Το να έχεις μεγαλώσει σε μια γειτονιά σαν την Καμάρα, δεν είναι μόνο ότι σε κατατάσσει στα "προνομιούχα" παιδιά, αλλά σε διακατέχει και η υπερηφάνεια, αφού σε αυτήν έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές παιδιών.
 
Στην συγκεκριμένη γειτονιά του νησιού μας, όπως και σε πολλές άλλες, πάντα υπήρχαν και οι άνθρωποι που η φιγούρα τους και το παρουσιαστικό τους σε κάνει να τους θυμάσαι για πολλά χρόνια....Μια χαρακτηριστική μορφή που θυμόμαστε πολλά παιδιά από την γειτονιά αυτή (ανάμεσα τους και εγώ) ήταν και η Αρχοντία Χατζηλάου, η γνωστή για μας τα παιδιά, η "θεία Αρχοντού" !

Φυσιογνωμία αρκετά συμπαθητική, αλλά ταυτόχρονα και αυστηρή, γυναίκα ευρηματική πάντα ήξερε πως θα αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε πρόβλημα με τα "γιατροσόφια" της, τα οποία πολλοί τα χρησιμοποιούν μέχρι και σήμερα. Κάθε φορά που ένα παιδί της γειτονιάς είχε πρόβλημα ή χτυπούσε στο παιχνίδι η γρήγορη και άμεση λύση ήταν η Αρχοντού. Θυμάμαι πως διασχίζοντας με την μητέρα μου την οδό Βερροιοπούλου θέλοντας να κάνω πλάκα, έκλεισα τα μάτια μου και προσπαθούσα να περπατήσω χωρίς να βλέπω, δεν υπολόγισα καλά και έπεσα με φόρα πάνω στον κορμό ενός δέντρου. Άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη, με το τεράστιο καρούμπαλο στο κούτελο η μητέρα μου δεν σκέφτηκε κάτι διαφορετικό από το να με πάει στην θεία Αρχοντού.
 
Με κοιτάζει και μου λέει "μην κλαις ολόκληρη γυναίκα δεν είναι τίποτα, τώρα θα δεις", στο λεπτό πιάνει μια ντομάτα μου την σπάει στο κούτελο και την κρατούσε εκεί, αργότερα μου έβαλε και μια δεκάρα για να πιέζει το καρούμπαλο για να "κάτσει". Σε λιγότερο από ώρα ήμουν μια χαρά, έπαιζα στην Καμάρα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Όταν ήταν η παραμονή της γιορτής του Αι Γιαννιού τα παιδιά μάζευαν από νωρίς τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς από τα σπίτια καθώς και διάφορα ξερά χόρτα για το άναμμα της φωτιάς και το έθιμο του Φανού. Όταν αργά το απόγευμα ήταν όλα έτοιμα και εμείς τα μικρά παιδιά περιμέναμε με αγωνία το σύνθημα από τους μεγαλύτερους για να περάσουμε πάνω από την φωτιά, έπρεπε πρώτα να περάσει η Αρχοντού. Την θυμάμαι σαν να ναι τώρα, με το εμπριμέ μπλε φουστάνι και μια πέτρα πάνω στο κεφάλι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, ίσως για να μην κάψει τα μαλλιά της. Σήμερα στην οδό Βερροιοπούλου στο ίδιο σπίτι μένει η κόρη της, Ειρήνη  Χατζηλάου-Σωμού την οποία και συναντήσαμε με τον "φακό" της Kostoday και συνομιλήσαμε μαζί της για τα όμορφα εκείνα χρόνια. Η ίδια θυμάται για την μητέρα της....

''Η μαμά μου ήταν μια αξιαγάπητη γυναίκα όλος ο κόσμος την αγαπούσε ιδιαίτερα στην γειτονιά μας (Βερροιοπούλου & Αλικαρνασσού), μικροί μεγάλοι την λάτρευαν! Ήταν μια γυναίκα που ποτέ δεν καθόταν σε ησυχία, πάντα έφτιαχνε πράγματα, ασχολιόταν με την μαγειρική και τα γλυκά και "γιάτρευε" με τον δικό της τρόπο όσους της ζητούσαν βοήθεια. Της άρεσαν πολύ τα αστεία ιδιαίτερα με τους ανθρώπους της γειτονιάς, αλλά και τις φίλες της. Ιδιαίτερα θυμάμαι πάντα στις Απόκριες και τι δεν έκανε, όλοι περίμεναν να δουν τι θα σκαρφιζόταν να ντυθεί η Αρχοντού! Πολλές φορές έντυνε τον πατέρα μου νύφη επειδή ήταν ψηλός και λεπτός και εκείνη επειδή είχε λίγο παραπάνω κιλά ντυνόταν γαμπρός.
 
Στην μνήμη πολλών ανθρώπων σήμερα αλλά και μικρών παιδιών, που έχουν πλέον δικές τους οικογένειες θυμούνται ακόμη τα περίφημα "γιατροσόφια" της. Όταν κάποιος στραμπούλιζε το πόδι του, πάθαινε ηλίαση ειδικά τα καλοκαίρια, είχε πονοκεφάλους ή ήταν ματιασμένος ερχόταν στην μάνα  μου. Το μάτι το έκανε πάντα σε πιάτο με νερό και λάδι, τα στραμπουλήγματα τα πέρναγε με ζεστό νεράκι και πράσινο σαπούνι και μετά τους έβαζε ούζο ή τσικουδιά και τους έτριβε το πόδι.  Στην ηλίαση τους έπαιρνε στην καμάρα στην σκιά ενός δέντρου με νεράκι και βασιλικό και πάντα με τα απαραίτητα (Αγιοτικά) και τους "πέρναγε" τον ήλιο. Έκανε και αλλά πολλά σε χτυπήματα που για εκείνη την εποχή είχαν εφαρμογή, δυστυχώς κανένας από εμάς τα παιδιά της δεν έχει πάρει την ευρηματικότητα της, αλλά και τα μικρά τεχνάσματα της. Επίσης θυμάμαι ιδιαίτερα στις γιορτές και τα Χριστούγεννα το σπίτι δεν την έβλεπε, γυρνούσε στα σπίτια και έφτιαχνε μπακλαβάδες ήταν πολύ καλή σε αυτό, άνοιγε φύλλο με τρομερή μαεστρία, ήταν τόσο λεπτό που δύσκολα κάποια νοικοκυρά μπορούσε να φτιάξει. Το πλιγούρι το άλεθε εκείνη... είχε ένα μικρό μύλο από πέτρα και το έφτιαχνε εκεί, γενικά της άρεσαν οι όμορφες δουλειές. Ήταν γυναίκα που όταν έλεγε κάτι έπρεπε να γίνει, έλεγα πολλές φορές ότι στις αποφάσεις της ήταν "δικτάτωρ".
 
Αγαπούσε πολύ την οικογένεια της και πέρασε με τον πατέρα μου όμορφα χρόνια, ένα πράγμα που σκεφτόταν συνέχεια ήταν ο άσχημος τρόπος που ξεριζώθηκαν οι οικογένειες τους από τα απέναντι Μικρασιατικά Παράλια για να φτάσουν στην Κω, ήταν γι' αυτήν μια δυσάρεστη εμπειρία. Της έλειπε ο τόπος που γεννήθηκε, το σπίτι της οικογένειας της και οι φίλες της. Ήταν μεγάλος ο καημός της, γι' αυτό το 1981 ταξίδεψε στην Τουρκία και πήγε στην Αλικαρνασσό για να δει το σπίτι της και την καλύτερη φίλη της. Αυτή ήταν με λίγα λόγια η Αρχοντία Χατζηλάου για μένα η γλυκιά και μεγαλόκαρδη Μάνα μου...και για όλους εσάς που την θυμάστε ακόμη και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό, η θεία " Αρχοντού" η Πετρουμιανή...."  

Η Αρχοντία Χατζηλάου το γένος Αγγελίνη, γεννήθηκε το 1910 στην Αλικαρνασσό (Πετρούμι-Τουρκία) και ήρθε στην Κω το 1922 μετά τον διωγμό, με την οικογένεια της. Ο σύζυγος της Χρήστος Χατζηλάου γεννήθηκε στην ίδια πόλη το 1905 και αργότερα  εγκαταστάθηκε και εκείνος στην Κω, με τους γονείς και τα 8 αδέλφια του. Γνωρίζει την Αρχοντία Χατζηλάου και το 1939 παντρεύονται και αποκτούν 5 παιδιά, τον Γιώργη, το Νικολή, το Ρηνάκι, την Μοιρίτσα και τον Γιάννη. Μετά από 50 χρόνια συνύπαρξης η Αρχοντία "χάνει" τον σύζυγο της το 1989 και επτά χρόνια αργότερα το 1996 φεύγει και εκείνη από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της μια υπέροχη οικογένεια και αναμνήσεις σε όλους εμάς τους νεώτερους, που μόνο καλά έχουμε να θυμόμαστε από εκείνην....

ferriesingreece2

kalimnos

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot