Το παραμύθι τελειώνει με τον πρίγκιπα να παντρεύεται την ηρωίδα και «έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα».

Στην πραγματική ζωή όμως, τα πράγματα ήταν λιιίγο διαφορετικά.

Ακόμα κι όταν σταμάτησες να διαβάζεις παραμύθια κι έπαιζες με τις Barbie σου, μπορούσες να διαμορφώσεις τη συμπεριφορά του Ken όπως εσύ ήθελες.

Στην πραγματική ζωή, τα πράγματα είναι πολυυυυ διαφορετικά!

Όταν λοιπόν αποδεχτείς πως είσαι ενήλικας θα συνειδητοποιήσεις πως οφείλεις να αφήσεις πίσω σου τις ακόλουθες παιδικές πεποιθήσεις για τον έρωτα για να μπορέσεις να κάνεις τη σχέση που επιθυμείς:

Ο πρίγκιπας πάνω στο άσπρο άλογο δεν υπάρχει
Κι όχι δεν θα έρθει ούτε πάνω σε μαύρο ή κανελί με βούλες άλογο, κι ούτε το άσπρο άλογο αποτελεί μεταφορά για το λευκό αυτοκίνητο. Στη λογοτεχνία πήρε τη μορφή του Mr.Darcy ή του Christian Grey (για πιο kinky γούστα), στην πραγματική ζωή πολλές φορές πίστεψες ότι τον βρήκες αλλά τελικά αποδείχτηκε ένας κοινός θνητός με προτερήματα κι αδυναμίες.

Όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσεις πως το «τέλειο» δεν υπάρχει, τόσο πιο ρεαλιστικές θα είναι οι προσδοκίες σου κι επομένως, πιο πιθανό να πραγματοποιηθούν.

Ο ζαβολιάρης αποβάλλεται από το παιχνίδι
Έπαιξες μαζί του, μία, δύο,τρεις, στο τέλος από τις πολλές ζαβολιές, δεν ήθελες πλέον να παίζεις μαζί του, εσύ και πολλοί άλλοι. Τότε ο ζαβολιάρης καθόταν σε μια γωνιά επειδή δεν ήθελε κανείς να παίξει μαζί του.

Στην ενήλικη ζωή, ο ζαβολιάρης (όπου ζαβολιά βάλε ψέμματα, απιστία, μπερδεμένα μηνύματα κ.α.) δεν τα παρατάει και κάθεται στη γωνιά του, αλλά βρίσκει σύντομα τους επόμενους συμπαίκτες-θύματα.

Είναι σκληρό να παρακολουθείς τον ζαβολιάρη που μπορεί να κομμάτιασε την καρδιά σου και να δοκίμασε την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους να συνεχίζει να παίζει με άλλους, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως αφού δεν παίζετε πλέον μαζί, δεν σε ενδιαφέρει αν βρήκε άλλο παιχνίδι. Σημασία έχει να παίζεις το παιχνίδι με τους δικούς σου όρους και να μη γίνεσαι το παιχνίδι κανενός.

Όσον αφορά τους άλλους παίκτες-θύματα που βρήκε, άλλη μια διαπίστωση που αποκτάς όταν μεγαλώνεις είναι πως ο ενήλικας έχει και την ευθύνη των πράξεων του.

Δεν είσαι πλέον το κοριτσάκι του μπαμπά
Που σημαίνει πως δεν θα είσαι το κέντρο του σύμπαντος κάποιου και δεν θα σου κάνει όλα τα χατίρια. Και μεταξύ μας, είναι καλύτερα έτσι.

Όταν ερωτεύεσαι συνειδητοποιείς που η μαγεία βρίσκεται και στο να δίνεις και να υποχωρείς γιατί θέλεις να προσφέρεις στον άλλον για να είναι ευτυχισμένος και την υποχώρηση δεν την αντιλαμβάνεσαι ως θυσία αλλά ως μέσο για να συνυπάρξεις αρμονικά με τον άλλον.

Τέλος, το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» είναι μόνο η αρχή…
Στην ενήλικη ζωή συνειδητοποιείς πως το νταβαντούρι ξεκινά μετά το «happily ever after»…Τι γίνεται 5 χρόνια μετά; Η Σταχτοπούτα θα γκρίνιαζε στον πρίγκιπα της επειδή ξέχασε να πάρει πάνες για το παιδί;

Η πιο σκληρή διαπίστωση που αφήνεις μαζί με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας είναι πως «η αγάπη δεν είναι αρκετή».
Από την άλλη πλευρά, θα συνειδητοποιήσεις πως αν συνεχίσεις να αγαπάς με τον ενθουσιασμό και την αγνότητα ενός παιδιού και δεν πάψεις να παλεύεις για τις σχέσεις σου το happy δεν είναι και τόσο δύσκολο και δεν έχει ending!

agapimono.gr