Μεταξύ σφύρας και άκμονος. Κάπως έτσι περιγράφει μιλώντας στο bloko.gr ο Δήμος Πάκος, αστυνομικός των ΜΑΤ και συνδικαλιστής, την κατάσταση που βιώνουν οι συνάδελφοι του συο μέτωπο της Κω.

"Είναι η διμοιρία μου κάτω και περιγράφουν απερίγραπτες καταστάσεις. Το γεγονός ότι δουλεύουν 12 και 15 ώρες συνεχόμενες είναι το λιγότερο. Αυτό όμως που τους συνθλίβει είναι πως η τοπική αστυνομική διοίκηση κάνει πως δεν τους βλέπει. Πως δεν υπάρχουν. Ούτε ένα νερό, ούτε ένα σάντουιτς.

Τα παιδιά όπως μου είπαν, κάνουν φύλαξη σ' ένα χωράφι και είναι εκτεθειμένοι από παντού. Βάλλονται από παντού. Ζητάνε κάτι από τον Στρατό και η απάντηση που παίρνουν είναι πως πρώτα πρέπει να ενημερωθεί ο τάδε ή ο δείνα και ποτε δεν κάνουν τίποτα. Θλίβομαι που το λέω και δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά πολύ γρήγορα το κακό δεν θ' αργήσει".

Για το θέμα της διοικητικής ... "αβλεψίας" ρωτήσαμε τον πρόεδρο της ΠΟΑΞΙΑ, Γιάννη Κατσιαμάκα, ο οποίος μας είπε πως από όσα γνωρίζει η κατάσταση είναι όπως περίπου περιγράφεται. "Τα παιδια μας λέει παίρνουν από κανένα σάντουιτς από τον Στρατό, ενω και στο ξενοδοχείο που μένουν δέχονται απειλές και πίεση για να φύγουν. Υπάρχει θέμα ασφάλειας ακόμα και στην διαδικασία αλλαγής βάρδιας, καταλήγει". 

Ο κ. Πάκος, χωρίς να επικαλείται ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν αιτιολογία για οποιαδήποτε αυθαιρεσία από πλευράς συναδέλφων του, λέει ότι για όλα υπάρχουν όρια ανοχής και αντοχής και πως στην ουσία, οι συνάδελφοι του είναι αυτοί που υποδέχονται την οργή του κόσμου από την μια και την πίεση της ηγεσίας από την άλλη.

Το μήνυμα που θα διαβάσετε, προέρχεται από αστυνομικό των ΜΑΤ που έχει διατεθεί τις τελευταίες ημέρες στην Κω και νομιζουμε πως περιγράφει καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο την
κατασταση. Κι αυτό γιατι πρόκειται για προσωπικό βίωμα. 

"Μας έχουν πεταμενους πάνω σε ένα βουνό, χώρος εγκαταλελειμμένου στρατοπέδου χωρίς καμία πρόνοια για θερμανση φαγητό η νερό καθώς όλοι οι δρόμοι είναι αποκλεισμένοι, μας αφήνουν πεζούς 1-2 χλμ μακριά και περνούμε τον ανήφορο για να ζεσταθούμε μπαίνουμε σε ένα λεωφορείο με αβαρία και χωρίς ρεύμα.

Δουλεύουμε 12-14 ώρες σίγουρα την ημέρα χωρίς νόημα, δε φιλάμε τπτ εκεί πάνω είναι μόνο χωράφια σε μια αχανή έκταση προσβασιμη από παντού, Χωρίς περίφραξη . Και ο στρατός που έχει αναλάβει το έργο δεν φέρνει ένα όχημα να σπρώξει το εγκαταλελειμμένο  λεωφορείο που φράζει την κεντρική είσοδο.

Να φανταστείς οι στρατιωτικοί έχουν αποκλειστεί εντός στρατοπέδου και εισέρχονται πεζοί και τελειώνουν τα εφόδια τους εχθές μας έφεραν μια γεννήτρια η όποια τελικά χάλασε ουτε προβολείς το βράδυ,ούτε φακούς, ούτε τπτ μαύρα σκοτάδια. Κανονικά αφού δεν φυλάμε τπτ και στην ουσία δεν επιχειρούμε δεν έχουμε και λόγο ύπαρξης εδώ.

Άσε που περνάνε τα με τα ΙΧ από το ξενοδοχείο πατάνε κορνες κ βριζουν"

«Ναι, ο παράδεισος δεν είναι μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μία ανταμοιβή. Είναι ένα δικαίωμα», έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης.

Τη φράση του μεγάλου Έλληνα ποιητή έκαναν βίωμα το 2015 δύο γυναίκες της ΕΛ.ΑΣ., οι οποίες από το δικό τους μετερίζι έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για να μη σβήσει το όνειρο των προσφύγων. Να μη στερεύσουν οι ελπίδες τους για τον… παράδεισο. Στα μάτια τους η Αστυνομία καθρέφτισε την ανθρώπινη πλευρά της.

Η πρώτη γυναίκα στρατηγός κ. Ζαχαρούλα Τσιριγώτη και η υπαξιωματικός Φωτεινή Κωνσταντοπούλου ξεχώρισαν σε μία χρονιά που η χώρα μας δέχθηκε περισσότερους από 1.000.000 μετανάστες.

Το 2015 πέρασε για την κ. Τσιριγώτη με μία βαλίτσα στο χέρι. Άφησε το γραφείο και την οικογένειά της και έπεσε στη μάχη, καθώς δεν άφησε νησί της παραμεθορίου που να μην επισκεφτεί. Είδε από κοντά τα προβλήματα, συνομίλησε με τους μετανάστες και έδωσε λύσεις, όπου αυτό ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Δεν είναι λίγοι οι αστυνομικοί που τη θυμούνται να συμμετέχει ακόμα και στις ταυτοποιήσεις προσφύγων δίνοντας συμβουλές σε συναδέλφους της. Είναι άλλωστε η στρατηγός που ανέλαβε να στήσει το μηχανισμό ταυτοποίησης ενσωματώνοντας τις νέες τεχνολογίες που προσφέρει ο σύγχρονος εξοπλισμός. Η κατάσταση έγινε ύστερα από πολλές προσπάθειες λίγο πιο ανθρώπινη, ενώ η χώρα άρχισε να ταυτοποιεί το σύνολο των αφιχθέντων. Στη Λέσβο κατά την παρουσία της έγινε ρεκόρ ταυτοποιήσεων το καλοκαίρι, καθώς κάθε μέρα ταυτοποιούνταν 7.000 άτομα.

Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι που έφταναν σε Λέσβο και Κω την είδαν να ακούει με τις ώρες ιστορίες για τον τρόμο που βίωσαν στην πατρίδα τους και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους προς την Ελλάδα. Η ευαισθησία της για τους πρόσφυγες ήταν που την ώθησε από παλιά να ασχοληθεί υπηρεσιακά με την αρμόδια υπηρεσία. Έτσι, δεν άργησε να διακριθεί κατά την παρουσία της στη Διεύθυνση Διεθνούς Αστυνομικής Συνεργασίας, όπου πήρε… παράσημα στη διαχείριση του μεταναστευτικού. Η εμπειρία της βοήθησε καθοριστικά τη χώρα μας να ανταποκριθεί στις ανάγκες που δημιουργήθηκαν από την ανάληψη της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η παραμυθού αστυνομικός

Η υπαξιωματικός κ. Φωτεινή Κωνσταντοπούλου είχε την ιδέα να γράψει ένα παραμύθι για να… γλυκάνει με τις ιστορίες της τις ψυχές των προσφύγων.

Η ανάγκη της να εκφράσει στο χαρτί συναισθήματα αποδομεί το στερεότυπο της «σκληρής και μονοδιάστατης» Αστυνομίας. Όπως συνηθίζει να λέει, η ιδιότητα του αστυνομικού μπορεί να συνδυαστεί με αυτή του συγγραφέα όταν ο κοινός παρονομαστής είναι η ανθρωπιά.

Η κ. Κωνσταντοπούλου αφιέρωσε όλο τον ελεύθερο χρόνο για να φτιάξει «Μία Ζαχαρένια Συνταγή» (τίτλος του βιβλίου) για τους μικρούς πρόσφυγες.

Το παραμύθι πήρε σάρκα και οστά από τις εκδόσεις «ΙΑΝΟΣ» και τελεί υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Την εικονογράφηση που κάνει τα παιδιά να ταξιδεύουν και να ονειρεύονται ανέλαβε η κ. Σάντρα Ελευθερίου.

Η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου διαθέτει τα έσοδα του βιβλίου για τη στήριξη της παγκόσμιας εκστρατείας «Back2School», η οποία στηρίζει την πρόσβαση στην εκπαίδευση των παιδιών – προσφύγων. Το μότο της είναι ότι η πρόσβαση στην εκπαίδευση δεν είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα.

Ο ήρωας του παραμυθιού της είναι ο Ρένος ο Ζαχαρένιος: «Ο Ρένος ο Ζαχαρένιος είναι ένας ζαχαροπλάστης που ζει στα… σύννεφα και φτιάχνει λιχουδιές για τους ήρωες των παραμυθιών. Αγαπάει όμως πολύ και τους ανθρώπους, γι’ αυτό αποφασίζει να φτιάξει μια ζαχαρένια συνταγή μόνο για κείνους. Μέχρι το βράδυ όλα πρέπει να είναι έτοιμα. Θα προλάβει όμως;».

Αν και η σύλληψη της ιδέας είναι απλή, ο τρόπος με τον οποίο την παρουσιάζει η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου είναι εντυπωσιακός. Έχοντας κατά νου τον άνθρωπο, αναδεικνύει με τρόπο μοναδικό τις έννοιες της αγάπης, της αλληλεγγύης και δίνει μαθήματα αισιοδοξίας.

huffingtonpost.gr