδοξο νεαρό ενήλικα είναι μία από τις δυσκολότερες προκλήσεις που κάθε γονιός θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

Ο ρόλος της μητέρας δεν σταματάει πλέον στην παροχή τροφής, ένδυσης και αγάπης. Σχεδόν εν μία νυκτί θα πρέπει να μεταμορφωθείτε σε ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό, αστυνομικό και οδηγό ταξί, γνωρίζοντας παράλληλα ότι θα γίνεστε ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλο το θυμό, το φόβο και την απογοήτευση τους. Εν τω μεταξύ, βιώνετε και εσείς το δικό σας τραύμα: χάνετε το μωρό σας. Αυτό το νέο πλάσμα, δεν είναι πλέον εύκαμπτο και απλό, δεν είναι καν δικό σας πια.

Δεν μπορείτε να επηρεάσετε τη διάθεσή του, δεν μπορείτε να το ηρεμήσετε, αλλά και πάλι, ο πόνος τους είναι ο πόνος σας. Μπορείτε να ανησυχείτε, συνεχώς, όμως υπάρχουν τόσα πολλά που μπορεί να – και που θα - πάνε στραβά.

Η ταινία ωστόσο θίγει κι ένα ακόμη θέμα: Την προσπάθεια της μητέρας να είναι πάντα ευτυχισμένο το παιδί της, που πολλές φορές καταλήγει να κάνει κακό παρά καλό. Πρωταγωνίστρια στην ταινία και στο κεφάλι της Ρίλει είναι η Χαρά. Το συγκεκριμένο συναίσθημα είναι αυτό που θα λέγαμε «control freak». Θέλει να έχει συνέχεια τον έλεγχο εξασφαλίζοντας ότι η Ρίλει θα έχει μόνο ευτυχισμένες αναμνήσεις από τη ζωή της.

Χρειάζεται 1 ώρα ταινίας και αρκετά απρόοπτα, για να κατανοήσει και η Χαρά (και οι μαμάδες που βλέπουν την ταινία) ότι κάθε ανάμνηση, δε χρειάζεται να είναι μόνο χαρούμενη ή μόνο καλή. Μπορεί να έχει μία ποικιλία συναισθημάτων, καλών και κακών, που διαμορφώνουν την προσωπικότητα του παιδιού και τις εμπειρίες που θα καθορίσουν την πορεία του.

Δεν μπορούμε να τυλίξουμε τα παιδιά σε ένα ροζ σύννεφο, όπως προσπαθεί να κάνει η Χαρά, ούτε να σχεδιάσουμε ένα κύκλο στο πάτωμα και να κρατήσουμε όλη τη θλίψη εκεί. Το να δίνουμε τη δυνατότητα στο παιδί να δοκιμάσει μερικά από τα πιο αρνητικά συναισθήματα είναι σίγουρα ένα βασικό μέρος της αναπτυξιακής διαδικασίας του, είτε μας αρέσει είτε όχι και η μόνη δουλειά του γονιού εδώ είναι να μάθει πώς να τα αντιμετωπίζει και να τα διαχειρίζεται.

Στο τέλος της ταινίας, η Ρίλει έχει καταφέρει να φτάσει επιτυχώς στην ηλικία των 12 ετών, το ορόσημο πριν την εφηβεία. Και η ταινία κλείνει με την ατάκα της Χαράς «είμαστε 12 χρονών τώρα... Τι άλλο μπορεί να πάει στραβά πια;». Και εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που θα ξεφύγει από όλες τις μαμάδες ένα «ωχ...»