Για να βγαίνουν επτά συνέχειες μιας ταινίας δύο πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα, τα οποία δε θέλει να έχεις και πανεπιστημιακές γνώσεις για να τα καταλάβεις:

η συγκεκριμένη ταινία έχει ένα σκληροπυρηνικό και ευρύ μερίδιο οπαδών που δεν χάνει καμία από αυτές και κρατάνε πάνω-κάτω μια σταθερά στην ποιότητα (ή αν δεν την κρατάνε, τότε το κοινό της δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί να εκτιμήσει την έννοια της ποιότητας και απλά ακολουθεί αυτό που του δίνεται).

Δεν ήμουν ποτέ φαν των Fast And Furious και θεωρούσα κάθε σκηνή τους αφόρητα κουραστική, κάθε χαρακτήρα αντιπαθητικότατο και σε γενικές γραμμές δεν έβρισκα κανένα λόγο ύπαρξης των συνεχειών της.Ωστόσο, αν και δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για να μιλήσει γι’ αυτή τη σειρά, μπορώ να διακρίνω κάποια πράγματα που μπορούν να μιλήσουν στον μέσο οπαδό της σειράς. Τα αμάξια (οι κύριοι πρωταγωνιστές δηλαδή) για μια ακόμα φορά φαίνονται όσο «καγκούρικα» χρειάζεται εμφανισιακά και προκειμένου να τιμήσουν τον τίτλο της ταινίας οι βόλτες/κόντρες με αυτά περιπετειώδεις. Τα πλάνα εξακολουθούν να έχουν αυτόν τον επιληπτικά ιλιγγιώδη χαρακτήρα που, όσο κατάφωρα και να απεχθάνεσαι τα όσα η ταινία και οι χαρακτήρες της πρεσβεύουν, κάπου θα παρασυρθεί και θα διασκεδάσει.

Θα απολαύσει μηδενικά γραμμένους χαρακτήρες με άνευ λόγου τσαμπουκά, διατεθειμένων να λύσουν τα προβλήματά τους με πυροβολισμούς και κόντρες να ενσαρκώνονται από τους κατάλληλους ηθοποιούς που μπορούν να αποδώσουν τις ζητούμενες ερμηνείες. Και φυσικά –κάτι το οποίο αποτελεί και το αποκλειστικό δέλεαρ και για το υπόλοιπο κοινό- θα δουν την τελευταία ερμηνεία του Paul Walker στο ρόλο που τον καθιέρωσε, το ύστατο αντίο που του πρέπει.

Αυτά για τους οπαδούς, για όλους τους υπόλοιπους δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό που να αλλάζει το ρου και να το κάνει άξιο παρακολούθησης, εξίσου κακογραμμένο και στοχευμένο με τους ίδιους ανύπαρκτους χαρακτήρες (σαπουνόπερα για άντρες θα έλεγα), την αισθητική βιντεοπαιχνιδιού και την ταχύτητα σε πρώτο πλάνο να τίθενται προς τέρψιν όσων μπορούν να τα εκτιμήσουν και να συνεχίζουν να προκαλούν αδιαφορία στους «αντιφρονούντες».

Το θέμα, οπότε, είναι πόσο μπορεί να σε διασκεδάσει μια τέτοια ταινία. Μπορεί; Όρμα. Δεν μπορεί; Ήδη έχεις αδιαφορήσει. Και ο κόσμος εξακολουθεί να γυρνάει όπως πριν.

clickatlife.gr

«Πίθηκος δεν σκοτώνει πίθηκο» είναι μια φράση που ακούγεται δύο φορές μέσα στην πολυαναμενόμενη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας «Ο Πλανήτης Των Πιθήκων: Η Αυγή» λειτουργώντας αυτόματα και ως ένας υπαινιγμός για την ανελέητη βία του γένους των ανθρώπων, καθώς μας κάνει να σκεφτούμε: «Άνθρωπος, όμως, σκοτώνει άνθρωπο».

Το δεύτερο επεισόδιο της σειράς «Ο Πλανήτης Των Πιθήκων» καταφθάνει στις αίθουσες γεμάτο από όμορφες εικόνες, προσεγμένα κάδρα τόσο στην αρχιτεκτονική δομή όσο και στο περιεχόμενό τους, ζωηρά χρώματα και φωτισμούς εξωτικούς, προσφέροντας ένα οπτικό σύνολο που δίνει σαφώς προβάδισμα στην έκφραση. Στην εικόνα έρχεται να προστεθεί βοηθητικά ο λόγος.

Δεν θα ξεχάσουμε τη γεμάτη συμπόνοια, καλοσύνη και ευγένεια ψυχής έκφραση του προσώπου του Σίζαρ (Cesar=Καίσαρας), του χαρισματικού αρχηγού των περιβόητων Πιθήκων. Στο συγκεκριμένο ρόλο βρίσκεται ο Άντυ Σέρκις ο οποίος καταφέρνει να συγκινήσει ακόμη και τον πιο αδιάφορο θεατή. Στην performance που δίνει συνέβαλε και η τεχνική «performance capture», μια εξελιγμένη τεχνική της τεχνολογίας που επεξεργάζεται και επιδεικνύει τις κινήσεις και εκφράσεις ενός ηθοποιού.

Τα πρόσωπα του Σίζαρ και των άλλων πιθήκων εξ-ανθρωπίζονται: αποκτούν δηλ. εκφράσεις πανομοιότυπες ενός ανθρώπου, συγκλίνοντας έτσι με τη ζωόφιλη «μόδα» της εποχής, που θέλει να αποδίδει στα ζώα ιδιότητες των ανθρώπων. Το βλέμμα του Σίζαρ όμως, από μόνο του εκπέμπει, επιπλέον, μηνύματα ειρήνης, ενότητας, αγάπης, μηνύματα ανθρωπισμού. Η ενότητα ταυτίζεται με τη δύναμη, όταν ενώνει το χέρι του με εκείνο ενός συντρόφου του, ή ακροθίγει τα δάχτυλά του με τα δάχτυλα του άλλου (το πλάνο δείχνοντας να έχει εμπνευστεί από τον πίνακα «Η Γένεση του Αδάμ»  του Μιχαήλ Άγγελου).

Ωστόσο, οι αξίες της ενότητας, της αδελφοσύνης και του σεβασμού του Άλλου, του διαφορετικού, παρά τις προσπάθειες να διατηρηθούν ζωντανές, θα καταπατηθούν τόσο από το γένος των ανθρώπων (κάτι που ήταν αναμενόμενο) όσο και από αυτό των πιθήκων. Η ιστορία του έργου μας διδάσκει -ή μας υπενθυμίζει- ότι η επίθεση, η «ηθική του συμφέροντος» και «το δίκαιο του ισχυροτέρου», δείχνουν να είναι γερά αγκιστρωμένα στις ζωώδεις υπάρξεις, είτε αυτές είναι «πολιτισμένες», είτε ζουν μέσα στην άγρια φύση.

Το σασπένς και οι σκηνές δράσης, φυσικά, εμπλουτίζουν το περιεχόμενο μιας περιπέτειας στην οποία οι δράστες χωρίζονται σε δύο ομάδες και προσπαθούν να επικρατήσουν η μία της άλλης, με κάποια ιντερμέδια ειρηνικής διάθεσης μεταξύ του καλοπροαίρετου ηγέτη των Πιθήκων και ενός αντίστοιχα καλού (Τζέισον Κλάρκ)  των αρχηγών των ανθρώπων.   

Ο απλουστευτικός διαχωρισμός μεταξύ καλών και κακών –που συνηθίζεται στα μπλοκπμπάστερς- δεν είναι ευδιάκριτος, καθώς διάφορες ενέργειες, καλές και κακές και από τις δύο πλευρές, αναμειγνύονται με φαντασία βάζοντας σε σκέψεις το θεατή. Τελικά, ο άνθρωπος είναι θεός ή το αγριότερο θηρίο;

Ίσως η απάντηση βρίσκεται στη χαρακτηριστική κίνηση του Σίζαρ όταν πιάνει ένα πιστόλι σαν να είναι ένα ρόπαλο, σημαίνοντας ότι ανέκαθεν ο πόλεμος ήταν  αναπόφευκτος. Θα έλεγα να δείτε την ταινία.   

Σκηνοθεσία: Ματ Ριβς. Παίζουν: Άντι Σέρκις, Τζέισον Κλάρκ, Γκάρι Όλντμαν, Κέρι Ράσελ, Τόμπι Κεμπελ, Κόντι Σμιτ Μακφί, Τζούντι Γκριρ, Κερκ Ασεβέδο. Εταιρεία Διανομής: ODEON.

Πηγή: clickatlife.gr