Ο Βιν Ντίζελ παρέλαβε το βραβείο καλύτερης ταινίας δράσης για το «Fast and Furious 7» στα «People’s Choice Awards» και δεν ξέχασε τον αδικοχαμένο φίλο του, Πολ Γουόκερ.

Ο ηθοποιός ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε το τραγούδι της ταινίας «See You Again» αφιερώνοντάς το στον κολλητό του φίλο, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή στα 40 του χρόνια.

Ο 26χρονος Codi, αδερφός του...

αδικοχαμένου ηθοποιού Paul Walker, ο οποίος έφυγε με τραγικό τρόπο από την ζωή τον Νοέμβριο του 2013 σε τροχαίο, θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του αδερφού του και να κάνει καριέρα στο Hollywood αναφέρει το tromaktiko.blogspot.gr.

Σύμφωνα με το «Hollywood Reporter», o Codi έχει ξεκινήσει ήδη τις επαφές για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, καθώς συνεργάζεται με τον Mat Louber, ο οποίος ήταν μάνατζερ του αδερφού του.

Το «μικρόβιο» της ηθοποιίας του μπήκε όταν κλήθηκε να ντουμπλάρει τον αδερφό του σε κάποιες σκηνές του «Furious 7», μια ταινία ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη μετά τον χαμό του Paul Walker.

Για να βγαίνουν επτά συνέχειες μιας ταινίας δύο πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα, τα οποία δε θέλει να έχεις και πανεπιστημιακές γνώσεις για να τα καταλάβεις:

η συγκεκριμένη ταινία έχει ένα σκληροπυρηνικό και ευρύ μερίδιο οπαδών που δεν χάνει καμία από αυτές και κρατάνε πάνω-κάτω μια σταθερά στην ποιότητα (ή αν δεν την κρατάνε, τότε το κοινό της δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί να εκτιμήσει την έννοια της ποιότητας και απλά ακολουθεί αυτό που του δίνεται).

Δεν ήμουν ποτέ φαν των Fast And Furious και θεωρούσα κάθε σκηνή τους αφόρητα κουραστική, κάθε χαρακτήρα αντιπαθητικότατο και σε γενικές γραμμές δεν έβρισκα κανένα λόγο ύπαρξης των συνεχειών της.Ωστόσο, αν και δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για να μιλήσει γι’ αυτή τη σειρά, μπορώ να διακρίνω κάποια πράγματα που μπορούν να μιλήσουν στον μέσο οπαδό της σειράς. Τα αμάξια (οι κύριοι πρωταγωνιστές δηλαδή) για μια ακόμα φορά φαίνονται όσο «καγκούρικα» χρειάζεται εμφανισιακά και προκειμένου να τιμήσουν τον τίτλο της ταινίας οι βόλτες/κόντρες με αυτά περιπετειώδεις. Τα πλάνα εξακολουθούν να έχουν αυτόν τον επιληπτικά ιλιγγιώδη χαρακτήρα που, όσο κατάφωρα και να απεχθάνεσαι τα όσα η ταινία και οι χαρακτήρες της πρεσβεύουν, κάπου θα παρασυρθεί και θα διασκεδάσει.

Θα απολαύσει μηδενικά γραμμένους χαρακτήρες με άνευ λόγου τσαμπουκά, διατεθειμένων να λύσουν τα προβλήματά τους με πυροβολισμούς και κόντρες να ενσαρκώνονται από τους κατάλληλους ηθοποιούς που μπορούν να αποδώσουν τις ζητούμενες ερμηνείες. Και φυσικά –κάτι το οποίο αποτελεί και το αποκλειστικό δέλεαρ και για το υπόλοιπο κοινό- θα δουν την τελευταία ερμηνεία του Paul Walker στο ρόλο που τον καθιέρωσε, το ύστατο αντίο που του πρέπει.

Αυτά για τους οπαδούς, για όλους τους υπόλοιπους δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό που να αλλάζει το ρου και να το κάνει άξιο παρακολούθησης, εξίσου κακογραμμένο και στοχευμένο με τους ίδιους ανύπαρκτους χαρακτήρες (σαπουνόπερα για άντρες θα έλεγα), την αισθητική βιντεοπαιχνιδιού και την ταχύτητα σε πρώτο πλάνο να τίθενται προς τέρψιν όσων μπορούν να τα εκτιμήσουν και να συνεχίζουν να προκαλούν αδιαφορία στους «αντιφρονούντες».

Το θέμα, οπότε, είναι πόσο μπορεί να σε διασκεδάσει μια τέτοια ταινία. Μπορεί; Όρμα. Δεν μπορεί; Ήδη έχεις αδιαφορήσει. Και ο κόσμος εξακολουθεί να γυρνάει όπως πριν.