(Ναι, ξέρω, άλλη μία φορά να σου πουν αυτή τη φράση, θα κόψεις τα μαλλιά σου με νυχοκόπτη).

«Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις»: Η φράση που αρχίζει να ακούγεται από την πρώτη ώρα της single ζωής σου και που δεν σταματάει μέχρι οι πρώτοι χίλιοι πιο στενοί σου άνθρωποι να ενημερωθούν ότι, ουφ, εντάξει, το Μαράκι βρήκε κάποιον, σταματήστε να κρατάτε την αναπνοή σας και γυρίστε στις δουλειές σας. Το αν αυτό θα πάρει δύο μέρες ή δέκα χρόνια, το αν το κοινώς συμφωνημένο μάντρα θα ειπωθεί τρεις ή χίλιες δεκατρείς φορές, καθώς και το αν θα τσαταλιαστούν τα νεύρα σου ή θα γίνουν απλώς κορδελάκια ακούγοντάς την, είναι βαθύτατα αδιάφορο σε όλους εκείνους που εκφέρουν την ατάκα με την ηδονή του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε μια καινούρια λέξη.

Το cosmopolitan.gr αναφέρει πως η ατάκα αυτή λοιπόν μπορεί να μην είναι καθόλου χρήσιμη, να είναι ενοχλητική, αλλά παράλληλα είναι και μακροπρόθεσμα αληθινή. Γιατί, ναι, θα ’ρθει εκεί που ΔΕΝ το περιμένεις. Εκεί, δηλαδή, που θα ’χεις πια σταματήσει να το περιμένεις. Εκεί που η απογοήτευση θα ’χει πιάσει ταβάνι, λίγο πιο πάνω από το καρφί στο οποίο μόλις κρέμασες τα παπούτσια σου, λίγο αργότερα αφότου ούρλιαξες αγανακτισμένη ότι δεν υπάρχει ένας άντρας τριγύρω να βάλει το βρωμοκαρφί σωστά. Και σε άκουσε ο γείτονας του επόμενου τετραγώνου.

Next best thing
«Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». Λες κι άλλη δουλειά δεν είχαμε από το να περιμένουμε τον επόμενο, σκέφτεσαι στην αρχή και τινάζεις ανέμελα τα μαλλιά σου περπατώντας την πόλη (ο χωρισμός χαρίζει πάντα όγκο στα μαλλιά –δεν ξέρω γιατί– και, χωρισμένες ούσες, περπατάμε εξαντλητικά την πόλη – αυτό το ξέρω γιατί το σπίτι μας μάς είναι αφόρητο). 

Τα πρώτα ραντεβού δεν πάνε σπουδαία, αλλά το διασκεδάζεις – συμβαίνουν τόσο αστεία πράγματα εκεί έξω, huh; «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». Βγαίνεις κι άλλα. Ντύνεσαι, φτιάχνεσαι, βγαίνεις. Δεν έρχεται. Εντάξει. Τα αστεία πράγματα εκεί έξω δεν είναι και τόσο αστεία. Αρχίζεις να νιώθεις μόνη. Αρχίζεις να το περιμένεις. «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». ΠΟΥ ’Ν’ ΤΟ, ΓΑΜΩΤΟ;

Το περιμένεις πια δυο τρεις φορές τη μέρα. Κρατάς την ανάσα σου κάθε που μπαίνεις στο μετρό, βγαίνεις ψυχαναγκαστικά από το σπίτι για ασήμαντες αφορμές, στρίβεις αργά τις γωνίες μη σε ποδοπατήσει το άλογο του επόμενου φρίκηπα. Κάθε ήλιος που δύει, είναι μια υπόσχεση για ένα καλύτερο «απόψε» και άλλα τέτοια ποιητικά, που μέχρι τα μεσάνυχτα τα ’χει πάρει ο διάολος μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου. «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις». Δεν ξέρεις πια πού είναι αυτό το «εκεί», γιατί το περιμένεις παντού. ΠΑΝΤΟΥ. Κι αυτό βγαίνει στο κοινό.

Waiting list
Περιμένεις το οτιδήποτε. Οτιδήποτε και οποιονδήποτε, αρκεί να μη χρειαστεί να γυρίσεις στο σπίτι μόνη. Φυσικό επόμενο: Η απογοήτευση σκαρφαλώνει σε δυσθεώρητα ύψη, η ανάγκη σου για έναν άνθρωπο δίπλα σου σε κάνει να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Κάποιο πρωί ξυπνάς με ένα συγκλονιστικό χανγκόβερ– τόσο συγκλονιστικό, που μαζί με το ποτό θέλεις να πας στο νιπτήρα και να βγάλεις από μέσα σου όλο τον αναγκεμένο σου εαυτό, να τον στείλεις στον υπόνομο και να το πάρεις αλλιώς. Και το παίρνεις.

«Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις» λέει ξανά κάποιος, αλλά –πραγματικά– δεν σε ενδιαφέρει να ’ρθει κανείς. Δεν θέλεις να ’ρθει κανείς. Έχεις μάθει πια να κάνεις καλή παρέα στον εαυτό σου και να καρφώνεις τα καρφιά στον τοίχο με την πρώτη. Πατάς σαδιστικά τα καπάκια των υπονόμων (όπου ξεφορτώθηκες τον παλιό σου εαυτό) και παθαίνεις αναγούλα στη σκέψη του ποια ήσουν πριν αποφασίσεις να αλλάξεις. Είσαι η ζωντανή απεικόνιση της αυτοπεποίθησης, της αυτοπραγμάτωσης και όλων των ιδιοτήτων που έχουν πρώτο συνθετικό το «αυτο-». Έχεις πια αυτό που τραβάει τους ανθρώπους σαν τις μύγες στο μέλι: Δεν έχεις κανέναν τους ανάγκη. Ε, κάπου εκεί, τότε που πραγματικά δεν θα το περιμένεις, γιατί δεν θα σε νοιάζει πια, θα έρθει.

Αίθουσα αναμονής
Γιατί οι άνθρωποι σε κατάσταση αναμονής φαινόμαστε, και οι γυναίκες σε κατάσταση αναμονής είμαστε λίγο τρομακτικές, παραδέξου το. Προς ενημέρωσή σου πάντως, κανείς μας δεν ξέφυγε από την ανάγκη για έναν άνθρωπο δίπλα του. Αν δεν το έχεις εντοπίσει να συμβαίνει σ’ εσένα, το έχεις σίγουρα δει να συμβαίνει στις φίλες σου και μάλλον τους έχεις πει: «Θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις».

Και μάλιστα, όταν είσαι απέξω, μπορείς να εντοπίσεις και τα λάθη τους. Όταν είσαι απέξω, σου είναι ξεκάθαρο ότι η λύση είναι η αλλαγή ρότας και, βασικά, ψυχολογίας. Να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα για να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζουμε την προσοχή και την αγάπη τους και να αντιληφθούμε ότι πρώτα απ’ όλους εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να μας αγαπήσουμε. Κι αν αυτό ακούγεται σαν μπούρδα σαχλού βιβλίου αυτοβοήθειας, παρατήρησε τους ανθρώπους που σου φαίνονται γοητευτικοί εκεί έξω. Θα διαπιστώσεις πως το κοινό στοιχείο μεταξύ τους δεν είναι η ωραία, προσεγμένη ή σέξι εμφάνιση, αλλά η σιγουριά που εκπέμπουν. Αυτή η αίσθηση ότι μπορούν να ζήσουν και χωρίς εμάς. Αυτό που μας κάνει να θέλουμε κολασμένα να ζήσουν μ’ εμάς.

Cool party
Μόνο όταν ηρεμήσουμε και σταματήσουμε να περιμένουμε, θα ξαναβγεί στην επιφάνεια ο υπέροχος εκείνος παλιός (ή και καινούριος) εαυτός μας, που μπορεί να επιβιώσει υπέροχα μόνος του. Αυτό τον εαυτό θα θαυμάσουν οι άλλοι, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ακαταμάχητο από το αίσθημα της πληρότητας και τίποτα πιο σέξι από τον αέρα της ανεξαρτησίας. Και πριν αποφασίσεις να το προσποιηθείς, προτίμησε απλώς να φτάσεις εκεί πιο γρήγορα. Πώς; Κάνοντας οτιδήποτε πιστεύεις θα σε βοηθήσει να νιώσεις πλήρης. Go for the real thing, όσος χρόνος κι αν χρειάζεται.

Και, ναι, το ξαναλέμε, θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί θα είσαι απασχολημένη με κάτι άλλο, κάτι που θα σου δίνει νόημα και χαρά. Πάντως, θα ’ρθει. Το λέει και η φίλη μου η Ν., που σταμάτησε να περιμένει στα δέκα χρόνια και αποφάσισε να ασχοληθεί με το κτήμα. Και έπρεπε να αποκαταστήσει τα καλώδια της ΔΕΗ. Και ήρθε το κλιμάκιο της ΔΕΗ στη μέση του πουθενά. Και καταλαβαίνεις. Ήρθε.