Μερικές φορές δεν χρειάζεται να είναι κάτι τρανταχτό όπως μια απιστία, υπάρχουν αρκετοί λόγοι που φανερώνουν πως το ταίρι σου δεν είναι και τόσο ιδανικό.

Κι επειδή το «ιδανικό» είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη παγίδα, η σωστή διατύπωση είναι πως δεν πλησιάζει καν στο ιδανικό αλλά είναι περισσότερο μια διαίσθηση που έχεις παρά γεγονότα που μιλούν.

Κι όμως έχεις γεγονότα που μιλούν έχεις όμως είσαι πολύ απασχολημένη με τις λίστες προτερήματα/μειονεκτήματα και τα διλήμματα που δεν τους έχεις δώσει τη δέουσα προσοχή με τα παραδείγματα από το agapimono.gr.

Γι’αυτό το λόγο κάναμε εμείς ένα μικρό ξεκαθάρισμα για εσένα που ελπίζουμε να σου ανοίξει λίγο τα μάτια:
Είναι «μανούλα» στην απολογία
Ο λαός το λέει «από τότε που βγήκε το “συγγνώμη” χάθηκε το φιλότιμο» και οι Αμερικανοί «αντί να ζητάς συνεχώς συγγνώμη βρες τον τρόπο να συμπεριφέρεσαι έτσι ώστε να μη χρειάζεται να απολογείσαι». Αν σου έκανε εντύπωση το πόσο εύκολο το είχε το «συγγνώμη» από την αρχή της σχέσης είναι επειδή ήθελε να τεστάρει την ανοχή σου και το πόσο εύκολα συγχωρείς. Είχα κάποτε δεσμό με έναν τύπο που είχε φοβία δέσμευσης και μου ακύρωνε συχνά τα σχέδια που είχαμε κάνει, απολογούμενος με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο μετά. Κάποια στιγμή ευτυχώς συνειδητοποίησα πως προτιμώ ένα «αντίο» παρά τις συνεχείς «συγγνώμες».

Δεν κάνεις σχέδια με άλλους γιατί περιμένεις το δικό του τηλεφώνημα
Σε σύνδεση με το προαναφερόμενο παράδειγμα μια συνέπεια της ζωής μου με τον άντρα με φοβία δέσμευσης ήταν πως οι συναντήσεις μας προέκυπταν τελευταία στιγμή αφού οποιοδήποτε μελλοντικό σχέδιο (ακόμα και το «πάμε αύριο σινεμά») ήταν μια μορφή δέσμευσης. Έτσι, για να μπορώ να τον βλέπω φρόντιζα να έχω ελεύθερο το πρόγραμμα μου. Αυτό πρακτικά σήμαινε πως ούτε εγώ πήγαινα σινεμά με τους φίλους μου αφού δεν ήθελα να αφήσω κάποιον μόνο στη σκοτεινή αίθουσα μόλις λάμβανα τηλεφώνημα του άλλου ή έδινα την απάντηση «αν είναι θα έρθω να σας βρω εγώ στο μπαρ», όταν δηλαδή θα είχα περάσει 3 ώρες πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας ειδοποίησή του. Μαζί με τις άχρηστες συγγνώμες συνειδητοποίησα πως δεν γινόταν να μην έχω προσωπική ζωή για λίγες στιγμές στη δική του ζωή.

Η σχέση μαζί του θυμίζει το απαιτητικό project στη δουλειά
Οι ωραιότερες σχέσεις της ζωής μου ήταν αυτές που ήρθαν πολύ φυσικά. Ήταν σχεδόν σαν να μην κούνησα το δαχτυλάκι μου, να μην αναρωτήθηκα αν αυτό που έκανα ήταν σωστό ή λάθος, όλα να προχώρησαν ομαλά, ήταν πολύ απλά η περίπτωση του «δύο άνθρωποι βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή και ήθελαν τα ίδια πράγματα». Αν νιώθεις πως πρέπει να προσπαθήσεις πολύ σκληρά για αυτή τη σχέση κι έχεις ξεχάσει πως ο λόγος που σχετιζόμαστε με τους άλλους είναι για να είμαστε ευτυχισμένοι τότε έχεις μπερδέψει τη σχέση με το καταναγκαστικό έργο.

Και τέλος, το κλασικό μα πέρα για πέρα αληθινό:
Οι πράξεις του δεν ανταποκρίνονται στα λόγια του
Αν είχα πάει σε κάθε εκδρομή που μου έχει τάξει γκόμενος τώρα θα έπρεπε να ονομάζομαι Φιλέας Φογκ (Ο ήρωας του «Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες»). ΟΚ. κι άντε να δεχτώ πως στην αρχή λέγονται πολλά πράγματα πάνω στον ενθουσιασμό και πως η καθημερινότητα σε παρασύρει και πολλά από αυτά που σχεδίαζε δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει, αλλά κάποια στιγμή κάτι θα πρέπει να κάνει πράξη. Είναι πολύ πιο τίμιο να μη σου «τάζει» ο άλλος τίποτα και να αποφασίζεις εσύ αν σου κάνει ή όχι. Ακόμα πιο ντόμπρο αν κάνει πράξεις χωρίς ανακοινώσεις. Αλλά αν στην αναλογία λόγια-έργα η ζυγαριά γέρνει προς την πρώτη πλευρά, ξέρεις πως δεν κάνει για εσένα.