Ομιλία Αντιπροέδρου της Βουλής βουλευτή Δωδεκανήσου Δημήτρη Κρεμαστινού στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών Κοινωνικών και Οικονομικών Υποθέσεων για το τρέχον ασφαλιστικό – φορολογικό νομοσχέδιο

Κύριε Πρόεδρε, ο κόσμος που παρακολουθεί σήμερα τη συνεδρίαση προβληματίζεται γιατί έχει κουραστεί συνέχεια να ακούει το «εμείς» και το «εσείς» ενώ ο ίδιος να αγωνιά για το τι θα γίνει αύριο. Δεν υπάρχει «εσείς» και «εμείς», στο ασφαλιστικό είμαστε όλοι «εμείς» και μέσα στο «εμείς» υπάρχει και το «εγώ» και το «εγώ» πρωτίστως ανήκει στην Κυβέρνηση.

Όλοι γνωρίζουμε ότι και αυτό το ασφαλιστικό-φορολογικό νομοσχέδιο που σήμερα συζητείται έχει συνταχθεί υπό την εποπτεία της τρόικας όπως, βεβαίως, και τα προηγούμενα. Ο κύριος Κατρούγκαλος πήγαινε ερχότανε από το Χίλτον δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να συζητά το νομοσχέδιο.

Το πρώτο βασικό ερώτημα που τίθεται είναι όχι το εάν αλλά το πότε θα έρθει το επόμενο ασφαλιστικό νομοσχέδιο; Και ποιο θα είναι το περιεχόμενό του; Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι όσο πιο γρήγορα έρθει τόσο σκληρότερο θα είναι. Γιατί σίγουρα αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι καλύτερο από το προηγούμενο που είχε υποβληθεί στην Ολομέλεια από άλλη κυβέρνηση.

Γιατί είναι χειρότερο; γιατί χειροτέρεψαν οι οικονομικές συνθήκες. Εάν αυτό το χρονικό διάστημα είχαμε περισσότερες επενδύσεις, λιγότερη ανεργία, καλύτερη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που δυστυχώς αυτό πολεμήθηκε από την τότε αντιπολίτευση που τώρα είναι κυβέρνηση και το νομοθετεί.
Σίγουρα, σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα υπήρχε αυτό το νομοσχέδιο αλλά ένα καλύτερο από το προηγούμενο. Όμως για να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο νομοσχέδιο θα πρέπει η ανεργία να αρχίσει να πέφτει και να το βλέπουμε, ούτως ώστε οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών να εισρεύσουν στα ταμεία και οι επενδυτές, να οδηγήσουν τη χώρα με επενδύσεις τους στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Πως μπορεί να γίνει διαφορετικά;

Με παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης τόσο από τις αγορές όσο και από τους ιδιώτες επενδυτές, είναι δυνατόν να συμβούν αυτά πράγματα; Σημειώστε ότι είναι η πρώτη φορά που η τρόικα απαιτεί νομοθέτηση των προληπτικών μέτρων, γιατί δεν εμπιστεύεται όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά δεν εμπιστεύεται όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Πώς όμως να μας εμπιστευτούν όταν τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια, ήταν αυτά που εξελέγησαν (όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ) με τη σημαία του αντιμνημονίου, για να αναγκαστούν να γίνουν αργότερα εισηγητές χειρότερου μνημονίου;

Πώς αλήθεια να μας εμπιστευτούν όταν ο αρμόδιος Υπουργός ενός κράτους, όταν φεύγει από το Υπουργείο του, περιφέρεται σε όλα τα ΜΜΕ της Ευρώπης και διηγείται πως σχεδίαζε μαζί με τον Πρωθυπουργό, τον εκβιασμό ή τον εξαναγκασμό της Ευρώπης να αποχωριστεί και να σκίσει τα μνημόνια; Και μάλιστα, δηλώνει ο Υπουργός ότι οδήγησε τη χώρα στα capital controls, δηλαδή στο κλείσιμο των τραπεζών.

Πώς να μας εμπιστευτούν οι δανειστές και οι τράπεζες, τα διανοείστε όλα αυτά;
Πώς μπορούν να μας εμπιστευτούν ακόμα και στην σημερινή κυβέρνηση που στηρίζεται σε οριακή πλειοψηφία; Με δύο κόμματα που ιδεολογικά απέχουν πάρα πολύ και που όταν έρχεται κάποιο νομοσχέδιο στην Επιτροπή όπως η ιθαγένεια, θα το ψηφίσουν άλλα κόμματα που δεν μετέχουν στη κυβέρνηση για να περάσει.
Είναι δυνατόν ο επενδυτής να έρθει και να φέρει τα λεφτά του για να επενδύσει χωρίς να είναι σίγουρος ότι δεν θα τα χάσει;
Είναι δυνατόν χωρίς ένα ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο θα προσυπογράφουν όλα τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, να δημιουργήσουμε συνθήκες αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης για τη χώρα μας;

Πλήρης ο αποπροσανατολισμός του πολίτη. Ακόμα και τώρα, ιδρύονται νέα κόμματα -με αιτήματα δίκαια, δεν λέω - αλλά ανεδαφικά για τη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Αιτήματα που είχαν άλλα κόμματα προηγουμένως και που σήμερα, ως Κυβέρνηση, αναγκάζονται να εφαρμόζουν αυτά που παλιά τα ίδια κατάγγελλαν.
Αναγκάζονται, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Να γιατί είναι αναγκαία κατά τη γνώμη μου -το λέω από το 2010 - η δημιουργία κυβέρνησης των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου με μοναδικό στόχο, να βγάλουν τη χώρα από το τρίτο μνημόνιο και μόνον αυτό.

Ήδη τα προληπτικά μέτρα που μας ζητούν οι δανειστές να ψηφίσουμε στη Βουλή, προοιωνίζουν δυστυχώς την αρχή νέων μέτρων δηλαδή τέταρτου μνημονίου, εάν τελικά τα ψηφίσουμε.

Για αυτό και οι ευθύνες όσων παραμένουν τώρα στην εξουσία υπό τις σημερινές συνθήκες, αλλά και όσων ζητούν εκλογές εδώ και τώρα, όπως ζητούσαν παλιότερα άλλοι πρωθυπουργοί, θα είναι ιστορικές αν χειροτερέψει η οικονομική κατάσταση της χώρας και αν ξανάρθει στην Βουλή νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο χειρότερο από το σημερινό.
Βεβαίως, υπάρχει και το ερώτημα το οποίο θα μου κάνει ο Υπουργός Εργασίας κ. Κατρούγκαλος «εσείς τι θα κάνετε;». Προσωπικά, δεν είναι δυνατόν να αποστώ της γραμμής που αποφασίζει η κοινοβουλευτική μου ομάδα, γιατί πραγματικά αυτό πρέπει να κάνει ο κάθε βουλευτής αν σέβεται αυτό που λέγεται δημοκρατία και κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Εκείνο, όμως, που πρέπει να πω είναι ότι όλες οι κοινοβουλευτικές ομάδες θα πρέπει να αρχίσουν να προβληματίζονται για το μέλλον αυτού του τόπου, γιατί αν δεν το πράξουμε θα είμαστε όλοι, που βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή στη Βουλή, ανάξιοι των περιστάσεων.