Για τη γυναίκα που έχασε και σύντροφο ζωής και παιδιά στην πυρκαγιά. Για τον άντρα που κλήθηκε να διαλέξει ποιόν να σώσει από τις φωτιές -τη μάνα ή το παιδί του; Για την ηλικιωμένη που έσωσε τα εγγόνια της, και γύρισε πίσω για να καεί αγκαλιά με τον κατάκοιτο άντρα της. Και άλλα πολλά τέτοια, και άλλα, και άλλα. Κάθε ιστορία οδύνης, άλλη μια πέτρα στο λαιμό, στο στομάχι, στους ώμους μας -«βάρυνε» ξαφνικά πολύ, το φετινό καλοκαίρι…

Με τον καιρό βέβαια, η ανάγκη για διακοπές έγινε δικαίωμα και αυτό πάλι ένα διαρκές κυνηγητό μιας λαμπερής, άπιαστης υπόσχεσης ευτυχίας

«Θα πάτε πουθενά διακοπές;» -η ερώτηση διατυπώθηκε από μια φίλη ανόρεχτα, μηχανικά σχεδόν. Μπαίνει Αύγουστος, παραδοσιακά μήνας καλοκαιρινών αδειών και αναχωρήσεων. «Για παραθερισμό» όπως έλεγαν οι κομψοί Αθηναίοι αστοί παλιότερα, τα χρόνια πριν το μεγάλο boom της τουριστικής βιομηχανίας. Κι όμως, οι «διακοπές», αυτή η περίεργη ιδέα -διάβαζα κάπου, πρόσφατα- είναι καινούργιο «φρούτο». «Εφευρέθηκε» ουσιαστικά, (όπως και ο «ελεύθερος χρόνος» -μόλις κανά δυό αιώνες πριν, τότε που, η βιομηχανική επανάσταση ήρθε και επέβαλε τον χρόνο εργασίας ως κυρίαρχο κάνοντας την ανεργία να ισοδυναμεί με μια ηθικά «επιλήψιμη» αεργία. Έκτοτε, η ιδέα του κενού χρόνου, παραπέμπει συνήθως σε κάτι αρνητικό, άχρηστο, σπαταλημένο και πληκτικό. Μιας και ο χρόνος είναι χρήμα, οι ώρες της μη-εργασίας, πρέπει επίσης να είναι προβλέψιμες, οργανωμένες, αυστηρά οριοθετημένες: διακοπές. Μια περίεργη ανάγκη, ένα χρονικό διάλειμμα που σε εξορίζει -αλλά μόνο για λίγο- από την «κανονική» σου ζωή.

Με τον καιρό βέβαια, η ανάγκη για διακοπές έγινε δικαίωμα και αυτό πάλι ένα διαρκές κυνηγητό μιας λαμπερής, άπιαστης υπόσχεσης ευτυχίας. Σήμερα, στη «βαλίτσα» των διακοπών μας φορτώνουμε πολλά: είναι η περίοδος, που θα ταξιδέψουμε, θα διασκεδάσουμε, θα καλοφάμε, θα ξενυχτήσουμε, θα μαυρίσουμε, θα ομορφύνουμε, θα διαβάσουμε, θα κοιμηθούμε, θα ερωτευτούμε, θα αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας, θα φλερτάρουμε πάλι με το ταίρι μας. Και ύστερα έρχεται μια τραγωδία, σαν κι αυτήν την φετινή και καταλαβαίνεις το αυτονόητο: πως η ζωή σου είναι εδώ, σήμερα, συμβαίνει τώρα και είναι ένα υπέροχο έργο χωρίς πρόβα και διάλειμμα -το μοναδικό, του οποίου δεν μπορείς να προβλέψεις το τέλος. Ρούφα λοιπόν κάθε στιγμή του και μην περιμένεις τις διακοπές…

bovary.gr