Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.

Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.

Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.

Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.

Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία.

Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.

Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.

Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.

Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.

Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

«Τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τα αιτήματα των φοιτητών, αλλά και του ελληνικού λαού που τους συμπαραστάθηκε, παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα.

Με την πολιτική που εφαρμόζεται, τα ίδια μηνύματα και τα ίδια αιτήματα ζητούν ξανά τις απαντήσεις που πρέπει να δίνει μια Δημοκρατία, που πρέπει να δίνει ένα κράτος που λειτουργεί προς όφελος των πολιτών.
Δεν μας μένουν άλλες επιλογές, παρά με τη δράση μας και τη στάση μας να δώσουμε τις απαντήσεις που πρέπει, να ανασυγκροτηθούμε και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Να συνεχίζουμε να έχουμε προσδοκίες για εμάς και τα παιδιά μας, να απαντήσουμε δυναμικά σε αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν τη σιωπή και να μετατρέψουν τα όνειρα της ζωής μας σε αγώνα για την επιβίωση».
Συμπληρώνονται 41 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έγινε το Νοέμβριο του 1973.

Ο ελληνικός λαός με μπροστάρη τη νεολαία του και με συνθήματα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Εθνική Ανεξαρτησία» και «Κάτω η Χούντα» πάλεψε για την επαναφορά της δημοκρατίας στον τόπο που τη γέννησε. Ο ελληνικός λαός έδωσε τη μάχη ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών, ενάντια σε αυτούς που καταπατούσαν το αγαθό της ελευθερίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα.           
Σήμερα, ο λαός μας αγωνίζεται να διαφυλάξει την εθνική του ανεξαρτησία έχοντας απέναντι του μνημονιακές πολιτικές ( με τις οποίες δεσμεύτηκε η χώρα μας μετά το διάγγελμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο το 2010 ) και παράλογες απαιτήσεις των δανειστών μας .Την ίδια ώρα καταβάλλει μέγιστες προσπάθειες να στηρίξει τους  <<πυλώνες>> του  κοινωνικού  κράτους ,  όπως η δημόσια Παιδεία και η δημόσια Υγεία . Αγωνίζεται ενάντια στο λαϊκισμό , στις ακραίες και επικίνδυνες διακηρύξεις και δίνει  μάχη να βγει από τη κρίση και να υπάρξει εθνική ανάταση.

Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες με συνεπείς και συνεχείς αγώνες περιφρουρούν τη Δημοκρατία και απομονώνουν τη βία και τον ολοκληρωτισμό  απ΄ όπου και αν προέρχεται . Οι ιστορικές ημέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στέλνουν επίκαιρα και διαχρονικά μηνύματα.
Μήνυμα της Δημοκρατικής Αριστεράς για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

41 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι μνήμες και τα μηνύματα της εξέγερσης προβάλλουν στο προσκήνιο επίκαιρα και ανθεκτικά. Σήμερα, που η χώρα, η κοινωνία και η νέα γενιά βρίσκονται αντιμέτωπες με μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση, η παρακαταθήκη του αγώνα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια είναι ο οδηγός για ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Η γενιά της κρίσης δεν πρέπει να αποδειχθεί μια χαμένη γενιά. Πρέπει, αντίθετα, αξιοποιώντας όλη την εμπειρία της μεταπολίτευσης, να σταθεί όρθια, απέναντι στο κλίμα της γενικευμένης απαξίωσης, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον, που δεν θα σφραγίζουν η απόγνωση της ανεργίας, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση.
Στις μέρες μας, όπου τα φαντάσματα του φασισμού απειλούν να πάρουν πάλι σάρκα και οστά, η διαφύλαξη του δημοκρατικού κεκτημένου και ο ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια στις νεοναζιστικές πρακτικές και σε όσους επιδιώκουν να δηλητηριάσουν την κοινωνία με τον ρατσισμό, αποτελούν απόδοση τιμής στο Πολυτεχνείο και έμπρακτη αναγνώριση της συμβολής του στη δημοκρατική ιστορία της χώρας.
Η έκβαση της αναμέτρησης ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη σφραγίζει πάντοτε τις κοινωνίες και προσδιορίζει το μέλλον τους. Στην περίπτωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, χρέος όλων μας είναι η μνήμη να νικά πάντοτε τη λήθη.

Ανακοίνωση για τα στοιχεία της Eurostat και τις κυβερνητικές δηλώσεις για την ανάπτυξη
Εκτός από την αλήθεια των αριθμών υπάρχει και η αλήθεια της κοινωνικής πραγματικότητας. Με την ανεργία να καλπάζει, την κοινωνική συνοχή βαθιά τραυματισμένη και την οικονομία εγκλωβισμένη στο τέλμα της ύφεσης κανείς δεν δικαιούται να κομπάζει ή να πανηγυρίζει.
Σε μια κατακερματισμένη κοινωνία και λίγες μόλις μέρες πριν τον εορτασμό της 41ης επετείου του Πολυτεχνείου, ο κλιμακούμενος αυταρχισμός για τα θέματα της Παιδείας και η σκληρή απάντηση των δυνάμεων καταστολής στη σπουδάζουσα νεολαία αποτελούν ακόμη ένα βήμα προς τον διχασμό της κοινωνίας.

Η νεολαία της Δημοκρατικής Αριστεράς Θεσσαλονίκης καταγγέλλει την παρουσία και την απρόκλητη βία των ΜΑΤ στα Πανεπιστήμια και απαιτεί την αποχώρησή τους. Καταδικάζει τη βία. Απαιτεί λύσεις συναινετικέςστα προβλήματα του τόπου και φωνές ενισχυμένες που δε θα πνίγονται σε μια διχαστική σύγκρουση που οδηγεί την χώρα σε επικίνδυνες για την δημοκρατία εξελίξεις.

ferriesingreece2

kalimnos

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot