Η Αγγέλα Γερασκλή τραγουδά επαγγελματικά από το 2002 κι έχει στο ενεργητικό της πολλές και σημαντικές συνεργασίες, έγινε όμως περισσότερο γνωστή με τη συμμετοχή της στο «The Voice 2».

Όμορφη, εκφραστική, με μια φωνή που ξεχωρίζει καθώς συνδυάζει το δυναμισμό με τη λυρικότητα, η 33χρονη, δασκάλα στο επάγγελμα, νησιώτισσα από την Κω στην καταγωγή, Αγγέλα Γερασκλή, πλέον δραστηριοποιείται με δική της μπάντα.

Το 2010 κυκλοφόρησε το single «Μες τον καθρέπτη». Το τραγούδι «Στην Κυψέλη, στο Παγκράτι», σε μουσική του Γιάννη Παπαδόπουλου και στίχους του Νίκου Μουρκάκου είναι το καινούργιο στοίχημα της Αγγέλας Γερασκλή που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group κι εκείνη, με αυτή την αφορμή, απαντά στις ερωτήσεις μας και μας «συστήνεται».

Έχοντας ήδη αρκετά χρόνια στη μουσική σκηνή, τι κρατήσατε από την Αγγέλα που ξεκίναγε µε αγωνία την πορεία της στο τραγούδι;

Στην αρχή μιας πορείας και καθώς το τοπίο είναι ανεξερεύνητο έχεις πάντα μια τεράστια λαχτάρα που αρμόζει πιο πολύ σε παιδί παρά σε ενήλικα. Και μια άγνοια κινδύνου. Αυτό που νομίζεις ότι όλος ο κόσμος σου ανήκει και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Αυτά προσπαθώ να διατηρώ γιατί πιστεύω πως είναι η κινητήριος δύναμη για να κατορθώσεις πράγματα και απαραίτητα στοιχεία για να μην εγκαταλείψεις μπροστά στις δυσκολίες.

Η συναναστροφή σας με το τραγούδι πού και πόσο σας άλλαξε ή σας βοήθησε;

Με διαμόρφωσε από την αρχή της ζωής μου, θα έλεγα, περισσότερο παρά με άλλαξε. Το τραγούδι είναι κάτι που το «κουβαλάς», το «φοράς» στο «είναι» σου ολόκληρο. Δεν ξεκινάει και τελειώνει στο διάστημα μιας μουσικής παράστασης. Για μένα στάθηκε καταλύτης και ταυτόχρονα η πιο σπουδαία έκφραση της ψυχής μου. Η προσωπική μου ψυχοθεραπεία!

Δασκάλα το πρωί, ερμηνεύτρια το βράδυ. Υπάρχει ένα νήμα που ενώνει αυτές τις δυο διαφορετικές ιδιότητες σας;

Η αγάπη. Για τη μουσική και το τραγούδι από τη μια και η διάθεσή μου να μην το «ξεπουλήσω» στο βωμό οποιασδήποτε βιοποριστικής μου ανάγκης. Κι από την άλλη η αγάπη μου για τα παιδιά και τη διδασκαλία, που μου προσφέρει μεγάλες χαρές και σίγουρα την οικονομική μου ασφάλεια, όσο αυτό είναι βέβαια εφικτό να ειπωθεί στις μέρες μας.

Είστε από την Κω. Πόσο επηρέασε την παρουσία σας στο τραγούδι ο τόπος καταγωγής σας;

Η Κως ήταν και είναι ένας τόπος βαθιά καλλιτεχνικός με μια πλούσια μουσική παράδοση. Ασχολείται πολύς κόσμος με την μουσική, το θέατρο, τις τέχνες γενικότερα και οι κάτοικοι παρακολουθούν και στηρίζουν τα καλλιτεχνικά δρώμενα του νησιού. Υπήρχε λοιπόν μεγάλο πεδίο καλλιτεχνικής δράσης από το σχολείο ακόμα, στις σχολικές γιορτές αλλά και σε διάφορες εκδηλώσεις που οργανώνονταν από τη μαθητική κοινότητα, από τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους κ.λπ. Αυτό ήταν ευτύχημα γιατί η καλλιτεχνική έκφραση δεν υπήρξε ποτέ κοινωνικό ταμπού, όπως μπορεί να συμβεί ίσως σε άλλα επαρχιακά μέρη. Από την άλλη το γεγονός ότι ταυτόχρονα είναι και ένα κοσμοπολίτικο νησί λόγω της τουριστικής του ανάπτυξης με έφερε από πολύ νωρίς σε επαφή με διαφορετικές μουσικές κουλτούρες από τη δική μας, αλλά και με γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες, για τους οποίους η Κως ήταν πάντα συναυλιακός σταθμός. Αυτά τα στοιχεία πιστεύω πως μου άνοιξαν τους μουσικούς ορίζοντες και με έκαναν ευρύνου σε ό,τι αφορά τη μουσική.

Από τον πρώτο σας δίσκο «Μες τον καθρέφτη» έως το καινούργιο τραγούδι «Στην Κυψέλη, στο Παγκράτι», μεσολάβησαν χρόνια. Τι καθορίζει τις επιλογές σας;

Οι επιλογές μου καθορίζονται κυρίως από το συναίσθημά μου. Αυτό κάποιες φορές είναι καλό, κάποιες πάλι όχι. Μεγαλώνοντας πιστεύω πως έχω ισορροπήσει καλύτερα τη συναισθηματική καλλιτεχνική μου φύση με την πιο λογική και ώριμη πλευρά μου κι αυτό στο τραγούδισμα αποπνέει μια μεγαλύτερη σιγουριά και ηρεμία. Το «Μες στον Καθρέφτη» ήταν μια μουσική απόπειρα που εκείνη την εποχή με κάλυπτε και την πίστευα. «Στην Κυψέλη, στο Παγκράτι» όμως πιστεύω πως βρήκα πραγματικά αυτό που με εκφράζει μουσικά, αφού κατάφερα να παντρέψω δύο μεγάλες μουσικές μου αγάπες, την παλιά λαϊκή μουσική -τη βάση μας- με τους ήχους της jazz που επίσης λατρεύω.

Έχετε συνεργαστεί με σημαντικούς συνθέτες, αλλά και με καθιερωμένους τραγουδιστές. Τι αποκομίσατε απ’ αυτές τις συνεργασίες; Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζετε;

Έχω σταθεί πολύ τυχερή στις συνεργασίες μου, καθώς με εμπιστεύτηκαν μουσικά σημαντικοί καλλιτέχνες για μένα και μάλιστα από διαφορετικά μουσικά μετερίζια ο καθένας. Είναι εμπειρίες που φυλάω στην καρδιά μου πραγματικά σαν θησαυρούς και η καθεμιά με δίδαξε και κάτι διαφορετικό όχι μόνον για τη μουσική, αλλά και για τους ανθρώπους και για τις σχέσεις. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια, γιατί ήταν όλες πολύ ξεχωριστές και διαφορετικές μεταξύ τους.

Ποια είναι η γνώμη σας για το τραγούδι σήμερα; Πιστεύετε στους διαχωρισμούς λαϊκό, έντεχνο κλπ.;

Η μουσική είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δεν είναι κάτι ξερό και ανεξάρτητο από την κοινωνία. Βιώνει σήμερα κι αυτή με τη σειρά της την κρίση που βιώνει ολόκληρη η κοινωνία, την κρίση που βιώνουμε εμείς. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη και κακό βέβαια. Οι περίοδοι αυτές είναι απαραίτητες για τον μουσικό επαναπροσδιορισμό και έχουν «γεννήσει» και σπουδαία καλλιτεχνικά δημιουργήματα κατά το παρελθόν. Σε ό,τι έχει να κάνει με τους λεγόμενους «μουσικούς διαχωρισμούς» εμένα τα καλούπια δεν μου πήγαιναν ποτέ. Κι αυτό το αποδεικνύει η διαφορετικότητα των επιλογών και των συνεργασιών μου περίτρανα. Και η μουσική δεν έχει όρια. Αυτό που κάνει τη διαφορά για μένα κάθε φορά είναι ο καλλιτέχνης και τι αυτός κουβαλάει. Εκεί μπορεί να μην δένει το γλυκό. Όχι στο ίδιο το τραγούδι.

Τι ονειρεύεστε για εσάς;

Εύχομαι να έχω τη δύναμη και το κουράγιο να μην σταματήσω ποτέ να κυνηγάω τα όνειρά μου και τους στόχους μου, να τα καταφέρνω και να βάζω πλώρη για καινούρια. Δεν ξέρω πώς μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς όραμα. Όποιο κι αν είναι αυτό και ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα.

Ποια είναι η στιγμή που ένας καλλιτέχνης καθιερώνεται;

Η στιγμή που μέσα του θα αποδεχτεί ότι είναι καλλιτέχνης ανεξάρτητα από την αναγνωρισιμότητα ή την επιτυχία που μπορεί να έχει ή να μην αποκτήσει και ποτέ. Η επιτυχία όπως την εννοεί το σύστημα, ραδιόφωνα, πωλήσεις, καλλιτεχνική προβολή, αναγνωρισιμότητα, δεν είναι κάτι δεδομένο και σίγουρα δεν είναι και πάντα αξιοκρατικό. Το θέμα όμως με τους καλλιτέχνες πιστεύω πως είναι πάντα η αιώνια μάχη με το μέσα μας.

http://www.ogdoo.gr/