Ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Πατρώνος, μετά από πρόταση του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, χειροθετήθηκε Άρχοντας Διδάσκαλος του Ευαγγελίου της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μαθητές του καθηγητού, στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνας Ιλισίων, όπου πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου είναι ο Αναπληρ. Καθηγητής του ΑΠΘ πρωτ. π. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης. Παρόντες, πέρα από τη σύζυγο του καθηγητού κ. Θωμαΐδα Πατρώνου και τα δύο παιδιά του Σωτήρη και Μαρίνα, ήταν συνάδελφοι, φίλοι και μαθητές του τιμωμένου.

Η Ακολουθία της χειροθεσίας είναι σύντομη, αλλά η τιμή μεγάλη. Σε τέτοιες στιγμές, ακόμη και εμείς που δεν είμασταν παρόντες, αλλά αγαπάμε τον σεβαστό μας καθηγητή και την οικογένειά του, ανατρέχουμε στο παρελθόν, στη ζωή και στην προσφορά του τιμώμενου, θέλοντας ασυναίσθητα να αιτιολογήσουμε μέσα μας την τιμή.

Ο Γιώργος Πατρώνος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε πέτρινα χρόνια για την πατρίδα μας και ιδιαίτερα για τη γενέθλιά του μακεδονική γη. Αντιμετωπίζοντας μεγάλες δυσκολίες κατόρθωσε να τελειώσει το γυμνάσιο και έπειτα, μετά από πολλές περιπέτειες ακολουθώντας την καρδιά του, να φθάσει στην Αθήνα για να σπουδάσει. Με προβλήματα και δυσκολίες, έχοντας γνωρίσει τη σκληρότητα της ζωής και του θεολογικού χώρου, κατόρθωσε να ολοκληρώσει με επιτυχία τις σπουδές του και να υπηρετήσει τη θητεία του. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του δούλευε και ασκούσε αδιάκοπα κατηχητικό έργο. Κατηχητής από το 1955, ιεροκήρυκας, δάσκαλος. Η αδιάκοπη δραστηριότητά του, οι απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες έζησε κλόνισαν την υγεία του, αλλά εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Ανήσυχο πνεύμα αγωνιούσε να πιάσει το σφυγμό της εποχής του και να νιώσει τι σημαίνει άνθρωπος, τι σημαίνει πίστη, τι σημαίνει αγάπη . . .

Δραστήριος στο χώρο της εξωτερικής ιεραποστολής, από τα χρόνια της δεκαετίας του ᾿60 μέχρι σήμερα. Φεύγει, σχεδόν χωρίς να το επιθυμεί, για σπουδές στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπει τον ιεραποστολικό του ζήλο. Επισκέπτεται κατ᾿ επανάληψη την Αφρική διακονώντας σε συνθήκες ένδειας, αλλά και πρωτοχριστιανικής απλότητας.

Προς το τέλος της δεκαετίας του ᾿60 και στις αρχές της δεκαετίας του ᾿70 πολλά αλλάζουν στη ζωή του: διορίζεται καθηγητής στη μέση εκπαίδευση στην Καστοριά όπου αναπτύσσει έντονη κατηχητική δράση, θεμελιωμένη στην αγάπη και στο σεβασμό, σε χρόνια δύσκολα που η ελευθερία και η αξιοπρέπεια καταπατούνται και τα δικαιώματα των μαθητών και των πολιτών ευτελίζονται. Με οργάνωση τακτικών διαλέξεων γνωρίζει στην τοπική κοινωνία τη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη προσπαθώντας να απελευθερώσει τους νέους, κυρίως, από τις αγκυλώσεις της άγνοιας και να τους προσφέρει μία σοβαρή κατηχητική παιδεία.
Σύντομα ήλθε ο γάμος, η αποχώρησή του από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και η μετακίνησή του στην Αθήνα ως πανεπιστημιακός βοηθός. Ακολούθησε η περιπέτεια της συγγραφής της διδακτορικής διατριβής του και η αντιμετώπιση άλλων, ιδιαίτερα περίπλοκων και απρόσμενων προβλημάτων, στο χώρο της Θεολογικής Σχολής.

Πέρα από το Πανεπιστήμιο δίδαξε σε πολλούς χώρους: σε εκκλησιαστικές Ακαδημίες, σε φροντιστήρια κατηχητών, σε ιεραποστολικούς συνδέσμους, σε ακροατήρια παιδιών και ενηλίκων, σε ιερούς ναούς . . . Παντού! Πρέπει να έκανε χιλιάδες ομιλίες και κηρύγματα και συνεχίζει ακόμη . . .

Συνηθισμένος να παλεύει με προβλήματα που παρά τη σκληρότητά τους δεν κατάφεραν να τον σκληρύνουν, να τον κάνουν ανάλγητο και να του στερήσουν την αγάπη προς τους φοιτητές και τους γύρω του. Πάντοτε προσηνής, ανοικτός στην επικοινωνία, απλός, πρόσχαρος και ζεστός. Καθηγητής ων, δεν είχε τίποτα από το ύφος των περισσοτέρων βοηθών, οι οποίοι έκλεισαν την ευαισθησία τους στα κλειδιά των ψυχρών πανεπιστημιακών τους γραφείων. Η πόρτα του ήταν πάντοτε ανοικτή για όλους. Η επικοινωνία μαζί του ήταν ευκαιρία για σπουδή που, παρά την επιστημονική του κατάρτιση και την προσεκτική αντιμετώπιση των θεμάτων που προσέγγιζε, ποτέ δεν εκφυλίστηκε σε θεολογία των υποσημειώσεων.

Η διδασκαλία του ανθρώπινη και ουσιαστική! Στο αμφιθέατρο τρέχαμε νιώθοντας ότι νοιάζεται για εμάς και ότι κάτι θα πάρουμε από αυτόν. Η θέρμη με την οποία ομιλούσε για τα θέματα του γάμου, που αποτελούσε ένα από τα πλέον αγαπητά μαθήματα στη σχολή, μας τραβούσε σαν μαγνήτης. Ήταν επιλεγόμενο, αλλά σας βεβαιώνω, αυτό που μας οδηγούσε σε αυτό, δεν ήταν ο καλός βαθμός που προσδοκούσαμε αλλά η εμπειρία να ακούς τον Πατρώνο να μιλά για το γάμο και την αγάπη.

Πάντοτε αντισυμβατικός, με γραφείο απομονωμένο στο υψηλότερο επίπεδο των γραφείων, τουλάχιστον, όταν εμείς είμασταν φοιτητές, τραβούσε το δρόμο του, γεννημένος δάσκαλος.
Το επιστημονικό έργο του σημαντικό και ευρύ, υπερβαίνει τα όρια του συνήθους. Ασκητικός στη ζωή του και αυστηρός με τον εαυτό του ποτέ δεν φοβήθηκε την κριτική. Θυμάμαι, όταν το 2001, ως μεταπτυχιακός φοιτητής του ερμηνευτικού τομέα, ανταποκρινόμενος σε φροντιστηριακή άσκηση άσκησα μία αυστηρή, σχολαστική, κριτική σε κάποιο από τα πιο ενδιαφέροντα και σημαντικά έργα του, με πόση εμφανή χαρά με βαθμολόγησε με «δέκα» . . .
Μετά από την αποχώρησή του από το Πανεπιστήμιο δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να επισκέπτεται ιεραποστολικά την Ελλάδα και το εξωτερικό, να επικοινωνεί με τους παλαιούς φοιτητές του, να τους κατευθύνει στις επιστημονικές τους αναζητήσεις, να τους διδάσκει με τη ζωή και το λόγο του.
Σήμερα, έξι δεκαετίες από την έναρξη της διδακτικής του πορείας συνεχίσει να ασκεί το ίδιο έργο: με την ομιλία του σε μια σύναξη, με τη μελέτη ενός χειρογράφου κάποιου νέου ερευνητή και την διατύπωση των αναγκαίων παρατηρήσεων, με την καθοδήγηση των νέων επιστημόνων, με μια κουβέντα στο τηλέφωνο ή στο σπίτι του.
Γνωρίζοντας τον Γιώργο Πατρώνο πολλά χρόνια τολμώ να ομολογήσω κι εγώ, μαζί με χιλιάδες άλλους φοιτητές του, ότι δάσκαλος γεννήθηκε και δάσκαλος παραμένει μέχρι σήμερα. Κατά συνέπεια ο τίτλος του Άρχοντα Διδασκάλου του Ευαγγελίου δικαίως αποδίδεται σε κάποιον που διδάσκει με τη ζωή του. Σε κάποιον που διδάσκει με αγάπη και πόνο ψυχής υπογραμμίζοντας την προτεραιότητα που πάντοτε δίνει η Εκκλησία στην κατήχηση και στην προσφορά του Ευαγγελικού Λόγου.

Άξιος!
Έτη πολλά Δάσκαλε!

Τις φωτογραφίες που ακολουθούν “τράβηξε” και επιμελήθηκε ο αδελφός μου, Συντηρητής Έργων Τέχνης, Γιώργος Μουστάκης

Πηγή: amoustakis.wordpress.com