Μεταξύ σφύρας και άκμονος. Κάπως έτσι περιγράφει μιλώντας στο bloko.gr ο Δήμος Πάκος, αστυνομικός των ΜΑΤ και συνδικαλιστής, την κατάσταση που βιώνουν οι συνάδελφοι του συο μέτωπο της Κω.

"Είναι η διμοιρία μου κάτω και περιγράφουν απερίγραπτες καταστάσεις. Το γεγονός ότι δουλεύουν 12 και 15 ώρες συνεχόμενες είναι το λιγότερο. Αυτό όμως που τους συνθλίβει είναι πως η τοπική αστυνομική διοίκηση κάνει πως δεν τους βλέπει. Πως δεν υπάρχουν. Ούτε ένα νερό, ούτε ένα σάντουιτς.

Τα παιδιά όπως μου είπαν, κάνουν φύλαξη σ' ένα χωράφι και είναι εκτεθειμένοι από παντού. Βάλλονται από παντού. Ζητάνε κάτι από τον Στρατό και η απάντηση που παίρνουν είναι πως πρώτα πρέπει να ενημερωθεί ο τάδε ή ο δείνα και ποτε δεν κάνουν τίποτα. Θλίβομαι που το λέω και δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά πολύ γρήγορα το κακό δεν θ' αργήσει".

Για το θέμα της διοικητικής ... "αβλεψίας" ρωτήσαμε τον πρόεδρο της ΠΟΑΞΙΑ, Γιάννη Κατσιαμάκα, ο οποίος μας είπε πως από όσα γνωρίζει η κατάσταση είναι όπως περίπου περιγράφεται. "Τα παιδια μας λέει παίρνουν από κανένα σάντουιτς από τον Στρατό, ενω και στο ξενοδοχείο που μένουν δέχονται απειλές και πίεση για να φύγουν. Υπάρχει θέμα ασφάλειας ακόμα και στην διαδικασία αλλαγής βάρδιας, καταλήγει". 

Ο κ. Πάκος, χωρίς να επικαλείται ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν αιτιολογία για οποιαδήποτε αυθαιρεσία από πλευράς συναδέλφων του, λέει ότι για όλα υπάρχουν όρια ανοχής και αντοχής και πως στην ουσία, οι συνάδελφοι του είναι αυτοί που υποδέχονται την οργή του κόσμου από την μια και την πίεση της ηγεσίας από την άλλη.

Το μήνυμα που θα διαβάσετε, προέρχεται από αστυνομικό των ΜΑΤ που έχει διατεθεί τις τελευταίες ημέρες στην Κω και νομιζουμε πως περιγράφει καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο την
κατασταση. Κι αυτό γιατι πρόκειται για προσωπικό βίωμα. 

"Μας έχουν πεταμενους πάνω σε ένα βουνό, χώρος εγκαταλελειμμένου στρατοπέδου χωρίς καμία πρόνοια για θερμανση φαγητό η νερό καθώς όλοι οι δρόμοι είναι αποκλεισμένοι, μας αφήνουν πεζούς 1-2 χλμ μακριά και περνούμε τον ανήφορο για να ζεσταθούμε μπαίνουμε σε ένα λεωφορείο με αβαρία και χωρίς ρεύμα.

Δουλεύουμε 12-14 ώρες σίγουρα την ημέρα χωρίς νόημα, δε φιλάμε τπτ εκεί πάνω είναι μόνο χωράφια σε μια αχανή έκταση προσβασιμη από παντού, Χωρίς περίφραξη . Και ο στρατός που έχει αναλάβει το έργο δεν φέρνει ένα όχημα να σπρώξει το εγκαταλελειμμένο  λεωφορείο που φράζει την κεντρική είσοδο.

Να φανταστείς οι στρατιωτικοί έχουν αποκλειστεί εντός στρατοπέδου και εισέρχονται πεζοί και τελειώνουν τα εφόδια τους εχθές μας έφεραν μια γεννήτρια η όποια τελικά χάλασε ουτε προβολείς το βράδυ,ούτε φακούς, ούτε τπτ μαύρα σκοτάδια. Κανονικά αφού δεν φυλάμε τπτ και στην ουσία δεν επιχειρούμε δεν έχουμε και λόγο ύπαρξης εδώ.

Άσε που περνάνε τα με τα ΙΧ από το ξενοδοχείο πατάνε κορνες κ βριζουν"