Εάν έχετε ποτέ υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, τότε ίσως θυμάστε κάποιο μέλος της ιατρικής ομάδας να σας ζητά να μετρήσετε αντίστροφα ξεκινώντας από το 10 και η αμέσως επόμενή σας ανάμνηση να είναι να ξυπνάτε στο κρεβάτι του νοσοκομείου με μια ουλή.

Η εμπειρία της νάρκωσης μοιάζει αρκετά με τον ύπνο, όμως πρόκειται για διαδικασία αρκετά πιο περίπλοκη. Υπό την επήρεια του αναισθητικού δεν είμαστε σε θέση να κινηθούμε, να αποτυπώσουμε νέες αναμνήσεις, να νιώσουμε πόνο και φυσικά δεν διατηρούμε τις αισθήσεις μας.

Στο βίντεο που ακολουθεί, περιγράφεται με τρόπο απλό και κατανοητό πώς επιδρούν οι διάφοροι αναισθητικοί παράγοντες στον οργανισμό.

Όπως εξηγεί ο αφηγητής, η νάρκωση χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια στην ιατρική πράξη ώστε να εξασφαλιστεί ότι όσο το δυνατόν περισσότεροι ασθενείς θα επιβιώσουν από την τραυματική εμπειρία μιας χειρουργικής επέμβασης.

Οι αναισθησιολόγοι χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό τοπικής, ενδοφλέβιας και εισπνεόμενης αναισθησίας ώστε να εξασφαλιστεί ότι ο εγκέφαλος δεν θα λαμβάνει κατά τη διάρκεια της επέμβασης σήματα πόνου.

Η τοπική αναισθησία μπλοκάρει τα σήματα πόνου που αποστέλλονται από ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματος μέσω του νευρικού συστήματος, ώστε αυτά να μην φτάνουν στον εγκέφαλο. Τοπική αναισθησία χρησιμοποιείται στο πλαίσιο μικροεπεμβάσεων, όπως η εξαγωγή ενός δοντιού.

Σε πιο σοβαρές επεμβάσεις χρησιμοποιείται η λεγόμενη ολική νάρκωση, η οποία επιτυγχάνεται συνήθως μέσω ενός συνδυασμού εισπνεόμενων και ενδοφλέβιων αναισθητικών ουσιών. Στην περίπτωση αυτή, οι αναισθητικοί παράγοντες επιδρούν στο νευρικό σύστημα στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου